Ρετρό φωτογραφικές μηχανές
- Έναρξη μίζας Spartan_X
- Ημερομηνία έναρξης
NIOBH
RetroMaNiaC
- Joined
- 9 Ιουν 2013
- Μηνύματα
- 958
- Αντιδράσεις
- 1.825
Πράγματι μοιάζουν πολύ αν και σύμφωνα με την cameropedia έχουν αρκετά χρόνια διαφορά.Eagle 1 είπε:
Και δύο διαφημίσεις της εποχής για τις Kodak Instamatic:
Συγχαρητήρια που την έχεις κρατήσει σε τόσο άψογη κατάσταση! Θυμάμαι ακόμα πόσο είχα εντυπωσιαστεί την πρώτη φορά που είδα να εμφανίζονται φωτογραφίες μπροστά στα μάτια μου! Μάλιστα γύρω στο πρώτο λεπτό αναμονής δεν είχε εμφανιστεί ακόμα τίποτα και όλοι νομίζαμε ότι κάτι πήγε στραβά! Ακόμα έχω δύο από εκείνες τις φωτογραφίες Polaroid και τα χρώματά τους διατηρούν αναλλοίωτη την αρχική τους ζωντάνια (σε αντίθεση με άλλες φωτογραφίες της ίδιας εποχής που έχουν κάπως ξεθωριάσει).Eagle 1 είπε:
Eagle 1
RetroMasteR
- Joined
- 31 Ιαν 2016
- Μηνύματα
- 1.305
- Αντιδράσεις
- 4.732
Η τρισδιάστατη φωτογράφιση μπήκε στην οικογένεια μου στα μέσα των '90ς με την προμήθεια από τις ΗΠΑ του πακέτου της φωτογραφικής μηχανής Argus με τα παρελκόμενά της (θήκη, μπαταρίες και κυρίως: viewer).
Πρόκειται για μία απλή φωτογραφική μηχανή που παίρνει κανονικό φίλμ 35 mm, ωστόσο με σύστημα από καθρέφτες χωρίζει στη μέση τη φωτογραφία από 2 σημεία, που απέχουν μεταξύ τους όσο τα μάτια του ανθρώπου. Σε ένα καρρέ δηλαδή υπάρχουν 2 φωτογραφίες, παρμένες από διαφορετική γωνία. Το φίλμ τυπώνεται κανονικά σε χαρτί (π.χ. 10x15) και έχει 2 φωτογραφίες του ίδιου μοτίβου, η μία δίπλα στην άλλη. Το τρισδιάστατο εφφέ δημιουργείται όταν τοποθετηθεί η φωτογραφία στο Viewer και τη δει κανείς φέρνοντας τη συσκευή στα μάτια του. Με δυνατούς φακούς ξεχωριστούς για κάθε μάτι συγκλίνουν οι δύο φωτογραφίες σε μία (όπως και στην κανονική όραση) με αποτέλεσμα μία πραγματικά πολύ καλή τρισδιάστατη απεικόνιση.
Την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν ψηφιακές τρισδιάστατες φωτογραφικές μηχανές ούτε φυσικά 3D τηλεοράσεις, με αποτέλεσμα το συγκεκριμένο σύστημα να αποτελεί μία φτηνή και λειτουργική λύση. Τραβούσε κανείς το φιλμ κανονικά, εκτύπωνε τις 35 φωτογραφίες, τις έβαζε διαδοχικά στο viewer και τις έβλεπε τρισδιάστατες. Είχε βέβαια βάλε-βγάλε η υπόθεση, αλλά το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό. Εάν κανείς ήθελε να τις στείλει σε γνωστούς, υπήρχαν και απλά viewer που δίπλωναν και μπορούσαν να μπούν σε επιστολή (ήταν και φθηνά).
Η μηχανή δεν είχε σχεδόν καμμία ρύθμιση, έβλεπες και τραβούσες ήταν δε κατασκευασμένη στην Κίνα. Είχε ένα κλείστρο και φακό (σε αντίθεση με παλιότερες που είχαν 2 ή και 4) και είχε ενσωματωμένο φλας, ωστόσο αδύναμο. Οι φωτογραφίες έξω ήταν πολύ καλές, σε κλειστό χώρο χρειαζόταν και πρόσθετος φωτισμός και φίλμ 400 ISO. Το βασικό πρόβλημα ήταν να πείσει κανείς τον εμφανιστή, να τυπώσει κανονικά τις 35 φωτογραφίες και όχι να τυπώσει 70 (μου συνέβη και αυτό).
Παραθέτω σχετικές φωτογραφίες της μηχανής και του viewer.
Πρόκειται για μία απλή φωτογραφική μηχανή που παίρνει κανονικό φίλμ 35 mm, ωστόσο με σύστημα από καθρέφτες χωρίζει στη μέση τη φωτογραφία από 2 σημεία, που απέχουν μεταξύ τους όσο τα μάτια του ανθρώπου. Σε ένα καρρέ δηλαδή υπάρχουν 2 φωτογραφίες, παρμένες από διαφορετική γωνία. Το φίλμ τυπώνεται κανονικά σε χαρτί (π.χ. 10x15) και έχει 2 φωτογραφίες του ίδιου μοτίβου, η μία δίπλα στην άλλη. Το τρισδιάστατο εφφέ δημιουργείται όταν τοποθετηθεί η φωτογραφία στο Viewer και τη δει κανείς φέρνοντας τη συσκευή στα μάτια του. Με δυνατούς φακούς ξεχωριστούς για κάθε μάτι συγκλίνουν οι δύο φωτογραφίες σε μία (όπως και στην κανονική όραση) με αποτέλεσμα μία πραγματικά πολύ καλή τρισδιάστατη απεικόνιση.
Την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν ψηφιακές τρισδιάστατες φωτογραφικές μηχανές ούτε φυσικά 3D τηλεοράσεις, με αποτέλεσμα το συγκεκριμένο σύστημα να αποτελεί μία φτηνή και λειτουργική λύση. Τραβούσε κανείς το φιλμ κανονικά, εκτύπωνε τις 35 φωτογραφίες, τις έβαζε διαδοχικά στο viewer και τις έβλεπε τρισδιάστατες. Είχε βέβαια βάλε-βγάλε η υπόθεση, αλλά το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό. Εάν κανείς ήθελε να τις στείλει σε γνωστούς, υπήρχαν και απλά viewer που δίπλωναν και μπορούσαν να μπούν σε επιστολή (ήταν και φθηνά).
Η μηχανή δεν είχε σχεδόν καμμία ρύθμιση, έβλεπες και τραβούσες ήταν δε κατασκευασμένη στην Κίνα. Είχε ένα κλείστρο και φακό (σε αντίθεση με παλιότερες που είχαν 2 ή και 4) και είχε ενσωματωμένο φλας, ωστόσο αδύναμο. Οι φωτογραφίες έξω ήταν πολύ καλές, σε κλειστό χώρο χρειαζόταν και πρόσθετος φωτισμός και φίλμ 400 ISO. Το βασικό πρόβλημα ήταν να πείσει κανείς τον εμφανιστή, να τυπώσει κανονικά τις 35 φωτογραφίες και όχι να τυπώσει 70 (μου συνέβη και αυτό).
Παραθέτω σχετικές φωτογραφίες της μηχανής και του viewer.
Uskoke
RetroAdept
- Joined
- 9 Φεβ 2011
- Μηνύματα
- 3.657
- Αντιδράσεις
- 6.841
πράγματι οι παλιές φτηνές μηχανές δεν είχαν καμία σχεδόν ρύθμιση και βασιζόταν στο εύρος έκθεσης του φιλμ καθώς και στην διόρθωση κατα την εκτύπωση για να "βγουν" κάπως σωστές οι φωτογραφίες. Θυμάμαι την δικιά μας instamatic 126 που ήταν όλα σταθερά και είχε δυο χρόνους κλείστρου ήλιος συννεφιά και κυβοφλάς και αυτό ήταν όλο!Η 110 Fuji που είχα επίσης το ίδιο, αλλά με ηλεκτρονικό φλας!!!Μιλάμε για διαστημική τεχνολογία!!Ενώ και οι πιο φτηνές ψηφιακές P&S (Point & Shoot) είναι ολόκληρα κομπιούτερ με auto focus αυτόματη έκθεση κλπ.μια που πήρα για το ανηψάκι μου 40 λίρες από Σκωτία Nikon βγάζει πολύ καλές φωτογραφίες!!Να μην πω φακοί ζουμ γυάλινοι πολλών στοιχείων με επίστρωση (σε σχέση με τους απλούς πλαστικούς μηνίσκου των παλιών). Επίσης οι φωτογραφικοί εκτυπωτές είναι πολύ φτηνοί, έχουν τέλεια ποιότητα γρήγοροι και κάνουν και άλλες δουλειές, όπως φυσικά οι υπολογιστές!ενώ ο σκοτεινός θάλαμος ήταν μαύρος μπελάς και ήταν, φυσικά, μόνο για εμφάνιση φωτογραφιών.
chris73
RetroActive
- Joined
- 24 Ιαν 2013
- Μηνύματα
- 478
- Αντιδράσεις
- 637
Αυτοί που ξεχνάμε (γιατί δεν έχουν..."status")
Η ταπεινή πλαστική φωτογραφική που βλέπετε, αν και χρησιμοποιεί φιλμ 127 αποδίδοντας 16 αρνητικά 4
cm, έχει βασιστεί/αντιγράψει μια άλλη ταπεινή αμερικάνικη της εποχής μετά το κράχ, που έφερε το φιλμ 135 στα χέρια των πολλών.
Όπως και σε κάθε τομέα, έτσι και στη φωτογραφία υπάρχουν κάποιοι που ενώ η συνεισφορά τους στην εξέλιξη ή διάδοση των πραγμάτων υπήρξε καθοριστική, τελικά παραγκωνίζονται και ξεχνιούνται. Φαίνεται πως έχουμε την τάση να θέλουμε να θυμόμαστε λαμπερά πρόσωπα και καταστάσεις, αυτούς ίσως που ηθελημένα ή μη προκάλεσαν θόρυβο, και τελικά έγιναν trend. Σε κάθε ιστορία όμως υπάρχουν αυτοί που έκαναν τη βαριά και βρώμικη δουλειά, που μόλις όμως ολοκληρώθηκε κανείς πια δεν τους θυμάται.
Σήμερα έχουμε τις full frame, που για κάποιο «αδιευκρίνιστο» λόγω έχουν αισθητήρα συγκεκριμένων διαστάσεων. Και γιατί να είναι 246? Πως φτάσαμε έως εδώ? Ποιοι ήταν αυτοί που συνέβαλαν καθοριστικά στην επικράτηση του συγκεκριμένου φορμά?
Και τότε αρχίζουμε τις ιστορίες που περιέχουν τις λέξεις Leica, Barnack, Contax, Zeiss και για την τεράστια συνεισφορά αυτών στην εξέλιξη και ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ του φορμά που όλοι γνωρίζουμε.
