Ρετρό "προξενιά"

Προξενιό, ε? Να ένα πολύ μεγάλο θέμα προς συζήτηση! Διαβάζοντας τις ιστορίες σας παραπάνω, εσείς μιλάτε περισσότερο για δικές σας εμπειρίες με διάφορους που προσπαθούν πάντα να πασάρουν σε μια κοπέλα ένα γνωστό τους που είναι πολύ καλός, πολύ όμορφος, πολύ έξυπνος και πολύ πλούσιος και που όταν τον γνωρίζεις είναι ένα μηδενικό και μισό! Προσωπικά μου έχει τύχει δις και ήταν η πλήρης αποτυχία! Δηλαδή, εγώ δε προχώρησα ούτε μέχρι δεύτερο ραντεβού! Μαμά μου!

Ένα ωραίο περιστατικό είναι το εξής:
Είχαμε δεσμό με τον άντρα μου. Ένα απόγευμα καθόμασταν σπίτι του και τον παίρνει ένας πρωτοξάδελφός του τηλέφωνο και του λέει:
- Ξάδελφε, έχω μια πολύ καλή τύχη δι' εσέ. (Εγώ τώρα καθόμουν δίπλα στον άντρα μου και άκουγα καθαρά τα πάντα).
-Ναι? του λέει ο άντρας μου. Τι συμβαίνει;
-Είναι μια κοπέλα γνωστή μου, πολύ όμορφη, πολύ πλούσια, μορφωμένη, καλλιεργημένη και ψάχνει έναν άνθρωπο σοβαρό για μια σοβαρή σχέση. (Εγώ είχα αρχίσει να αγριεύω).
- Ωραία! του λέει ο άντρας μου. Και το κουσούρι πού είναι?
- Ποιο κουσούρι? ρωτάει ο ξάδελφος.
- Συγγνώμη, του λέει ο άντρας μου. Ξέρεις μια κοπέλα που τα έχει όλα αυτά αλλά δεν έχει γκόμενο και ψάχνει να παντρευτεί με προξενιό? (sorry) Άρα θα έχει οπωσδήποτε κάποιο κουσούρι. Δεν ενδιαφέρομαι.
Εγώ πια, ψήλωσα 10 πόντους από την χαρά μου!

Όσον αφορά όμως τα προξενιά τον παλιό καιρό, μια και μιλάμε για ρετρό, εκεί τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Ας πούμε στο νησί μου, τα κορίτσια γύρω στα 18 παντρεύονταν και ήταν ελάχιστα τα ζευγάρια που είχαν μια συμπάθεια από πριν. Ο μπαμπάς μου είχε 8 αδέλφια κι ένας αυτός 9 παιδιά. Από τα αδέλφια του πατέρα μου, οι τρεις θείες μου και οι τρεις θείοι μου παντρεύτηκαν με προξενιό. Ουσιαστικά ήταν μια ένωση δυο καλών οικογενειών. Δηλαδή, μίλαγαν οι γονείς που είχαν παιδιά σε ηλικία γάμου και κανόνιζαν τους γάμους, έχοντας ως κριτήριο την αγωγή, την οικονομική ευμάρεια και το καλό όνομα της κάθε οικογένειας. Το τι πίστευαν τα παιδιά συνήθως δεν είχε και πολύ σημασία. Από εκεί και ύστερα ήταν όλα λαχείο. Οι θείοι μου έσμιξαν με καλούς ανθρώπους και έζησαν καλά μαζί τους αλλά χωρίς έρωτα, αυτό είναι σίγουρο. Εντάξει, η αγάπη μπορεί να έρχεται όταν ζεις με έναν καλό άνθρωπο και περνάς καλά, αλλά δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για έρωτα. Οι γονείς συνήθως θεωρούσαν ότι τα παιδιά με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζονται και δεν κακοπέφτουν. Ήταν άλλες οι εποχές και ο κόσμος σκεφτόταν τελείως διαφορετικά. Ο μπαμπάς μου, ο μικρότερος αδελφός και ένας ακόμα αδελφός του παντρεύτηκαν από τρελό έρωτα. Και οι τρεις έφυγαν από την Σκόπελο για να δουλέψουν και να σπουδάσουν. Τυχαίο? Δε νομίζω!. Καταλαβαίνετε βέβαια, τι έγινε όταν ο μπαμπάς μου εμφάνισε την μαμά μου στο νησί, με δεσμό από τρελό έρωτα! Εκτός από την ζήλια των γυναικών εκεί και το κουτσομπολιό, αντιμετώπισε στην αρχή και την δυσπιστία των παππούδων μου που θεωρούσαν ότι ο γάμος θα είναι αποτυχία γιατί η μαμά μου δεν ήταν 18 χρονών και ήταν Αθηναία! Άλλαξαν γνώμη βέβαια μετά το δεύτερο ή το τρίτο παιδί, θα σας γελάσω!
 
