Ρετρό φωτογραφικές μηχανές

[chris73]

Roaring 20s

Η φωτογραφική που βλέπεται είναι ένα τυπικό(τατο) δείγμα κατασκευών της εποχής.

Τόσο πολύ έμοιαζαν τα περισσότερα μοντέλα του συνόλου των εταιριών τότε, καθώς μάλιστα πολλές φορές μοιράζονταν ίδια εξαρτήματα ή φακούς, που δύσκολα ξεχωρίζουν μεταξύ τους. Πάλι καλά που αρκετές φορές την μπερδεμένη αυτή κατάσταση μπορεί να σώσει η συνηθισμένη τακτική της εποχής, που ήθελε το όνομα του μοντέλου να βρίσκεται τυπωμένο στο χερούλι της εκάστοτε κατασκευής.



Το φορμά της είναι 9x12cm, και φόρτωνε όπως συνηθιζόταν με φωτογραφικές πλάκες. Ωστόσο, ανεξάρτητες εταιρίες κατασκεύαζαν και αντάπτορες που επέτρεπαν σε φωτογραφικές του είδους να χρησιμοποιηθούν με φιλμ 120.

Η επένδυσή της είναι δερμάτινη, όχι όμως και η φυσούνα της που κατασκευάστηκε από επεξεργασμένο χαρτί. Επίσης το πάνελ του φακού επιτρέπει μικρές κατακόρυφες και οριζόντιες κινήσεις.

Αν και η συγκεκριμένη φωτογραφική απευθυνόταν στη μεσαία κατηγορία της αγοράς, λεπτομέρειες και συναρμογές δείχνουν πολύ φροντίδα, κάτι αναμενόμενο δηλαδή για ένα κατασκεύασμα του κυρίου Nagel.



Ο πρώην ιδιοκτήτης της αν και φαίνεται πως την χρησιμοποίησε αρκετά, πρέπει να την φρόντιζε πολύ, καθώς δε έχω δει καθαρότερη φωτογραφική από εκείνα τα χρόνια και δεν αναφέρομαι για την μετέπειτα αποθήκευση της, ούτε και για κάποιο επιπόλαιο καθάρισμα της τελευταίας στιγμής πριν την σύγχρονή πώληση.

Και οι πλάτες, και η δερμάτινη θήκη με την κλασική μωβ επένδυση εσωτερικά ήταν όλα σε άψογη κατάσταση. Το μισό σκόπευτρο καθώς και τα δύο λαμάκια που συγκρατούν την φυσούνα όταν δεν βρίσκεται σε πλήρη έκταση έχουν τοποθετηθεί εκ των υστέρων.



Ο Sonnar πριν τον Sonnar

O ιστορικός φακός Sonnar όπως τον γνωρίζουμε σήμερα, πρωτοσχεδιάστηκε από τον Ludwig Bertele της Zeiss κάπου στο 1930 για να εξοπλίσει τις πρώτες Contax .

Η έλλειψη επιστρώσεων στα οπτικά μέχρι πριν τον πόλεμο, απέτρεπε την κατασκευή πολύπλοκων φακών με πολλά μεμονωμένα στοιχεία ή πολλά γκρουπ.

Δεν ήταν που δεν ήξεραν πως να τους σχεδιάσουν, αλλά οι αντανακλάσεις που προέκυπταν από κάθε επιφάνεια οπτικού που βρισκόταν σε επαφή με τον αέρα, όχι μόνο μείωνε το κοντράστ, αλλά ακόμη χειρότερα μείωνε τη φωτεινότητα κατά περίπου 4% έκαστη.



Ο Bertele, χωρίς κάποια ειδικευμένη εκπαίδευση είχε ξεκινήσει να εργάζεται ως βοηθός στη Rodenstock και σύντομα μεταπήδησε στην Ernemann. Εκεί ήταν που σχεδίασε τον πρώτο f2 φακό που τοποθετήθηκε ποτέ σε φωτογραφική μηχανή ο οποίος ονομάστηκε Ernostar.

Κατόπιν, μετά την προσχώρηση της Ernemann στην Zeiss Ikon, η δεύτερη έκλεισε τον Bertele σε ένα δωμάτιο μαζί με μερικούς άλλους και του είπε πως δεν θα ξαναβγεί αν δεν έχει έτοιμους τους φακούς για την Contax που ετοιμαζόταν να κυκλοφορήσει στην αγορά με σκοπό να ανταγωνιστεί την Leica (και στο τέλος η Zeiss τα κατάφερε αφού για αρκετά χρόνια όποιος δεν είχε χρήματα για μια Contax κατέφευγε στην Leica και όχι το αντίθετο).

Ευτυχώς που ο ταλαντούχος σχεδιαστής είχε ήδη μια γερή βάση, δηλαδή τα σχέδια του Ernostar στα οποία βασίστηκε για να σχεδιάσει τον νέο φακό που ονομάστηκε Sonnar.



Ο Sonnar που αποτελούνταν από 3 γκρούπ μόνο, δεν παρουσίαζε περισσότερες απώλειες φωτεινότητας και κοντράστ από ένα απλό φακό 3 στοιχείων. Σχεδιαστικά όμως, ενώ οι «αντοχές» του τελευταίου σε ευκρίνεια εξαντλούνται στα μικρά διαφράγματα, ο Sonnar μπόρεσε να προσφέρει πολύ φωτεινότερες υλοποιήσεις σε μικρό μέγεθος χωρίς να χάνει το δυνατόν σε εκτροπές και παραμορφώσεις.

---Παρένθεση: Η μείωση του κοντράστ δεν αποτελούσε πάντα και για όλους πρόβλημα, το αντίθετο μάλιστα. Στην Αμερική μια μορφή επιστρώσεων έκανε την εμφάνισή της το 1939-40 και τα κινηματογραφικά στούντιο άρχισαν να στέλνουν τους φακούς τους γιαθεραπεία. Όταν γύρισαν πίσω όμως πολλοί διευθυντές φωτογραφίας στράβωσαν

 


Τα σοφτ χολιγουντιανά πορτρέτα δεν τους πετύχαιναν πλέον, και πολλές φορές απαιτούσαν να επιστρέψουν οι φακοί στην αρχική τους κατάσταση. Ποίος ο λόγος να χρησιμοποιήσουν επιπλέον φίλτρα ή άλλες τεχνικές όταν μέχρι τότε οι φακοί τα κατάφερναν μόνοι τους? ---



...

 

[chris73]

Καλά όλα τα παραπάνω, όμως η μοναδική σχέση που έχουν με τον φακό που βλέπεται εδώ -και προϋπήρξε όλων των Sonnar- είναι το όνομα

Η wiki ελαφρά την καρδία βασιζόμενη στο γεγονός πως ο θυρεός του Sonheim περιέχει και το σύμβολο του ήλιου που στα γερμανικά λέγεται sonne, αναφέρει πως το brand ανήκε στη Nettel. Κανείς όμως τουλάχιστον ακόμη, δεν έχει να παρουσιάσει μια Nettel με ένα Sonnar. Ούτε και σε κάποια διαφήμιση κατάφερα να εντοπίσω κάτι σχετικό.



Το πιθανότερο λοιπόν η ονομασία Sonnar να χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από την Contessa Nettel όχι μόνο σε φακούς, αλλά και στο συγκεκριμένο μοντέλο που βλέπετε εδώ. Ο φακός αν και δεν υπάρχει τίποτα το χειροπιαστό, είναι σχεδόν σίγουρο πως κατασκευάστηκε από την Schneider, και είναι ένας ακόμη Xenar (φόρμουλα tessar) που ξαναβαφτίστηκε.