Καταρχήν πριν από τη Leica υπήρξαν πραγματικά πολλές καταγεγραμμένες προσπάθειες ώστε να χρησιμοποιηθεί το κινηματογραφικό φιλμ στη φωτογραφία.
http://corsopolaris.net/supercameras/early/early_135.html
http://corsopolaris.net/supercameras/early/early_1352.html
Και σίγουρα θα υπήρξαν τουλάχιστον ακόμη τόσες τις οποίες δεν γνωρίζουμε και ούτε θα μάθουμε ποτέ για αυτές.
Οι Leica και Contax φυσικά και αποτέλεσαν ορόσημο, μα από μόνες τους δεν είναι και τόσο σίγουρο πως θα μπορούσαν να καθιερώσουν την κατηγορία. Ήταν ακριβές και κατά συνέπεια απευθυνόταν σε λίγους. Η Retina της Kodak και κυρίως η ταυτόχρονη κυκλοφορία από την ίδια εταιρία του φιλμ 35mm σε κασέτες μιας χρήσης (δηλαδή το γνωστό μας έως και σήμερα φορμά 135) ήταν ένα εξαιρετικά σημαντικό βήμα παρακάτω, ως προς τον «εκδημοκρατισμό» του φορμά. Και αυτή όμως η εξέλιξη από μόνη της αν έμενε εκεί, το αποτέλεσμα θα ήταν και πάλι αμφίβολο.
Μοναδικός λόγος το κόστος της Retina που αν και σημαντικά χαμηλότερο από οποιαδήποτε Leica ή Contax και πάλι δεν ήταν στα επίπεδα που θα μπορούσε να φέρει στα χέρια του κάθε snapshooter το φιλμ 135.
Και δυστυχώς ή ευτυχώς, καθώς το χρήμα κινεί τα πράγματα χωρίς τις στρατιές των καθημερινών καταναλωτών πολλές προσπάθειες αποτυγχάνουν.
Argus A
Ο «χαμένος» κρίκος στην πορεία των πραγμάτων ως προς την πραγματική καθιέρωση του 135 φιλμ δεν είναι άλλος από την αμερικάνική Argus, που το 1936 παρουσίασε την πρώτη της φωτογραφική 35 χιλιοστών.
Μια πλαστική μηχανή με τα απολύτως απαραίτητα που κάλυπτε τις ανάγκες του καθημερινού χρήστη στην τιμή των 12 δολαρίων, όταν μια Leica ή Contax κόστιζε 200 με 300 δολάρια ενώ μια Retina 57. Σε συνέχεια του πράγματος η Argus δύο χρόνια αργότερα παρουσίασε και την πρώτη τηλεμετρική της σειράς C, που έμεινε στην ιστορία ως το «τούβλο» για προφανείς λόγους.
H πρώτη Argus C
Οι γερμανοί απευθύνονταν σε λίγους και τα χρόνια ήταν δύσκολα. Το κενό στον πάτο της κατηγορίας μέχρι τα 60s και την επέλαση των ιαπώνων, φρόντισε να καλύψει η Argus καθώς και άλλοι αμερικάνοι μιμητές της.
Ο καθημερινός αμερικάνος αποτέλεσε την κύρια αγοραστική δύναμη καθώς μόλις είχε βγει από το κραχ και την πίεση του πολέμου ήθελε και μπορούσε να καταναλώσει. Ίσως όχι πολλά ο κάθε ένας ως μονάδα αλλά πάρα πολλά ως σύνολο.
1938
...
Η ταπεινή πλαστική φωτογραφική που βλέπετε, αν και χρησιμοποιεί φιλμ 127 αποδίδοντας 16 αρνητικά 4
cm, έχει βασιστεί/αντιγράψει μια άλλη ταπεινή αμερικάνικη της εποχής μετά το κράχ, που έφερε το φιλμ 135 στα χέρια των πολλών.Όπως και σε κάθε τομέα, έτσι και στη φωτογραφία υπάρχουν κάποιοι που ενώ η συνεισφορά τους στην εξέλιξη ή διάδοση των πραγμάτων υπήρξε καθοριστική, τελικά παραγκωνίζονται και ξεχνιούνται. Φαίνεται πως έχουμε την τάση να θέλουμε να θυμόμαστε λαμπερά πρόσωπα και καταστάσεις, αυτούς ίσως που ηθελημένα ή μη προκάλεσαν θόρυβο, και τελικά έγιναν trend. Σε κάθε ιστορία όμως υπάρχουν αυτοί που έκαναν τη βαριά και βρώμικη δουλειά, που μόλις όμως ολοκληρώθηκε κανείς πια δεν τους θυμάται.
Σήμερα έχουμε τις full frame, που για κάποιο «αδιευκρίνιστο» λόγω έχουν αισθητήρα συγκεκριμένων διαστάσεων. Και γιατί να είναι 24
6? Πως φτάσαμε έως εδώ? Ποιοι ήταν αυτοί που συνέβαλαν καθοριστικά στην επικράτηση του συγκεκριμένου φορμά?Και τότε αρχίζουμε τις ιστορίες που περιέχουν τις λέξεις Leica, Barnack, Contax, Zeiss και για την τεράστια συνεισφορά αυτών στην εξέλιξη και ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ του φορμά που όλοι γνωρίζουμε.
Καταρχήν πριν από τη Leica υπήρξαν πραγματικά πολλές καταγεγραμμένες προσπάθειες ώστε να χρησιμοποιηθεί το κινηματογραφικό φιλμ στη φωτογραφία.
http://corsopolaris.net/supercameras/early/early_135.html
http://corsopolaris.net/supercameras/early/early_1352.html
Και σίγουρα θα υπήρξαν τουλάχιστον ακόμη τόσες τις οποίες δεν γνωρίζουμε και ούτε θα μάθουμε ποτέ για αυτές.
Οι Leica και Contax φυσικά και αποτέλεσαν ορόσημο, μα από μόνες τους δεν είναι και τόσο σίγουρο πως θα μπορούσαν να καθιερώσουν την κατηγορία. Ήταν ακριβές και κατά συνέπεια απευθυνόταν σε λίγους. Η Retina της Kodak και κυρίως η ταυτόχρονη κυκλοφορία από την ίδια εταιρία του φιλμ 35mm σε κασέτες μιας χρήσης (δηλαδή το γνωστό μας έως και σήμερα φορμά 135) ήταν ένα εξαιρετικά σημαντικό βήμα παρακάτω, ως προς τον «εκδημοκρατισμό» του φορμά. Και αυτή όμως η εξέλιξη από μόνη της αν έμενε εκεί, το αποτέλεσμα θα ήταν και πάλι αμφίβολο.
Μοναδικός λόγος το κόστος της Retina που αν και σημαντικά χαμηλότερο από οποιαδήποτε Leica ή Contax και πάλι δεν ήταν στα επίπεδα που θα μπορούσε να φέρει στα χέρια του κάθε snapshooter το φιλμ 135.
Και δυστυχώς ή ευτυχώς, καθώς το χρήμα κινεί τα πράγματα χωρίς τις στρατιές των καθημερινών καταναλωτών πολλές προσπάθειες αποτυγχάνουν.
Argus A
Ο «χαμένος» κρίκος στην πορεία των πραγμάτων ως προς την πραγματική καθιέρωση του 135 φιλμ δεν είναι άλλος από την αμερικάνική Argus, που το 1936 παρουσίασε την πρώτη της φωτογραφική 35 χιλιοστών.
Μια πλαστική μηχανή με τα απολύτως απαραίτητα που κάλυπτε τις ανάγκες του καθημερινού χρήστη στην τιμή των 12 δολαρίων, όταν μια Leica ή Contax κόστιζε 200 με 300 δολάρια ενώ μια Retina 57. Σε συνέχεια του πράγματος η Argus δύο χρόνια αργότερα παρουσίασε και την πρώτη τηλεμετρική της σειράς C, που έμεινε στην ιστορία ως το «τούβλο» για προφανείς λόγους.
H πρώτη Argus C
Οι γερμανοί απευθύνονταν σε λίγους και τα χρόνια ήταν δύσκολα. Το κενό στον πάτο της κατηγορίας μέχρι τα 60s και την επέλαση των ιαπώνων, φρόντισε να καλύψει η Argus καθώς και άλλοι αμερικάνοι μιμητές της.
Ο καθημερινός αμερικάνος αποτέλεσε την κύρια αγοραστική δύναμη καθώς μόλις είχε βγει από το κραχ και την πίεση του πολέμου ήθελε και μπορούσε να καταναλώσει. Ίσως όχι πολλά ο κάθε ένας ως μονάδα αλλά πάρα πολλά ως σύνολο.
1938
...
chris73
RetroActive
- Joined
- 24 Ιαν 2013
- Μηνύματα
- 478
- Αντιδράσεις
- 637
Η Argus και οι μιμητές της του έδωσαν την ευκαιρία πολύ οικονομικά να χρησιμοποιήσει το νέο μικρό φορμά που πρόσφερε compact διαστάσεις, ευκολία με την εμφάνιση της κασέτας της Kodak, και οικονομία χρήσης από άποψη αναλώσιμων.
Όσο για τη συγκεκριμένη φωτογραφική παρουσιάστηκε το 1938 από τη Utility Manufacturing Company της Νέας Υόρκης, εταιρία του κυρίου Charles Fischberg. Ο Fischberg ξεκίνησε στις αρχές του 30 να κατασκευάζει μερικές box και ψευδό TLR φωτογραφικές όταν κάποια στιγμή φαίνεται να βρήκε έξυπνη ιδέα να αντιγράψει την πρώτη Argus.
Από εκεί και μετά η ιστορία αρχίζει να μπερδεύεται. Πάντως κατά το 1940 πρέπει να συγχωνεύτηκε με την Monarch από το Σικάγο δημιουργώντας την Spartus. Θα ήταν στα χρόνια του πολέμου όταν ο Fischberg άφησε την Spartus και έτρεχε αλλού για περιπέτειες, ενώ την παλιά εταιρία ανέλαβε ο Jack Galter.
Ο κύριος Galter από το 1920 μέχρι την αρχή των 30s ήταν επαγγελματίας ντράμερ στο Σικάγο και είχε παίξει με τον Benny Goodman και όλους τους σύγχρονους συντοπίτες του. Μετά όμως το έριξε στο βιομηχανικό σχεδιασμό (αναπτήρες, ατμοσίδερα, φωτογραφικές κτλ).
Το μπέρδεμα είναι μεγάλο και τα παρακάτω ονόματα έχουν όλα μια σχέση μεταξύ τους: Spartus,Falcon Camera, Utility, Spencer, Monarch, Galter Products, Herold, Birdseye –Herbert George και ίσως και άλλα…
H Falcon δείχνει να εξαφανίστηκε -τουλάχιστον από της διαφημίσεις- κατά την διάρκεια του πολέμου. Θα την συναντήσουμε ξανά το 1946, και στις πρώτες διαφημίσεις ενώ θα συνεχίζει να εμφανίζεται η Utility γύρω από το φακό της, η διεύθυνση της εταιρίας είναι στο Σικάγο.