Και να πω οτι του την πηρα την τιμη του, τελος παντων! Αλλα εγω ουτε που τον αγγιξα η καημενη, οποτε τσαμπα με τραβαγανε. :D

Και θα σου έλεγαν κι αυτές: "Η (παρα λίγο) σύζυγος του Καίσαρος δεν αρκεί να μη έχει πειράξει την τιμή του.... πρέπει να μή φαίνεται ότι την έχει πειράξει". Μικρός και άπραγος 33άρης, πού να ξέρει από αυτά?
 
Είσαι θεά βρε Βιβή! χαχαχα
 
Τόσο αποστειρωμένη κατάσταση?
Δηλαδή ούτε ένα φιλάκι για καληνύχτα στο μάγουλο..? Ούτε χειραψία..?
Φιλακι στο μαγουλο ποτε. Τα απεφευγα παντα σε αντρες που δεν ηθελα να παρουν θαρρος. Χειραψια ισως ναι στην αρχη της γνωριμιας μας. Μετα ενα σκετο "Καληνυχτα, τα λεμε" κι εξω απ' την πορτα. :)
 
Από το στενό μου περιβάλλον υπήρχαν πολλές φορές πιέσεις να δημιουργήσω μια σοβαρή σχέση, επιτέλους. Είμαι κλειστό άτομο (και μοναχοπαίδι), δεν ανοίγομαι εύκολα στους άλλους, παρά μόνο αν η παρέα με ενδιαφέρει πραγματικά.
Έτσι, σε ένα ταξίδι μου στο χωριό, οι ξαδέρφες μου αποφάσισαν να μου γνωρίσουν ένα αγόρι 2 χρόνια μεγαλύτερό μου (τον βρήκαν από γνωστό μας άτομο). Εγώ στην αρχή δεν ήθελα αλλά με έβαλαν με το ζόρι…(!). Να φανταστείτε ότι με έβαλαν να αλλάξω γκαρνταρόμπα και να αγοράσω νεα ρουχα για να εντυπωσιάσω, μου έκαναν και φροντιστηριο πώς να φερθώ...κλπ, κλπ, λες και ήμουνα χαζούλα...

Όταν έφτασε η μέρα της γνωριμίας, κανονίστηκε να πάμε σε μια ταβέρνα για φαγητό. Ήμασταν, εγω, οι δύο ξαδέρφες μου, ο ξάδερφός μου με τις οικογένειές τους, το ζευγάρι που μας έφερε το νεαρό (ο οποίος έψαχνε και αυτός για μια καλή κοπέλα), άλλο ένα φιλικό ζευγάρι, αλλά ευτυχώς όχι και γονείς (προφανώς για να μην ''φορτωσουμε'' πολύ το κλίμα). Είδα το νεαρό, συμπαθής μου φάνηκε αλλά δεν έπεσα και ξερή κιόλας…Eίπαμε λίγα πράγματα και άρχισαν τα πονηρά γελάκια από τους άλλους, πόσο ταιριάζουμε κλπ., αν ταιριάζουμε να πάμε και για κουφέτα...η όλη κατάσταση με έκανε να νιώθω άβολα...είπαμε δεν ανοίγομαι ευκολα στους άλλους, πόσο μάλλον οταν βρισκομαι περιτριγυρισμένη από τοσα άτομα τα οποία συζητάνε για το μέλλον σου...και μάλιστα δεν σου επιτρέπουν κουβεντα...
Κατά την επιστροφή μου στο σπίτι, όλο αυτο με ειχε αφησει με ένα μουδιασμα...δεν είπα πολλά...
Ανταλλάξαμε τηλέφωνα με αυτόν και επικοινωνούσαμε για κάποιο διάστημα.

