Τι χάθηκε και θα ήθελα να ξαναδώ.......

[orionas]

Τον αδελφό μου,τους παππούδες και τις γιαγιάδες μου,το πετρινο σπιτι που μεγαλωσα με την τουαλετα έξω και τον κήπο,την γαρδένια της αυλής,τα χρονια που πέρασαν,την αθωωτητα που εχασα,την Ελλάδα που χάθηκε.

 

[elephadas]

Για να ελαφρώσω τη μελαγχολία που επικρατεί, ας ασχοληθώ με θέματα βάρους. Δεν είναι κάτι που χάθηκε και θα ήθελα να ξαναδώ, αλλά κάτι που ΔΕΝ χάθηκε και κάτι άλλο που θα ήθελα να ξαναδώ.

Λοιπόν, θα ήθελα να ξαναδώ την αγκράφα της ζώνης μου. Δεν την έχω χάσει, ξέρω ότι είναι εκεί, αλλά εδώ και κάμποσες δεκαετίες (εξ ου και το ρετρό του θέματος) όταν κοιτάζω προς τα κάτω δεν τη βλέπω, λόγω παρεμβαλλόμενης κοιλ(ίτσας, ιάς, άρας). Διότι το βάρος ΔΕΝ χάθηκε.

 

[jtrek79]

Συγγενείς που χάθηκαν, και ήθελα τόσα να τους πω!!

Τον γάτο μου, τον Ροκ, που χάθηκε το 2000 και ήμουνα μακριά, (το 87 τον μάζεψε η αδελφή μου από το δρόμο).

Την πρώτη μου δασκάλα στο νηπιαγωγίο

Τον φίλο μου τον Σπύρο, που πηγαίναμε μαζί σχολείο και συζητούσαμε μπαλκόνι - μπαλκόνι!

Την πρώτη μου βιντεοκασσέτα, με demo του video, και με το the power of love της Dion!!

Το δωμάτιο που έπαιζα!

Τα ταξίδια που έκανα σε όλη την ελλάδα με τους δικούς μου, τις πίτσες που τρώγαμε σε οικογένειακά εστιατόρια βλέποντας Βουτσά, και τα θερινά σινεμά.

Τα πρώτα σκιρτίματα!

Τη νιότη στα πρόσωπα αγαπημένων, ηθοποιών και μη!!

και φυσικά........................

το MIAMI VICE!!!!!

 

[kourampies]

Τα Arcades. Με την τότε παρακμιακή μορφή τους, με το σκοτάδι, την τσιγαρίλα, τις κακοσυντηρημένες generic made in greece καμπίνες και όλους τους γραφικούς τύπους που συναντούσες σε τέτοιους χώρους.

Το κάμπινγκ του ΕΟΤ στην Κυλλήνη.

Την πραγματική νυχτερινή διασκέδαση (σε όλες τις μορφές), και όχι αυτό που συμβαίνει σήμερα, με την κάθε καντίνα/καφενείο/οτιδήποτε να βάζει τέρμα τη μουσική και να το παίζει εφημερεύον μπουζουξίδικο, καταστρέφοντας την αγορά και τη διασκέδαση για όλους τους εμπλεκόμενους. Νοσταλγώ την εποχή που υπήρχαν λίγα, πραγματικά νυχτερινά, με σωστές προδιαγραφές μαγαζιά, γεμάτα κόσμο που διασκεδάζει πραγματικά.

Τις CRT οθόνες. Όντας λάτρης τον arcades αλλά και τον retro video games γενικότερα, ξέρω ότι κάποια πράγματα για να διατηρηθούν και να αποδίδουν όπως πρέπει, χρειάζονται CRT οθόνες με πραγματικά scanlines. Προσωπικά έχω την καβάτζα μου με μερικές CRT τηλεοράσεις/monitors, αλλά γενικότερα έχουν σταματήσει να παράγονται εδώ και χρόνια, και σε καμία δεκαετία θα είναι πάρα πολύ σπάνιες, και πολύ δύσκολο να συντηρηθούν.

Τον ελεύθερο χρόνο και τη διαφοροποίηση ημερών και ωρών. Ίσως φταίει ότι πλέον έχω φτάσει σε ηλικία που εργάζομαι στο 100%, αλλά θυμάμαι παλιότερα υπήρχαν αργίες, ωράρια, πρόγραμμα, μεσημέρια, και άλλα πολλά που πλέον μοιάζουν να έχουν εξαλειφθεί. Όλες οι μέρες έχουν γίνει ίδιες, και εργάσιμες.