Κατόπιν η Zeiss Ikon προφανώς για να υπογραμμίσει το γεγονός της μεγάλης φωτεινότατος των φακών της με συνειρμούς και λογοπαίγνια, βρήκε δόκιμο να χρησιμοποιήσει αυτό το όνομα που κληρονόμησε από την Contessa Nettel.

Αυτός λοιπόν πρέπει να ήταν ο πρώτος Sonnar της ιστορίας, που σχεδιαστικά όμως καμία σχέση δεν έχει με τον διάσημο συνονόματο.

Δοκιμή με τον ...Ur-Sonnar

 

[chris73]

...και για όποιον δεν βαρέθηκε ακόμη έχει και παράρτημα...

Ολίγη από διαφραγματικά κλείστρα (η άνοδος και η πτώση των κακών Γερμανών)

Εκεί στο τέλος του 19ου αιώνα οι εξελίξεις άρχισαν να τρέχουν στον τομέα ελέγχου του χρόνου έκθεσης, καθώς τα φωτοευαίσθητα υλικά αλλά και τα οπτικά γινόταν όλο και γρηγορότερα.

«Παραδόξως», η Αμερική που πάντα ήταν πίσω από την Ευρώπη στις φωτογραφικές εξελίξεις, παρουσίαζε τότε μια έντονη κινητικότητα στο θέμα.

Αφού είχαν εφαρμοσθεί διάφορες μηχανικές λύσεις όπως ο αναξιόπιστος- έλεγχος με τριβή, βρισκόμασταν στην εποχή του πνευματικού ελέγχου στις αργές ταχύτητες των κλείστρων. Από την μεγαλύτερη αμερικανική εταιρία οπτικών Bausch & Lomb (ok οι ομώνυμοι ιδρυτές της ήταν Γερμανοί μετανάστες αλλά άσχετο), προέκυψαν όχι μόνο κατασκευές ορόσημα, αλλά και διαρροές έμψυχου δυναμικού που είχαν σκοπό να τραβήξουν τον δικό τους δρόμο.



Οι Ernst Gundlach και Andrew Wollensak που σχημάτισαν τις αντίστοιχες εταιρίες ήταν δύο από αυτούς. Αλλά και οι Rudolph Klein and Theodor Brueck άφησαν την μαμά Bausch & Lomb και ξεκίνησαν την δική τους εταιρία που το 1911 θα πάρει το τελικό της όνομα Ilex.

Αέραααα

Και ο πνευματικός έλεγχος των αργών ταχυτήτων όμως, παρουσίαζε αστάθεια ακόμη και από την θερμοκρασία ή υγρασία του αέρα, και εδώ ήταν που ήρθαν οι αμερικάνοι Klein και Brueck το 1910 να παρουσιάσουν ένα ωρολογιακό μηχανισμό καθυστέρησης που θα αντικαθιστούσε τον πνευματικό. Ωρολογιακοί μηχανισμοί όχι πως δεν είχαν εμφανισθεί ήδη από το 1880 περίπου, αλλά οι εφαρμογές και η εποχή ήταν διαφορετικές.



1888

Γερμανική διαπλοκή

Εντωμεταξύ στας Ευρώπας και ειδικότερα στη Γερμανία υπήρχε μια παράλληλη κατάσταση. Η γνωστή Linhof εργαζόταν επάνω στο θέμα (ως κατασκευαστής κλείστρων είχε ξεκινήσει έτσι και αλλιώς), καθώς και οι Voigtlander, Ernemann, Goerz, Kenngott και η μεγάλη Steinheil για να αναφέρουμε μερικούς.

Στην Steinheill εργάζονταν τότε οι Christian Bruns και Friedrich Deckel. Ο Burns ήταν υπεύθυνος για όλες τις επιτυχημένες σχεδιάσεις κλείστρων της Steinheill και ο Deckel είχε εργαστεί προηγουμένως για/με τον Ernst Abbe της Zeiss.

Από την Steinheill αποχώρησε πρώτος ο Deckel και μετά ακολούθησε ο Burns. Οι δύο μαζί έφτιαξαν το μακροβιότερο πνευματικό κλείστρο όλων των εποχών, Compound (είδαμε ένα σε παρουσίαση της ICA) που πρωτοπαρουσιάστηκε το 1905. Σύντομα ο Burns αποχώρησε αλλά συνέχισε να εργάζεται στον τομέα πατεντάροντας το 1910-11 τον δικό του ωρολογιακό μηχανισμό που αντικαθιστούσε τον πνευματικό.

Η Zeiss που είχε -τα χέρια τέσσερα τα μάτια δεκατέσσερα- στην Ευρώπη -και ένα μεγάλο μάτι που έβλεπε απʼτην πλάτη- την Αμερική, βρισκόταν πίσω από κάθε πέτρα (αρκεί αυτή να είχε ενδιαφέρον). Φανερές και μυστικές συμφωνίες, μετοχές και κοινά ενδιαφέροντα μοιράζονταν η Zeiss όχι μόνο με συμπατριώτες της, αλλά και με την Bausch & Lomb.

-Εμβόλιμα εδώ να αναφερθεί επίσης πως η Zeiss τότε δεν πολυασχολούταν με την παραγωγή φωτογραφικών φακών. Κατόπιν άδειας οι «συνταγές» της κατασκευάζονταν σε Αμερική, Γαλλία, Ελβετία, Ιταλία και Αγγλία αν δεν ξεχνάω κάτι, από άλλες εταιρίες και αυτή έπαιρνε πνευματικά δικαιώματα.

Όλα τα παραπάνω δείχνουν την μεγάλη εξωστρέφεια και σημαντικότητα αυτής της εταιρίας που δεν άφησε να της ξεφύγει η νέα «ωρολογιακή» εφαρμογή στα κλείστρα.

Ο Deckel είχε κηδεμόνα τη Zeiss και σύντομα απέκτησε τα δικαιώματα της Ilex, πιθανώς μαζί και την πατέντα του τότε ανεξάρτητου Burns, για να κατασκευάσει την δική του «ωρολογιακή» βερσιόν του Compound αντικαθιστώντας το πνευματικό κομμάτι. Έτσι γεννήθηκε το 1912 το κλείστρο Compur , και με αυτή την κίνηση το κέντρο του κόσμου σε αυτόν τον τομέα μεταφέρθηκε στην Γερμανία ξεκινώντας ένα μονοπώλιο που θα διαρκούσε μισό αιώνα. Από την άλλη ο Deckel χρεώθηκε μιας επιτυχία που δεν είχε σχεδιάσει ποτέ



Και μην ξεχνάμε πως στις υπόγειες διαδρομές της Zeiss σύντομα προστέθηκε η άλλη μεγάλη εταιρία του χώρου, αυτοί των Gauthier και το γλυκό ήρθε και έδεσε.

Ανταγωνιστές της Zeiss αγόραζαν κλείστρα Gauthier, ίσως όχι μόνο γιατί ήταν οικονομικότερα αλλά και από άποψη, πιθανόν για να μην ενισχύουν το μεγάλο ψάρι, έλα όμως που και πάλι ένα μέρος των κερδών κατέληγε στην Ζeiss

Εντωμεταξύ στην Αμερική η Ilex συνέχισε να παράγει το δικό της κλείστρο που δεν μπορούσε όμως να συγκριθεί με τα Γερμανικά και απευθυνόταν στις «μάζες».

