Η συνέντευξη του κου Ζαχαριάδη με προσβάλλει προσωπικά. Πιστεύει ότι το μόνο προσόν που χρειάζεται για να μπορείς να γίνεις ηθοποιός είναι να μην είσαι ανάπηρος ούτε αργόστροφος. Όπως έχω συχνά αναφέρει, έχω αποδείξει ότι ως ηθοποιός είμαι αξιοθρήνητος. Και ανάπηρος δεν είμαι. Άρα?
Το 1966 στην Κύπρο γινόταν το έλα να δεις κι εκείνος ανησυχούσε μην ανακληθεί η άδειά του?
Κάτι δεν πάει καλά με τις αναμνήσεις του. Σύμφωνα με το cine.gr στο "Όλα και τη ζωή μου ακόμα" (σκην. Νέστορας Μάτσας, 1963) δεν παίζει κανείς Γιώργος Ζαχαριάδης, κι άλλωστε δεν είχε καν αρχίσει τη Δραματική σχολή τότε αν το 1966 πήγε φαντάρος. Το 1963 είχε εμφανιστεί σε 2 ταινίες, λέει το Cine.gr, "Τα παλιόπαιδα" και "Το μεροκάματο του πόνου". Πολύ χαμηλά στη λίστα των ηθοποιών. Και οι 2 του Νέστορα Μάτσα. Που θα πει, ο Μάτσας μάλλον τον χρησιμοποιούσε για κομπάρσο (κάποιο από τα παλιόπαιδα, ας πούμε, όπου θα έπαιζε τον εαυτό του με βάση τα όσα μας εξομολογείται για τη συμπεριφορά του στα παιδικά χρόνια).
Μου κάνει εντύπωση όμως που δεν αναφέρει καμιά από τις ταινίες του Αβραμέα στις οποίες μας λέει ήταν πρωταγωνιστής. Ούτε καν το "Σέργιος και Άννα" (1971) που έχει το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ότι είναι η μόνη ταινία του που έχω δει (και μακάρι να μην, μεγάλη σούπα, κι ας την είχε σινερομάντσο ένα λαϊκό περιοδικό). Ήταν το "Επιχείρησις Απόλλων" σε δραματική εκδοχή, αλλά ούτε ο Ζαχαριάδης έπειθε για πρίγκηπας της Ριθανίας (!!) ούτε η κλαψιάρα Θεοφίλου είχε τίποτε κοινό με την εκθαμβωτική Ναθαναήλ εκτός από το πρώτο τους όνομα. Δεν νομίζω να άντεξα να δω το βίντεο μέχρι το τέλος.