Τι θα γινόμουν όταν θα... μεγάλωνα

  • Έναρξη μίζας Έναρξη μίζας Juanita
  • Ημερομηνία έναρξης Ημερομηνία έναρξης
Crimson Moonlight είπε:
(...)ενώ θα ήθελα πάρα πολυ κάποτε να εργαστώ στο Αττικό Πάρκο φροντίζοντας τα ζώα της σαβάνας ή τις χελώνες.
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Για όλα τα υπόλοιπα θα μπορούσα να σε πω "go for it", αλλά γι' αυτό το τελευταίο ειδικά, θα σου έλεγα "ξέχνα το".... Χθες μιλούσα με μια συνάδελφο που ενδιαφερόταν να πιάσει δουλειά εκεί, αλλά για να προσληφθείς τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα! :(

Για περισσότερες info (για να μη βγω κι άλλο εκτός θέματος), pm me.
 
Εγώ όταν ήμουν μικρή επηρεαζόμουν από τα αναγνώσματα του ελεύθερου χρόνου μου. Από την πρώτη δημοτικού ήθελα να γίνω αρχαιολόγος καθώς εκείνη τη χρονιά είχε αποκαλυφθεί στο κοινό η ανασκαφή της Βεργίνας από τον Ανδρόνικο. Αργότερα που διάβαζα τους τρεις ντεντέκτιβς ήθελα να γίνω ντεντέκτιβ.
Έτσι λοιπόν στην πέμπτη δημοτικού πίστευα ότι θα κάνω τρεις δουλειές όταν μεγαλώσω: το πρωΐ θα ήμουν αρχαιολόγος-αιγυπτιολόγος, το απόγευμα ντεντέκτιβ και το βράδυ θα ήμουν συγγραφέας. (Ε, τόσες περιπέτειες θα είχα πρωΐ- απόγευμα δε θα είχα και έμπνευση για συγγραφή;)
 
Όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω Άγιος Βασίλης, για να μοιράζω παιχνίδια στα παιδιά και να τα κάνω ευτυχισμένα.Μεγαλώνοντας ήθελα να γίνω αρχαιολόγος για να βρω το τάφο του Αχιλλέα και του Μεγάλου Αλεξάνδρου.Μάλλον έπαιξαν ρόλο σε αυτήν τη κατεύθυνση οι ταινίες του Ιντιάνα Τζόουνς.
 
Αεροπόρος. Σταθερά μόνον αυτό. Και μάλιστα από προσχολική ηλικία από ότι μου έλεγαν οι γονείς μου.
Δεν ξέρω από που προήλθε το αρχικό ερέθισμα, αλλά είχα -και έχω ακόμα- μεγάλη μανία με τα αεροπλάνα.
Τελικά δεν έγινα.........
 