Την εποχή που δεν υπήρχαν κινητά, instant messaging και social media, και υπήρχε σεβασμός στον προσωπικό χρόνο.

 

[stayros]

Τι θα θελα να ξαναδω που εχει τωρα πια χαθει;

Ειλικρινα παρα πολλα...

1) Το δευτερο απο τα δυο καλοκαιρινα σινεμα

(που δυστυχως εκλεισε για να γινει καφετερια)

στα Σεληνια,στην Σαλαμινα.

Εκει που για πρωτη φορα ειδα το "Καμικαζι,Αγαπη μου" με τον Σταθη Ψαλτη.

2) Το παλιο συνοικιακο παιχνιδαδικο "Ο Σκαραβαιος" στη γειτονια μου.

Που απο εκει μου ειχε παρει ο συγχωρεμενος ο αδελφος της μητερας

μου το πειρατικο καραβι Playmobil/3050.

3)Τον εν λογω θειο μου που αναφερω απο πανω...

4)Το εργοστασιο της LYRA.Που δυστυχως εκλεισε και επαψε να μας χαριζει

αξεχαστες στιγμες χαρας και ατελειωτες ωρες παιχνιδιου.

5)Το σινεμα Απολλων στο Πασαλιμανι.

Που εκλεισε και στη θεση του ειχε ανοιξει Dunkin Donuts.

6) Την καφετερια Rainbow στην Πλ.Μεμου στον Κορυδαλλο.

Ηταν η πρωτη καφετερια που συχναζα οταν πρωτοξεκινησα

να βγαινω για καφε.

Που επισης εκλεισε για να γινει σουβλακερι/κοτοπουλαδικο.

7) Το παλιο ψιλικατζιδικο με τα ελλενιτ στην οροφη

και την πετρινη προσοψη που ηταν λιγο πιο πανω

απο το σπιτι μου και ειχε μεσα τα παντα...

απο τσιχλες μεχρι οτι βαζει ο νους!

Εκλεισε και γκρεμιστηκε για να γινει εργαστηριο

για λουκουμια. :rant:

8) Το παιχνιδαδικο στον Πειραια απ' ωπου

επαιρνα ολα μου τα G.I.JOE.

Oπως ηταν παλια.

Kαι οχι οπως εχει καταντησει σημερα

που εχει μονο εποχιακα και κινεζικα!

9)Τα βιντεοκλαμπ της γειτονιας μου.

Ωπου γινοταν ο χαμος τα Σαβ/κα

για να βρεις να νοικιασεις ταινια.

10)Τα αυτοκολλητα και τα αλμπουμ της ΡΑΝΙΝΙ.


Τοτε που υπηρχαν ωραιες συλλογες και οχι οπως

σημερα που βλεπεις μονο ποδοσφαιρο!

11)To σπιτι που μενουμε αλλα οχι στην μορφη

που το γνωρισα αλλα στην μορφη που το ειχε

ο παππους μου.Με αυλη και καμαρακια! :wub:

12)Το παλιο Καραισκακη!

0

Για ευνοητους λογους...

Σας κουρασα...

Ειναι κι αλλα, αλλα...αφηστε το.

Γενικα θα ηθελα να ξαναδω τα 80s

σε ολο τους το μεγαλειο!!! :wub:

 

[PAPPOYS]

Πράγματι, καθώς το τόπικ είναι με απλό τρόπο δοσμένο, αλλά προσφέρεται μέχρι και για φιλοσοφική συζήτηση, για ν' αποφύγω τις επαναλήψεις και καμιά δυο σελίδες κείμενο για το τι "χάθηκε" πραγματικά και τι όχι θ' απαντήσω μονάχα...

Τον εαυτό μου το 1986 !!!

 

[tonytony]

Χάθηκε πια και ελπίζω να ξανάρθει κάποτε η ανεμελιά που είχαμε όλοι οι Έλληνες πριν μπούμε στην κρίση που μπήκαμε. Εγώ πάντως τη δική μου την έχασα δυστυχώς...

Χάθηκε αλλά ποτέ δεν έφυγε από το μυαλό μου και θα θελα πολύ να την ξαναδώ την κολλητή μου που έφυγε από την "άτιμη αρρώστια"...