Στην αρχή μου άρεσε που μιλούσαμε, όμως στη συνέχεια, μου φαινόταν τόσο δεσμευτικό αυτό, έτσι τα τηλέφωνα αραίωσαν από τη μεριά μου, για να πω την αλήθεια δεν ενδιαφερόμουν για σχέση, μένουμε αλλωστε σε διαφορετικά μέρη οπότε ήταν δύσκολο να πηγαινοέρχομαστε να βλεπόμαστε. Είχα όμως και στο νου μου μην πω κάτι και παρεξηγηθώ και κυρίως μην μαθευτεί κάτι στους γνωστούς που ήταν μαζί μας στο τραπέζι. Ώσπου στο τέλος κατάλαβα πως ό,τι του έλεγα (του έλεγα γενικά πράγματα δεν του είχα πει ποτέ ότι μου αρέσει γιατί ήθελα να βεβαιωθώ πρώτα για μένα, είμαι και επιφυλακτική…) στο τηλέφωνο, τα μετέφερε στους γνωστούς του (οι οποίοι προφανώς τον ρωτούσαν πώς πάει η σχέση μας…).

Πρώτα-πρώτα ποια σχέση; Προφανώς εκείνος, από τις φορές που είχαμε μιλήσει, πίστεψε ότι γουστάρει ο ένας τον άλλο…
Σε επόμενο ταξίδι μου στο χωριό, συναντηθήκαμε και του είπα ευγενικά και ειλικρινά ότι δεν ενδιαφέρομαι για παραπέρα, αν ήθελε, μπορούσαμε να ξεκινησουμε σαν φίλοι και επειτα βλεπουμε…εκείνος μου είπε ότι δεν είχε γνωρίσει άλλο άτομο σαν εμένα και ότι οι προηγούμενες δύο σχέσεις του τον είχαν πληγώσει πολύ…και ηθελε κατι σιγουρο για σχεση. Χαιρετηθήκαμε και αποχωρήσαμε...

Μέχρι να πάω στο σπίτι είχε ήδη πει τα πάντα στους οικογενειακούς του φίλους από αυτούς που ηταν στο τραπέζι (οτι τον έβλεπα σαν φιλο και δεν ηθελα κατι περισσοτερο), οι οποίοι με τη σειρά τους ενημέρωσαν τις ξαδέρφες μου (στις οποίες δεν έλεγα και πολλά για το νεαρό αυτό, όσες φορες και να με ειχαν ρωτησει, ηταν δικο μου θεμα άλλωστε...). Οι ξαδερφες μου το ειπαν στους δικους μου (οι οποίοι μάλιστα ''έπεσαν από τα συννεφα'' γιατι δεν περιμεναν τετοια συμπεριφορα από εμένα). Άρχισε η ανάκριση και τσακώθηκα άσχημα με όλους (και με την οικογένειά μου) που δεν μπόρεσα να κρατήσω τη σχέση…!Είπα την αλήθεια και μου είπαν ότι είχα άδικο (!) και ότι αυτος είχε δίκιο που ήθελε να βρει κατι σίγουρο για σχέση, και γιατι δεν θελω σχεσηκλπ, κλπ…βασικά κανεις δεν περιμενε τέτοια κατάληξη, να μην συνεχίσουμε τη γνωριμία δηλαδή (με έχουν όλοι για καλό παιδι στο σόι μας).
Για αυτόν το ''σαχλαμαρα'' που μετεφερε ό,τι άκουγε από εμενα από δω και από κει (και μάλιστα πολλές φορες...παραφουσκωμένα) ούτε λόγος!

Από τότε δεν τον ξαναείδα...αλλά ουτε και με ενοχλησε κανενας με τετοια θέματα...

Ολη αυτη η κατασταση μου ειχε αφησει μια πικρια γιατι ανακατευτηκαν πολλοί σε αυτο....

Μετά από πολύ καιρό καταλαβαν οτι ειχαν δικιο και καλά εκανα που δεν συνεχισα μαζι του...