Ήθελα πολλά πράγματα και ταυτόχρονα. Κατ' αρχήν ήθελα να γίνω μουσικός, όχι απαραίτητα για να παίζω σε μπροστά σε κόσμο αλλά απλώς για να το ευχαριστιέμαι εγώ. Αλλά μαζί με το πιάνο ήθελα να υπάρχει ένα επάγγελμα που να έχω πρόσβαση σε όση περισσότερη μουσική μπορούσα, ραδιόφωνο, δίσκους, κασέτες, παρτιτούρες. Μέσες-άκρες τα κατάφερα και τα δύο, δεν έχω παράπονο. Επίσης μέχρι τα 10 ήθελα να γίνω ή αεροσυνοδός ή πιλότος (δεν νομίζω ότι ήξερα μέχρι τότε καμιά γυναίκα πιλότο αλλά λίγο μ' ένοιαζε). Οτιδήποτε από τα δύο προέκυπτε αρκεί να ταξίδευα με αεροπλάνο (στο οποίο μέχρι τα 21 δεν είχα μπει ποτέ). Είχα και μια μανία με τη γεωγραφία, κι ακόμη έχω, και κάθε φορά άνοιγα το χάρτη, έκλεινα τα μάτια κι όπου έπεφτε το δάκτυλο εκεί ήθελα να ταξιδέψω. Μέχρι τα 12 είχα βάλει στη λίστα όλη την γη! Επίσης μέχρι τα 12 είχα πλέον ξεκαθαρίσει ότι δε με ένοιαζε τελικά να γίνω πιλότος αρκεί να ταξίδευα πάρα πολύ και να μάθαινα για καινούργιους πολιτισμούς και συνήθειες άλλων λαών. Κι αυτό το κατάφερα αλλά η δουλειά μου το επέτρεψε κυρίως εντός συνόρων. Καλά είναι κι έτσι!
Επίσης, όπως η Λώρα πιο πάνω ήθελα να γίνω ντετέκτιβ και γενικά να λύνω μυστήρια. Κάτι ο Θησαυρός της Βαγίας που ήταν το αγαπημένο μου βιβλίο, κάτι τα άπαντα της Enid Blyton που τα είχα ξεκοκκαλίσει κάμποσες φορές, δεν ήθελα και πολύ. Ακόμη και τώρα που διαβάζω τους Τρεις Ντετέκτιβ με πιάνει αυτή η έξαψη να λύσω το μυστήριο πριν το τέλος του βιβλίου.
Συγγραφέας δεν ήθελα ποτέ να γίνω αν και έγραφα πάντα μανιωδώς. Πάντως αν τελικά γινόμουν, θα έγραφα "προχωρημένα" Άρλεκιν!
Ήθελα και πρακτικά πράγματα. Οτιδήποτε χειρωνακτικό και χρήσιμο, από κατσαβίδια, κάβουρες και πριόνια (ηλεκτρολόγος, υδραυλικός, ξυλουργός) μέχρι βελόνες, κουτάλες, πινέλα (μοδίστρα, σεφ, μακιγιέζ). Όχι για επάγγελμα, αλλά για να ασχολούμαι. Κάποια τα καταφέρνω πάντως.
Το μόνο που πραγματικά δεν ήθελα με τίποτα ήταν να γίνω καθηγήτρια. Με αυτά που σπούδασα ήταν μαθηματικώς βέβαιο ότι εκεί θα κατέληγα κανονικά και θα ήταν χαρούμενοι κι οι γονείς, αλλά πώς τα έφερε η ζωή και το γλύτωσα την τελευταία στιγμή!
Τώρα πια όταν μεγαλώσω κι άλλο θέλω να συνεχίσω να ταξιδεύω (όχι τώρα με την κορόνα, μετά, όταν θα περάσει και θα ησυχάσουμε) αλλά ονειρεύομαι να βρεθεί μια δουλειά που να πληρώνομαι για να ταξιδεύω και να δοκιμάζω -πεντάστερα κατά προτίμηση- ξενοδοχεία και μετά να τους κάνω κριτική! Υπάρχει άραγε κάτι τέτοιο; :D
 
Το πρωτο επαγγελμα που ηθελα να γινω "αστυνομικος". Το δευτερο "Φορτηγαντζης". (Σε πολυ μικρη ηλικια) Μετα αλλαξα διαφορα "αστροναυτης", "πιλοτος" κτλ. Τελικα δεν εγινα τιποτε απο αυτα.
 
φωτογράφος μου χα χα ευτυχώς που δεν το κατάφερα μετά το θάνατο του φιλμ δύσκολα τα φέρνουν βόλτα άντε καμία βάφτιση άντε κάνα γάμο άντε καμία φωτοσοπιά άντε καμία εκτύπωση από κινητό και αυτό είναι. πάντως έχουν μείνει αρκετοί παρ' όλα αυτά στο Ηράκλειο αναρωτιέμαι πως επιζούν εν μέσω καραντίνας. δεύτερη επιλογή ήταν κομπιουτεράς δηλ. αναλυτής συστημάτων όπως ήταν την εποχή μου. τελικά έγινα ηλεκτρολόγος που πάντα πάλι μου άρεσε.
 
Όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω αστροναύτης.

Στην εφηβεία (80s Era) λόγω της ενασχόλησης με τα τότε home computers ηθελα στο μέλλον να ασχοληθώ με τους υπολογιστές για να γίνω προγραμματιστης παιχνιδιών.

Στην πρώτη Λυκείου (90s Era, δεκαετία που τα πάντα άρχιζαν να άλλαζουν απότομα στη ζωή μας) έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο "Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις" του Leo Buscaglia..

Και Πωρώθηκα... απο τότε ήθελα να γίνω σαν το Leo Buscaglia και να ασχοληθώ με την ψυχολογία αλλα όπως ο Leo να μιλάω για την αγάπη.

Τα διάβασα όλα τα βιβλία του και μετά άρχισα να διαβάζω και ψυχολογία, διάφορα βιβλία για την προσωπική ανάπτυξη, την φιλοσοφία και άλλα.

Τελικά δεν έγινα τίποτα από όλα αυτά λόγω του ότι με εσπρωξαν οι γονείς σε παραδοσιακό επάγγελμα που κάνει η οικογένεια εδώ και πολλές γενιές.

ΥΓ. Πάντως μου έχει μείνει άχτι που εκείνη την εποχή με είχαν πίεσει οι γονείς μου και τελικά δεν ασχολήθηκα επαγγελματικα με την τεχνολογία και τον προγραμματισμό παιχνιδιών.
Τώρα πια είναι αργά για τέτοια όνειρα (έστω και χομπιστικα) μιας και δεν υπάρχει ο σχετικός χρόνος για διάβασμα., άσε που η τεχνολογία έχει γίνει ένας γίγαντας που πια με τρομάζει και δεν είναι αυτό που πολλά παιδιά γνωρίσαμε εκείνη την εποχή με τους home computers. :)
 
Τελευταία επεξεργασία:
Ίσως είναι ένα ζόρικο βράδυ ή απλά η σκιά από κάποιες απαντήσεις, αλλά μοιάζει πολύ πιο επώδυνο το ερώτημα, παρά παιγνιώδες.

άλλωστε οι αναμνήσεις κινούνται κάπου στο γλυκόπικρο φάσμα του νόστου... η γεύση διαφεύγει, όπως οι λεπτομέρειες.

θυμάμαι ότι ήθελα να κατακτήσω κάθε αλήθεια -- τώρα θα δήλωνα ευτυχής αν τελούσα εξόριστος από αυτήν

"μόνο τρελός! ποιητής μονάχα!"
 
Ηθοποιός! :biglaugh: Με είχε πάει η μητέρα μου, στο νήπιαγωγείο πρέπει να ημουν, σε παιδική παράσταση στο θέατρο Αυλαία "Ο παπουτσομένος γάτος" κι είχα πάθει πλάκα! Τα κουστούμια, τα φώτα, η μουσική, δεν ξέρω τι, μου είχαν κάνει τρομερή εντύπωση. Δεν ξέρω πως μου φάνταζε μέσα στο μυαλό κι έκτοτε όταν με ρωτούσαν "τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις", έλεγα " ο παπουτσομένος γάτος". Στην αρχή γελούσαν μαζί μου αλλά εμένα, μου είχε κολλήσει κι δεν μου έφευγε σαν ιδέα μεγαλώνοντας. Κλειδώνομουν στο δωμάτιο μου, είχα "αυλαία" την κουρτίνα της μπαλκονόπορτας, φορούσα ότι έβρισκα εύκαιρο από ρούχα της μαμας μου κι "έπαιζα" ότι μου κατέβαινε στο κεφάλι. Στο σχολείο όμως δεν ήθελα ούτε ποιήματα να λέω, ούτε να με βάζει ο δάσκαλος σε σχολικές παραστασεις. Η χειρότερη μου! Τώρα τι ηθοποιός θα γινόμουν αφού ντρεπόμουν μέχρι κι τη σκιά μου, μακάρι κι να ήξερα! Παρόλο αυτα το χαβά μου εγω! Εκεί! Ηθοποιός. Μέχρι που πήγα Ε' δημοτικού κι η μανα μου τα πήρε στο κρανίο! Έξαλλη γιατί σε μια "παράσταση" στο δωμάτιο μου έριξα το κουρτινοξύλο μαζι με την κουρτίνα κι τα εκανα μαντάρα (είπαμε η κουρτίνα ήταν η "αυλαία" μου). Γυρίζει κι μου λέει: "Αν σε ξανακούσω να πεις ηθοποιός κι ηθοποιός, θα σε βουτήξω απο το μαλλί κι θα σε κουρεψω με την ψιλή! Γουλί θα σε κάνω! Με τις αηδίες σου, πέταξες κάτω το κουρτινόξυλο". Αυτό ήταν! Τέρμα το θέατρο! Εληξε άδοξα μια καριέρα πριν καν αρχίσει! :lol:
 
