Είχα διαβάσει τη συνέντευξη τότε που δημοσιεύτηκε. Ήταν μια σειρά συνεντεύξεων με ανθρώπους του παλιού ελληνικού σινεμά που είχε πάρει ο Μάνος Τσιλιμίδης. (Για την ιστορία, δεν δημοσιεύτηκαν όλες ολόκληρες στο Σινεμά, κομμάτια τους δημοσιεύτηκαν και σε άλλα έντυπα και οι ολοκληρωμένες τους εκδοχές μπήκαν τελικά στο βιβλίο του Τσιλιμίδη Σχεδόν μεταξύ μας). Προσωπικά δεν με εκπλήσσει ο τρόπος που μίλησε ο Γκιωνάκης, οι ηθοποιοί (ειδικά του... μουσικού θεάτρου--σωστή η αναφορά στη Σπεράντζα Βρανά πιο πάνω--, αν και ο Γκιωνάκης είχε κάνει αξιόλογη καριέρα και στην πρόζα, οπότε είναι μάλλον θέμα χαρακτήρα και όχι... είδους) είναι συχνά αθυρόστομοι. Ειδικά ο Τσιλιμίδης (το διαπίστωσα σε πολλές συνεντεύξεις του) έχει έναν τρόπο να κάνει τον άλλον να ανοίγεται και να μιλάει ίσως όπως δεν θα μιλούσε σε άλλον δημοσιογράφο (θυμάμαι πώς είχε "εκμαιεύσει" λεπτομέρειες της προσωπικής ζωής του μεγάλου Γιάννη Δαλιανίδη σε συνέντευξη του στο Σινεμά εκείνη την περίοδο, καμία σχέση βέβαια με αυτά που λέει ο Γκιωνάκης, μιλάμε για κάτι πολύ διακριτικό και ανθρώπινο).
Από την άλλη πλευρά, άλλοι/ες δημοσιογράφοι μπορεί να μη δημοσίευαν μια τέτοιες "ατάκες", αλλά πιστεύω ότι ο δημοσιογράφος μας έδωσε έτσι μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα του καλλιτέχνη (και υποθέτω ότι θα του ζήτησε και την άδεια "να το γράψω αυτό;" γιατί ο Τσιλιμίδης συνήθως σέβεται τους καλεσμένους/τις καλεσμένες του). Για τον ίδιο τον Γκιωνάκη νομίζω ότι δεν υπήρχε θέμα "απομυθοποίησης" γιατί μάλλον αυτά που έλεγε τον έκαναν να αισθάνεται πιο σημαντικός! Απομένει σε μας να τον κρίνουμε με βάση την αισθητική μας και τα γούστα μας!
Ομολογώ ότι δεν σκέφτηκα αυτό που είπε ο bernardc, ότι δηλαδή μπορεί να διάβαζαν το συγκεκριμένο έντυπο και παιδιά, αλλά ήδη το 1994 είχαμε μπει σε μια εποχή όπου όλα λέγονταν και ακούγονταν πολύ ελεύθερα.