Σκεψου να ειχατε συμπαθησει ο ενας τον αλλον, κι να καταληγατε σε γαμο. Ολα τα οικογενειακά σας σαν ζευγαρι θα τα ήξεραν άλλα 50 άτομα! Εγω παντως αν ήμουν στη θεση σου, θα τον επιανα κι θα τον εκανα ρομπα που καθοταν κι τα ελεγε ολα. "Θελεις κι σοβαρη σχεση τρομαρα σου! για αυτο καμια δεν σε θελει!". ;)
 
Ευτυχώς οι γονείς μου, αν και γενικά συντηρητικοί λόγω επαγγελμάτων, δεν με έβαλαν σ ' αυτή τη διαδικασία. Δυο τρεις φορές όμως ανακατεύτηκαν τρίτοι, οι οποίοι θεώρησαν ότι μόλις πέρασα τα 25 θα έπρεπε να βρω κάποιον για να παντρευτώ, κι αυτό γιατί δεν γνώριζαν ότι είχα αποφασίσει ήδη από τα 12 να μην παντρευτώ ποτέ (και είμαι συνεπής στην απόφασή μου εδώ και τόσα χρόνια). Έτσι μία φορά, μια συμφοιτήτρια μου, στην οποία ΑΠΛΑ έδινα σημειώσεις, προθυμοποιήθηκε να μου γνωρίσει έναν φίλο του συζύγου της που έψαχνε σύζυγο. Εγώ της είπα ότι δεν ενδιαφέρομαι για αυτή μου έκοψε την καλημέρα. Κάποια χρόνια αργότερα, ένας οικογενειακός φίλος προθυμοποιήθηκε να μου γνωρίσει έναν...καθηγητή Θεολογίας που επίσης έψαχνε σύζυγο. Φυσικά η απάντηση ήταν ένα μεγάλο ΟΧΙ. Την τρίτη φορά μία οικογενειακή γνωστή που είχε ένα γιο σε...επικίνδυνη ηλικία προέτρεψε τη μητέρα μου να κάνουν περισσότερη παρέα για να γνωρίσω κι εγώ τον εν λόγω γιο. Φυσικά η μητέρα μου αρνήθηκε... Πλέον που είμαι στην μέση ηλικία (πιο μέση δε γίνεται) έπαψαν όλοι... Απελπίστηκαν όταν είδαν τη συνέπεια στις αποφάσεις μου.
 
@hannele

είχα ψιλιαστεί την όλη κατάσταση και κράτησα αποστάσεις, όχι βέβαια αμέσως αλλά σε 5 μήνες από τη εκεινη τη γνωριμία...και πολύ άντεξα...και να έλεγα κάτι σίγουρα θα έκανε τον κινέζο!!!!!

να φανταστείτε ότι όσοι ανακατεύτηκαν σε αυτο ρωτούσαν κάθε τρεις και λίγο ''μιλάτε στο τηλέφωνο; πόση ώρα; ποιος τηλεφωνεί πρώτος; τι λέτε μαζί; ενδιαφέρεται;''...

αγχωτική...κατάσταση! o_O
 
Και που λέτε, φίλοι μου καλοί, ας θυμηθώ και άλλη μια προσωπική μου ιστορία...