Always Somewhere είπε:
Αυλαία και Σινεακ πήγαινα και εγώ!

Την παράσταση αυτή στο Αυλαία την είχα δει και εγώ όντως ήταν πολύ ωραία. :)
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Αυλαία, Πόρτα κι Γκλόρια ήταν τα θέατρα των 80s-90s που είχαν κατεξοχήν παιδικές παραστάσεις (εκτός απο τις κανονικές). Καλές παραγωγές κι προσεγμένες με πολυμελείς θιάσους. Ειδικά το Αυλαία φημιζόταν για τα παιδικά του, οι παραστάσεις του ήταν Σαββατο & Κυριακή, διπλές κι τις δυο μέρες στις 13:00 κι στις 15:00. Τότε έδινε κι εισιτήρια θεάτρου η Εργατική Εστία (δεν ξέρω αν δινει ακόμα). Σχεδόν παντά στις παραστάσεις έπαιζαν κι παιδιά εκτός απο τους ηθοποιούς. Θυμαμαι μια αλλη φορά (πάλι στο Αυλαία) είχα δει την "Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων" κι τους ρόλους όπου ο σωματότυπος έπρεπε να ειναι μικροσκοπικός (πχ ο άσπρος λαγός που κυνηγαει η Αλίκη στην αρχή, ο γάτος, τα φλιτζάνια που μιλούσαν κλπ), τους έπαιζαν παιδιά. Πάντα αναρρωτιόμουν πως έβρισκαν τα παιδια για τις παραστάσεις...από οντισιόν;; ήταν παιδιά ηθοποιών ή συντελεστών;;; ήταν παιδια απο θεατρικές ομάδες;;; έμεινα με την απορία... :p
 
@hannele

πάντα μου αρεσαν θεατρικές παραστασεις στις οποίες συμμετείχαν παιδια.
Τα παιδια επιλεγονταν σε οντισιον.
Ειχα απορία πώς τα παιδια συνδυαζαν το θεατρο με τις σχολικές τους υποχρεώσεις...
 
BETTY BOOP είπε:
@hannele

πάντα μου αρεσαν θεατρικές παραστασεις στις οποίες συμμετείχαν παιδια.
Τα παιδια επιλεγονταν σε οντισιον.
Ειχα απορία πώς τα παιδια συνδυαζαν το θεατρο με τις σχολικές τους υποχρεώσεις...
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Οι παιδικές παραστάσεις οπως είπα ήταν Σαββατο & Κυριακή, μεσημεριανές ώρες, 13:00 κι στις 15:00. Δεν ήταν σε μέρες κι ώρες που τους εμπόδιζε στο σχολείο.
Τώρα μου ήρθε στο μυαλό η "Μελωδία της Ευτυχίας" με την Αλίκη. Εκει πάλι, επειδη έπρεπε να παίζουν κι τις καθημερινές, η Αλίκη είχε φτιάξει 4 γκρουπ παιδιών τα οποία έπαιζαν εναλλάξ (το ένα γκρουπ την μια μέρα, το άλλο γκρουπ την επόμενη μερα κλπ) κι έτσι μοιράζονταν τις παραστάσεις κι δεν έπαιζαν καθημερινά.
 
