Ρετρό Πιτσαρίες

[panp]

Κάπου πίσω-πίσω διάβασα για τη "Σεραφίνο" της Νέας Σμύρνης... Στην πάνω γωνία της πλατείας, είχε τη χαρακτηριστική μυρωδιά "βουτυρίλας" απ' έξω, αλλά και την επίσης χαρακτηριστική ταπετσαρία με τυρολέζικο ή ιταλικό τοπίο, που είχαν πολλές πιτσαρίες.

Η πιτσαρία, σε σχέση π.χ. με τα σουβλατζήδικα, έβγαζε κάτι το "κυριλλέ" : με τα τραπεζομάντηλα, τα κολωνάτα ποτήρια, άλλη φάση ρε παιδί μου, αισθανόσουν φτωχός Κολωνακιώτης !

Λείπουν κάποια ακόμα "χαρακτηριστικά", όπως το αρωματισμένο μαντηλάκι ! Ναι, παλιά δεν το έβρισκες παρά μόνο στις πιτσαρίες ! Και μάλιστα στην Portofino είχε λίστα πάνω στο μαντηλάκι με όλα τα...παραρτήματα ! Μια τελευταία Portofino είδα στην Παλλήνη, αλλά πρέπει να έκλεισε πέρσι-πρόπερσι.

Από τις πιτσαρίες της Νέας Σμύρνης η Serafino μεταφέρθηκε προς Αγία Παρασκευή, αλλά αγνοώ αν υπάρχει ακόμα, ενώ σίγουρα υπάρχει η "Miss Canada", στην πλατεία, χαμηλά στην οδό Κοραή. Άπαιχτη πίτσα και χαρακτηριστικό "ρετρό" μαγαζί (να σκεφτείτε, εκεί κάναμε reunion αποφοίτησης to 2007 στην εικοσαετία).

Στην πλατεία Νέας Σμύρνης εμφανίστηκε στα '80s και το αντίπαλο δέος "Natassa" pizza-focaccia ως πιτσαρία (φοκάτσια δεν έμαθα ποτέ τι σήμαινε) , ενώ νομίζω ότι η "Zeas" με το πλατανόφυλλο (που είχε "κεντρικό" στο Πασσαλιμάνι, εξ ου και το όνομα) στην Αιγαίου εξακολουθεί να παραμένει !

Η Portofino ήταν κάπου προς το Ιωσηφόγλειο, σε παράδρομο της Συγγρού. Λίγο πιο κάτω, προς τα '90s, στην Πλαστήρα προς Χρυσάκη υπήρξε η καλή πιτσαρία "Taormina".

Καλά, κάτι που διάβασα περι "Pappas" στην Κηφισιά, μου ξύπνησε τρομερές αναμνήσεις, ιδιαίτερα με εκείνη τη σαλάτα σεφ με τα ολόκληρα βραστά αβγά, περιλουσμένα με ροζ σάλτσα...

Ο "Loucoulos" γράφει στα μαντηλάκια του "est.1974" και έχει κάποιο παράρτημα προς Παγκράτι-Καισαριανή, από το οποίο παραγγέλναμε ακόμα και πρόσφατα στο γραφείο.

Στον κατάλογο της Serafino υπήρχε η προτροπή "η πίτσα τρώγεται με τα δάκτυλα", αλλά και το ουτοπικό "τηλεφωνήστε μας 10 λεπτά πριν ξεκινήσετε. Όταν φτάσετε, η πίτσα σας θα σας περιμένει.". Γιατί φυσικά τόόότε, η πίτσα δε ερχόταν στο σπίτι, αλλά πήγαινες εσύ να την πάρεις ! Γεγονός φυσικά που έχει επανέλθει, εν μέσω οικονομικής κρίσης ("για παραλαβή από το κατάστημα").

Να μην ξεχάσουμε και τη μεγάλη αλυσίδα "Roma", που πέτυχε χάρη στη χαρακτηριστική σάλτσα της. "Roma" υπήρχαν σε πολλές περιοχές της Αθήνας.

