HalfLight είπε:
Ναι μπαίνεις πολύ εύκολα στο υπόγειο, απλά είναι γεμάτο σαβούρα και σκουπίδια.
Φίλε μου οι φωτογραφίες σου είναι πραγματικά εκπληκτικές. Δυστυχώς όμως μου γκρέμισες την εικόνα του σκοτεινού και περίεργου εσωτερικού που είχα στο μυαλό μου.
Αυτό το σπίτι το γνωρίζω εδώ και χρόνια. Όχι για το στοίχειωμα του. Αυτό το ανακάλυψα μόλις πρόσφατα (καθώς σε μερικές ιστοσελίδες που το αναφέρουν έχουν βάλει φωτογραφία από άλλο σπίτι, και δεδομένου ότι δε θυμάμαι οδούς, μόλις πρόσφατα έκανα τη σύνδεση). Από την πρώτη στιγμή που το είδα το ερωτεύτηκα. Ποτέ δε μου έβγαλε κάτι το τρομαχτικό. Ή ότι κάτι "κακό" κατοικεί εκεί μέσα. Το μόνο που μου έβγαλε είναι λύπη που δεν το έζησα στις δόξες του.
Ιστορίες στοιχειωμένων σπιτιών:
1) Στην γειτωνιά όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα (στην Καλογρέζα) δύο ήταν τα παλιότερα μεγάλα σπίτια (και όχι παράγκες που ως γνωστών ήταν γεμάτη η περιοχή). Το σπίτι μου, και το γωνιακό. Το γωνιακό ήταν κατά μία δεκαετία παλιότερο και ήταν πιο ψιλοτάβανο (και το δικό μου είναι ήδη ψιλοτάβανο έτσι), και είχε αρκετά στοιχεία περίτεχνα, όπως τα πύλινα διακοσμητικά στη σκεπή, το περίτεχνο σίδερο για τη λάσπη και τα γαλικού τύπου πατζούρια. Στο ισόγειο είχε τέσσερεις πόρτες (τρεις σιδερένιες με τζάμι και διακοσμητικά κάγκελα, και με καονική κλειδαριά, και μία παλαιού τύπου ξύλινη με παραθυράκι και παλαιού τύπου κλειδί), είχε υπόγειο, και μία σκάλα οδηγούσε στον πάνω όροφο. Στην αυλή του παίζαμε εμείς και άπλωνε κάποια χαλιά το καθαριστήριο που ήταν χτισμένο δίπλα (ουσιαστικά το οικόπεδο πιάνει το μισό τετράγωνο επί της μίας οδού, και περιλαμβάνει το καθαριστήριο και ένα οικόπεδο ακόμα).Στην ουσία στο ισόγειο ήταν δύο σπίτια, και ένα ακόμα πάνω και τα μοιράζονταν τρεις αδερφές. Για την ιστορία να αναφέρω ότι είχε εμφανιστεί σε επεισόδιο της σειράς του MEGA "Ροζ συννεφάκι". Εκεί λοιπόν για να μην πηγαίνουμε μας είχαν πει ότι ένα παιδάκι είχε καεί ζωντανό και για αυτό εγκαταλήφθηκε. Φυσικά μεγαλώνοντας καταλάβαμε ότι ήταν ψέμα (βέβαια ποτέ δεν κατάφεραν να μας απομακρύνουν από την αυλή του) και μάθαμε και την αλήθεια. Με το σεισμό που είχε γίνει τη δεκαετία του 80, το σπίτι έπαθε σοβαρές ζημιές (μάλιστα έσπασε και το πάτωμα αφού ήταν παλαιού τύπου με μία δοκό από άκρη σε άκρη και τα ξύλα στοιρίζονταν σε αυτήν και τους τοίχους). Το εγκαταλείψαν γιατί δεν άξιζε να το φτιάξουν, και δεν το γκρέμιζαν λόγο των εξόδων. Τελικά με το σεισμό του 99 αναγκαστήκανε να το γκρεμίσουν.
