Κάπου πίσω-πίσω διάβασα για τη "Σεραφίνο" της Νέας Σμύρνης... Στην πάνω γωνία της πλατείας, είχε τη χαρακτηριστική μυρωδιά "βουτυρίλας" απ' έξω, αλλά και την επίσης χαρακτηριστική ταπετσαρία με τυρολέζικο ή ιταλικό τοπίο, που είχαν πολλές πιτσαρίες.
Η πιτσαρία, σε σχέση π.χ. με τα σουβλατζήδικα, έβγαζε κάτι το "κυριλλέ" : με τα τραπεζομάντηλα, τα κολωνάτα ποτήρια, άλλη φάση ρε παιδί μου, αισθανόσουν φτωχός Κολωνακιώτης !
Λείπουν κάποια ακόμα "χαρακτηριστικά", όπως το αρωματισμένο μαντηλάκι ! Ναι, παλιά δεν το έβρισκες παρά μόνο στις πιτσαρίες ! Και μάλιστα στην Portofino είχε λίστα πάνω στο μαντηλάκι με όλα τα...παραρτήματα ! Μια τελευταία Portofino είδα στην Παλλήνη, αλλά πρέπει να έκλεισε πέρσι-πρόπερσι.
Από τις πιτσαρίες της Νέας Σμύρνης η Serafino μεταφέρθηκε προς Αγία Παρασκευή, αλλά αγνοώ αν υπάρχει ακόμα, ενώ σίγουρα υπάρχει η "Miss Canada", στην πλατεία, χαμηλά στην οδό Κοραή. Άπαιχτη πίτσα και χαρακτηριστικό "ρετρό" μαγαζί (να σκεφτείτε, εκεί κάναμε reunion αποφοίτησης to 2007 στην εικοσαετία).
Στην πλατεία Νέας Σμύρνης εμφανίστηκε στα '80s και το αντίπαλο δέος "Natassa" pizza-focaccia ως πιτσαρία (φοκάτσια δεν έμαθα ποτέ τι σήμαινε) , ενώ νομίζω ότι η "Zeas" με το πλατανόφυλλο (που είχε "κεντρικό" στο Πασσαλιμάνι, εξ ου και το όνομα) στην Αιγαίου εξακολουθεί να παραμένει !
Η Portofino ήταν κάπου προς το Ιωσηφόγλειο, σε παράδρομο της Συγγρού. Λίγο πιο κάτω, προς τα '90s, στην Πλαστήρα προς Χρυσάκη υπήρξε η καλή πιτσαρία "Taormina".
Καλά, κάτι που διάβασα περι "Pappas" στην Κηφισιά, μου ξύπνησε τρομερές αναμνήσεις, ιδιαίτερα με εκείνη τη σαλάτα σεφ με τα ολόκληρα βραστά αβγά, περιλουσμένα με ροζ σάλτσα...
Ο "Loucoulos" γράφει στα μαντηλάκια του "est.1974" και έχει κάποιο παράρτημα προς Παγκράτι-Καισαριανή, από το οποίο παραγγέλναμε ακόμα και πρόσφατα στο γραφείο.
Στον κατάλογο της Serafino υπήρχε η προτροπή "η πίτσα τρώγεται με τα δάκτυλα", αλλά και το ουτοπικό "τηλεφωνήστε μας 10 λεπτά πριν ξεκινήσετε. Όταν φτάσετε, η πίτσα σας θα σας περιμένει.". Γιατί φυσικά τόόότε, η πίτσα δε ερχόταν στο σπίτι, αλλά πήγαινες εσύ να την πάρεις ! Γεγονός φυσικά που έχει επανέλθει, εν μέσω οικονομικής κρίσης ("για παραλαβή από το κατάστημα").
Να μην ξεχάσουμε και τη μεγάλη αλυσίδα "Roma", που πέτυχε χάρη στη χαρακτηριστική σάλτσα της. "Roma" υπήρχαν σε πολλές περιοχές της Αθήνας.