Αφού οι Γερμανοί οργάνωσαν τα πάντα όπως ήθελαν και άρχισαν να δουλεύουν πολύ «ωρολογιακά» κάθισαν μόνοι τους στην κορυφή και αγνάντευαν πίνοντας μπύρες και τρώγοντας λουκάνικα πολύ ευχαριστημένοι με το αποτέλεσμα.

Η επιτυχία όμως τους είχε τυφλώσει και επαναπαύτηκαν σε θανάσιμο βαθμό

Τα διαφραγματικά κλείστρα έχουν μεγάλα πλεονεκτήματα έναντι των κλείστρων εστιακού επιπέδου, όπως η λειτουργία με ουσιαστικά μηδενικούς κραδασμούς και θόρυβο, ο συγχρονισμός του φλας σε όλες τις ταχύτητες και η απουσία παραμόρφωσης κατά την καταγραφή γρήγορα κινούμενων θεμάτων.

Μετά τον πόλεμο, όσο οι φακοί ήταν ακόμη σχετικά αργοί και μη αποσπώμενοι στην πλειοψηφία των εφαρμογών, δεν ήταν πρόβλημα η χρήση τέτοιων κλείστρων.

Φωτεινότεροι φακοί όμως απαιτούν μεγαλύτερους μηχανισμούς πράγμα που σημαίνει όγκο, μάζα, μεγαλύτερη αδράνεια κτλ. Αυτά τα προηγούμενα, είτε δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν καθώς μας περιορίζει η φυσική ή η τεχνολογία (για αυτό και οι αργές σχετικά ταχύτητες σε σχέση με τα κλείστρα εστιακού επιπέδου), είτε κοστίζουν απαγορευτικά αν εφαρμοστούν σε «καθημερινές» εφαρμογές.

Επίσης στην περίπτωση των εναλλάξιμων φακών κάθε ένας θα πρέπει να έχει εντός του τοποθετημένο και ένα τέτοιο κλείστρο, με ότι τεχνολογία σε ακρίβεια και υλικά μπορεί αυτό να σημαίνει, πράγμα που και πάλι καθιστά το κόστος απαγορευτικό για πολλούς.

Και τότε εμφανίστηκαν οι Ιάπωνες, που κάτω από τη μύτη των Γερμανών πήραν την εκδίκησή τους την δεκαετία του 60 προσφέροντας οικονομικά SLR σώματα και ποιοτικούς φωτεινούς φακούς. Στη Γερμανία μέχρι να συνειδητοποιήσουν τι είχε συμβεί και να αντιδράσουν, το παιχνίδι είχε πια χαθεί

Παρακάτω ο πρώτος τύπος Compur που λίγο πριν το 1930 έγινε περισσότερο εξευγενισμένο.

 

[chris73]

Rodenstock

Ας είναι αυτά που έρχονται χρόνια δημιουργικά!

Ποδαρικό φέτος από τον κύριο Ιωσήφ...

Καθώς το οικογενειακό εργοστάσιο στο μικρό Ershausen της Θουριγγίας πήγαινε για φούντο, στα 14 του (1860) o μικρός Ιωσήφ Rodenstock πήρε μια βαλίτσα και ξεκίνησε περιπλανώμενος πουλώντας καρφίτσες και άλλα ψιλικά.

Στην πορεία εμπλούτισε την πραμάτεια του με θερμόμετρα, βαρόμετρα κ.α., τα οποία ύστερα από ένα σημείο άρχισε να κατασκευάζει ο ίδιος, ενώ λίγο αργότερα στις ιδιοκατασκευές του νεαρού Ιωσήφ προστέθηκαν και οι σκελετοί φακών οράσεως.



Αυτό το τελευταίο όπως ήταν επόμενο, έφερε τον νεαρό Ιωσήφ σε επαφή με οπτικούς και την τέχνη τους, η οποία του κίνησε τόσο το ενδιαφέρον ώστε άρχισε να εκπαιδεύεται μόνος επάνω στο αντικείμενο.

Οι δουλειές τώρα πήγαιναν πολύ καλά, τόσο που μπορούσε πια να υποστηρίξει οικονομικά την οικογένεια του και ταυτόχρονα να μαζέψει και ένα κομπόδεμα το οποίο του επέτρεψε να ξεκινήσει την δική του εταιρία το 1877 μετακινούμενος στο γραφικό Wurzburg.

Το μικρό εργαστήρι οπτικών και οργάνων μόλις 2 χρόνια αργότερα απασχολούσε ήδη 30 υπαλλήλους και οι πατενταρισμένοι φακοί οράσεως που παράγονταν εκεί απέκτησαν πολύ καλή φήμη, ενώ και από το διπλανό πανεπιστήμιο οι παραγγελίες για διάφορα όργανα και επισκευές δεν έλειπαν.



Έτσι, ο κύριος Ιωσήφ μόλις 5 χρόνια μετά την «έναρξη των εργασιών» στο Wurzburg αποφάσισε να μετακινηθεί εκ νέου, -αυτή τη φορά στο Μόναχο- και να υλοποιήσει αυτό που είχε από νωρίς στο νου. Να κατασκευάζει δηλαδή γυαλιά προσαρμοσμένα στις ανάγκες του κάθε πελάτη ξεχωριστά, πράγμα πρωτοποριακό για την εποχή.

Η επιτυχία της εταιρίας ήταν μεγάλη και τελικά το 1886 αγοράστηκαν ιδιόκτητες εγκαταστάσεις στην πόλη, στο σημείο που μέχρι και σήμερα βρίσκεται η έδρα της.

Η Rodenstock λειτουργούσε με άκρως πατριαρχική δομή, και ο μπάρμπα Ιωσήφ βρισκόταν πίσω από κάθε κίνησή της μέχρι και την εκπνοή του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, ενώ ιοί και εγγονοί συνεχίζουν να βρίσκονται στο τιμόνι της εταιρίας έως και τις μέρες μας.



Τα οπτικά όρασης αποτελούσαν πάντα τον βασικό κλάδο παραγωγής και έρευνας της Rodenstock, όμως περίπου από το 1890 ένας παράλληλος κλάδος, αυτός των φωτογραφικών έτρεχε.

Στα χρόνια του πρώτου παγκοσμίου, η Rodenstock όπως και οι υπόλοιπες γερμανικές εταιρίες βρέθηκε αποκλεισμένη από τις έξω αγορές, όμως τα κατάφερε θαυμάσια προμηθεύοντας το κράτος.

1908

Τα αναστατωμένα χρόνια που ακολούθησαν καθώς και το κραχ του 29 έφεραν την εταιρία σε δεινή θέση, η οποία όμως μπόρεσε να παραμείνει ανεξάρτητη και να μην προσαρτηθεί στην Zeiss, ενώ νέες συμφωνίες με το κράτος το 1932 της έδωσαν την δυνατότητα να ανακάμψει.

Από τον δεύτερο παγκόσμιο βγήκε με σχετικά μικρές απώλειες και ελάχιστες εβδομάδες μετά το τέλος του η Rodenstock επανήλθε στην έρευνα και την παραγωγή.