Περιπτεράς για να τρώω τζάμπα παγωτά_τόσο ήξερα
Χτίστης γιατί νόμιζα ότι η ζωή ήταν λέγκο_τόσο ήξερα.
 
Όταν ήμουν στο δημοτικό ήθελα να γίνω αστροναύτης (ήταν το πιο γοητευτικό και οφείλεται στην ΤΒ και τα παιδικά και ντοκιμαντέρ που παρακολουθούσα αλλά ήταν και η επόχή που το βόγιατζερ πήγαινε από πλανήτη σε πλανήτη)
Στο γυμνάσιο άλλαξα γνώμη και ήθελα να γίνω ηλεκτρονικός (στο μεταξύ είχα κατσαβιδιάσει ότι ηλεκτρονικά πέρναγαν από το χέρι μου με την εύλογη κατάληξη φυσικά μέχρι που κατέστρεψα και ένα ρετρό ραδιόφωνο που ο αγαπημένος μου παππούς (πολύ στεναχωρέθηκα αργότερα γιααυτό γιατί ήταν καλοδιατηρημένο ενθύμιο για να τον θυμάμαι) άκουγε τις ειδήσεις και τις συνδέσσεις με την βουλή.
Τελικά σε κάποια φάση μεταξύ γυμνασίου λυκείου θυμήθηκα τα αρχικά μου σχέδια περί αστροναυτικής και ήθελα να γίνω αστροφυσικός και αν γίνεται να πάρω θέση καθηγητή πανεπιστημίου (άλλαξα γνώμη όταν είδα τις απαιτήσεις για κάτι τέτοιο)!
Παράλληλα όμως σαν γνήσιος καιρόφιλος ( ο τύπος που ξενύχταγε το βράδυ για τα καιρικά φαινόμενα που κράταγε αρχείο θερμοκρασιών και παρατήρησης καιρού που έκανε πλούσιο τον ΟΤΕ και φτωχότερους τους γονείς μου τηλεφωνόντας στο ηχογραφημένο μήνυμα της Ε.Μ.Υ) οπότε σκεφτόμουν και την μετεωρολογία. Όλοι τότε με έλεγαν μετεωρολόγος θα γίνεις εσύ αφού δεν έχανα δελτίο για δελτίο καιρού.
Τέλος όταν ξεκίνησα φροντιστήρια για πανελλήνιες μου άρεσε και ιδέα να διδάσκω και γω ( με έμπνευσαν οι καθηγητές φυσικής, χημείας και μαθηματικών που είχα οι οποίοι ήταν πολύ κουλ).
Όλα αυτά με οδήγησαν πεισματικά και με κόντρα με τους γονείς (που ήθελαν σταθερό επάγγελμα τύπου στρατιωτικός) να γίνω φυσικός. ¨οσο με αποθάρυναν λυτοί και δεμένοι τόσο πείσμωνα εγώ. Φυσικός συνδίαζε για μένα τα πάντα αστροφυσική, μετεωρολογία, καθηγητής, αλλά και ηλεκτρονικός. Πάντως ούτε στο πανεπιστήμιο είχα ξεκάθαρίσει πλήρως γιατί παρότι πήρα ότι αστροφυσικής μάθημα υπήρχε πέρασα βόλτα και από ιατρική φυσική/ σιχαθήκα ηλεκτρονική δεν τοχα τελικά.
Κατέληξα τελικά μετεωρολόγος και μάλιστα στρατιωτικός μέσω συγκυρίων και τύχης σε συνδυασμό με αρκετό διάβασμα αλλά παράλληλα κατάφερα να περάσω πρώτα από διάφορες άλλες δουλειές (πχ καθαρός εργάτης, βοηθός σε συνμεργείο αυτοκινήτων, οδηγός φορτηγού (μικρός πόθος και αυτός λόγω του επαγγέλματος του πατέρα) καθηγητής σε ιδιαίτερα σε σπίτια επιτυχώς αλλά και 2 έτη σε φροντιστήριο μέσης εκπαιδευσης.
Συμπέρασμα : μένω κατάπληκτος πως τα περισσότερα από τα εφικτά που σκεφτόμουν τα ψιλοέκανα εώς τα έκανα τελικά καθαρό επάγγελμα.
Βαθύτερο συμπέρασμα ότι καλύτερο να έχεις περάσει από διάφορες δουλειές έστω και σαν εμπειρία ακόμα και μη προτιμητέες θέσεις. Εκτιμάς καλύτερα γενικότερα την εργασία αλλά και οποιαδήποτε επάγγελμα που μπορεί να μην σου φαίνεται σημαντικό εώς τότε!
Αυτά από μένα ελπίζω μην κούρασα
 