1946
Η συγκεκριμένη έχει και χώρο αποθήκευσής εντός για ένα έξτρα ρολό φίλμ…
Τυχόν λομογράφος αναγνώστης πιστεύω πως ήδη έχει αναγνωρίσει την γιαγιά της δική του Sprocket Rocket…
Όσο για τη συγκεκριμένη φωτογραφική παρουσιάστηκε το 1938 από τη Utility Manufacturing Company της Νέας Υόρκης, εταιρία του κυρίου Charles Fischberg. Ο Fischberg ξεκίνησε στις αρχές του 30 να κατασκευάζει μερικές box και ψευδό TLR φωτογραφικές όταν κάποια στιγμή φαίνεται να βρήκε έξυπνη ιδέα να αντιγράψει την πρώτη Argus.
Από εκεί και μετά η ιστορία αρχίζει να μπερδεύεται. Πάντως κατά το 1940 πρέπει να συγχωνεύτηκε με την Monarch από το Σικάγο δημιουργώντας την Spartus. Θα ήταν στα χρόνια του πολέμου όταν ο Fischberg άφησε την Spartus και έτρεχε αλλού για περιπέτειες, ενώ την παλιά εταιρία ανέλαβε ο Jack Galter.
Ο κύριος Galter από το 1920 μέχρι την αρχή των 30s ήταν επαγγελματίας ντράμερ στο Σικάγο και είχε παίξει με τον Benny Goodman και όλους τους σύγχρονους συντοπίτες του. Μετά όμως το έριξε στο βιομηχανικό σχεδιασμό (αναπτήρες, ατμοσίδερα, φωτογραφικές κτλ).
Το μπέρδεμα είναι μεγάλο και τα παρακάτω ονόματα έχουν όλα μια σχέση μεταξύ τους: Spartus,Falcon Camera, Utility, Spencer, Monarch, Galter Products, Herold, Birdseye –Herbert George και ίσως και άλλα…
H Falcon δείχνει να εξαφανίστηκε -τουλάχιστον από της διαφημίσεις- κατά την διάρκεια του πολέμου. Θα την συναντήσουμε ξανά το 1946, και στις πρώτες διαφημίσεις ενώ θα συνεχίζει να εμφανίζεται η Utility γύρω από το φακό της, η διεύθυνση της εταιρίας είναι στο Σικάγο.
1946
Η συγκεκριμένη έχει και χώρο αποθήκευσής εντός για ένα έξτρα ρολό φίλμ…
Τυχόν λομογράφος αναγνώστης πιστεύω πως ήδη έχει αναγνωρίσει την γιαγιά της δική του Sprocket Rocket…
angel_grig
KAT Resurrector
- Joined
- 11 Οκτ 2008
- Μηνύματα
- 3.161
- Αντιδράσεις
- 480
Eξαιρετικος και παλι chris!!
chris73
RetroActive
- Joined
- 24 Ιαν 2013
- Μηνύματα
- 478
- Αντιδράσεις
- 637
Και άλλες Retina…
Καλά διάβαζα πως όταν αποκτήσεις την πρώτη μετά είναι δύσκολο να αρκεστείς μόνο σε αυτή…
Έχουν ήδη γραφτεί μερικά πράγματα για τον κύριο Nagel –τον οποίο συμπαθώ πολύ και ας μου έχει κάνει τέτοια ζημιά- και τις «γερμανικές Kodak». Η οποία Kodak για τους δικούς της λόγους φρόντιζε να παρουσιάζει κάθε τόσο και μία νέα Retina που πολλές φορές δεν είχε καμία ουσιαστική διαφορά από την προηγούμενη.
Επίσης πολλά προπολεμικά μοντέλα ήταν διαθέσιμα σε δύο «χρώματα», και διαφορές υπήρξαν ακόμη και κατά την διάρκεια παραγωγής του ίδιου μοντέλου πού είτε καταδείκνυαν τις επερχόμενες αλλαγές, είτε απλά «γιατί έτσι»…
Η σειρά των Retina και των απλούστερων Retinette στο σύνολό της έχει τόσους διαφορετικούς κωδικούς, που κάποιος θα μπορούσε να είναι συλλέκτης αποκλειστικά αυτών χωρίς να ξεμείνει από «δουλειά». Και αναφέρομαι μόνο στα μοντέλα με φυσούνα…
1937
Ποιος λοιπόν ο σκοπός αυτού του καταιγισμού εκείνα τα χρόνια? Έχω μπερδευτεί είναι η αλήθεια. Η εποχή, η εξέλιξη και η φιλοσοφία κατασκευής των προϊόντων τότε δεν νομίζω πως έχει πολλά κοινά με το τώρα. Μου φαίνεται εντελώς απίθανο κάποιος που για παράδειγμα το 1938 θα ξόδευε περίπου 1000 σημερινά δολάρια για την αγορά μιας Retina I, θα διέθετε άλλα τόσα την επόμενη χρονιά για μια όμοια φωτογραφική.
Και από τα ξεχασμένα φιλμ που μπορούν να βρεθούν εντός τους σήμερα, ο χρόνος έχει δείξει ότι οι φωτογραφικές συχνά είχαν διάρκεια ζωής/χρήσης πολλών δεκαετιών. Μία φωτογραφική του 1930 μπορούσε πολύ άνετα να βρίσκεται σε χρήση τουλάχιστον 30 χρόνια μετά και αυτό δεν δείχνει να αποτελεί την εξαίρεση.
Τέλος πάντων, από παρόρμηση και εγώ κατέληξα με άλλες … τέσσερεις μικρές.
Οι δύο παλαιότερες και τηλεμετρικές Retina II ανήκουν στον ίδιο τύπο (142), κατασκευάζονταν την περίοδο 1937-39 και εμφανίζουν αυτό που αναφέρθηκε νωρίτερα, μικρές διαφορές και τίποτα άλλο σε πρακτικό επίπεδο.
H πρώτη τηλεμετρική Retina II (type 122) παρουσιάστηκε το 1936 με πρόθεση να προλάβει τους ολυμπιακούς πράγμα που όμως δεν κατάφερε.
Παράχθηκε για λίγους μήνες και η μοναδική πρακτική διαφορά με τις εικονιζόμενες ήταν στον τρόπο προώθησης του φιλμ. Αυτό γινόταν με ένα μικρό μοχλό, αλλά η βιασύνη από την μεριά του κατασκευαστή είχε ως αποτέλεσμα ο μηχανισμός να μην είναι και τόσο αξιόπιστός. Έτσι, σύντομα η εταιρία γύρισε πίσω στην παλιά δοκιμασμένη λύση της ροδέλας και οι πρώτες Retina II έγιναν συλλεκτικές.
Το τηλέμετρο είναι ανεξάρτητο από το σκόπευτρο αλλά συνδεμένο με την εστίαση, πράγμα που σημαίνει πως πρώτα μετράμε –και ταυτόχρονα εστιάζουμε- από το ένα παράθυρο και μετά καδράρουμε από το άλλο. Το σασί κατά τα άλλα είναι το τυπικό μιας Retina I, και για να χωρέσει ο φακός είναι εμφανές πως στο παλιό καλούπι της πόρτας άνοιξαν μια κυκλική τρύπα και κόλλησαν μετά επάνω ένα άλλο καπάκι.
Το 1939 η Retina II απέκτησε συνδυασμένο τηλέμετρο/σκόπευτρο, και η πόρτα του φακού είχε αλλάξει χρησιμοποιώντας ένα τετραγωνισμένο νέο καλούπι. Ονομάστηκε IIa και είναι σπάνια καθώς η παραγωγή της διακόπηκε σύντομα λόγω πολέμου.
1940
...
Καλά διάβαζα πως όταν αποκτήσεις την πρώτη μετά είναι δύσκολο να αρκεστείς μόνο σε αυτή…
Έχουν ήδη γραφτεί μερικά πράγματα για τον κύριο Nagel –τον οποίο συμπαθώ πολύ και ας μου έχει κάνει τέτοια ζημιά- και τις «γερμανικές Kodak». Η οποία Kodak για τους δικούς της λόγους φρόντιζε να παρουσιάζει κάθε τόσο και μία νέα Retina που πολλές φορές δεν είχε καμία ουσιαστική διαφορά από την προηγούμενη.
Επίσης πολλά προπολεμικά μοντέλα ήταν διαθέσιμα σε δύο «χρώματα», και διαφορές υπήρξαν ακόμη και κατά την διάρκεια παραγωγής του ίδιου μοντέλου πού είτε καταδείκνυαν τις επερχόμενες αλλαγές, είτε απλά «γιατί έτσι»…
Η σειρά των Retina και των απλούστερων Retinette στο σύνολό της έχει τόσους διαφορετικούς κωδικούς, που κάποιος θα μπορούσε να είναι συλλέκτης αποκλειστικά αυτών χωρίς να ξεμείνει από «δουλειά». Και αναφέρομαι μόνο στα μοντέλα με φυσούνα…
1937
Ποιος λοιπόν ο σκοπός αυτού του καταιγισμού εκείνα τα χρόνια? Έχω μπερδευτεί είναι η αλήθεια. Η εποχή, η εξέλιξη και η φιλοσοφία κατασκευής των προϊόντων τότε δεν νομίζω πως έχει πολλά κοινά με το τώρα. Μου φαίνεται εντελώς απίθανο κάποιος που για παράδειγμα το 1938 θα ξόδευε περίπου 1000 σημερινά δολάρια για την αγορά μιας Retina I, θα διέθετε άλλα τόσα την επόμενη χρονιά για μια όμοια φωτογραφική.
Και από τα ξεχασμένα φιλμ που μπορούν να βρεθούν εντός τους σήμερα, ο χρόνος έχει δείξει ότι οι φωτογραφικές συχνά είχαν διάρκεια ζωής/χρήσης πολλών δεκαετιών. Μία φωτογραφική του 1930 μπορούσε πολύ άνετα να βρίσκεται σε χρήση τουλάχιστον 30 χρόνια μετά και αυτό δεν δείχνει να αποτελεί την εξαίρεση.
Τέλος πάντων, από παρόρμηση και εγώ κατέληξα με άλλες … τέσσερεις μικρές.
Οι δύο παλαιότερες και τηλεμετρικές Retina II ανήκουν στον ίδιο τύπο (142), κατασκευάζονταν την περίοδο 1937-39 και εμφανίζουν αυτό που αναφέρθηκε νωρίτερα, μικρές διαφορές και τίποτα άλλο σε πρακτικό επίπεδο.
H πρώτη τηλεμετρική Retina II (type 122) παρουσιάστηκε το 1936 με πρόθεση να προλάβει τους ολυμπιακούς πράγμα που όμως δεν κατάφερε.