Πριν μήνες...ένας γνωστός, με γιο της παντρειας, προτεινε να γνωριστω με το παιδι του. Μου ειπε οτι προκειται για καλο παιδι, με καλη δουλεια αλλα πολυ ντροπαλο νέο...
Δεν τον ήξερα καν...
Δέχτηκα. Να φανταστείτε ήταν Ιούνιος όταν το είπε ο γνωστός μας...Ανταλλαξαμε τηλεφωνα.Κανονικα ο νεος επρεπε να τηλεφωνησει πρωτος...
Τέλη Ιουλιου, λιγες ημερες πριν τις καλοκαιρινες μου διακοπες ελαβα τηλεφωνημα...Ηταν με αποκρυψη και δεν απαντησα...εστειλε μηνυμα και απαντησα...
Δεν κανονισαμε κατι γιατι του ειπα οτι ετοιμαζομαι για διακοπες, οι οποιες θα ξεκινουσαν ημερα Κυριακη.
Αυτος ομως δεχτηκε πιεση απο το σπιτι του οτι επρεπε να βρεθουμε...ετσι πηρε τηλεφωνο Σαββατο 3 η ωρα το μεσημερι για να κανονισουμε για το απογευμα...!!!
Ειχα κουραστει απο την εβδομαδα και την ετοιμασία για τις διακοπες και το μονο που μου ελειπε ηταν το ... ραντεβου! Ξανά δέχτηκα μην νομίζει οτι δεν θελω...
Ηταν 8 η ωρα οταν συναντηθηκαμε...
Μπηκα στο αυτοκινητο και εντυπωσιαστηκα απο την ομοιοτητα του παιδιου με τον πατερα του! Ομως...ηταν φοβερα ατημελητος: ειχε ερθει με πουκαμισο που εσταζε απο τον ιδρωτα, βερμουδα και σαγιοναρα δερματινη μεν αλλα σαγιοναρα! Το διανοειστε;
Το αυτοκινητο βρωμοκοπαγε ιδρωτιλα με τραγίλα! Αθλιο! Ευτυχως ηταν ανοιχτα τα παραθυρα!!!
Να τρεχει του σκοτωμου στο δρομο...!
Φτασαμε σε μια καφετερια, και μεσα σε μιση ωρα ειχαμε εξαντλησει το ρεπερτοριο συζητησης: ειπαμε τα βασικα, για τις δουλειες μας, τις διακοπες, τα χομπι...αυτος δεν μιλουσε πολυ, κοιταγε αλλου και εδειχνε να βαριεται...θεωρησα οτι λογω της πρωτης συναντησης ήταν μαζεμενος...ειχα αρχισει κι εγω να βαριεμαι γιατι αυτος ηταν αλλου...
Οταν επεστρεψα στο σπιτι...ημουν ''καπως'' απο ολο αυτο, ημουν ομως χαρουμενη που θα ξεκινουσα τις διακοπες μου...
Στη γιορτη του Δεκαπενταυγουστου, ανταλλαξαμε μηνυματα για χρονια πολλα...
Ακολουθησαν δύο ακόμα μηνυματα εκ μερους μου τα οποια δεν πηραν ποτέ απάντηση...για τηλεφώνημα φυσικα ουτε λόγος αφου καταλαβα οτι δεν ενδιαφερεται...ουτε κι εγω αλλωστε αφου η γνωριμια ηταν τραγικη!

Ο ανθρωπος δεν ηθελε απο την αρχη...τι το ψαχνουμε...απλα η ολη φαση εγινε μηπως βρεθει καποια κοπελα να τον ξεμπλοκαρει απο την ντροπη που τον διακατεχει...
 
Τελευταία επεξεργασία:
Και που λετε, φιλοι μου καλοι, ας θυμηθω και αλλη μια προσωπική μου ιστορια...

Πριν μηνες...ενας γνωστος μας, με γιο της παντρειας, προτεινε να γνωριστω με το παιδι του. Μου ειπε οτι προκειται για καλο παιδι, με καλη δουλεια αλλα πολυ ντροπαλο νέο...

Μπηκα στο αυτοκινητο και εντυπωσιαστηκα απο την ομοιοτητα του παιδιου με τον πατερα του! Ομως...ηταν φοβερα ατημελητος: ειχε ερθει με πουκαμισο που εσταζε απο τον ιδρωτα, βερμουδα και σαγιοναρα δερματινη μεν αλλα σαγιοναρα! Το διανοειστε;
Το αυτοκινητο βρωμοκοπαγε ιδρωτιλα με τραγίλα! Αθλιο! Ευτυχως ηταν ανοιχτα τα παραθυρα!!!

Ο ανθρωπος δεν ηθελε απο την αρχη...τι το ψαχνουμε...απλα η ολη φαση εγινε μηπως βρεθει καποια κοπελα να τον ξεμπλοκαρει απο την ντροπη που τον διακατεχει...
Αχ, βρε Betty στενοχωρήθηκα και μόνο που διάβασα αυτό που πέρασες (και πριν τις διακοπές και μέσα στην πανδημία). Αλλά ένα θα σου πω: Η ιδρωτίλα μπορεί να είναι μια άτυχη στιγμή και την προσπερνάς για μια φορά (και μόνο), την ατημελησιά όμως τη λαμβάνεις σοβαρά υπ' όψιν , τη δε τραγίλα δεν την ανέχεσαι καν και τον στέλνεις πάραυτα από κει που ήρθε (στη στάνη του δηλαδή). Είναι θέμα σεβασμού προς τον άλλον κυρίως αλλά και αυτοεκτίμησης και αυτά τα δυο ελάχιστα απέχουν το ένα από το άλλο. Κρίμα για την ώρα που έχασες, βρε κορίτσι. Αλλά για να έστειλες και δυο μηνύματα μετά από αυτό, πρέπει να είσαι άγγελος καλοσύνης και κατανόησης.
 