Το κομμάτι των φωτογραφικών λειτουργούσε παράλληλα και συνεχόμενα με τα πάνω και κάτω του όλον αυτό τον καιρό (και συνεχίζει έως σήμερα στους φακούς μεγάλου φορμά και ειδικές κατασκευές για την Alpa), ενώ με την αυγή του 20 αιώνα έως και την έναρξη του δευτέρου παγκοσμίου η Rodenstock διέθετε μια πληθώρα φωτογραφικών μηχανών στις οποίες προσάρμοζε τους δικούς της φακούς.




...

 

[chris73]

Όμως ποτέ πραγματικά δεν πρέπει να κατασκεύασε η ίδια αυτά τα «σώματα».

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η φωτογραφική της παρουσίασης από το μέσο της δεκαετίας του 20.

Το σώμα είναι χωρίς αμφιβολία μια Welta Watson 9x12 με δερμάτινη επένδυση και φυσούνα, που φέρει έναν από τους δημοφιλέστερους φακούς της Rodenstock εκείνης της εποχής, δηλαδή των δεκαετιών 10, 20 και 30.



Το G. ήταν τιμητική αναφορά στον μπαμπά του κυρίου Ιωσήφ, Georg.

Στις μέρες μας μπορούν να εντοπιστούν όμοιες φωτογραφικές από τις δεκαετίες του 20 και 30 που φέρουν την στάμπα της Welta ή της Rodenstock. Όμως η συγκεκριμένη δεν έχει καμία «σήμανση».

Τι να υποθέσω? Ίσως κάποιος τρίτος που δεν ήθελε να πληρώνει το brand της Welta, ή της Rodenstock, αγόρασε χύμα σώματα και φακούς, τα οποία μετά πουλούσε στο κατάστημα του.

Camera Craft 1910

Ο φακός της εμφανίστηκε κάπου στο 1909 και είναι μια συμμετρική σχεδίαση 4 στοιχείων σε 4 ομάδες. Υπήρξε ίσως ο δημοφιλέστερος φακός της εταιρίας εκείνα τα χρόνια και αν βρεθεί σε καλή κατάσταση όπως ο συγκεκριμένος (no attic found, no shit! β¦καθώς την διαφήμιζε ο γερμανός πωλητήςβ¦) μπορεί εύκολα να καθαριστεί και να αποδώσει το μέγιστο.

1912

Τα 4 ανεξάρτητα στοιχεία του φακού την προ επιστρώσεων εποχή, σημαίνουν αυξημένες αντανακλάσεις, μείωση του κοντράστ και αρκετά μεγάλες απώλειες φωτεινότητας. Αν δεν χρησιμοποιηθεί όμως σε κόντρα φωτισμό νομίζω πως είναι αρκετά οξύς τηρουμένων των αναλογιών.

Μαζί με τη φωτογραφική κατέφθασε και η πλάτη της βRolexβ που δίνει την δυνατότητα χρήσης φιλμ 120 σε αυτή ή παρόμοιες μηχανές της εποχής. Rolex ή Rada (Plaubel) είναι και οι πλάτες που θα συναντήσουμε συχνότερα εκείνα τα χρόνια.



Μέσα από το θαμπόγυαλο.

 

[chris73]

Plaubel και ο γαμπρός του δόκτορος

 




Ακόμη δεν έχω καταλάβει πότε ακριβώς ο νεαρός Hugo Schrader ξεκίνησε ως εκπαιδευόμενος στην Voigtlander. Το 1900 πάντως τον βρήκε να εργάζεται στο τμήμα οπτικών του Dr. Rudolf Krugener, γνωστού κατασκευαστή φωτογραφικών της εποχής και μετέπειτα ενός εκ των συνιδρυτών της ICA.

Κάπου εκεί ανάμεσα στους φακούς όμως, την προσοχή του Schrader τράβηξε η κόρη του δόκτορος ονόματι Ruth, την οποία φρόντισε σύντομα αποκαταστήσει. Το νέο ζευγάρι δεν αρκέστηκε στη στρωμένη δουλειά του μπαμπά και σαν να μην ήταν αρκετές τόσες εταιρίες που υπήρχαν ήδη στον χώρο, πρόσθεσαν στο χάρτη και τη δική τους που βάφτισαν Plaubel.



Αν όσα αναφέρει η ιστορία είναι σωστά, θα πρέπει εδώ να δώσουμε ένα thumps up στον κύριο Hugo και τη Ruth. Πολλοί είναι αυτοί που ζουν για την ημέρα την οποία θα δουν το όνομά τους τυπωμένο σε ταμπέλες, σφραγίδες και χαρτιά. Ο κύριος Hugo όμως για τη νέα εταιρία προτίμησε να χρησιμοποιήσει το επίθετο του κουνιάδου του Karl, μάλλον γιατί το έβρισκε περισσότερο ενδιαφέρονβ¦

Τα πρώτα χρόνια η Plaubel κατασκεύαζε μόνο οπτικά. Κατά το 1910 εμφανίστηκαν οι πρώτες φωτογραφικές, ενώ προς το τέλος του 1911 θα παρουσιαστεί η πρώτη Makina που τόσο έμελε να δεθεί με το όνομα της Plaubel.



Σήμερα την αποκαλούν Baby Makina καθώς είχε φορμά 4.5x6cm, και η συγκεκριμένη αποτέλεσε την βάση σχεδιασμού κάθε επόμενης Makina για τα επόμενα 50 σχεδόν χρόνια, έως δηλαδή το 1960. Η μικρή απευθυνόταν στον επαγγελματία ρεπόρτερ ή τον ερασιτέχνη φωτογράφο που μπορούσε όμως να διαθέσει αρκετά χρήματα στο χόμπι του. Το 1920 περίπου, στην αγορά εμφανίσθηκε και η μεγαλύτερη αδελφή της των 6.5x9cm, δηλαδή ουσιαστικά η φωτογραφική που βλέπεται και στην παρουσίαση αυτή.



Μικροαλλαγές και βελτιώσεις ακολούθησαν τα επόμενα 10 χρόνια, ενώ η βάση παρέμενε η ίδια. Λίγο μετά το 30 κυκλοφόρησε ταυτόχρονα με την Makina I και η τηλεμετρική Makina II.

Σύντομα η Makina μπορούσε να δεχθεί και διαφορετικούς φακούς. Αρχικά με τον δύσκολο τρόπο. Δηλαδή ξεβιδώνοντας τα εμπρός και πίσω από το κλείστρο στοιχεία και τοποθετώντας στη θέση τους άλλα. Αυτή η πρακτική όμως εγκαταλείφτηκε γρήγορα, και για χάρη της ευκολίας αλλά όχι και του απόλυτα σωστού οπτικά σχεδιασμού, το κλείστρο με το διάφραγμα παρέμεινε στο σώμα της φωτογραφικής ενώ οι φακοί μπορούσαν πλέον να εναλλάσσονται σαν ένα ενιαίο σύνολο εμπρός τους.

Makina Cubana 1939

Ο υιός Schrader βGoetz- ακολούθησε και αυτός την οικογενειακή παράδοση και ανέλαβε πλήρως με τον θάνατο του πατέρα του το 1940. Πρώτο του δημιούργημα το 1931 η μικρή Makinette την οποία πολύ θα ήθελα να αποκτήσω αλλά πολύ χλωμό το βρίσκω με τις τιμές που έχει σήμεραβ¦

1931


...