Παράχθηκε για λίγους μήνες και η μοναδική πρακτική διαφορά με τις εικονιζόμενες ήταν στον τρόπο προώθησης του φιλμ. Αυτό γινόταν με ένα μικρό μοχλό, αλλά η βιασύνη από την μεριά του κατασκευαστή είχε ως αποτέλεσμα ο μηχανισμός να μην είναι και τόσο αξιόπιστός. Έτσι, σύντομα η εταιρία γύρισε πίσω στην παλιά δοκιμασμένη λύση της ροδέλας και οι πρώτες Retina II έγιναν συλλεκτικές.
Το τηλέμετρο είναι ανεξάρτητο από το σκόπευτρο αλλά συνδεμένο με την εστίαση, πράγμα που σημαίνει πως πρώτα μετράμε –και ταυτόχρονα εστιάζουμε- από το ένα παράθυρο και μετά καδράρουμε από το άλλο. Το σασί κατά τα άλλα είναι το τυπικό μιας Retina I, και για να χωρέσει ο φακός είναι εμφανές πως στο παλιό καλούπι της πόρτας άνοιξαν μια κυκλική τρύπα και κόλλησαν μετά επάνω ένα άλλο καπάκι.
Το 1939 η Retina II απέκτησε συνδυασμένο τηλέμετρο/σκόπευτρο, και η πόρτα του φακού είχε αλλάξει χρησιμοποιώντας ένα τετραγωνισμένο νέο καλούπι. Ονομάστηκε IIa και είναι σπάνια καθώς η παραγωγή της διακόπηκε σύντομα λόγω πολέμου.
1940
...
chris73
RetroActive
- Joined
- 24 Ιαν 2013
- Μηνύματα
- 478
- Αντιδράσεις
- 637
Το 1945 η Kodak ανέκτησε την εταιρία και ξεκίνησε αμέσως από εκεί που είχε σταματήσει. Από την Retina II έφυγε το “a” αλλά ή φωτογραφική ήταν σχεδόν απαράλλακτη με την προπολεμική.
Το τηλέμετρο δεν είναι και τόσο φωτεινό από την κατασκευή του, όμως είναι απλό και αν χρειαστεί μπορεί –συνήθως- εύκολα να ρυθμιστεί αποσπώντας την επάνω πλάκα και ρυθμίζοντας 1-2 βίδες.
1949
Οι Retina II που έφθαναν στην αμερικάνικη αγορά εξοπλίζονταν μόνο με τους φωτεινότερους φακούς Xenon (6 στοιχεία σε τέσσερεις ομάδες) της Schneider διαφράγματος f2.8 ή και f2. Τον φθηνότερο Xenar ή Kodak Ektar f3.5 (τύπου Tessar) που είναι ο ίδιος φακός από τον ίδιο κατασκευαστή αλλά με άλλο όνομα, θα τον συναντήσουμε σε φωτογραφικές που πωλούνταν σε Ευρώπη και Αγγλία.
Zeiss Bumps (?)
Εντάξει είμαι χαζός, αλλά να πως βρέθηκα με 2 όμοιες Retina II.
Για λίγα ευρώ αποκτήθηκε πρώτα η «παλαιότερη» και περισσότερο ξεθωριασμένη. Ο κυριότερος λόγος απόκτησης της ήταν ότι εμφάνιζε το «σύνδρομο» των “Zeiss Bumps” που από καιρό ήθελα να δω πόσο εύκολα μπορεί να αποκατασταθεί.
Σχεδόν σε κάθε Retina και άλλες φωτογραφικές της εποχής, και πολύ χειρότερα στις Contax της Zeiss όπου από εκεί και ο όρος, παρατηρούνται σημεία στην δερμάτινη επένδυση που έχουν φουσκώσει.
Η ροδέλα επανατύλιξης. Στον άξονά της και το τηλέμετρο.
Ανάλογα με τις συνθήκες φύλαξης αυτό το φαινόμενο εμφανίζεται σε μικρότερη η μεγαλύτερη έκταση και οφείλεται στην οξείδωση των ορειχάλκινων περτσινιών και μεντεσέδων. Πιστεύω πως κατά κύριο λόγο, όχι όμως και αποκλειστικά, αυτό συμβαίνει λόγω γαλβανικής διάβρωσης από την επαφή ανόμοιων μετάλλων.
Ο καταλύτης που επιταχύνει την κατάσταση πρέπει να είναι η υγρασία που απορροφά το δέρμα και έτσι φωτογραφικές που αποθηκεύονται επι μακρόν σε υγρά κελάρια σίγουρα θα έχουν μεγαλύτερο πρόβλημα.
Η συγκεκριμένη είχε τέσσερις πραγματικά τεράστιες φούσκες στο καπάκι της πλάτης και άλλα θέματα επίσης, όμως με λίγη υπομονή το δέρμα μπορεί να ανασηκωθεί προσεκτικά φροντίζοντας να το κρατάμε υγρό σε όλη τη διαδικασία.
Όταν φθάσουμε στο σημείο που πρέπει καθαρίζουμε την πράσινη οξείδωση, επαναφέρουμε το δέρμα όσο είναι ακόμη νωπό και αφού στεγνώσει στην αρχική του θέση το κολλάμε πάλι. Το δέρμα έχει πολύ μεγάλη ελαστικότητα και ικανότητα επαναφοράς ακόμη και μετά από 70-80 χρόνια. Έτσι εκεί που υπήρχαν καρούμπαλα παλιότερα αν διαθέσουμε λίγο χρόνο, στο τέλος θα είναι αδύνατο να ανιχνευθεί κάποια ανωμαλία ή ξεχείλωμα στην επιφάνεια.
Όχι πια φούσκωμα μετά την επέμβαση
Με την επένδυση τα πράγματα πήγαν πολύ καλά, αλλά…
Προσοχή! Η επίστρωση του καθρέφτη στο τηλέμετρο είναι εξαιρετικά ευαίσθητη. Αν και μπορεί να αντέξει ένα απαλό πέρασμα με βαμβάκι, είναι απίθανο να επιζήσει μετά από πέρασμα με υγρό ή νοτισμένο πανάκι, πράγμα που έκανα και έτσι το κατέστρεψα…
Απαρηγόρητος που χάθηκε η βασική λειτουργία της καημένης φωτογραφικής λίγο πριν κλείσει τα 80, και με την επιπλέον δικαιολογία πως ο φακός της είχε καταστραφεί από το σκούπισμα κάποιου στο παρελθόν, έψαχνα για μια άλλη που δεν θα σκότωνα αυτή τη φορά και ευτυχώς βρέθηκε γρήγορα και οικονομικά.
Τηλέμετρο
Μάλιστα ήταν φορτωμένη με φιλμ slide Ektachrome 400, πράγμα που δείχνει πως υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να χρησιμοποιούνταν έως πολύ πρόσφατα. Στην εσωτερική πλευρά της πλάκας που καλύπτει το μηχανισμό ρύθμισης του τηλέμετρου, υπάρχει γραμμένη ημερομηνία από το 1947, το πιθανότερο εποχή που ρυθμίστηκε για πρώτη και τελευταία φορά μετά την αρχική εργοστασιακή ρύθμιση.
Ό φακός της είναι σε αποδεκτή κατάσταση και μετά το σχετικό καθάρισμα/λάδωμα/γρασάρισμα μπορείς να την πεις λειτουργική.
Retina I typ010
Η επόμενη φωτογραφική είναι η πρώτη μεταπολεμική Retina I (type 010), ουσιαστικά όμοια με την τελευταία προπολεμική, και παραγόταν έως το 1949. Μπορεί να βρεθεί με επιστρωμένους ή μη φακούς, όπως συνέβαινε επίσης και στις πρώτες μεταπολεμικές Retina II. Η συγκεκριμένη δεν έχει επίστρωση στον φακό της.
Retina I typ010
...
Το τηλέμετρο δεν είναι και τόσο φωτεινό από την κατασκευή του, όμως είναι απλό και αν χρειαστεί μπορεί –συνήθως- εύκολα να ρυθμιστεί αποσπώντας την επάνω πλάκα και ρυθμίζοντας 1-2 βίδες.
1949
Οι Retina II που έφθαναν στην αμερικάνικη αγορά εξοπλίζονταν μόνο με τους φωτεινότερους φακούς Xenon (6 στοιχεία σε τέσσερεις ομάδες) της Schneider διαφράγματος f2.8 ή και f2. Τον φθηνότερο Xenar ή Kodak Ektar f3.5 (τύπου Tessar) που είναι ο ίδιος φακός από τον ίδιο κατασκευαστή αλλά με άλλο όνομα, θα τον συναντήσουμε σε φωτογραφικές που πωλούνταν σε Ευρώπη και Αγγλία.
Zeiss Bumps (?)
Εντάξει είμαι χαζός, αλλά να πως βρέθηκα με 2 όμοιες Retina II.
Για λίγα ευρώ αποκτήθηκε πρώτα η «παλαιότερη» και περισσότερο ξεθωριασμένη. Ο κυριότερος λόγος απόκτησης της ήταν ότι εμφάνιζε το «σύνδρομο» των “Zeiss Bumps” που από καιρό ήθελα να δω πόσο εύκολα μπορεί να αποκατασταθεί.
Σχεδόν σε κάθε Retina και άλλες φωτογραφικές της εποχής, και πολύ χειρότερα στις Contax της Zeiss όπου από εκεί και ο όρος, παρατηρούνται σημεία στην δερμάτινη επένδυση που έχουν φουσκώσει.
Η ροδέλα επανατύλιξης. Στον άξονά της και το τηλέμετρο.
Ανάλογα με τις συνθήκες φύλαξης αυτό το φαινόμενο εμφανίζεται σε μικρότερη η μεγαλύτερη έκταση και οφείλεται στην οξείδωση των ορειχάλκινων περτσινιών και μεντεσέδων. Πιστεύω πως κατά κύριο λόγο, όχι όμως και αποκλειστικά, αυτό συμβαίνει λόγω γαλβανικής διάβρωσης από την επαφή ανόμοιων μετάλλων.
Ο καταλύτης που επιταχύνει την κατάσταση πρέπει να είναι η υγρασία που απορροφά το δέρμα και έτσι φωτογραφικές που αποθηκεύονται επι μακρόν σε υγρά κελάρια σίγουρα θα έχουν μεγαλύτερο πρόβλημα.
Η συγκεκριμένη είχε τέσσερις πραγματικά τεράστιες φούσκες στο καπάκι της πλάτης και άλλα θέματα επίσης, όμως με λίγη υπομονή το δέρμα μπορεί να ανασηκωθεί προσεκτικά φροντίζοντας να το κρατάμε υγρό σε όλη τη διαδικασία.
Όταν φθάσουμε στο σημείο που πρέπει καθαρίζουμε την πράσινη οξείδωση, επαναφέρουμε το δέρμα όσο είναι ακόμη νωπό και αφού στεγνώσει στην αρχική του θέση το κολλάμε πάλι. Το δέρμα έχει πολύ μεγάλη ελαστικότητα και ικανότητα επαναφοράς ακόμη και μετά από 70-80 χρόνια. Έτσι εκεί που υπήρχαν καρούμπαλα παλιότερα αν διαθέσουμε λίγο χρόνο, στο τέλος θα είναι αδύνατο να ανιχνευθεί κάποια ανωμαλία ή ξεχείλωμα στην επιφάνεια.