2) Και πιθανών το μόνο στοιχειωμένο σπίτι που γνωρίζω με πραγματική ιστορία. Στο Ζούμπερι, απέναντι από το εξοχικό μου, υπάρχει μία μονοκατοικία (με υπόγειο) καλυμένη με πλάκες καρύστου. Κάποτε δεν ήταν έτσι. Η ιστορία συνέβει την εποχή που γεννήθηκα. Περίπου στα μέσα της δεκαετίας του 80. Ένα νέο ζευγάρι που παντρεύτηκε και φτιάξανε το σπιτικό τους στην τοποθεσία αυτή. Και οι δύο ήταν κάτοικοι της περιοχής αυτής, και μάλιστα μέναν αρκετά κοντά. Από όσο ξερω ήταν και από οικογένειες άνετες οικονομικά. Ο άντρας ήταν στο Πολεμικό Ναυτικό και η κοπέλα νομίζω δεν δούλευε. Είχαν πάει λοιπόν και είχαν μείνει σε αυτό το σπίτι (να αναφέρω απλά ότι στο υπόγειο υπήρχε ένα μικρό ιστιοφόρο (με πεσμένο το ιστίο για να χωράει) και ένα δωμάτιο που είχε διάφορα κειμήλια και όπλα, και γενικά το σπίτι είχε πολλές ξύλινες επενδύσεις). Κάποια στιγμή το παλικάρι πρέπει να φύγει εκτός Ελλάδας για εκπαίδευση (νομίζω αμερική, και όχι δεν ήταν ναύτης για να δικαιολογείται αυτό, αλλά από ότι έχω ακούσει βατραχάνθρωπος ή κάτι τέτοιο). Λέει λοιπόν στον κολητό του (και κουμπάρο τους) να προσέχει τη γυναίκα του και να την βγάζει καθόλου έξω. Όταν επέστρεψε λοιπόν κάποιοι του βάλανε λόγια, ότι οι έξοδοι αυτοί δεν ήταν και τόσο φιλικοί, και ότι κάτι έπαιζε με τον κουμπάρο και την κουμπάρα. Η αλήθεια είναι ότι δεν γνωρίζω κάποιον που να μπορεί να επιβεβαιώσει ότι όντως συνέβαινε κάτι ή ήταν απλά παρεξήγηση. Μαζευτήκανε λοιπόν οι τρεις τους στο σπίτι (οι φήμες θέλουν συγκεκριμένα στο δωμάτιο στο υπόγειο) και μέσα στην αψιμαχία ο νεαρός τράβηξε το όπλο και απείλησε τον κουμπάρο. Η κοπέλα πήγε να του το τραβήξει (ή κάτι τέτοιο) και το αποτέλεσμα ήταν αυτή να πεθάνει, αυτός να τραυματιστεί στο χέρι και ο κουμπάρος να μην πάθει τίποτα. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς εποχή έγινε, αλλά θυμάμαι σίγουρα δύο πράγματα. Δεν ήταν καλοκαίρι (γιατί θα τους άκουγαν οι γείτωνες, ενώ ολο τον αλλο καιρό ήταν ελάχιστοι οι κάτοικοι της περιοχής αυτής), και ότι οι τριανταφυλιες στον κήπο μας ήταν ανθισμένες. Τι σχέση έχει αυτό? Στον τύπο, στην αναφορά του εγκλήματος βάλανε φωτογραφίες από το δικό μας σπίτι, αντί για το απέναντι εξαιτίας μίας τριανταφυλλιάς...
Για τα γεγονότα να αναφέρω ότι τελικά θεωρήθηκε ότι εκπυρσοκρότησε το όπλο.
Όμως η ιστορία του στοιχειώματος δεν αφορούσε το έγκλημα αυτό καθ' εαυτό. Για 40 μέρες από το θάνατο της κοπέλας, η γιαγιά της έβγαινε τα μεσάνυχτα στη γωνία (το σπίτι είναι γωνιακό) και φώναζε το όνομα της κοπέλας και έριχνε κατάρες στον φονιά και την οικογένεια του. Αυτή ήταν μόνο η αρχή. Σε σύντομο χρονικό διάστημα, από τη στεναχώρια πέθανε η μάνα του παλικαριού, και συνέβησαν διάφορα κακά στην οικογένεια του. Κατά πάσα πιθανότητα φυσικά μιλάμε λόγω της στεναχώριας, και όχι λόγω της κατάρας. Η οικογένεια τελικά πούλησε το σπίτι και το πήρε μία άλλη οικογένεια που απλά αγόραζε σπίτια και τα έφτιαχνε και τα πουλούσε. Για χρόνια στην γειτωνιά λέγανε ότι όποιος το έπαιρνε το σπίτι πέθαινε ή πάθαινε κάτι κακό. Η αλήθεια είναι ότι απλά οι άνθρωποι δεν ερχόντουσταν ποτέ να μείνουν, παρά μόνο για να κάνουν δουλειές και μόνο χειμώνα που λείπαν οι γείτωνες. Πλέονμένει μία άλλη οικογένεια κανονικά δίχως προβλήματα από όσο ξέρω. Παρόλα αυτά είναι το μόνο σπίτι που μου σηκώνεται η τρίχα όποτε το βλέπω βράδυ.