Τελευταία επεξεργασία:
@Bajar

Εκτος από την ώρα που έχασα (περιπου 4 ωρες με την ετοιμασια, το πηγαινε-έλα και την παραμονή στην καφετέρια), υπολογισε και το άγχος όλης της ημέρας (πόσο μάλλον όταν ετοιμαζεσαι για διακοπές και πρεπει να φτιαξεις πράγματα...) ήταν ραντεβου στα τυφλά, συνήθως άλλο περιμένεις και άλλο σου εμφανίζεται...

Ναι, είμαι άγγελος καλοσύνης και κατανόησης...τα μηνύματα ήταν απλά ένα ''γεια, τι κανεις;'' και όχι κατι παραπάνω...

Αφού έμειναν αναπάντητα...άντε γεια!

Μπορούσε κάλλιστα να μου πει ''κοπελιά, πιέζομαι να κανω σχεση, εγω δεν θελω, δεν...δεν...δεν...''

Ανθρωπινο ειναι, θα τον καταλάβαινα...οκ...(είμαι και άνθρωπος με υπερβολική κατανόηση προς τους άλλους)

Ευτυχώς που ήξερα ότι ήταν πολύ ντροπαλός τουλάχιστον...

Όσο για την ατημελησιά και τη βρώμα...οι γονεις του το δικαιολόγησαν το οτι το παιδι ''ηταν σε δουλειες όλη την ημέρα και δεν προλαβε να ετοιμαστεί καλά'' (δεν σωνόταν με τίποτα το πράγμα...αλλά οι γονεις υποστηριζαν τον κανακαρη τους, έλεος!!! πρόσθεσαν και το ότι είναι πολύ ευθυνόφοβος!). Ξανά έλεος !!!

Σκέφτηκα να τον αφησω και να φυγω, βρίσκοντας μια δικαιολογία αλλά είχαμε πάει σε περιοχή που δεν γνώριζα καλά...

Και σε καιρο πανδημίας άστα!

Είναι να μη σου τύχει!!!
 
Τελευταία επεξεργασία:
Παναγία μου! Αυτό αγάπη μου, δεν ήταν ραντεβού στα τυφλά! Αυτό ήταν το "από πού πάμε για την χαβούζα"!!!
Kαι καθολου ρετρο βεβαια αφου συνεβη πριν απο λιγους μηνες.
 
Όσο για την ατημελησιά και τη βρώμα...οι γονεις του το δικαιολόγησαν το οτι το παιδι ''ηταν σε δουλειες όλη την ημέρα και δεν προλαβε να ετοιμαστεί καλά'' (δεν σωνόταν με τίποτα το πράγμα...αλλά οι γονεις υποστηριζαν τον κανακαρη τους, έλεος!!! πρόσθεσαν και το ότι είναι πολύ ευθυνόφοβος!). ...


Δηλαδή μετά την "εξαφάνιση" του έσκασαν μύτη οι γονείς του για να δικαιολογηθούν για την συμπεριφορά του κι την εμφανιση του;; τραγικό! ΟΚ είχε προβλημα το παιδι κι οι γονεις του προσπαθούσαν να το παντρεψουν για να βουλώσουν στόματα.