Όχι πια φούσκωμα μετά την επέμβαση
Με την επένδυση τα πράγματα πήγαν πολύ καλά, αλλά…
Προσοχή! Η επίστρωση του καθρέφτη στο τηλέμετρο είναι εξαιρετικά ευαίσθητη. Αν και μπορεί να αντέξει ένα απαλό πέρασμα με βαμβάκι, είναι απίθανο να επιζήσει μετά από πέρασμα με υγρό ή νοτισμένο πανάκι, πράγμα που έκανα και έτσι το κατέστρεψα…
Απαρηγόρητος που χάθηκε η βασική λειτουργία της καημένης φωτογραφικής λίγο πριν κλείσει τα 80, και με την επιπλέον δικαιολογία πως ο φακός της είχε καταστραφεί από το σκούπισμα κάποιου στο παρελθόν, έψαχνα για μια άλλη που δεν θα σκότωνα αυτή τη φορά και ευτυχώς βρέθηκε γρήγορα και οικονομικά.
Τηλέμετρο
Μάλιστα ήταν φορτωμένη με φιλμ slide Ektachrome 400, πράγμα που δείχνει πως υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να χρησιμοποιούνταν έως πολύ πρόσφατα. Στην εσωτερική πλευρά της πλάκας που καλύπτει το μηχανισμό ρύθμισης του τηλέμετρου, υπάρχει γραμμένη ημερομηνία από το 1947, το πιθανότερο εποχή που ρυθμίστηκε για πρώτη και τελευταία φορά μετά την αρχική εργοστασιακή ρύθμιση.
Ό φακός της είναι σε αποδεκτή κατάσταση και μετά το σχετικό καθάρισμα/λάδωμα/γρασάρισμα μπορείς να την πεις λειτουργική.
Retina I typ010
Η επόμενη φωτογραφική είναι η πρώτη μεταπολεμική Retina I (type 010), ουσιαστικά όμοια με την τελευταία προπολεμική, και παραγόταν έως το 1949. Μπορεί να βρεθεί με επιστρωμένους ή μη φακούς, όπως συνέβαινε επίσης και στις πρώτες μεταπολεμικές Retina II. Η συγκεκριμένη δεν έχει επίστρωση στον φακό της.
Retina I typ010
...
chris73
RetroActive
- Joined
- 24 Ιαν 2013
- Μηνύματα
- 478
- Αντιδράσεις
- 637
Type 010. O μοχλός εδώ είναι νεότερος, ενώ στο manual της ίδιας φωτογραφικής παρακάτω είχαν ακόμη τον παλιό.
Και τέλος η νεότερη, 015 Retina Ιa (1951-54). Η πρώτη της σειράς με μοχλό γρήγορης προώθησης του φιλμ ο οποίος όπλιζε ταυτόχρονα και το κλείστρο -εξέλιξη που εφαρμόστηκε και στη δεύτερη γενιά των Retina IIa που κυκλοφόρησε την ίδια εποχή- ενώ είναι η τελευταία που κατασκευάστηκε με το συγκεκριμένο σασί. Οι επόμενες στρογγύλεψαν και δεν μου αρέσουν καθόλου. Ευτυχώς δηλαδή μην έχουμε και άλλα…
Έχει ρύθμιση για συγχρονισμό παλιού και νέου τύπου φλας (γλόμπους και ηλεκτρονικό), κλείδωμα για αποφυγή διπλοέκθεσης που μπορούμε όμως αν θέλουμε να ξεγελάσουμε, και επίσης ένα μαγικό κουμπί επάνω, με το οποίο μπορούμε να αφαιρέσουμε και αργότερα να επαναφορτώσουμε μερικώς εκτεθειμένα φιλμ. Η επένδυση καθόλου δεν με πείθει πως είναι από δέρμα αλλά της το συγχωρώ. Αν φωτογράφιζα τακτικά με φιλμ σίγουρα θα είχα και μια τέτοια στις βόλτες. Πάντως τη φόρτωσα με ένα Α/Μ φιλμ προς το παρόν, γιατί καθόλου δεν δείχνει να έχει δουλέψει στη ζωή της.
Η κόκκινη τελεία στην κλίμακα βάθους πεδίου είναι για εστίαση με υπέρυθρο φιλμ.
Μην ξεχάσω να ευχαριστήσω των Chris Sherlock (http://retinarescue.com) για τις πληροφορίες που μοιράζεται απλόχερα μέσα από την σελίδα του αλλά και μέσω αλληλογραφίας. Δεν καταλαβαίνω πως προλαβαίνει να απαντά σε κάθε ερώτηση, -χαζή σαν και τη δική μου ή όχι- όταν είναι γνωστός σε κάθε ρετινομανή ανά τον κόσμο.
Ευχαριστούμε Chris!
Λίγο πάχυνε η Ia
We knocked the bastard off!
…είπε ο νεοζηλανδός συντοπίτης του Chris Sherlock, Edmund Hillary, μόλις κατέβηκε το 1953 από την κορυφή του Έβερεστ.
Μαζί με τον Tenzing Norgay ήταν οι πρώτοι που πάτησαν καταγεγραμμένα στην κορυφή του κόσμου, και ο Hillary κάτω από την σχετική ενδυμασία για να μην παγώσει αλλά ίσως και για θέματα στατικού ηλεκτρισμού κουβαλούσε μια μεταχειρισμένη Retina I του 1935.
Είχε σκοπό λοιπόν να φθάσει στην κορυφή του κόσμου και δεν εξοπλίστηκε με τίποτα καλύτερο. Ήταν ήδη 1953 και οι επιστρωμένοι φακοί τουλάχιστον ήταν κοινός τόπος, Ας μην μιλήσουμε για grip, ρυθμίσεις κτλ όταν εμείς με τίποτα δεν είμαστε ευχαριστημένοι σήμερα.
Hillary με DIY καπέλο και την Retina
Με όλον τον εξοπλισμό, τις σέλφι, τη μανία αποτύπωσης κάθε στιγμής και το κακό συναπάντημα των ημερών μας, ας αναλογιστούμε επίσης πως ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε στην κορυφή της γης δεν έχει ούτε μια φωτογραφία από την αφεντομουτσουνάρα του σε εκείνο το σημείο. Από το σημείο της κορυφής εκείνης της αποστολής, υπάρχουν μόνο λίγες φωτογραφίες του Tenzing και μερικές ακόμη προς τα κάτω που έδειχναν την διαδρομή και θα αποδείκνυαν την αλήθεια του πράγματος.
Ia. Επιτέλους και με δύο σειρές οδόντωσης.
Για όσους αναζητούν μια… δόση «EXIF»
Kodak Retina I – type 118 (1935-36)
Carl Zeiss Tessar (κατασκευής 1930-31)
1/100 f.8 (σύμφωνα με κάποιον που ρώτησε τον Hillary)
Kodachrome (slide film)
Εκείνη την εποχή το Kodachrome ήταν ASA 10 όποτε με τον Sunny f16 ή Snow/Sand f22 κανόνα, οι εκθέσεις δείχνουν λογικές.
Από σύμπτωση επίσης ο Hillary είχε ένα τύπο φωτογραφικής που σήμερα είναι συλλεκτική. Ένα σπάνιο μοντέλο -το δεύτερο της σειράς των Retina- που παράχθηκε σε μικρούς αριθμούς, με την ακόμη σπανιότερη περίπτωση να συνδυάζεται με φακό Zeiss. Οι οποίοι από την άλλη για κάποιον λόγο δεν φαίνεται να εξόπλιζαν τις Retina εντός της γερμανικής αγοράς.
H Retina του Hillary
Όμως υπάρχει μια πιθανότητα η Retina I να μην ήταν η πρώτη Kodak που έφθασε στην κορυφή.
Στην αποστολή του 1924 ο George Mallory με τον Andrew Irvine ξεκίνησαν την ανάβαση από την τελευταία τους κατασκήνωση ένα χιλιόμετρο μακριά από την κορυφή.
Αργότερα χάθηκαν στα σύννεφα μα κανείς δεν γνωρίζει αν κατάφεραν να φθάσουν στην κορυφή. Πολλές αποστολές έχουν γίνει έκτοτε για να βρεθούν οι άτυχοι ορειβάτες και 75 χρόνια αργότερα, το 1999 ανακαλύφθηκε η σωρός του Mallory. Από τη θέση του και άλλες ενδείξεις ενισχύθηκε η πεποίθηση πως ίσως και να τα κατάφερε τελικά να φθάσει στην κορυφή. Ο Irvine όμως που σύμφωνα με μαρτυρίες συναδέλφων του κουβαλούσε μια Kodak Vest Pocket αγνοείται ακόμη.
Οι έρευνες συνεχίζονται, και αν ποτέ βρεθεί η Vest Pocket, ίσως να είναι ακόμη σε θέση να δώσει οριστική λύση στο debate του ποιος τελικά ανέβηκε πρώτος στην κορυφή.
Ο μηχανισμός ασφάλισης της πλάτης. Μάλλον κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει χαλάσει.
Προβολή συνημμένου 163610
chris73
RetroActive
- Joined
- 24 Ιαν 2013
- Μηνύματα
- 478
- Αντιδράσεις
- 637
Balda
Ήταν το 1908, όταν ο Max Baldeweg βαρέθηκε να πρωτοτυπήσει και ίδρυσε την εταιρία του στη Δρέσδη, η οποία για αρκετά χρόνια παρήγαγε μόνο εξαρτήματα και παρελκόμενα φωτογραφικών μηχανών.
Οι πρώτες φωτογραφικές της Balda θα εμφανισθούν το 1925, και έκτοτε μέχρι και τον δεύτερο παγκόσμιο η εταιρία θα έχει μία επιτυχημένη πορεία στην μέση κατηγορία της αγοράς.
Αδιευκρίνιστες συγγένειες φαίνεται να υπάρχουν με τις κάπως ακριβότερες Certo και ακόμη περισσότερο με τις Welta. Και οι τρεις ήταν από την ίδια γειτονία, και φρόντισαν πολύ σύντομα μετά την εμφάνιση της Kodak Retina να μπουν στην κατηγορία του μίνι φορμά των 35mm με κατασκευές που θα πρόσφεραν μια κάπως φθηνότερη εναλλακτική της Retina.
Μετά τον πόλεμο ο κύριος Max βρέθηκε με βομβαρδισμένο εργοστάσιο, αλλά αυτό δεν νομίζω να ήταν και η πρώτη του έννοια, καθώς έτσι και αλλιώς το έχασε ολοκληρωτικά αφού περιήλθε στον έλεγχο των ανατολικών.