Την χρονιά που πήγα νηπιαγωγείο (νηπιαγωγείο Χολαργού τώρα 1ο,2ο δεν θυμάμαι πάντως σίγουρα σε αυτό επί της 17ης Νοεμβρίου που συστεγάζεται με ένα δημοτικό ,μια αρκετά μεγάλη έκταση) επειδή μου άρεσε ο χώρος του σχολείου εκεί, ήθελα να γίνω καθηγητής και συγκεκριμένα Πανεπιστημίου.Να περνάω σχεδόν όλη την μέρα μου σε εκείνο τον χώρο. Βέβαια από γυμνάσιο και μετά άλλαξα γνώμη κάθετα .
 
Πολύ ωραίο θέμα!!

Από επαγγέλματα εγώ άλλο τίποτα!! :D

Ήμουνα 4 στα 5 και είχαμε Δημοτικές εκλογές. Ε, ανακοινώνω περήφανα στους γονείς μου ότι θα γίνω δήμαρχος :D Τελικά δεν έγινα :fafoutis:

Στα νήπια ήθελα να γίνω υπουργός, οποιουδήποτε υπουργείου ή βουλευτής :D

Στο Δημοτικό "σοβάρεψε" το πράμα: από αστροναύτης στην Α' τάξη, σε ντεντέκτιβ, ηθοποιό, καραγκιοζοπαίκτη και σκηνοθέτη στη Β', ιατροδικαστή (!!), δικηγόρο ή εισαγγελέα στη Γ' και αστυνομικό στη Δ' και στην Ε', λόγω του κολλήματος που είχα στη σειρά "Υπαστυνόμος Ρεξ"!

Στην ΣΤ' Δημοτικού και στην Α' Γυμνασίου ήθελα να γίνω γεωγράφος, καθώς λάτρευα το μάθημα. Η ιδέα, όμως, εγκαταλείφθηκε λόγω της "καλής" μου σχέσης με γεωμετρίες, άλγεβρες και δεν συμμαζεύεται...

Στο υπόλοιπο Γυμνάσιο δεν είχα κάτι στο μυαλό μου, αν και "έγερνα" προς το επάγγελμα του ιστορικού-αρχαιολόγου.

Στο Λύκειο, μιας και ήξερα πλέον τι ήθελα, ακολούθησα μουσική παιδεία, και έγινα, εν τέλει, μουσικολόγος και είμαι πολύ ευχαριστημένος!!! Για να πω, βέβαια, την αλήθεια, ένα δεύτερο πτυχίο από το τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας δεν θα με χαλούσε ;) Ποιος ξέρει, στο μέλλον ίσως το επιδιώξω :)
 
Τελευταία επεξεργασία:
Πρέπει να συνδεθείτε ή να εγγραφείτε για να απαντήσετε εδώ.
Πίσω
Μπλουζα