Οφείλουμε ένα μεγάλο respect στους πιτσαδόρους που παραμένουν πιστοί στην "ταψάτη" πίτσα, κόντρα στον ξυλόφουρνο που επικράτησε μετά το 90. Μια πίτσα που απέχει παρασάγγας από όσα κατασκευάσματα γνωρίσαμε κάτω από τα καπάκια των κουτιών Pizza Hut και Dominos, με τις οποίες ήρθε η "αμερικανιά" και στην Ελλάδα.

Βέβαια, για να πω την αλήθεια μου, την πίτσα σε ξυλόφουρνο πρωτογνώρισα στο "La Bussola", στη Γλυφάδα (άκου μαγαζί που θυμήθηκα, ο θεός...), και στην ιταλική της εκδοχή μου άρεσε. Για την ακρίβεια, εκεί με εντυπωσίασε και πρωτοέφαγα την περίφημη σκεπαστή "καλτσόνε" ! Επίσης από την εποχή του ξυλόφουρνου ('90s) έχει μείνει στη μνήμη μου η αλυσίδα "Corner", και ιδίως το κατάστημα Αλεξάνδρας με Πατησίων. Έφτιαχνε ένα τρομερό "Spaghetti a la Parma".

Με τα χρόνια όμως, και το πολύ delivery, σήμερα ίσως θα ξαναπροτιμούσα πίτσα ταψιού.Αλλά και σήμερα, σε μακρινά μικρά νησάκια, σε εστιατόρια που φτιάχνουν "απ' όλα", κάποιες μυρωδιές και χαρτόκουτα από παλιές πίτσες, θα σας θυμίσουν σίγουρα αυτή τη μακρινή εποχή...

Και θέλετε τη γνώμη μου; Παραγγέλνετε πάντα πίτσα "μαργαρίτα", δηλαδή μόνο ζύμη, τυρί και σάλτσα. Όταν βρείτε τη "μαργαριτα" που θα σας ικανοποιήσει, θα έχετε βρει και την καλύτερη πιτσαρία. Γιατί μέσα στο χαμό των πολλών υλικών (για θυμηθείτε, κάποτε...γαρίδες και ανανάς !), τελικά εξαφανίζεται και η "καλή" συνταγή μιας πίτσας...

 

[prisma]

Εγώ προσωπικά μεγάλωσα με πίτσα "Λούκουλος" (Κηφισίας στα σύνορα Αμπελοκήπων και Ψυχικού) που υπάρχει ακόμα και σήμερα και είναι η καλύτερη πίτσα του κόσμου.

Εμείς οι 2 τότε, τρώγαμε την ίδια πίτσα από μικροί. Θυμάμαι την εποχή που έπερνες τηλέφωνο για παραγγελία, αλλά βέβαια τότε delivery δεν υπήρχε οπότε πήγαινες εσύ να τη παραλάβεις. Με τη διαφορά ότι ο Λούκουλος είναι πιτσαρία-εστιατόριο και όχι καθαρά delivery, ακόμα και σήμερα.

 

[DeadOrganPlayer]

Εμείς οι 2 τότε, τρώγαμε την ίδια πίτσα από μικροί. Θυμάμαι την εποχή που έπερνες τηλέφωνο για παραγγελία, αλλά βέβαια τότε delivery δεν υπήρχε οπότε πήγαινες εσύ να τη παραλάβεις. Με τη διαφορά ότι ο Λούκουλος είναι πιτσαρία-εστιατόριο και όχι καθαρά delivery, ακόμα και σήμερα.

Το θυμάμαι απ'έξω το τηλέφωνο ακόμα και σήμερα! Παρότι έχω πάνω από 7 χρόνια να το χρησιμοποιήσω καθώς έχω μετακομίσει εκτός εμβέλειας...

 

[zouzou]

Θυμάται κανείς την πιτσαρία "Carmel" κοντά στο Holiday Inn;; Αυτό που ήταν φοβερό ήταν η μακαρονάδα ναπολιταίν! Άπαιχτη με τη σάλτσα και το τυράκι σερβιρισμένα ξεχωριστά.

Σε κάποια φάση έκλεισε, απροειδοποίητα, ποτέ δεν έμαθα γιατί.

Αλήθεια πόσοι από σας διαβάζατε τις ταμπέλες ως "Ριζαρία";;;

 

[Mitch Bucannon]

η γαληνη στα σεπολια με δευτερο μαγαζι στο περιστερι ειναι καργα 80ς μιλαμε λαδοπιτσα με ταψακι ...υπαρχει απο 83 ..θυμαμαι που πηγαιναμε και περιμεναμε στο παγκο για μια πιτσα για να παρουμε σπιτι..αρε εποχες...