Φρόντισε λοιπόν να αρχίσει από την αρχή στην πόλη Bunde της δυτικής Γερμανίας, , ενώ ταυτόχρονα στην ανατολική παράγονταν ίδιες φωτογραφικές και με το ίδιο όνομα. Αυτό συνεχίστηκε έως το 1951, όταν οι ανατολικοί έχασαν το όνομα και μετονόμασαν την εταιρία τους σε Belca. H Belca πέρασε όπως και όλες οι υπόλοιπες εταιρίες της «ανατολής» από VEB σε VEB σχήματα, μέχρι όλοι μαζί να καταλήξουν το 1964 στην VEB Pentacon.
Στη δύση τώρα η Balda συνέχισε την παραγωγή φωτογραφικών μηχανών ακόμη και υπό το όνομα άλλων, και κάπου στα 80s βρέθηκε να παράγει και τις πλαστικές Voigtlander Vito C και Minox 35ML.
Η εταιρία είχε προχωρήσει στην παραγωγή πλαστικών ήδη από την δεκαετία του 50 και με τα χρόνια βρέθηκε σε χώρους όπως η κινητή τηλεφωνία, τα ιατρικά μηχανήματα και άλλα διάφορα που κρατούν ζωντανό το όνομα της έως και σήμερα.
Η φωτογραφική που βλέπετε ονομάζεται Baldinette, κατασκευάζονταν κάπου μεταξύ 1950-1957 και οι διαπιστώσεις μου συμφωνούν με όσα γράφονται στον ιστό. Δεν είναι προσεγμένη και έχεις συνεχώς την αίσθηση πως κάτι δεν πάει καλά. Είναι κατασκευασμένη από πρεσαριστά κομμάτια λαμαρίνας και όχι από ένα και μόνο χυτό μπλοκ αλουμινίου όπως οι Retina.
Αν και δεν έχει πολλά που μπορεί να χαλάσουν δεν θα την εμπιστευόμουν για καθημερινή χρήση. Ο φακός της Shneider από το 1951 είναι τριών στοιχείων και δεν με ενθουσίασε, ίσως γιατί κάτι συμβαίνει με την επίστρωσή του που δείχνει ελαφρά θαμπή χωρίς να μπορεί να καθαρίσει, και επίσης έχει και μερικά στίγματα.
...
Ήταν το 1908, όταν ο Max Baldeweg βαρέθηκε να πρωτοτυπήσει και ίδρυσε την εταιρία του στη Δρέσδη, η οποία για αρκετά χρόνια παρήγαγε μόνο εξαρτήματα και παρελκόμενα φωτογραφικών μηχανών.
Οι πρώτες φωτογραφικές της Balda θα εμφανισθούν το 1925, και έκτοτε μέχρι και τον δεύτερο παγκόσμιο η εταιρία θα έχει μία επιτυχημένη πορεία στην μέση κατηγορία της αγοράς.
Αδιευκρίνιστες συγγένειες φαίνεται να υπάρχουν με τις κάπως ακριβότερες Certo και ακόμη περισσότερο με τις Welta. Και οι τρεις ήταν από την ίδια γειτονία, και φρόντισαν πολύ σύντομα μετά την εμφάνιση της Kodak Retina να μπουν στην κατηγορία του μίνι φορμά των 35mm με κατασκευές που θα πρόσφεραν μια κάπως φθηνότερη εναλλακτική της Retina.
Μετά τον πόλεμο ο κύριος Max βρέθηκε με βομβαρδισμένο εργοστάσιο, αλλά αυτό δεν νομίζω να ήταν και η πρώτη του έννοια, καθώς έτσι και αλλιώς το έχασε ολοκληρωτικά αφού περιήλθε στον έλεγχο των ανατολικών.
Φρόντισε λοιπόν να αρχίσει από την αρχή στην πόλη Bunde της δυτικής Γερμανίας, , ενώ ταυτόχρονα στην ανατολική παράγονταν ίδιες φωτογραφικές και με το ίδιο όνομα. Αυτό συνεχίστηκε έως το 1951, όταν οι ανατολικοί έχασαν το όνομα και μετονόμασαν την εταιρία τους σε Belca. H Belca πέρασε όπως και όλες οι υπόλοιπες εταιρίες της «ανατολής» από VEB σε VEB σχήματα, μέχρι όλοι μαζί να καταλήξουν το 1964 στην VEB Pentacon.
Στη δύση τώρα η Balda συνέχισε την παραγωγή φωτογραφικών μηχανών ακόμη και υπό το όνομα άλλων, και κάπου στα 80s βρέθηκε να παράγει και τις πλαστικές Voigtlander Vito C και Minox 35ML.
Η εταιρία είχε προχωρήσει στην παραγωγή πλαστικών ήδη από την δεκαετία του 50 και με τα χρόνια βρέθηκε σε χώρους όπως η κινητή τηλεφωνία, τα ιατρικά μηχανήματα και άλλα διάφορα που κρατούν ζωντανό το όνομα της έως και σήμερα.
Η φωτογραφική που βλέπετε ονομάζεται Baldinette, κατασκευάζονταν κάπου μεταξύ 1950-1957 και οι διαπιστώσεις μου συμφωνούν με όσα γράφονται στον ιστό. Δεν είναι προσεγμένη και έχεις συνεχώς την αίσθηση πως κάτι δεν πάει καλά. Είναι κατασκευασμένη από πρεσαριστά κομμάτια λαμαρίνας και όχι από ένα και μόνο χυτό μπλοκ αλουμινίου όπως οι Retina.
Αν και δεν έχει πολλά που μπορεί να χαλάσουν δεν θα την εμπιστευόμουν για καθημερινή χρήση. Ο φακός της Shneider από το 1951 είναι τριών στοιχείων και δεν με ενθουσίασε, ίσως γιατί κάτι συμβαίνει με την επίστρωσή του που δείχνει ελαφρά θαμπή χωρίς να μπορεί να καθαρίσει, και επίσης έχει και μερικά στίγματα.
...
chris73
RetroActive
- Joined
- 24 Ιαν 2013
- Μηνύματα
- 478
- Αντιδράσεις
- 637
Δοκιμές με τον φακό
Η επένδυση από ύφασμα που προσπαθεί να μιμηθεί το δέρμα είναι πολύ λεπτή και με τα χρόνια αφυδατώθηκε και μάζεψε… made in Germany σου λεν μετά…
Οι προπολεμικές έχουν καλύτερη φήμη.
Κρίμα κύριε Max, κρίμα...
1953
1937
Η επένδυση από ύφασμα που προσπαθεί να μιμηθεί το δέρμα είναι πολύ λεπτή και με τα χρόνια αφυδατώθηκε και μάζεψε… made in Germany σου λεν μετά…
Οι προπολεμικές έχουν καλύτερη φήμη.
Κρίμα κύριε Max, κρίμα...
1953
1937
chris73
RetroActive
- Joined
- 24 Ιαν 2013
- Μηνύματα
- 478
- Αντιδράσεις
- 637
O Frederick John Pettifer ξεκίνησε την εταιρία του στα 1920s κάπου στο Birmingham, και το 1932 θα μεταφερθεί στη 310 Summer Lane της ίδιας πόλης, στο κτήριο που βλέπεται παρακάτω το οποίο υπάρχει ακόμη.
Η Coronet σε όλη την διάρκεια της ζωής της, μέχρι το 1967 δηλαδή, κατασκεύαζε πάντα πολύ φθηνές φωτογραφικές (μάλλον περισσότερα από 100 διαφορετικά μοντέλα στο σύνολο) και λοιπές σχετικές κατασκευές. Μάλιστα πολλές φορές αυτά τα προϊόντα μπορούσαν να αποκτηθούν και με κουπόνια που κάποιος μπορούσε να συλλέξει από συσκευασίες δημητριακών πρωινού και άλλα παρόμοια.
1933
Σήμερα όλες οι Coronet μπορούν να βρεθούν με μηδενικό κόστος εκτός από την λιλιπούτεια Μidget που εμφανίστηκε στα μέσα του 30. Αυτή η φωτογραφική – παιχνίδι (αν και την διαφήμιζαν για κάτι σοβαρότερο) κατασκευάζονταν από βακελίτη σε πολλά διαφορετικά χρώματα, και κάθε μία είναι ουσιαστικά μοναδική αφού η τελική μίξη των χρωμάτων δεν μπορεί να είναι πανομοιότυπη.
Οι Μidget σήμερα είναι αρκούντως συλλεκτικές και άνετα κάθε μία ξεχωριστά μπορεί να κινηθεί πάνω από τα 100 ευρώ ανάλογα την κατάστασή της. Από την άλλη, ολοκληρωμένες συλλογές και των 7 χρωμάτων όπως η παρακάτω που διατίθεται προς πώληση τώρα, μπορεί να ξεπεράσουν και τις 2000 ευρώ.
Τελικά ίσως κάποιες Coronet να ήταν οι φθηνότερες φωτογραφικές στον κόσμο, όπως διαλαλεί και η παρακάτω διαφήμιση της δεκαετίας του 30, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν ήταν πολύτιμες για τους εκάστοτε κατόχους τους.
...
chris73
RetroActive
- Joined
- 24 Ιαν 2013
- Μηνύματα
- 478
- Αντιδράσεις
- 637
Σαν τον κύριο S.C. Peedle για παράδειγμα, που πολλές δεκαετίες πριν έκανε τον κόπο να γράψει το όνομα και την διεύθυνσή του στην θήκη της ταπεινής του Coronet. Θα στοιχημάτιζα πως αυτή ήταν και η μοναδική του φωτογραφική, άρα και η πολυτιμότερη και ακριβότερη όλων για τον ίδιο. Φωτογραφική που μπορεί να τον συνόδευσε μια ζωή και να αποτύπωσε ότι ήταν σημαντικό και μοναδικό για αυτόν.
Η χάρτινη φυσούνα της, ο απλός μηνίσκος που έχει για φακό, καθώς και το κλείστρο της καλά κρατούν ακόμη. Πριν μερικά χρόνια μάλιστα έβγαλα και μερικές φώτο με αυτήν, έτσι, στη μνήμη του κάθε άγνωστου φωτογράφου που δεν είχε άλλο, παρά μια από τις φθηνότερες μηχανές στο κόσμο…
Proud to be English!
Η μπλέ πόρτα πρέπει να ήταν του κυρίου Peedle.
Με τον φακό της του ενός στοιχείου περίπου 105mm/f16
Crop με τις χαρακτηριστικές χρωματικές εκτροπές φακού του είδους
Η χάρτινη φυσούνα της, ο απλός μηνίσκος που έχει για φακό, καθώς και το κλείστρο της καλά κρατούν ακόμη. Πριν μερικά χρόνια μάλιστα έβγαλα και μερικές φώτο με αυτήν, έτσι, στη μνήμη του κάθε άγνωστου φωτογράφου που δεν είχε άλλο, παρά μια από τις φθηνότερες μηχανές στο κόσμο…
Proud to be English!
Η μπλέ πόρτα πρέπει να ήταν του κυρίου Peedle.