Αυτό μου θυμίζει μια περιπτωση παλιών γείτονων μου. Ο γιος τους είχε νοητική αναπτυξιακή διαταραχη, το παιδι έπασχε απο συνδρομο (οχι Down) διανοητικής αναπηρίας. Εννοειται οτι λόγω της καταστασης του, ήταν ενα παιδι στο σωμα ενος ενήλικα, δεν είχε ποτέ του σχεση με κοπέλα, ούτε καν φιλους κι ας πλησιαζε τα 40. Ανήμπορος βεβαια για εργασια, αλλά εξασφαλισμένος απο τους γονείς οικονομικά.
Οι γονείς του λοιπόν, αντι να βοηθήσουν το παιδί τους, προκειμένου να βουλώσουν τα στοματα (γιατι δυστυχώς ο κόσμος ελεγε "το καθυστερημένο", το "γκάου", το "χαζό") προσπαθούσαν να τον παντρεψουν. Μάταια βεβαια γιατί τον παρουσίαζαν ως κελεπούρι (καλο παιδι απο σπιτι, πλουσιο, ηθικο κλπ) κι μόλις εβλεπαν οι υποψηφιες περι τίνος προκειται, λάκιζαν. Οσοι προσπαθούσαν να τους εξηγήσουν για την κατασταση, οτι το παιδι χρειαζεται βοηθεια, η καραμέλα των γονιών ήταν: ολοι μας ζηλευουν επειδη εχουμε λεφτα...
Τους εχω χασει βεβαια απο γειτονους εδω κι χρονια, αλλαξαν γειτονια, αλλα ακομα σκεφτομαι με τετοιους γονεις, τι θα απογινει ο καημένος οταν εκεινοι φυγουν απο την ζωη...
 
Τελευταία επεξεργασία:
@hannele
Πιο τραγικό...δεν γινεται: εμφανες το προβλημα του παιδιου, στην παραπάνω ανάρτησή σου, και οι γονεις να λενε οτι ... φταινε τα πολλα λεφτα που εχουν για το οτι δεν τον θελει κανενας/καμια για παρέα/σχέση αντίστοιχα επειδη ζηλεύουν!!!!!!!!
 
Οι γονείς του λοιπόν, αντι να βοηθήσουν το παιδί τους, προκειμένου να βουλώσουν τα στοματα (γιατι δυστυχώς ο κόσμος ελεγε "το καθυστερημένο", το "γκάου", το "χαζό") προσπαθούσαν να τον παντρεψουν. Μάταια βεβαια γιατί τον παρουσίαζαν ως κελεπούρι (καλο παιδι απο σπιτι, πλουσιο, ηθικο κλπ) κι μόλις εβλεπαν οι υποψηφιες περι τίνος προκειται, λάκιζαν. Οσοι προσπαθούσαν να τους εξηγήσουν για την κατασταση, οτι το παιδι χρειαζεται βοηθεια, η καραμέλα των γονιών ήταν: ολοι μας ζηλευουν επειδη εχουμε λεφτα...
Τους εχω χασει βεβαια απο γειτονους εδω κι χρονια, αλλαξαν γειτονια, αλλα ακομα σκεφτομαι με τετοιους γονεις, τι θα απογινει ο καημένος οταν εκεινοι φυγουν απο την ζωη...
Καλά, εδώ επρόκειτο για πρόβλημα Hannele... Ξέρεις, αφορά πολύ κόσμο... Το έχω δει να συντελείται μπροστά στα μάτια μου και τραβούσα τα μαλλιά μου... Δεν παραδέχονται ούτε οι ίδιοι ότι το παιδί τους έχει πρόβλημα... Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω αν εθελοτυφλούν ή αν πραγματικά ο εγκέφαλός τους αρνείται να δεχτεί ότι το βλαστάρι τους έχει πρόβλημα... Γιατί αν το συνειδητοποιούσαν, θα ζητούσαν και βοήθεια από ένα ειδικό ιατρό... και αυτό μπορεί να βοηθούσε το παιδί (μπορεί και όχι αλλά τουλάχιστον θα είχε γίνει ότι ήταν δυνατόν)... Δε σκέφτονται καν ότι όταν φύγουν από την ζωή, αυτό το παιδί είναι καταδικασμένο να μείνει ολομόναχο, χωρίς καμιά βοήθεια... Γιατί κανένας βέβαια, δεν θα θέλει να αναλάβει την ευθύνη του...
 
Betty μου χε κάνει προξενιό όταν ήμουν 29 ξάδερφος με παιδί κτηνοτρόφο από χωριο και μοσχοβολαγε και μου λες τώρα για πόλη και ήρθε και μύριζε.
 