 

[chris73]

Μετά τον πόλεμο εκτός από την Makina ακολούθησαν και άλλες κατασκευές κυρίως μεγάλου φορμά, αλλά και η αποτυχημένη εμπορικά Makiflex το 1961 που κατασκευάστηκε για να ανταγωνιστεί την Hasselblad. Τότε ήταν και η εποχή που σταμάτησαν να παράγονται φακοί από την φίρμα.



1939

Το 1975 ο κύριος Goetz όδευε προς τα 70 και δεν είχε που να αφήσει την εταιρία, με αποτέλεσμα να αναλάβουν διάφοροι γιαπωνέζοι οι οποίοι δεν είναι του παρόντος και ούτε με ενδιαφέρουν για να πω την αλήθεια.

Πίσω στα παλιά, οι Makina μπορούσαν να φορτώσουν, πλάκες, film packs καθώς και φιλμ 120 με τον ανάλογο αντάπτορα. Αργότερα προστέθηκαν και άλλες δυνατότητες όπως να δέχονται κλείστρο εστιακού επιπέδου.



Μια ενδιαφέρουσα βελτίωση που φέρει και η φωτογραφική που βλέπεται είναι ο «μηχανισμός» διαφυγής του αέρα κατά το άνοιγμα και κλείσιμο, κάτι που θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη όταν χρησιμοποιούμε μηχανές με φυσούνα. Ακόμη και στις μικρές Retina για παράδειγμα η πίεση ή υποπίεση που μπορεί να αναπτυχθεί είναι μεγάλη, πράγμα που μπορεί να μετατοπίσει το φιλμ. Για αυτό πρώτα ανοίγουμε και μετά προωθούμε το φιλμ πάντα.



Όχι να παινέσουμε το σπίτι μας, αλλά για εμένα το συγκεκριμένο μοντέλο που βλέπεται -και το πιθανότερο είναι να έχει φέτος τα 90α του γενέθλια- είναι και το ομορφότερο της σειράς. Όσα προστέθηκαν αργότερα όπως το τηλέμετρο μου φαίνονται κάπως -και προφανώς είναι- ξένα αφού δεν είχαν προβλεφθεί στον αρχικό σχεδιασμό.



Εκτός όμως από το υποκειμενικό θέμα του σχεδιασμού, η υλοποίηση είναι άψογη. Έχει πέσει πολύ μηχανουργική κατεργασία ακριβείας σε ράγες, άξονες κτλ, ώστε μετά από ελάχιστη φροντίδα στα 90 της σήμερα είναι έτοιμη για δράση, λειτουργώντας πραγματικά μαλακά και άψογα.

Ο φακός της ήταν πολύ γρήγορος για την εποχή, τριών στοιχείων αρχικά όπως και ο συγκεκριμένος, που όμως λίγα χρόνια αργότερα απέκτησε σχεδίαση tessar.



Γρήγορος στο 2.9 αλλά και αρκετά soft, ώστε η ίδια η εταιρία κάπου ανέφερε πως αν θέλετε την απόλυτη ευκρίνεια να προτιμήσετε την έκδοση f.4.2 (που ήταν και η αρχική της σειράς.



Δοκιμή στο f6

...

 

[chris73]

Στον Τιτανικό???




Όπως είπαμε η μικρή πρώτη Makina κυκλοφόρησε προς το τέλος του 1911.

Λιγότερο από ένα χρόνο αργότερα βυθίστηκε ο Τιτανικός.

Μεταξύ των επιβατών του πλοίου, βρισκόταν και ο Ιρλανδός κληρικός και ενθουσιώδης ερασιτέχνης φωτογράφος Francis Browne, καθώς είχε λάβει ένα εισιτήριο δώρο από τον θείο του. Ευτυχώς όπως αποδείχτηκε αργότερα για τον ίδιο, το εισιτήριο της πρώτης θέσης αφορούσε μόνο το αρχικό σκέλος του ταξιδιού, δηλαδή τη διαδρομή Southampton β Cherbourg β Queenstown.



Είναι και να σε θέλει όμως. O Browne παραλίγο θα συνέχιζε το ταξίδι για την Αμερική, καθώς κάτι πλούσιοι αμερικάνοι που γνώρισε εν πλω προσφέρθηκαν να του χαρίσουν το υπόλοιπο ταξίδι μετ επιστροφής.

Ο 32χρονός Browne με την φωτογραφική ανά χείρας που μέχρι τότε είχε αποθανατίσει ήδη της περισσότερες φωτογραφίες του Τιτανικού εν πλω που διασώθηκαν έως σήμερα, βρέθηκε να στέλνει τηλεγράφημα στην πατρίδα ζητώντας την άδεια του προϊσταμένου το υ ώστε να συνεχίσει το ταξίδι.

Ο τηλεγραφητής έκανε την δουλειά του, ο Browne τον αποθανάτισε εν ώρα εργασίας, αλλά η απάντηση που επέστρεψε από τον αέρα ήταν να τσακιστεί και να κατέβει από το πλοίοβ¦



Έτσι έμεινε στην ιστορία, αν και μετά υπηρέτησε στον πρώτο πόλεμο που φρόντισε να αποθανατίσει. Την γλύτωσε και από εκεί με τραυματισμούς, δηλητηριάσεις από αέρια και μερικά παράσημα, ενώ στην συνέχεια και μέχρι το τέλος της ζωής του το 1960 παράλληλα με την ποιμαντική εξασκούσε και το χόμπι του ανελλιπώς.

Πολλοί των ονόμασαν ο ιρλανδός Bresson, και είναι σίγουρα ένας από τους πατέρες της φωτοδημοσιογραφίας. 25 χρόνια μετά το θάνατο του ανακαλύφθηκε ένα μπαούλο με πάνω από 42 χιλιάδες αρνητικά. Ο κληρικός που το ανακάλυψε και ασχολήθηκε με την βιογραφία και το έργο του Browne αναφέρει πως οι φωτογραφίες του Τιτανικού έγιναν με μία Makina.



1934. Την ίδια εποχή μια Leica κόστιζε περίπου 90$.

Δεν το θεωρώ διόλου απίθανο όμως από την άλλη διατηρώ και κάποιες επιφυλάξεις, τουλάχιστον μέχρι να δω ένα μικρό αρνητικό των 4.5x6 από τον Τιτανικό, αφού δεν υπήρχε μεγαλύτερη Makina εκείνη την εποχή.

Από την άλλη ο Browne μέσω του θείου και της οικογένειας, δεν είχε κανένα οικονομικό πρόβλημα που να τον απέτρεπε από το να διαθέτει και να χρησιμοποιεί χωρίς φειδώ μια καινούργια και ακριβή Plaubel μόνο για το χόμπι του. Ποιος ξέρειβ¦



Βιντεάκι

 

[stayros]

Καποιος καλός - μπορει και κάλος... - χριστιανος, πεταξε σε καδο κοντα στο σπιτι μου, μια Kodak ElektraLite 400 του 1981,

μαζι με το κουτι της και τις οδηγιες.

Προλαβα και διεσωσα τις οδηγιες μονο....

