Προξενιό, ε? Να ένα πολύ μεγάλο θέμα προς συζήτηση! Διαβάζοντας τις ιστορίες σας παραπάνω, εσείς μιλάτε περισσότερο για δικές σας εμπειρίες με διάφορους που προσπαθούν πάντα να πασάρουν σε μια κοπέλα ένα γνωστό τους που είναι πολύ καλός, πολύ όμορφος, πολύ έξυπνος και πολύ πλούσιος και που όταν τον γνωρίζεις είναι ένα μηδενικό και μισό! Προσωπικά μου έχει τύχει δις και ήταν η πλήρης αποτυχία! Δηλαδή, εγώ δε προχώρησα ούτε μέχρι δεύτερο ραντεβού! Μαμά μου!
Ένα ωραίο περιστατικό είναι το εξής:
Είχαμε δεσμό με τον άντρα μου. Ένα απόγευμα καθόμασταν σπίτι του και τον παίρνει ένας πρωτοξάδελφός του τηλέφωνο και του λέει:
- Ξάδελφε, έχω μια πολύ καλή τύχη δι' εσέ. (Εγώ τώρα καθόμουν δίπλα στον άντρα μου και άκουγα καθαρά τα πάντα).
-Ναι? του λέει ο άντρας μου. Τι συμβαίνει;
-Είναι μια κοπέλα γνωστή μου, πολύ όμορφη, πολύ πλούσια, μορφωμένη, καλλιεργημένη και ψάχνει έναν άνθρωπο σοβαρό για μια σοβαρή σχέση. (Εγώ είχα αρχίσει να αγριεύω).
- Ωραία! του λέει ο άντρας μου. Και το κουσούρι πού είναι?
- Ποιο κουσούρι? ρωτάει ο ξάδελφος.
- Συγγνώμη, του λέει ο άντρας μου. Ξέρεις μια κοπέλα που τα έχει όλα αυτά αλλά δεν έχει γκόμενο και ψάχνει να παντρευτεί με προξενιό? (sorry) Άρα θα έχει οπωσδήποτε κάποιο κουσούρι. Δεν ενδιαφέρομαι.
Εγώ πια, ψήλωσα 10 πόντους από την χαρά μου!
Όσον αφορά όμως τα προξενιά τον παλιό καιρό, μια και μιλάμε για ρετρό, εκεί τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Ας πούμε στο νησί μου, τα κορίτσια γύρω στα 18 παντρεύονταν και ήταν ελάχιστα τα ζευγάρια που είχαν μια συμπάθεια από πριν. Ο μπαμπάς μου είχε 8 αδέλφια κι ένας αυτός 9 παιδιά. Από τα αδέλφια του πατέρα μου, οι τρεις θείες μου και οι τρεις θείοι μου παντρεύτηκαν με προξενιό. Ουσιαστικά ήταν μια ένωση δυο καλών οικογενειών. Δηλαδή, μίλαγαν οι γονείς που είχαν παιδιά σε ηλικία γάμου και κανόνιζαν τους γάμους, έχοντας ως κριτήριο την αγωγή, την οικονομική ευμάρεια και το καλό όνομα της κάθε οικογένειας. Το τι πίστευαν τα παιδιά συνήθως δεν είχε και πολύ σημασία. Από εκεί και ύστερα ήταν όλα λαχείο. Οι θείοι μου έσμιξαν με καλούς ανθρώπους και έζησαν καλά μαζί τους αλλά χωρίς έρωτα, αυτό είναι σίγουρο. Εντάξει, η αγάπη μπορεί να έρχεται όταν ζεις με έναν καλό άνθρωπο και περνάς καλά, αλλά δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για έρωτα. Οι γονείς συνήθως θεωρούσαν ότι τα παιδιά με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζονται και δεν κακοπέφτουν. Ήταν άλλες οι εποχές και ο κόσμος σκεφτόταν τελείως διαφορετικά. Ο μπαμπάς μου, ο μικρότερος αδελφός και ένας ακόμα αδελφός του παντρεύτηκαν από τρελό έρωτα. Και οι τρεις έφυγαν από την Σκόπελο για να δουλέψουν και να σπουδάσουν. Τυχαίο? Δε νομίζω!. Καταλαβαίνετε βέβαια, τι έγινε όταν ο μπαμπάς μου εμφάνισε την μαμά μου στο νησί, με δεσμό από τρελό έρωτα! Εκτός από την ζήλια των γυναικών εκεί και το κουτσομπολιό, αντιμετώπισε στην αρχή και την δυσπιστία των παππούδων μου που θεωρούσαν ότι ο γάμος θα είναι αποτυχία γιατί η μαμά μου δεν ήταν 18 χρονών και ήταν Αθηναία! Άλλαξαν γνώμη βέβαια μετά το δεύτερο ή το τρίτο παιδί, θα σας γελάσω!