@hannele
Πιο τραγικό...δεν γινεται: εμφανες το προβλημα του παιδιου, στην παραπάνω ανάρτησή σου, και οι γονεις να λενε οτι ... φταινε τα πολλα λεφτα που εχουν για το οτι δεν τον θελει κανενας/καμια για παρέα/σχέση αντίστοιχα επειδη ζηλεύουν!!!!!!!!
Καλά, εδώ επρόκειτο για πρόβλημα Hannele... Ξέρεις, αφορά πολύ κόσμο... Το έχω δει να συντελείται μπροστά στα μάτια μου και τραβούσα τα μαλλιά μου... Δεν παραδέχονται ούτε οι ίδιοι ότι το παιδί τους έχει πρόβλημα... Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω αν εθελοτυφλούν ή αν πραγματικά ο εγκέφαλός τους αρνείται να δεχτεί ότι το βλαστάρι τους έχει πρόβλημα... Γιατί αν το συνειδητοποιούσαν, θα ζητούσαν και βοήθεια από ένα ειδικό ιατρό... και αυτό μπορεί να βοηθούσε το παιδί (μπορεί και όχι αλλά τουλάχιστον θα είχε γίνει ότι ήταν δυνατόν)... Δε σκέφτονται καν ότι όταν φύγουν από την ζωή, αυτό το παιδί είναι καταδικασμένο να μείνει ολομόναχο, χωρίς καμιά βοήθεια... Γιατί κανένας βέβαια, δεν θα θέλει να αναλάβει την ευθύνη του.

Πιστεύω οτι στην προκειμένη περίπτωση οι γονείς είχαν πλήρη επίγνωση, αλλά ειχαν κόμπλεξ κι για αυτό προσποιούνταν οτι ολα ειναι ΟΚ.
Τον είχαν σε ιδιωτικά σχολεία (για ευνόητους λόγους) κι έλεγαν: "αν το παιδί ειχε πρόβλημα, δεν θα τελείωνε με βαθμό 18".
Έβαλαν κάθε μέσο να υπηρετήσει σε θέση όσο πιο ανώδυνη γίνεται δίπλα στο σπίτι (δεν θέλω να αναφέρω σώμα κι υπηρεσία, βασικά αγγαρίες έκανε στα γραφεία πχ να πηγαίνει τον καφέ στους αξιωματικούς, να πετάει τα σκουπίδια κλπ) κι η ατάκα τους: "αν είχε πρόβλημα δεν θα υπηρετούσε τη θητεία του".
Σωματικά ήταν πλήρως ανεπτυγμένος ενήλικας, στο πρόσωπο του ομως φαινόταν ότι υπάρχει πρόβλημα. Φανταστείτε πχ τον Φίλιο Φιλιππίδη όταν έπαιζε τον χαζό στην ταινία "Τον βρήκαμε τον Παναή" , ή τον Πέτρο Γιαννακό ως "Κοκκοβιό" ή τον Γκιωνάκη ως Μπρίλη στα "Κίτρινα γάντια". Ηταν 30 ετών κι οι φίλοι του ήταν τα 10χρονα, όπου κατεβαινε στο δρόμο κι έπαιζε κυνηγητο κι μπάλα μαζί τους.
Πρεπει να ήταν κληρονομικό-γονιδιακό το θέμα, γιατί ο πατέρας ειχε έναν αδερφο που ήταν έτσι.
Είχαν κι ένα κορίτσι, κι αυτό ελαφρώς "χαζόφερνε", αλλά όχι όμως σαν τον γιο. Την κόρη κατάφεραν κι την πάντρεψαν...ντρέπομαι που το λέω αλλά με έναν παρόμοιο της κι με βαρβάτη προίκα για οικονομική εξασφάλιση...θεώρησαν λοιπόν οτι εξίσου μπορούν να παντρέψουν κι το γιο...δεν ξέρω...ίσως τελικά να το κατάφεραν κι αυτό....
Για μένα αυτοί που πραγματικά είχαν πρόβλημα ήταν οι γονείς..δυστυχώς προβληματικές νοοτροπίες που την πληρώνουν τα παιδιά..
 
Τελευταία επεξεργασία:
Πίσω
Μπλουζα