Οφείλουμε ένα μεγάλο respect στους πιτσαδόρους που παραμένουν πιστοί στην "ταψάτη" πίτσα, κόντρα στον ξυλόφουρνο που επικράτησε μετά το 90. Μια πίτσα που απέχει παρασάγγας από όσα κατασκευάσματα γνωρίσαμε κάτω από τα καπάκια των κουτιών Pizza Hut και Dominos, με τις οποίες ήρθε η "αμερικανιά" και στην Ελλάδα.
Βέβαια, για να πω την αλήθεια μου, την πίτσα σε ξυλόφουρνο πρωτογνώρισα στο "La Bussola", στη Γλυφάδα (άκου μαγαζί που θυμήθηκα, ο θεός...), και στην ιταλική της εκδοχή μου άρεσε. Για την ακρίβεια, εκεί με εντυπωσίασε και πρωτοέφαγα την περίφημη σκεπαστή "καλτσόνε" ! Επίσης από την εποχή του ξυλόφουρνου ('90s) έχει μείνει στη μνήμη μου η αλυσίδα "Corner", και ιδίως το κατάστημα Αλεξάνδρας με Πατησίων. Έφτιαχνε ένα τρομερό "Spaghetti a la Parma".
Με τα χρόνια όμως, και το πολύ delivery, σήμερα ίσως θα ξαναπροτιμούσα πίτσα ταψιού.Αλλά και σήμερα, σε μακρινά μικρά νησάκια, σε εστιατόρια που φτιάχνουν "απ' όλα", κάποιες μυρωδιές και χαρτόκουτα από παλιές πίτσες, θα σας θυμίσουν σίγουρα αυτή τη μακρινή εποχή...
Και θέλετε τη γνώμη μου; Παραγγέλνετε πάντα πίτσα "μαργαρίτα", δηλαδή μόνο ζύμη, τυρί και σάλτσα. Όταν βρείτε τη "μαργαριτα" που θα σας ικανοποιήσει, θα έχετε βρει και την καλύτερη πιτσαρία. Γιατί μέσα στο χαμό των πολλών υλικών (για θυμηθείτε, κάποτε...γαρίδες και ανανάς !), τελικά εξαφανίζεται και η "καλή" συνταγή μιας πίτσας...
Η πιτσαρία, σε σχέση π.χ. με τα σουβλατζήδικα, έβγαζε κάτι το "κυριλλέ" : με τα τραπεζομάντηλα, τα κολωνάτα ποτήρια, άλλη φάση ρε παιδί μου, αισθανόσουν φτωχός Κολωνακιώτης !
Λείπουν κάποια ακόμα "χαρακτηριστικά", όπως το αρωματισμένο μαντηλάκι ! Ναι, παλιά δεν το έβρισκες παρά μόνο στις πιτσαρίες ! Και μάλιστα στην Portofino είχε λίστα πάνω στο μαντηλάκι με όλα τα...παραρτήματα ! Μια τελευταία Portofino είδα στην Παλλήνη, αλλά πρέπει να έκλεισε πέρσι-πρόπερσι.
Από τις πιτσαρίες της Νέας Σμύρνης η Serafino μεταφέρθηκε προς Αγία Παρασκευή, αλλά αγνοώ αν υπάρχει ακόμα, ενώ σίγουρα υπάρχει η "Miss Canada", στην πλατεία, χαμηλά στην οδό Κοραή. Άπαιχτη πίτσα και χαρακτηριστικό "ρετρό" μαγαζί (να σκεφτείτε, εκεί κάναμε reunion αποφοίτησης to 2007 στην εικοσαετία).
Στην πλατεία Νέας Σμύρνης εμφανίστηκε στα '80s και το αντίπαλο δέος "Natassa" pizza-focaccia ως πιτσαρία (φοκάτσια δεν έμαθα ποτέ τι σήμαινε) , ενώ νομίζω ότι η "Zeas" με το πλατανόφυλλο (που είχε "κεντρικό" στο Πασσαλιμάνι, εξ ου και το όνομα) στην Αιγαίου εξακολουθεί να παραμένει !