Με τον φακό της του ενός στοιχείου περίπου 105mm/f16
Crop με τις χαρακτηριστικές χρωματικές εκτροπές φακού του είδους
chris73
RetroActive
- Joined
- 24 Ιαν 2013
- Μηνύματα
- 478
- Αντιδράσεις
- 637
[h=2]Kinax (άντε και λίγο Παρίσι -όχι άλλη Δρέσδη)[/h]
Συνέβησαν εις Παρισίους…
Επειδή πάλι έχουμε "νέο" μοντέλο ας αρχίσουμε με λίγη αρχαιολογία
Το 1908 ή λίγο νωρίτερα, ο G. Jousset ανέλαβε την εταιρία φωτογραφικών του κυρίου Mattioli. Έκτοτε και μέχρι τις αρχές του 30, ακολούθησε μία πολύ διακριτική πορεία στις κατασκευές του είδους και κατόπιν τα ίχνη του χάθηκαν.
1925
Το όνομά του θα εμφανισθεί ξανά το 1945, όταν στις πρώην εγκαταστάσεις Jousset ιδρύθηκε η Kinax. Αν ζούσε ακόμη ή είχε κάποια σχέση με την νέα εταιρία ο κύριος G. μην με ρωτάτε μια που δεν έβγαλα καμία άκρη.
Η Kinax δεν ήταν γραφτό να ζήσει πολύ, και το 1958 έκλεισε τις πόρτες τις αφήνοντας πίσω μερικά καλοκατασκευασμένα μοντέλα φωτογραφικών με φυσούνα. Από την άλλη κάποιες διοπτικές που κυκλοφόρισαν μάλλον δεν ήταν δικές της, και θα πρέπει να χρεωθούν στην Atoms, εταιρία που κατασκεύαζε και τα κλείστρα ονόματι Atos για διάφορες Γαλλικές της εποχής.
Οι κατασκευές της Kinax έφεραν ονόματα χωρίς πολύ φαντασία όπως Kinax I – II κτλ, όμως κάποιος σκέφτηκε να τις ξαναβαπτίσει όταν αυτές θα εξάγονταν στις χώρες των συμμάχων του πρόσφατου πολέμου. Έτσι λοιπόν οι ξενιτεμένες Kinax για λόγους μάρκετινγκ απέκτησαν ευφάνταστα ονόματα όπως Normandy, Ardennes κ.α έτσι για να φέρνουν αναμνήσεις σε αυτούς που είχαν γυρίσει από τα μέτωπα…
Εντωμεταξυ…
Μερικοί ακόμη ξύνουν το κεφάλι τους για το φημολογούμενο αλλά άφαντο στερεοσκοπικό μοντέλο που προφανώς η Kinax ποτέ δεν κατασκεύασε. Υπάρχει κατατεθειμένη πατέντα για κάτι σχετικό λίγο πριν η εταιρία εξαφανισθεί, αλλά είναι και πιθανό όλα να ξεκίνησαν από την παρακάτω άσχετη διαφήμιση κιαλιών του 1924.
Ο οίκος αυτός καμία σχέση δεν φαίνεται να έχει με την Kinax (περισσότερο με Καθολικές εκδόσεις και άλλα τέτοια ασχολούνταν) παρά μόνο το όνομα αυτών των κατασκευών, το οποίο πάλι δεν γνωρίζω από πού προέκυψε και τι μπορεί να σημαίνει.
Φακοί Berthiot τοποθετούνταν στα ακριβότερα μοντέλα ενώ σε σπάνιες περιπτώσεις θα συναντήσουμε και οπτικά του πολύ κυρίου Πέτρου Angenieux . Στα υπόλοιπα μοντέλα τοποθετούνταν οπτικά Boyer και ίσως και Roussel.
...
Συνέβησαν εις Παρισίους…
Επειδή πάλι έχουμε "νέο" μοντέλο ας αρχίσουμε με λίγη αρχαιολογία
Το 1908 ή λίγο νωρίτερα, ο G. Jousset ανέλαβε την εταιρία φωτογραφικών του κυρίου Mattioli. Έκτοτε και μέχρι τις αρχές του 30, ακολούθησε μία πολύ διακριτική πορεία στις κατασκευές του είδους και κατόπιν τα ίχνη του χάθηκαν.
1925
Το όνομά του θα εμφανισθεί ξανά το 1945, όταν στις πρώην εγκαταστάσεις Jousset ιδρύθηκε η Kinax. Αν ζούσε ακόμη ή είχε κάποια σχέση με την νέα εταιρία ο κύριος G. μην με ρωτάτε μια που δεν έβγαλα καμία άκρη.
Η Kinax δεν ήταν γραφτό να ζήσει πολύ, και το 1958 έκλεισε τις πόρτες τις αφήνοντας πίσω μερικά καλοκατασκευασμένα μοντέλα φωτογραφικών με φυσούνα. Από την άλλη κάποιες διοπτικές που κυκλοφόρισαν μάλλον δεν ήταν δικές της, και θα πρέπει να χρεωθούν στην Atoms, εταιρία που κατασκεύαζε και τα κλείστρα ονόματι Atos για διάφορες Γαλλικές της εποχής.
Οι κατασκευές της Kinax έφεραν ονόματα χωρίς πολύ φαντασία όπως Kinax I – II κτλ, όμως κάποιος σκέφτηκε να τις ξαναβαπτίσει όταν αυτές θα εξάγονταν στις χώρες των συμμάχων του πρόσφατου πολέμου. Έτσι λοιπόν οι ξενιτεμένες Kinax για λόγους μάρκετινγκ απέκτησαν ευφάνταστα ονόματα όπως Normandy, Ardennes κ.α έτσι για να φέρνουν αναμνήσεις σε αυτούς που είχαν γυρίσει από τα μέτωπα…
Εντωμεταξυ…
Μερικοί ακόμη ξύνουν το κεφάλι τους για το φημολογούμενο αλλά άφαντο στερεοσκοπικό μοντέλο που προφανώς η Kinax ποτέ δεν κατασκεύασε. Υπάρχει κατατεθειμένη πατέντα για κάτι σχετικό λίγο πριν η εταιρία εξαφανισθεί, αλλά είναι και πιθανό όλα να ξεκίνησαν από την παρακάτω άσχετη διαφήμιση κιαλιών του 1924.
Ο οίκος αυτός καμία σχέση δεν φαίνεται να έχει με την Kinax (περισσότερο με Καθολικές εκδόσεις και άλλα τέτοια ασχολούνταν) παρά μόνο το όνομα αυτών των κατασκευών, το οποίο πάλι δεν γνωρίζω από πού προέκυψε και τι μπορεί να σημαίνει.
Φακοί Berthiot τοποθετούνταν στα ακριβότερα μοντέλα ενώ σε σπάνιες περιπτώσεις θα συναντήσουμε και οπτικά του πολύ κυρίου Πέτρου Angenieux . Στα υπόλοιπα μοντέλα τοποθετούνταν οπτικά Boyer και ίσως και Roussel.
...
chris73
RetroActive
- Joined
- 24 Ιαν 2013
- Μηνύματα
- 478
- Αντιδράσεις
- 637
Όσο για τα IPO κλείστρα ήταν κατασκευές της Kinax. Μην το πείτε φωναχτά και αυτοκτονήσει κανένας Γάλλος με την μπαγκέτα, αλλά πολύ θα ήθελαν να φθάσουν τα αντίστοιχα Γερμανικά. Μα δεν πειράζει, άλλο ταπεραμέντο, άλλες κατασκευές.
Η φωτογραφική που βλέπεται ονομάζεται Super Kinax με διάστημα παραγωγής κάπου μεταξύ 1949-51, ενώ στην συνέχεια αντικαταστάθηκε από την Super Kinax III.
Οι Γάλλοι εκεί στην Kinax ειδικά, δεν βλέπω να είχαν έλλειψη πρώτων υλών μετά τον πόλεμο και του έδωσαν να καταλάβει.
Το σασί είναι κατασκευασμένο από βαριά πρεσαριστή λαμαρίνα, και όλα τα εξαρτήματα είναι βαριά και με μεγαλύτερο ίσως πάχος από όσο χρειάζεται.
Το ίδιο ισχύει και για το κλείστρο που μόνο του χωρίς τον φακό είναι αρκετό για να ανοίξει κανένα κεφάλι. Δυστυχώς όμως όπως ανέφερα και πριν, πολύ θα ήθελε από μηχανικής άποψης να φθάσει τους Γερμανούς.
Το σκόπευτρο ρυθμίζεται για σφάλμα παράλλαξης και ξεδιπλώνει αυτόματα με το άνοιγμα της φωτογραφικής. Από την άλλη η επένδυση δεν λέει και πολλά και είναι σαν να αγοράζονταν από τον προμηθευτή της Balda…
O φακός της που φέρει το μυστηριώδες S.B.J. είναι της Berthiot αν και αυτό δεν το ανέφεραν σε όλες τις διαφημίσεις της εποχής. Είναι τύπου Tessar, και πολύ καλός όταν κλείσει κανείς το διάφραγμα. Στο 3.5 όμως αν δεν έχει σκοπό κάποιος να βγάλει artistic πορτραίτα είναι ουσιαστικά άχρηστος.
Η Super Kinax φορτώνει φίλμ 620 και αποδίδει 8 αρνητικά διάστασης 6x9cm. To 620 φιλμ ήταν πατέντα της Kodak που εμφανίσθηκε το 1932 με μοναδικό σκοπό το κέρδος της τελευταίας, καθώς μόνο αυτό μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε πολλές φωτογραφικές της οπότε και οι καταναλωτές «εξαναγκάζονταν» να αγοράζουν μόνο Kodak 620.
Το μέσο είναι ίδιο με το γνωστό 120 και η μόνη διαφορά είναι στο καρούλι που έχει λεπτότερο άξονα καθώς και φλάντζες στα άκρα. Ειδικά αυτό το τελευταίο έκανε την διαφορά, με αποτέλεσμα να μην χωράν φιλμ φορμά 120 σε φωτογραφικές που ήταν κατασκευασμένες για να δέχονται το 620.
Η συγκεκριμένη φωτογραφική ήρθε φορτωμένη με ένα εκφωτισμένο Kodacolor VR200. Καθώς το VR200 κατασκευάζονταν μόνο μεταξύ 1982-86 μπορούμε με αρκετή ασφάλεια να συμπεράνουμε πως κάπου εκεί θα πρέπει να ήταν και η τελευταία φορά που χρησιμοποιήθηκε.
Να πω την αλήθεια, το βρίσκω περίεργο στα μέσα του 80 κάποιος να χρησιμοποιούσε μια τέτοια φωτογραφική που όχι μόνο ήταν 35 χρονών και αρκετά δύσχρηστη, άλλα επίσης κατανάλωνε πολύ φιλμ.