(απο το τιποτα, κατι ειναι και αυτο... )

 

[Eagle 1]

Το προηγούμενο Σάββατο βρέθηκα στην τοπική αγορά μεταχειρισμένων (Flohmarkt) και στις 12.00 περίπου ήμουν μπροστά σε ένα πάγκο ενός πωλητού που είχε αρκετές κάμερες και φώναξε τη στιγμή εκείνη: Ότι πάρετε 1 Ευρώ! Όρμησαν όλοι οι παρευρισκόμενοι, αλλά ήμουν σε πλεονεκτική θέση και πρόλαβα να πάρω τα εξής:

Kodak Instamatic 50 κατασκευασμένη στην Αγγλία. Στο σπίτι διαπίστωσα ότι είχε μέσα και φιλμ 126, τραβηγμένο. Αποφάσισα να μην εμφανίσω τις φωτογραφίες που έχει, αλλά να το κρατήσω όπως είναι στην κασσέτα. Λειτουργεί.

Revueflex 1000s TTL, που την πουλούσε το κατάστημα ταχυδρομικών πωλήσεων Quelle με το όνομα αυτό, αλλά στην ουσία είναι η μηχανή της Ricoh Singlex TLS, κατασκευασμένη στην Ιαπωνία. Η ταχύτητα κλείστρου είναι έως 1/1000, ο φακός είναι 1:2,8 στα 28mm, είναι μηχανική με εξαίρεση το φωτόμετρο, όπου όμως η μικρή μπαταρία του είναι οξειδίου υδραργύρου, έχει εξαντληθεί και δεν κατασκευάζεται πλέον. Στιβαρή κατασκευή με πάρα πολλές ρυθμίσεις. Λειτουργεί.

Φωτόμετρο Sixtry κατασκευασμένο στη Γερμανία. Δεν λειτουργεί.

Η χρονολογία τους είναι '60ς - αρχές '70ς

Στην ίδια αγορά βρήκα και μία κινηματογραφική μηχανή S-8, Agfa Microflex 300 που θα παρουσιάσω στο αντίστοιχο θέμα.

 

[Uskoke]

Πω πω...ευχαριστώ Σταύρι και Eagle1...με μια τέτοια 126 ή 110 ήσουν βασιλιάς στα '80ς! Εγώ είχα την Fuji 110 (με ηλεκτρονικό φλας παρακαλώ!) και η αδερφή μου την Agfa 126!Ακόμη θυμάμαι την χαρά μου κάθε φορά που άνοιγα ένα καινούριο φιλμ! Μέχρι που μου έφερε η θεία μου από τον Καναδά την Minolta Freedom II, με 135 φιλμ, αυτόματη εστίαση και δεν συμμαζέυεται!

 

[chris73]

[h=2]Φωτογραφικά και παρασιτοκτόνα…[/h]

Αναφορά στην Agfa είχε γίνει εδώ, και με αφορμή τη ταπεινή φωτογραφική που επιτέλους ανέσυρα από μια θαμμένη κούτα θα δούμε ακόμη λίγα σχετικά σήμερα.

Περί το 1930 οι περισσότερες απλές φωτογραφικές χρησιμοποιούσαν το φορμά 6x9. Το κύριο πλεονέκτημα αυτού, ήταν πως μπορούσαν να τυπωθούν contacts με ικανοποιητική φυσική διάσταση και ποιότητα γρήγορα και οικονομικά.



Τα παραπάνω δεν μπορούσαν να ισχύουν στα αναδυόμενα εκείνη την εποχή 24 mm X 36 mm που αποκαλούνταν "μίνι" αλλά και "double frame" (αναλυτικότερα σχετικά στο μέλλον), καθώς και εξοπλισμός μεγέθυνσης ήταν απαραίτητος, αλλά το κυριότερο, οι απαιτήσεις ακριβείας κατασκευής των αντίστοιχων φωτογραφικών ήταν αυτές που ανέβαζαν πολύ το τελικό κόστος.

Με αυτά και με τ’ άλλα λοιπόν, ο φτωχός φωτογράφος του 1930 είχε πολύ περιορισμένες επιλογές που συνοψίζονταν στις απλές "box", ενώ με την επένδυση λίγων παραπάνω χρημάτων, μπορούσε να αποκτήσει μια μηχανή με φυσούνα. Η τελευταία κατηγορία που πρόσφερε την δυνατότητα αναδίπλωσης όταν η φωτογραφική δεν βρισκόταν σε χρήση είχε το πλεονέκτημα του πολύ μικρού όγκου και κατά συνέπεια της εύκολης μεταφοράς.



Φιλμ 120 ή Β2 όπως λεγόταν στη Γερμανία και καρούλια με ξύλινο άξονα.

Αυτή η πρακτική ακολουθήθηκε μέχρι και το μέσο της δεκαετίας του 50 ώσπου και εγκαταλείφτηκε τελικά ως απαρχαιωμένη.

Ήταν 1925 όταν η Agfa απέκτησε την εταιρία φωτογραφικών Rietzschel και ξεκίνησε να κατασκευάζει τις δικές της φωτογραφικές και φακούς με πρώτη την "Standard", ενώ μια οικονομικότερη κατασκευή ακλούθησε το 1928 και αυτή ήταν η υποφαινόμενη "Billy".



Agfa Standard 1931. Περίπου 880 έως 1200 σημερινά δολάρια το κόστος του εισαγόμενου.

Αν και ακολούθησαν διάφορες Billy τα επόμενα χρόνια αυτό ήταν το αρχικό μοντέλο, η παραγωγή του οποίου συνεχίστηκε έως το 1932, ενώ τα πρώτα δείγματα του είχαν τετραγωνισμένο σασί.

Μια πολύ τίμια, ελαφριά και το δυνατόν αποτελεσματική κατασκευή θα έλεγα, με ικανό φακό τριών στοιχείων στην τιμή των 36 μάρκων το1929 που μεταφράζονται σε 120 σημερινά δολάρια περίπου. (Τιμή εντός της Γερμανίας αυτό.)



...

 

[chris73]

Είχε δύο θέσεις εστίασης για "κοντά" και "μακριά" καθώς και 3 ταχύτητες κλείστρου συν B αλλά και ένα έξτρα μοχλό που μπορούσε να κρατήσει ανοιχτό το κλείστρο δίνοντας έτσι την έξτρα και «φοβερή» δυνατότατα Τ (Time).



(Προκαταβολική συγνώμη προς τους μη ενδιαφερόμενους πέραν των αυστηρά φωτογραφικών οι οποίοι μπορούν να σταματήσουν εδώ την ανάγνωση.

)

"Παράσιτα"

Και ολίγα άσχετα ίσως, αλλά ενδιαφέροντα για την καλύτερη κατανόηση της εποχής και του πλαισίου μέσα στο οποίο κατασκευάζονταν πολλά από αυτά που βλέπουμε εδώ.

Την ίδια χρονιά που η Agfa απέκτησε την Rietzschel συνέβη και κάτι άλλο πολύ σημαντικότερο για την ίδια, αλλά και την παγκόσμια ιστορία, και αυτό ήταν ο σχηματισμός της Γερμανικής υπερκοινοπραξίας χημικών IG Farben στην οποία συμμετείχε και η Agfa, με πρώτες τις Basf και Bayer μεταξύ άλλων.

Η ιστορία της Farben είναι πολύ ενδιαφέρουσα και σκοτεινή ταυτόχρονα. Tο 1938 έφθασε να απασχολεί πάνω από 200.000 εργαζόμενους, που μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονταν και πολλοί νομπελίστες επιστήμονες. Με ένα εύρος έργου για χρήσιμους αλλά και για φρικιαστικούς σκοπούς που υπήρξε κάτι περισσότερο από τεράστιο, δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν πως χωρίς αυτή την κοινοπραξία ίσως να μην μπορούσε να ξεκινήσει ποτέ ο δεύτερος πόλεμος.



