Leon είπε:
A ναι δεν είδα το σχόλιο για τον Πανιώνιο.
Τουλάχιστον στον χώρο του αθλητισμού, πράγματι η... σκέτη "Πλατεία", νομίζω πως είναι γνωστό ότι είναι η δική μας
(έστω κι αν αυτό έχει παράγει εκατοντάδες κουραστικά σχετικά κλισέ κατά καιρούς από τους αθλητικογράφους... :xm:
). Αλλά όπως είπε κι ο Άλκης, για όποιον δεν το είχε υποψιαστεί, το άφησα να εννοηθεί και από την επόμενη πρόταση...
Leon είπε:
Πάντως τη χαρά που πήρα στο Eurobasket του '87 δεν την είχα ποτέ ξανά τόσο έντονη σε άλλο αθλητικό γεγονός. Ούτε καν στο Euro 2004 που ήταν τελείως αναπάντεχο και ακόμα πιο απίθανο. Φαντάζομαι παίζει μεγάλο ρόλο η ηλικία.
Κι εδώ θα συμφωνήσω και μαζί σου, αλλά και με τον Άλκη... Νομίζω πως ο λόγος που ήταν τόσο έντονος ο ενθουσιασμός είναι πως ο ελληνικός ομαδικός αθλητισμός δεν είχε επιδείξει την παραμικρή επιτυχία μέχρι τότε και ο Έλληνας το αποζητούσε αυτό...
Αλλιώς, παρόλο που είμαι μπασκετικός, οφείλω να ομολογήσω πως καθαρά στεγνά, ίσως το Euro 2004 να ήταν μεγαλύτερη επιτυχία, πρώτον λόγω της μεγαλύτερης προβολής που έχει η διοργάνωση στο παγκόσμιο στερέωμα και δεύτερον επειδή στο ποδόσφαιρο η Ελλάδα δεν ήταν ούτε καν μια μικρομεσαία ομάδα και δεν είναι υπερβολή να μιλάμε για μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις (αν όχι η μεγαλύτερη, σε τέτοιο επίπεδο, τουλάχιστον) στον χώρο του ποδοσφαίρου...
Από την άλλη βέβαια, θα μου πεις πως και στο μπάσκετ μέχρι τότε δεν είχαμε να επιδείξουμε κάτι το ιδιαίτερο και πιθανότατα να μην συγκαταλεγόμασταν καν ανάμεσα στο ΤΟΡ-10 των ευρωπαϊκών χωρών και όπως είπε κι ο Leon, τα δυο μεγαθήρια που συναντήσαμε σε ημιτελικό/τελικό ήταν πολλές κλάσεις παραπάνω από οποιαδήποτε άλλη ομάδα τότε (αν το πάρουμε μεμονωμένα, ο μόνος αντίστοιχος άθλος μας που μπορεί να συγκριθεί, ήταν η νίκη στον ημιτελικό του Παγκοσμίου του 2006 με τις ΗΠΑ)...
Το σημαντικότερο όμως, ήταν πως αυτή η μέρα άλλαξε την άποψη που είχε ένας ολόκληρος λαός για το τι θα πει αθλητισμός, αφού μέχρι τότε για τον Έλληνα
"σπορ=ποδόσφαιρο ΜΟΝΟ!"... Δεν θα ξεχάσω τα επόμενα χρόνια με τις οικογένειες να μαζεύονται στα σπίτια να δουν τις ευρωπαϊκές βραδιές του Άρη, τα κανάλια να δείχνουν 8 ευρωπαϊκούς αγώνες μεσοβδόμαδα και να τους βλέπουμε
όλους (και συνήθως να τους κερδίζουμε κιόλας όλους...
). Είναι χαρακτηριστικό πως περίπου τα μισά από τα αγόρια της τάξης μου ήταν γραμμένα σε μπασκετικούς συλλόγους, ενώ π.χ. δεν θυμάμαι ούτε έναν να έπαιζε σε ομάδα ποδοσφαίρου (ίσως φταίει βέβαια και το ότι μεγάλωσα σε μπασκετομάνα γειτονιά με πολλούς συλλόγους). Στο Γυμνάσιο πάλι, δεν θυμάμαι ούτε μια φορά να παίξαμε ποδόσφαιρο στην ώρα της Γυμναστικής (κάτι όμως που αντιστράφηκε στο Λύκειο που το μπάσκετ είχε αρχίσει να χάνει την προβολή του). Ή όπως είπα και πιο πάνω,
"άτομα που σήμερα έχουν ξεχάσει με πόσους παίκτες παίζεται το μπάσκετ, ήξεραν τότε μέχρι και τον τελευταίο παγκίτη της χειρότερης ομάδας του ΝΒΑ...". Θυμάμαι στις αρχές των 90s, να βλέπω τα μεσημέρια του Σ/Κ αγώνες των Chicago Bulls ή το NBA Action και αμέσως μετά να πέφτουν τα τηλέφωνα με τους συμμαθητές για σχολιασμό των φάσεων... (
"Τι έκανε ρε συ πάλι ο Μιχαλάκης! Πετάει ο άνθρωπος!", "Καλά, ο Χακίμ τον έκανε γιο-γιο τον Γιούινγκ, τον έκανε... Γιο-Γιούινγκ" -μη βαράτε, ρε σεις, για χιούμορ 12χρονου στις αρχές των 90s, πάλι καλά να λέμε- #) )
Για όλα τα παραπάνω, νομίζω πως το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης, το φέρει αυτό το βράδυ του Ιουνίου...