Η γαλήνη υπάρχει ακόμα! επίσης ρετρο πιτσαρια μια που είνια στα ορια κολωνου- σεπολιων απέναντι από τον"κηπο"(σουβλατζιδικο). δυστυχως δε θμαμαι ονομα. ιταλικη ονομασια πρεπει να ειχε παντως. πραγματικά ομως η βραδινη εξοδος σε πιτσαρια ηταν οικογενειακη υποθεση και ιεροτελεστία. ήτα κατι το μαγικό και προσωπικα πο΄λύ αγαπημενη συνηθεια. και επειδη δε γινόταν συχνα γιαυτο μοπυ φαινόταν κατι πολύ μεγάλο να βγω έξω με την οικογένειά μου και να φάμ πίτσα.

 

[Σώτος Σώτος]

Σούπερ θέμα!!! Όντως μεγάλη ιεροτελεστία να βγεις οικογενειακά για πίτσα... Και τι λαχταριστή και ξεχωριστή γεύση για την τότε εποχή του σπιτικού, μαγειρευτού φαγητού... :

Θυμάμαι στη Σαλαμίνα στα 80's είχε όλες κι όλες 2 πιτσαρίες, το "Αχίλλειον" που υπάρχει νομίζω ακόμα στον κεντρικό παραλιακό δρόμο της πόλης και μια στα Σελήνια (εδώ το 'χω, εδώ το 'χω, να πάρει...) Μάλιστα το "Αχίλλειον" είχε και φοβερή διακόσμηση μέσα με τεράστια πόστερ με τοπία και έναν βαλσαμωμένο κροκόδειλο!!! Σε έπιανε αληθινή κατάνυξη...

Και φυσικά ταψάκι μεταλλικό και το ζαμπόν πάνω από τη γέμιση και το τυρί!!!! Πω πω τι γράφω ο τύπος και δεν έχω φάει τίποτα ...recry2:

 

[spyrosd]

Pizza Park στην Νέα Ερυθραία. Κλασική αξία από το 1978. Μάλιστα είχε γυριστεί και μια σκηνή από τον "Παλαβό κόσμο του Θανάση" εκεί. Συγκεκριμένα την φάση που τον έχουν απολύσει απολύσει από τον κινηματογράφο που δούλευε μηχανικός προβολής και πηγαίνει σε ένα μαγαζί όπου μπαίνει μια κουκλάρα της εποχής. Ο κινηματογράφος ήταν τα ΑΣΤΕΡΙΑ στην Νέα Ερυθραία που δυστυχώς εδώ και δυο χρόνια έκλεισαν.

 

[herco]

Μια retro πιτσαρία ήταν το il fungo στο Παλαιό Φάληρο από 1991-2009

To il fungo σερβιρει απο το 1980 και συνεχιζει ακομα κανονικα ;-)

Οφείλουμε ένα μεγάλο respect στους πιτσαδόρους που παραμένουν πιστοί στην "ταψάτη" πίτσα, κόντρα στον ξυλόφουρνο που επικράτησε μετά το 90. Μια πίτσα που απέχει παρασάγγας από όσα κατασκευάσματα γνωρίσαμε κάτω από τα καπάκια των κουτιών Pizza Hut και Dominos, με τις οποίες ήρθε η "αμερικανιά" και στην Ελλάδα.

Απολυτα σωστος - και ενας λογος (το ταψακι) που η "αρχαια" πιτσαρια Μανιταρι στην Αργυρουπολη επιζει ακομα.

 

[foutix]

Μια πιτσαρία θρύλος στην περιοχή της κυψέλης ήταν η cosa nostra. Είχε σαν έμβλημα έναν μαφίοζο. μετά την έλευση του delivery το 90 είχε μόνο χώρο παρασκευης και ψησίματος, παλιότερα ίσως είχε και καθιστικό. Δεν έκανε την πίτσα, αλλά ήταν από το 1977-8 και έκλεισε πριν 2-3 χρόνια. Από οτι κατάλαβα 1-2 χρόνια πριν κλείσει πήγε να κάνει μια επαναφορά με άλλα αφεντικά, αλλά τπτ.