Συνασπισμός Gevaert Kinax και Voigtlander για να βγει φθηνά η διαφήμιση
Η προσπάθεια εμφάνισής του ως ασπρόμαυρο μετά από τόσα χρόνια είχε κάποιο αποτέλεσμα, και το θέμα στις φώτο που προέκυψαν ήταν τα λουλούδια.
Γάλλοι, τι περιμένεις?
Η φωτογραφική που βλέπεται ονομάζεται Super Kinax με διάστημα παραγωγής κάπου μεταξύ 1949-51, ενώ στην συνέχεια αντικαταστάθηκε από την Super Kinax III.
Οι Γάλλοι εκεί στην Kinax ειδικά, δεν βλέπω να είχαν έλλειψη πρώτων υλών μετά τον πόλεμο και του έδωσαν να καταλάβει.
Το σασί είναι κατασκευασμένο από βαριά πρεσαριστή λαμαρίνα, και όλα τα εξαρτήματα είναι βαριά και με μεγαλύτερο ίσως πάχος από όσο χρειάζεται.
Το ίδιο ισχύει και για το κλείστρο που μόνο του χωρίς τον φακό είναι αρκετό για να ανοίξει κανένα κεφάλι. Δυστυχώς όμως όπως ανέφερα και πριν, πολύ θα ήθελε από μηχανικής άποψης να φθάσει τους Γερμανούς.
Το σκόπευτρο ρυθμίζεται για σφάλμα παράλλαξης και ξεδιπλώνει αυτόματα με το άνοιγμα της φωτογραφικής. Από την άλλη η επένδυση δεν λέει και πολλά και είναι σαν να αγοράζονταν από τον προμηθευτή της Balda…
O φακός της που φέρει το μυστηριώδες S.B.J. είναι της Berthiot αν και αυτό δεν το ανέφεραν σε όλες τις διαφημίσεις της εποχής. Είναι τύπου Tessar, και πολύ καλός όταν κλείσει κανείς το διάφραγμα. Στο 3.5 όμως αν δεν έχει σκοπό κάποιος να βγάλει artistic πορτραίτα είναι ουσιαστικά άχρηστος.
Η Super Kinax φορτώνει φίλμ 620 και αποδίδει 8 αρνητικά διάστασης 6x9cm. To 620 φιλμ ήταν πατέντα της Kodak που εμφανίσθηκε το 1932 με μοναδικό σκοπό το κέρδος της τελευταίας, καθώς μόνο αυτό μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε πολλές φωτογραφικές της οπότε και οι καταναλωτές «εξαναγκάζονταν» να αγοράζουν μόνο Kodak 620.
Το μέσο είναι ίδιο με το γνωστό 120 και η μόνη διαφορά είναι στο καρούλι που έχει λεπτότερο άξονα καθώς και φλάντζες στα άκρα. Ειδικά αυτό το τελευταίο έκανε την διαφορά, με αποτέλεσμα να μην χωράν φιλμ φορμά 120 σε φωτογραφικές που ήταν κατασκευασμένες για να δέχονται το 620.
Η συγκεκριμένη φωτογραφική ήρθε φορτωμένη με ένα εκφωτισμένο Kodacolor VR200. Καθώς το VR200 κατασκευάζονταν μόνο μεταξύ 1982-86 μπορούμε με αρκετή ασφάλεια να συμπεράνουμε πως κάπου εκεί θα πρέπει να ήταν και η τελευταία φορά που χρησιμοποιήθηκε.
Να πω την αλήθεια, το βρίσκω περίεργο στα μέσα του 80 κάποιος να χρησιμοποιούσε μια τέτοια φωτογραφική που όχι μόνο ήταν 35 χρονών και αρκετά δύσχρηστη, άλλα επίσης κατανάλωνε πολύ φιλμ.
Συνασπισμός Gevaert Kinax και Voigtlander για να βγει φθηνά η διαφήμιση
Η προσπάθεια εμφάνισής του ως ασπρόμαυρο μετά από τόσα χρόνια είχε κάποιο αποτέλεσμα, και το θέμα στις φώτο που προέκυψαν ήταν τα λουλούδια.
Γάλλοι, τι περιμένεις?
Eagle 1
RetroMasteR
- Joined
- 31 Ιαν 2016
- Μηνύματα
- 1.305
- Αντιδράσεις
- 4.732
Η τελευταία φωτογραφική μηχανή που είχα πριν την είσοδο στην ψηφιακή φωτογράφιση ήταν μία Asahi Pentax SFXN που αγόρασα το 1989. Πολύ καλή, με ενσωματωμένο φλάς, ταχύτητα έως 1/4000, φακό 28-80, αυτόματο πέρασμα φιλμ και νετάρισμα και πολλά άλλα. Πέρασε και αυτή στο χρονοντούλαπο πλέον...
Παραθέτω μερικές φωτογραφίες:
Παραθέτω μερικές φωτογραφίες:
BETTY BOOP
Official *GOD* of RetRo
- Joined
- 25 Απρ 2010
- Μηνύματα
- 9.684
- Αντιδράσεις
- 7.488
φωτογραφικη μηχανη kodak
φωτογραφικη μηχανη nikon
φωτογραφικη μηχανη nikon
chris73
RetroActive
- Joined
- 24 Ιαν 2013
- Μηνύματα
- 478
- Αντιδράσεις
- 637
H Contessa Nettel και ο μυστηριώδης Sonnar
Όταν ο κόσμος ήταν κάπως έτσι
μια τυπική φωτογραφική έμοιαζε πολύ με την παρακάτω.
Σήμερα και πάλι θα βρούμε μπροστά μας τον κύριο Nagel, για τον οποίο γράφτηκαν ήδη μερικά πράγματα εδώ.
Όπως είχαμε δει, η Contessa-Nettel σχηματίσθηκε το 1919 μετά την εξαγορά της Νettel από την Contessa του κυρίου Nagel. Δεν θα περάσουν όμως πολλά χρόνια, και το 1926 η εταιρία αυτή θα συμμετέχει μαζί με άλλες στην δημιουργία της Zeiss Ikon.
Nettel
Η ιστορία της Nettel ξεκίνησε το 1902 στο Sontheim. Το αρχικό της όνομα ήταν «Suddeutsches Camerawerk Korner und Mayer», ενώ δύο χρόνια αργότερα θα την συναντήσουμε ως «Camerawerk Sontheim». Η εταιρία θα πάρει το τελικό της όνομα το 1908, χρονιά δηλαδή που στη Στουτγάρδη μόλις είχε σχηματισθεί η Drexler & Nagel, η οποία ένα χρόνο αργότερα με την αποχώρηση του Drexler θα μετονομασθεί σε Contessa.
Δεν γνωρίζω σε τι οικονομική δυσχέρεια μπορεί να είχε περιέλθει η Nettel εκείνα τα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια για να καταφύγει σε αυτή την κίνηση. Ποτέ όμως δεν είχε περιοριστεί στην παραγωγή κοινότοπων μοντέλων. Το αντίθετο μάλιστα. Η Nettel πάντα κατασκεύαζε ποιοτικές και πρωτοποριακές φωτογραφικές με ενδιαφέροντες μηχανισμούς, και σε πολλές περιπτώσεις χρησιμοποιούσε κλείστρα εστιακού επιπέδου.
Επίσης δεν τσιγκουνευόταν στη διαφήμιση, καθώς θα συναντήσουμε τακτικά καταχωρίσεις της στον διεθνή τύπο της εποχής. Ίσως λοιπόν, ακριβώς επειδή η Nettel δεν έκανε εκπτώσεις σε κανένα επίπεδο, ενώ από την άλλη ήταν ένας σχετικά μικρός ανεξάρτητος κατασκευαστής απέναντι στον συνασπισμένο ανταγωνισμό (βλέπε ICA) να μην μπόρεσε να αντεπεξέλθει οικονομικά.
Μετά την εξαγορά της, πολλά μοντέλα συνέχισαν να παράγονται και κάτω από την νέα εταιρία αλλά και αργότερα συμπεριλήφθηκαν στον κατάλογο της Zeiss Ikon.
Η κατασκοπεία τα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα...Δήθεν αγναντεύεις με το μονόκιαλο αλλά στην πραγματικότητα φωτογραφίζεις στις 90 μοίρες...
...
Όταν ο κόσμος ήταν κάπως έτσι
μια τυπική φωτογραφική έμοιαζε πολύ με την παρακάτω.
Σήμερα και πάλι θα βρούμε μπροστά μας τον κύριο Nagel, για τον οποίο γράφτηκαν ήδη μερικά πράγματα εδώ.
Όπως είχαμε δει, η Contessa-Nettel σχηματίσθηκε το 1919 μετά την εξαγορά της Νettel από την Contessa του κυρίου Nagel. Δεν θα περάσουν όμως πολλά χρόνια, και το 1926 η εταιρία αυτή θα συμμετέχει μαζί με άλλες στην δημιουργία της Zeiss Ikon.
Nettel
Η ιστορία της Nettel ξεκίνησε το 1902 στο Sontheim. Το αρχικό της όνομα ήταν «Suddeutsches Camerawerk Korner und Mayer», ενώ δύο χρόνια αργότερα θα την συναντήσουμε ως «Camerawerk Sontheim». Η εταιρία θα πάρει το τελικό της όνομα το 1908, χρονιά δηλαδή που στη Στουτγάρδη μόλις είχε σχηματισθεί η Drexler & Nagel, η οποία ένα χρόνο αργότερα με την αποχώρηση του Drexler θα μετονομασθεί σε Contessa.
Δεν γνωρίζω σε τι οικονομική δυσχέρεια μπορεί να είχε περιέλθει η Nettel εκείνα τα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια για να καταφύγει σε αυτή την κίνηση. Ποτέ όμως δεν είχε περιοριστεί στην παραγωγή κοινότοπων μοντέλων. Το αντίθετο μάλιστα. Η Nettel πάντα κατασκεύαζε ποιοτικές και πρωτοποριακές φωτογραφικές με ενδιαφέροντες μηχανισμούς, και σε πολλές περιπτώσεις χρησιμοποιούσε κλείστρα εστιακού επιπέδου.
Επίσης δεν τσιγκουνευόταν στη διαφήμιση, καθώς θα συναντήσουμε τακτικά καταχωρίσεις της στον διεθνή τύπο της εποχής. Ίσως λοιπόν, ακριβώς επειδή η Nettel δεν έκανε εκπτώσεις σε κανένα επίπεδο, ενώ από την άλλη ήταν ένας σχετικά μικρός ανεξάρτητος κατασκευαστής απέναντι στον συνασπισμένο ανταγωνισμό (βλέπε ICA) να μην μπόρεσε να αντεπεξέλθει οικονομικά.
Μετά την εξαγορά της, πολλά μοντέλα συνέχισαν να παράγονται και κάτω από την νέα εταιρία αλλά και αργότερα συμπεριλήφθηκαν στον κατάλογο της Zeiss Ikon.
Η κατασκοπεία τα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα...Δήθεν αγναντεύεις με το μονόκιαλο αλλά στην πραγματικότητα φωτογραφίζεις στις 90 μοίρες...
...