Ένα ωραίο περιστατικό είναι το εξής:
Είχαμε δεσμό με τον άντρα μου. Ένα απόγευμα καθόμασταν σπίτι του και τον παίρνει ένας πρωτοξάδελφός του τηλέφωνο και του λέει:
- Ξάδελφε, έχω μια πολύ καλή τύχη δι' εσέ. (Εγώ τώρα καθόμουν δίπλα στον άντρα μου και άκουγα καθαρά τα πάντα).
-Ναι? του λέει ο άντρας μου. Τι συμβαίνει;
-Είναι μια κοπέλα γνωστή μου, πολύ όμορφη, πολύ πλούσια, μορφωμένη, καλλιεργημένη και ψάχνει έναν άνθρωπο σοβαρό για μια σοβαρή σχέση. (Εγώ είχα αρχίσει να αγριεύω).
- Ωραία! του λέει ο άντρας μου. Και το κουσούρι πού είναι?
- Ποιο κουσούρι? ρωτάει ο ξάδελφος.
- Συγγνώμη, του λέει ο άντρας μου. Ξέρεις μια κοπέλα που τα έχει όλα αυτά αλλά δεν έχει γκόμενο και ψάχνει να παντρευτεί με προξενιό? (sorry) Άρα θα έχει οπωσδήποτε κάποιο κουσούρι. Δεν ενδιαφέρομαι.
Εγώ πια, ψήλωσα 10 πόντους από την χαρά μου!
Όσον αφορά όμως τα προξενιά τον παλιό καιρό, μια και μιλάμε για ρετρό, εκεί τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Ας πούμε στο νησί μου, τα κορίτσια γύρω στα 18 παντρεύονταν και ήταν ελάχιστα τα ζευγάρια που είχαν μια συμπάθεια από πριν. Ο μπαμπάς μου είχε 8 αδέλφια κι ένας αυτός 9 παιδιά. Από τα αδέλφια του πατέρα μου, οι τρεις θείες μου και οι τρεις θείοι μου παντρεύτηκαν με προξενιό. Ουσιαστικά ήταν μια ένωση δυο καλών οικογενειών. Δηλαδή, μίλαγαν οι γονείς που είχαν παιδιά σε ηλικία γάμου και κανόνιζαν τους γάμους, έχοντας ως κριτήριο την αγωγή, την οικονομική ευμάρεια και το καλό όνομα της κάθε οικογένειας. Το τι πίστευαν τα παιδιά συνήθως δεν είχε και πολύ σημασία. Από εκεί και ύστερα ήταν όλα λαχείο. Οι θείοι μου έσμιξαν με καλούς ανθρώπους και έζησαν καλά μαζί τους αλλά χωρίς έρωτα, αυτό είναι σίγουρο. Εντάξει, η αγάπη μπορεί να έρχεται όταν ζεις με έναν καλό άνθρωπο και περνάς καλά, αλλά δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για έρωτα. Οι γονείς συνήθως θεωρούσαν ότι τα παιδιά με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζονται και δεν κακοπέφτουν. Ήταν άλλες οι εποχές και ο κόσμος σκεφτόταν τελείως διαφορετικά. Ο μπαμπάς μου, ο μικρότερος αδελφός και ένας ακόμα αδελφός του παντρεύτηκαν από τρελό έρωτα. Και οι τρεις έφυγαν από την Σκόπελο για να δουλέψουν και να σπουδάσουν. Τυχαίο? Δε νομίζω!. Καταλαβαίνετε βέβαια, τι έγινε όταν ο μπαμπάς μου εμφάνισε την μαμά μου στο νησί, με δεσμό από τρελό έρωτα! Εκτός από την ζήλια των γυναικών εκεί και το κουτσομπολιό, αντιμετώπισε στην αρχή και την δυσπιστία των παππούδων μου που θεωρούσαν ότι ο γάμος θα είναι αποτυχία γιατί η μαμά μου δεν ήταν 18 χρονών και ήταν Αθηναία! Άλλαξαν γνώμη βέβαια μετά το δεύτερο ή το τρίτο παιδί, θα σας γελάσω!