 

[Mitch Bucannon]

συνηθιζατε κι εσεις οταν βγαινατε για πίτσα να την τρωτε "κυριλέ" κοβωντας την με μαχαίρι και με πιρούνι; εμένα δε μου έβγαινε να την πιασω με το χέρι. σεβομουνα το μυστήριο της εξόδου σε πιτασρια! οπότε την εβαζα στο πιατο, την εκοβα και απλωνα και δίπλα λίγο από την καρμπονάρα που σίγουρα θα είχαμε παργγείλει.

 

[Metalcandyman]

Εμενα παντως ολα αυτα το να πηγαινει δηλαδη η οικογενεια για πιτσα με τα παιδια με ακουγονται σαν σεναριο επιστημονικης φαντασιας.Εδω που μενω εγω ουτε σαν σκεψη υπηρχε κατι τετοιο ασε που θεωρουνταν ξεφτιλα και σε κοροιδευαν οι παντες αν εβγαινες για φαγητο με τους γοννοις σου ακομα και εκτη δημοτικου να ησουνα πχ.Ωσο για το θεμα πιτσα και μαχιροπιρουνο που αναφερετε πιο πανω μπορει να ακουγετε απολυτα φυσιολογικο αλλα στην νοοτροπια του χωριου και των παιδιων γενικα αν το εκανε κανενας αυτο τον επερναν με της πετρες που λεει ο λογος.

 

[Juanita]

Μου κάνει εντύπωση που δεν έχω απαντήσει σε αυτό το θέμα...

 


Η Oscar στα Πατήσια έκανε την καλύτερη πίτσα που έχω φάει μέχρι στιγμής...

 


Οι ιδιοκτήτες έχοντας μεγαλώσει στον Καναδά (για χρόνια η ταπετσαρία με εικόνες από το Τορόντο στόλιζε το μαγαζί) είχαν δύο απαράβατες αρχές: καθαριότητα και φρεσκάδα. Το μαγαζί "γλειφόταν" καθημερινά προτού ξεκινήσει η παρασκευή της ζύμης, το βράσιμο των μακαρονάδων και η κοπή αλλαντικών και τυριών, τα δε προϊόντα πάντα φρέσκα και ευωδιαστά χάριζαν στο μαγαζί τη χαρακτηριστική του μυρωδιά που ποτέ δε χόρταινες.


Δεν υπήρχε περίπτωση να μπεις στην Οscar και να μη θες να φας μιά πίτσα ή έστω μιά μακαρονάδα.


Οι μακαρονάδες ήταν πάντα φούρνου από τις οποίες απολαμβάναμε το πλούσιο λιωμένο κίτρινο τυρί που τις στόλιζε μαζί με μιά μικρότερη στρώση από μυζήθρα ξερή. Η σάλτσα ήταν τόσο νόστιμη που στο τέλος έπαιρνες το ψωμάκι και καθάριζες και την τελευταία της σταγόνα. Τα ταψάκια επέστρεφαν για πλύσιμο σχεδόν πεντακάθαρα από τους πελάτες.

 


Δυστυχώς, επειδή κανένα από τα παιδιά δεν μπορούσε/ήθελε να ασχοληθεί, αναγκάστηκαν να την κλείσουν μετά από σχεδόν 30 χρόνια, το καλοκαίρι του 2008 παίρνοντας μαζί τους και τη συνταγή για τις υπέροχες σάλτσες...

 

[foutix]

Το θυμάμαι αυτό το κατάστημα. Ήταν κοντά στην γαλατσιου. Απλά δεν είχε καθόλου κόσμο και μου φαίνονταν παρακμιακό ώσπου δοκίμασα και πείστηκα. Ένα συνώνυμο κατάστημα-πιτσαρία που έχει ανοίξει στην χαλεπά στην λαμπρινή δεν ήταν του ίδιου;

Υγ:ΜΕ ΜΑΧΑΙΡΟΠΙΡΟΥΝΑ ΠΙΤΣΑ; ΕΙΣΤΕ ΙΕΡΟΣΥΛΟΙ;

 

[krios]