1930. Δηλαδή αν έβγαζα μάπα φώτος θα ζητούσα και τα ρέστα???

Η παγκόσμια επιρροή και εμπλοκή της σε διεθνή καρτέλ υπήρξε αναμφισβήτητη, και η διερεύνηση του όλου θέματος διακόπηκε τότε πολύ απότομα γιατί οι σύμμαχοι δεν ήθελαν να ασχοληθούν και με τις δικές τους πομπές στην έναρξη του πολέμου, αλλά να καταναλώσουν την ενέργεια τους με άλλους τρόπους και για άλλους σκοπούς.

Δεν ήταν ένα και δύο τα κατορθώματα της Farben αλλά η ειρωνεία της ιστορίας περιλαμβάνει και το εξής: Τα δικαιώματα κατασκευής του αερίου Zyklon B που χρησιμοποιήθηκε στους θαλάμους αερίων και που ξεκίνησε την καριέρα του ως παρασιτοκτόνο ήταν δικά της, ενώ η βάση εργασίας για την κατασκευή του προέκυψε από την έρευνα της ομάδας του Γερμανοεβραίου νομπελίστα χημικού Fritz Haber o οποίος εκτός από μεγάλος επιστήμονας ήταν ίσως ακόμη μεγαλύτερος πατριώτης.



Από την μία ο Haber ανακάλυψε τα συνθετικά λιπάσματα που έσωσαν πολλούς από την επισιτιστική κρίση, (για την ακρίβεια σήμερα στη γη δεν θα υπήρχαν/με καμιά 2-2.5 δις άνθρωποι από τα 7.5 αφού δεν θα είχαμε να φάμε) ενώ από την άλλη ήταν πρώτος στην έρευνα και τα χαρακώματα στη διεξαγωγή του χημικού πολέμου στον πρώτο παγκόσμιο.

Τόσο πωρωμένος πρέπει να ήταν αυτός ο Χάμπερ, που σχετικά με τις συνέπειες του χημικού πολέμου φέρεται να είχε πει πως «ο θάνατος είναι θάνατος».

Η σύζυγος του κατά τον πρώτο πόλεμο, χημικός και η ίδια -και νομίζω η πρώτη γυναίκα κάτοχος διδακτορικού στην Γερμανία- είχε φρικάρει εντελώς με τις θανατηφόρες έρευνες του, ώστε τελικά αυτοκτόνησε σε ένδειξη διαμαρτυρίας το 1915.



Haber and a friend

Ο "ευπατρίδης" Χάμπερ αφού δηλητηρίασε τόσο κόσμο, με το τέλος του πρώτου πολέμου βάλθηκε να ξελασπώσει τη Γερμανία από τα χρέη της ερευνώντας την εξόρυξη χρυσού από το θαλασσινό νερό, αλλά τελικά κατέληξε πως αυτό ήταν οικονομικά ασύμφορο και έτσι κατά ένα τρόπο απέτυχε.

Πρέπει όμως να πέθανε πολύ πικραμένος, ίσως όχι τόσο γιατί οδήγησε τη σύζηγό του κάποτε στην αυτοκτονία, αλλά γιατί αναγκάστηκε λόγο της εβραϊκής του καταγωγής να εγκαταλείψει την αγαπημένη του πατρίδα το 1933, και να πεθάνει ένα χρόνο αργότερα από καρδιά στην Ελβετία.

"Έγκλημα και τιμωρία"

Και για να μην ξεχάσω. Με την λήξη του δευτέρου πολέμου θεωρήθηκε πως δεν θα ήταν καθόλου πολιτικά ορθό να συνεχίσει να υφίσταται η Farben και έτσι διαλύθηκε. Στο προηγούμενο θα πρόσθετα και την ντροπή των ίδιων των δυτικών συμμάχων που προφανώς ήθελαν να ξεχάσουν τις δικές τους προπολεμικές σχέσεις με την εταιρία, και η ώρα ήταν πολύ κατάλληλη για να "κρύψουν τη βρώμα κάτω από το χαλί"



Test με τον φακό της Billy

Κατόπιν επανενεργοποιήθηκαν μεμονωμένες εταιρίες όπως η Agfa, λίγα από τα στελέχη της Farben φυλακίστηκαν για λίγα χρόνια και οι περισσότεροι από τους επιστήμονές της απέκτησαν υψηλές θέσεις στο χτίσιμο της νέας Γερμανίας,

Και έζησαν αυτοί καλά!

 

[chris73]

Όχι άλλο κάρβουνο!

...χωρίς πολλά-πολλά αφού το έχουμε ήδη εξαντλήσει, άλλες τέσσερις μικρές.



Retina (Type 117) - 1934-35

Η πρώτη Retina. Ταυτόχρονα με την εμφάνισή της η Kodak κυκλοφόρησε και το πρώτο 135 φιλμ της ιστορίας στη γνωστή κασέτα μιας χρήσης. Επιτέλους βρήκα και μία με το μικρό ντεκλασέρ που συνόδευε όλα τα παλαιότερα μοντέλα που δεν είχαν κουμπί κλείστρου επάνω στο σώμα.





1000+ σημερινά δολάρια το 1935

Κρίμα για εμένα αλλά κάποιος έχει προσθέσει μεταγενέστερα επαφή φλας και έχει μερεμετίσει το σκόπευτρο. Άλλα έτσι ήταν, οι περισσότεροι αρκούταν σε αυτό που είχαν και τους συντρόφευε για δεκαετίες.

Τεστ-Τεστ με το φακό της

...

 

[chris73]

Retina (Type 118) - 1935-36




Ο αντικαταστάτης της προηγούμενης και η πρώτη φωτογραφική που έφτασε στην κορυφή του κόσμου το 1953. Αυτά τα δύο προηγούμενα μοντέλα αποκαλούταν σκέτο «Retina» χωρίς το «Ι» καθώς ακόμη δεν είχε κυκλοφορήσει τηλεμετρικό μοντέλο (Retina II).





Δοκιμή



Retina IIa (Type 150) - 1939-41




Το τρίτο μοντέλο της τηλεμετρικής Retina II και το πρώτο με 2 σε 1 σκόπευτρο-τηλέμετρο. Ο κύριος Nagel εδώ μπορεί να δούλεψε στο τηλέμετρο, αλλά ο μηχανισμός που δείχνει τον αριθμό των καρέ δεν με ενθουσίασε. Αυτό άλλαξε αμέσως μετά τον πόλεμο στο κατά τα άλλα όμοιο πρώτο μεταπολεμικό μοντέλο.

...

 

[chris73]

Πριν να ασχοληθούν κάποιοι σοβαρότερα* με τις Retina, πιστεύονταν η συγκεκριμένη είχε παραχθεί μόνο σε περίπου 5000 μονάδες, η έρευνα των τελευταίων δεκαετιών όμως έδειξε πως ο πραγματικός αριθμός τους πρέπει να φθάνει σχεδόν τις 20.000.

Retina I (Type 013) - 1949-51

Με συγχρονισμό φλάς.





Δεν συμπαθώ τόσο τις τηλεμετρικές, νομίζω χάνουν πολύ σε φορητότητα, όγκο, αλλά και συνολική αίσθηση η οποία ξεφεύγει από το αρχικό πρότζεκτ. Περισσότερο ελκυστική όλων βρίσκω την 119 που είδαμε στο πρώτο ποστ.

