Πάντα εσύ του πόθου μου είσαι το νησί,
πάντα η χαμένη μου πατρίδα είσαι εσύ,
στην ξενιτιά μου η μονάκριβη ελπίδα,
πάντα ο φάρος στο χαμό μου,
η αμμουδιά στο γυρισμό μου
και στη δίψα το νερό μου είσαι εσύ...
Κι αν ο χρόνος μας λυγίσει,
κι ο καιρός μας πολεμήσει,
τι μπορεί να μας χωρίσει,
τόση αγάπη πως να σβήσει;
Χίλιες θάλασσες θ’ ανοίξω,
χίλιες μοίρες θα νικήσω,
κι όταν θα σε συναντήσω,
θα 'ναι μια στιγμή για πάντα, αγκαλιά στο Θεό,
πάντα, σ’ ενα τάνγκο για δυο,
μαζί για πάντα...
Πάντα εσύ η επόμενή μου θα 'σαι η γη,
εκεί που δεν υπάρχει τέλος ούτε αρχή,
εκεί που η κάθε μου πληγή θα 'ναι κέρδος,
κι όλα θα `χουν γίνει ένα
μες στο φως αναστημένα
και για πάντα ερωτευμένα
όλα εκεί...
Κι αν ο χρόνος μας λυγίσει,
κι ο καιρός μας πολεμήσει,
τι μπορεί να μας χωρίσει,
τόση αγάπη πως να σβήσει;
Χίλιες θάλασσες θ’ ανοίξω,
χίλιες μοίρες θα νικήσω,
κι όταν θα σε συναντήσω,
θα 'ναι μια στιγμή για πάντα,
αγκαλιά στο Θεό,
πάντα, σ’ ένα τάνγκο για δυο,
μαζί για πάντα...
Κι αν ο χρόνος μας λυγίσει,
κι ο καιρός μας πολεμήσει,
τι μπορεί να μας χωρίσει,
τόση αγάπη πως να σβήσει;
Χίλια σύμπαντα θα ενώσω,
χίλια θαύματα θα δώσω,
κι όταν δίπλα μου σε νιώσω,
θα 'ναι μια στιγμή για πάντα,
αγκαλιά στο Θεό,
πάντα, σ’ ένα τάνγκο για δυο,
μαζί για πάντα...