Στην οδο Αγιας Λαυρας υπαρχει ακομα μια πιτσαρια στο κλασσικο ρετρο υφος. Η Οσκαρ που βρισκεται στην οδο Χαλεπα ουδεμια σχεση εχει με την Οσκαρ που αναφερει η Juanita. Επισης επι της οδου Αγιας Λαυρας στην σημερινη θεση του ΚΕΠ βρισκοταν η πιτσαρια-καφετερια Brown derby (τεραστιες πιτσες, τετραγωνα κομματια, κυριλε καπως και πολυ καλο σερβις)

 

[johnny19818]

Καταρχάς όπως ειπώθηκε και στο 1ο ποστ συμφωνώ με την όλη ιεροτελεστία για να φάει η οικογένεια πίτσα. Θυμάμαι την πρώτη πίτσα να την τρώμε τα Σαββατόβραδα στην πιτσαρία Βερόνα μετά από το Λούνα Παρκ. Θυμάμαι πόση εντύπωση μου είχε κάνει ο ψήστης που πετούσε τα ζυμάρια και γύριζαν στον αέρα. Η πίτσα ήταν τεράστια όπως και κάποιες φορές που έπαιρνα μακαρόνια με κιμά όπου ερχόταν μια πιατελάρα που δεν την έκανες καλά.

 

[Pinhead]

Η γαλήνη υπάρχει ακόμα!

Δυστυχώς έκλεισε κι αυτή αρχές του '13.

 

[ΦΖΠ1]

Φυσικά πιτσαρία (αν και πρωτίστως πεϊνιρλάδικο) ήταν και ο "Μήτσος", στη Δροσιά, με έναν πολύ ιδιαίτερο κήπο με γαρμπίλι. Σήμερα έχει χτιστεί ένα εμπορικό κέντρο στη θέση του παλιού οικήματος, κι έτσι μόνο ο "Ελευθεριάδης", χωμένος λίγα στενά πιο πέρα, διατηρεί τις αναμνήσεις...

 

[LadyNaty]

Κι εγώ έχω φάει στην "Ὀσκαρ" αρκετές πίτσες παρέα με τους κουμπάρους μας (που έμεναν Πατήσια). Εγώ, όσον αφορά τη δική μου περιοχή, την Κυψέλη, θυμάμαι ένα κατάστημα της αλυσίδας "Porto Fino" που είχε ανοίξει απέναντι από το σπίτι μου στην Πλατεία Κυψέλης. Λειτούργησε από το 1980 (αν θυμάμαι καλώς) μέχρι και τα πρώτα χρόνια της 10ετίας του 90. Μετά, με την φθίνουσα πορεία της αλυσίδας έκλεισε κ αυτό... Αυτά όσον αφορά την καναδέζικου στυλ πίτσα.

Όσον αφορά την ιταλικού στιλ, την έφαγα για πρώτη φορά, όσο κι αν αυτό φαίνεται περίεργο, μόλις το 1984 σε ένα μαγαζί στα Χανιά, που λεγόταν "Tartuffo Pizzeria". Το μαγαζί υπάρχει ακόμα (απ' όσο ξέρω) και είναι πλέον ιταλικό εστιατόριο εν γένει, αν και η σπεσιαλιτέ του είναι πάντοτε οι ωραίες πίτσες με τη λεπτή, τραγανή ζύμη.

 

[ΦΖΠ1]

Πάντα έμενα με την απορία πώς καθαριζόταν το τυρί που κολλούσε στα μεταλλικά σκαφάκια της μακαρονάδας φούρνου, αφού δεν έβγαινε ούτε με τα δόντια του μαχαιρού ! Ή μήπως ήταν πάντα το ίδιο καμένο τυρί, για ντεκόρ;

 

[maroussi mz]

Η Porto Rico στο Μαρουσι που εχει αναφερθει παλιοτερα υπαρχει απο το 1973. Οχι απλως εχει την ιδια ακριβως γευση που θυμαμαι απο παιδακι, αλλα ειναι και η μοναδικη που εχω συναντησει τα τελευταια τουλαχιστον 15 χρονια που οταν περνας απο εξω σου ερχεται αυτη η χαρακτηριστικοτατη ρετρο μυρωδια φρεσκοψημενης πιτσας που σε τραβαει απο τη μυτη..