*Οι μικρές έγιναν δέκα στο σύνολό τους πλέον, πράγμα που μου έδωσε τη δυνατότητα να εγγραφώ στη HSRC (Historical Society for Retina Cameras) συνεισφέροντας με το δικό μου λιθαράκι αποστέλλοντας όλους τους αριθμούς σειράς και άλλες λεπτομέρειες κάθε μιας ξεχωριστά.


Την κοινότητα τρέχουν κάτι μπαρμπάδες δόκτορες εδώ και 25-30 χρόνια, και ο σκοπός τους είναι η επιστημονική τεκμηρίωση της ιστορίας όλων των Retina και Retinette που υπήρξαν ποτέ.

Στο πόλεμο έχει και ο ναζί



...αλλά και ο Αμερικάνος (πίσω) που μόλις συνάντησε τους Ρώσους



Ο μπροστινός Αμερικάνος κρατάει όμως μια Leica

 

[angel_grig]

Eξαιρετικος chris ως συνηθως!!Ωραιες φωτογραφιες!!

 

[chris73]

Να είσαι καλά

 

[Eagle 1]

Το τελευταίο απόκτημα είναι μία Voigtlander (για την ακρίβεια: Voigtlaender μια και η ιστοσελίδα δεν δέχεται τις δύο τελίτσες Umlaut) VITO CLR με φακό Color-Skopar 2,8/50. Κατασκευάσθηκε στη Γερμανία το διάστημα 1965-1967 από ότι διάβασα. Κρατώντας την έχει κανείς την αίσθηση μίας πολύ στιβαρής κατασκευής. Είναι πλήρως λειτουργική και απόλυτα μηχανική, χωρίς κανέναν αυτοματισμό. Παρέχει ωστόσο όλα τα βοηθήματα για αποτελεσματική υποστήριξη του φωτογράφου.

Είναι τηλεμετρική με έναν πρώιμο τρόπο, δεν έχει δηλαδή το συνηθισμένο δακτυλίδι στο σκόπευτρο που χωρίζει την εικόνα και στρίβει κανείς το φακό έως να συμπέσουν τα δύο τμήματα, αλλά έχει ένα κίτρινο πεδίο στο κέντρο του σκόπευτρου, στο οποίο εμφανίζεται είδωλο της εικόνας αν δεν είναι εστιασμένη. Στρίβοντας τον φακό όταν εξαφανισθεί το είδωλο η μηχανή έχει εστιάσει (βλ. βέλος στη φωτογραφία 8). Φυσικά μπορεί κανείς να βάλει την απόσταση εκτιμώντας την, με βάση τις διαβαθμίσεις που υπάρχουν στο φακό.

Επίσης έχει φωτόμετρο χωρίς μπαταρία, το οποίο δείχνει τόσο σε καντράν στο πάνω μέρος της μηχανής, όσο και στο σκόπευτρο τις ενδείξεις του, οπότε γυρνώντας το δακτυλίδι στο διάφραγμα ή στις ταχύτητες μετακινείται μικρός κύκλος, που όταν συμπέσει με την ένδειξη του φωτόμετρου είναι η βέλτιστη ρύθμιση για σωστή φωτογραφία (βλ. φωτογραφίες 8 & 9, παρμένες μέσα από το σκόπευτρο).

Στο σκόπευτρο έχει επίσης διάταξη για το κάδρο στην περίπτωση κοντινής ή μακρυνής φωτογραφίας, ενώ στο φακό έχει επιλογές για DIN του φίλμ και μοχλό μηχανικής χρονοκαθυστέρησης για λήψη φωτογραφίας, που διαρκεί ανάλογα με το πόσο τραβά κανείς το μοχλό, μέγιστο γύρω στα 10 δευτερόλεπτα.

Τον αριθμό των φωτογραφιών τον δείχνει παραθυράκι στο κάτω μέρος της μηχανής, όπου έχει ειδική διάταξη για να μετακινεί κανείς το φίλμ στο σωστό αριθμό σε περίπτωση που το άλλαξε με άλλο στη μέση (π.χ. ενδιάμεση χρήση ασπρόμαυρου φίλμ ή πιό ευαίσθητου κλπ.).

Οι ταχύτητες αρχίζουν από Β και φθάνουν τις 1/500, ενώ το διάφραγμα από 2,8 έως 22.

Τόσο η μετακίνηση του φίλμ όσο και η λήψη φωτογραφίας είναι σχεδόν αθόρυβες και χωρίς κραδασμούς (εν μέρει λογικό, μια και δεν μετακινείται καθρέπτης όπως στις SLR), και με εντυπωσίασαν με τη μηχανική τους τελειότητα.

Η ιστορία της Voigtlander είναι πολύ παλιά και έχει αρκετούς σταθμούς. Συνοπτικά από Wikipedia:

Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1756 στη Βιέννη και κατασκεύαζε οπτικά όργανα.

Με την εφεύρεση της φωτογραφίας το 1839 έκανε φακούς και από το 1840 φωτογραφικές μηχανές.

Οι φακοί της ήταν επαναστατικοί, διότι ήταν οι πρώτοι που ήταν μαθηματικά υπολογισμένοι.

Το 1849 δημιούργησε υποκατάστημα στη Γερμανία (Braunschweig), στο οποίο αργότερα πήγε η έδρα της εταιρείας.

το 1925 πήρε την πλειοψηφία των μετοχών η Schering AE, την οποία πούλησε το 1956 στην Carl-Zeiss.

Μετά τα μέσα των '60ς άρχισε η πτώση στη ζήτηση με αποτέλεσμα το 1971 να κλείσει το εργοστάσιο.

Την εταιρεία αγόρασε η Rollei για να χρησιμοποιεί το όνομα Voigtlander σε μηχανές που κατασκευάζονταν στη Σιγκαπούρη.

Με την πτώχευση της Rollei το 1982 το όνομα της εταιρείας πέρασε σε διάφορους αγοραστές για να καταλήξει το 1999 στην Cosina, η οποία διαθέτει φακούς με το όνομα Voigtlander.

 

[Eagle 1]

Συνέχεια με μία Agfa ISOLETTE I και μία Agfa ISO-Rapid I που απέκτησα πρόσφατα.

Η Agfa ISOLETTE I κατασκευάσθηκε την περίοδο 1951-1954, έχει φακό Agfa Agnar 1:4,5 που βγαίνει όταν ξεδιπλώνεται η φυσούνα, ταχύτητες Β, 1/25, 1/50 και 1/200 και παίρνει φίλμ 120 (6x6cm). O μηχανισμός του κλείστρου είναι προσαρμοσμένος στον φακό, από όπου και οπλίζεται, αλλά απελευθερώνεται από κουμπί στο σώμα της μηχανής.

H ISO-Rapid I είναι μία πολύ απλή μηχανή, αποτελεί προσπάθεια ανταγωνισμού της Kodak Instamatic, ωστόσο δεν τα κατάφερε να επιβληθεί στην αγορά λόγω κυρίως του φιλμ που ενώ ήταν 35 χιλ., έμπαινε σε ειδική θήκη για τη μηχανή αυτή, χωρίς την ευκολία της κασέτας που είχε η Kodak. Η κατασκευή της άρχισε το 1966, ο φακόςσταθερός Parator 42,5χιλ., λήψη με 2 ταχύτητες, 1/80 για ημέρα και 1/40 για λήψη με φλας.