Πω πω τι μου θυμίζει κι εμένα το Opel Olympia. Όταν ήμουν παιδάκι δεν είχαμε αυτοκίνητο όπως άλλωστε και οι περισσότεροι συνΈλληνες (οι αριθμοί στις πινακίδες ήταν κάτω από το 200.000) αλλά ένας φίλος των γονιών μου και γείτονας είχε ένα Opel Olympia Caravan. Ήτοι station wagon για τους μη παλιούς. Καθαρές Δευτέρες και Πρωτομαγιές και όποτε άλλοτε τα συμφωνούσαν οι μεγάλοι μπαίναμε στο Όπελ και τρέχαμε στις εξοχές. 4 οι μεγάλοι, δύο τα ελεφαντάκια και 3 παιδιά οι φίλοι, σύνολον 9 άτομα. Οπότε 3 παιδιά τουλάχιστον, ίσως και 4, στριμωχνόμαστε στο πορτ μπαγκάζ, που βέβαια ήταν μέρος του αυτοκινήτου, απλώς δεν είχε καθίσματα, και είχε την είσοδο πίσω. Και σ' αυτούς τους δρόμους και με τις συνθήκες τις τότε ζαλιζόμουνα σαν κοτόπουλο ακόμη και στις μικρές διαδρομές που κάναμε, διότι και το αυτοκίνητο είχε μεν παρόμοια μουσούδα με το 62 αλλά δεν ήταν γυαλιστερό και τσίλικο σαν αυτό. Εϊχε και τις σκουριές του και τη βρωμιά του (χάλια οι δρόμοι) και μύριζε καυαέριο μέσα. Δεν με ενθουσίαζε και η εξοχή πολύ να πω "αξίζει τον κόπο η ναυτία". Πολλά έντομα, άβολο κάθισμα στο έδαφος, και την Καθαρά Δευτέρα σιχαινόμουνα τα νερόβραστα. Παρόλα αυτά 50 χρόνια μετά δεν μπορώ να αποφύγω κάποια νοσταλγία για εκείνες τις μέρες στις οποίες ένα ταξίδι λίγων χιλιομέτρων ήταν κοσμοϊστορικό γεγονός που απαιτούσε κεφτεδάκια (εκτός Καθ. Δευτέρας φυσικά). Τώρα κάθε μέρα οδηγώ 19 μίλια μόνο και μόνο για να πάω από το σπίτι μου στο κάτεργο κι άλλα τόσα να γυρίσω (και χωρίς κεφτεδάκια).