Η Portofino ήταν κάπου προς το Ιωσηφόγλειο, σε παράδρομο της Συγγρού. Λίγο πιο κάτω, προς τα '90s, στην Πλαστήρα προς Χρυσάκη υπήρξε η καλή πιτσαρία "Taormina".
Καλά, κάτι που διάβασα περι "Pappas" στην Κηφισιά, μου ξύπνησε τρομερές αναμνήσεις, ιδιαίτερα με εκείνη τη σαλάτα σεφ με τα ολόκληρα βραστά αβγά, περιλουσμένα με ροζ σάλτσα...
Ο "Loucoulos" γράφει στα μαντηλάκια του "est.1974" και έχει κάποιο παράρτημα προς Παγκράτι-Καισαριανή, από το οποίο παραγγέλναμε ακόμα και πρόσφατα στο γραφείο.
Στον κατάλογο της Serafino υπήρχε η προτροπή "η πίτσα τρώγεται με τα δάκτυλα", αλλά και το ουτοπικό "τηλεφωνήστε μας 10 λεπτά πριν ξεκινήσετε. Όταν φτάσετε, η πίτσα σας θα σας περιμένει.". Γιατί φυσικά τόόότε, η πίτσα δε ερχόταν στο σπίτι, αλλά πήγαινες εσύ να την πάρεις ! Γεγονός φυσικά που έχει επανέλθει, εν μέσω οικονομικής κρίσης ("για παραλαβή από το κατάστημα").
Να μην ξεχάσουμε και τη μεγάλη αλυσίδα "Roma", που πέτυχε χάρη στη χαρακτηριστική σάλτσα της. "Roma" υπήρχαν σε πολλές περιοχές της Αθήνας.
Οφείλουμε ένα μεγάλο respect στους πιτσαδόρους που παραμένουν πιστοί στην "ταψάτη" πίτσα, κόντρα στον ξυλόφουρνο που επικράτησε μετά το 90. Μια πίτσα που απέχει παρασάγγας από όσα κατασκευάσματα γνωρίσαμε κάτω από τα καπάκια των κουτιών Pizza Hut και Dominos, με τις οποίες ήρθε η "αμερικανιά" και στην Ελλάδα.
Βέβαια, για να πω την αλήθεια μου, την πίτσα σε ξυλόφουρνο πρωτογνώρισα στο "La Bussola", στη Γλυφάδα (άκου μαγαζί που θυμήθηκα, ο θεός...), και στην ιταλική της εκδοχή μου άρεσε. Για την ακρίβεια, εκεί με εντυπωσίασε και πρωτοέφαγα την περίφημη σκεπαστή "καλτσόνε" ! Επίσης από την εποχή του ξυλόφουρνου ('90s) έχει μείνει στη μνήμη μου η αλυσίδα "Corner", και ιδίως το κατάστημα Αλεξάνδρας με Πατησίων. Έφτιαχνε ένα τρομερό "Spaghetti a la Parma".
Με τα χρόνια όμως, και το πολύ delivery, σήμερα ίσως θα ξαναπροτιμούσα πίτσα ταψιού.Αλλά και σήμερα, σε μακρινά μικρά νησάκια, σε εστιατόρια που φτιάχνουν "απ' όλα", κάποιες μυρωδιές και χαρτόκουτα από παλιές πίτσες, θα σας θυμίσουν σίγουρα αυτή τη μακρινή εποχή...
Και θέλετε τη γνώμη μου; Παραγγέλνετε πάντα πίτσα "μαργαρίτα", δηλαδή μόνο ζύμη, τυρί και σάλτσα. Όταν βρείτε τη "μαργαριτα" που θα σας ικανοποιήσει, θα έχετε βρει και την καλύτερη πιτσαρία. Γιατί μέσα στο χαμό των πολλών υλικών (για θυμηθείτε, κάποτε...γαρίδες και ανανάς !), τελικά εξαφανίζεται και η "καλή" συνταγή μιας πίτσας...
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