Τα videoclubs με τα VHS που με αγωνία περίμενα ποια ταινία καινούργια θα κυκλοφορήσει.


Τα θερινά σινεμά που κάποτε έπαιζαν παλιές ελληνικές ταινίες και ήταν απόλαυση να τις (ξανα) δεις μέσα στη δροσιά και τα αρώματα...


Χάθηκαν τόσα πολλά ακόμα που αν καθήσω να τα θυμηθώ θα μελαγχολήσω κι άλλο...

 

[Rakeesh]

Τα κατοικίδιά που είχα στη εφηβεία.

Το σπίτι μου όπως ήταν πριν

Τοτε που δεν υπηρχαν torrents και abandonware sites. Τοτε που ενα Σαββατο μια φορα το μηνα πηγαινα με τον γέρο μου στη Στουρνάρη, κοίταζα τις βιτρίνες, με κερνούσε τυρόπιτα ή πιτσα, και τελικα έβρισκα το παιχνιδι που ήθελα. Και μετα χάζευα το μπροστα και το πισω του κουτιου κατα τη μαρτυρική διάρκεια της διαδρομής στον ηλεκτρικό μέχρι να φτάσουμε σπίτι. Και η μαγική στιγμή όταν το φορτώνα.

 

[georgeikos]

τα νεοκλασσικα της αθηνας που προυπηρχαν των κακογουστων κτιριων, το μινιον βεβαιως βεβαιως...την ομονοια ξανα...στρογγυλη , το κεντρο της αθηνας χωρις ολον αυτον τον τρομο...καποιες παλιες καφετεριες σινεμα και θεατρα αλλα και θερινα σινεμα...θα ηθελα να ξαναδω το λουνα παρκ στο φαληρο που ειπαν και αλλοι που περναγα ολα τα σαββατα εκει...καποιες παραλιες που ηταν παρθενες και τωρα δεν χωρας να περασεις, πολλες ελληνικες και ξενες ταινιες που επειαζε η κρατικη αλλα και τα ιδιωτικα τα πρωτα χρονια γιατι τωρα δεν δειχνουν τιποτα...γελαστες φατσες να σου λενε καλημερα και εχεις και τα νευρα σου μερικες φορες και θες να τους βρισεις (τωρα που το εχασα το αναζητω) ανθρωπια που λειπει απ ολους κτλ κτλ

 

[lass]

[Μελό mode on]

1. Το κέντρο της Αθήνας που πλέον δεν είναι για όλους (εγώ τουλάχιστον το σκέφτομαι κάπως πριν αποφασίσω να πάω)

2. Η συνέπεια. Νομίζω πως παλιότερα που δεν υπήρχαν κινητά και μεσσεντζέρι (!) οι άνθρωποι ήταν πιο συνεπείς στις συναντήσεις τους.

3. Το βάρος των λέξεων "συγνώμη", "υπόσχεση" κ.α. Μάλλον κάτι χάσαμε στην πορεία γιατί τώρα πια όποιος σου ζητήσει συγνώμη σε έχει μάλλον

ψιλοχ___ (συγνώμη και για την έκφραση).

4. Οι πραγματικές φιλίες, όταν οι άνθρωποι δεν εκμεταλλεύονταν απλά τον άλλο σε ώρα ανάγκης, αλλά υπήρχε αλληλοϋποστήριξη.

5. Οι ωραίες ελληνικές παραγωγές σε θέατρο, μουσική, κινηματογράφο, τηλεόραση, ραδιόφωνο. Τότε που έτρεχες να δεις Χορν στο θέατρο, αγόραζες ένα νέο δίσκο (βινυλίου πάντα) και τον απολάμβανες με την ησυχία σου, δεν ήξερες ποια ταινία να διαλέξεις, δεν έχανες τον "Άγνωστο πόλεμο" αλλά ούτε και το "Θέατρο της Κυριακής".

[Μελό mode off]

Και αφήνω το καλύτερο για το τέλος: τα λεφτά!

Τα υπόλοιπα τα είπατε εσείς.

 

[prisma]

[Μελό mode on]
2. Η συνέπεια. Νομίζω πως παλιότερα που δεν υπήρχαν κινητά και μεσσεντζέρι (!) οι άνθρωποι ήταν πιο συνεπείς στις συναντήσεις τους.

Nομίζω πως η συνέπεια δεν ήταν ποτέ προτέρημα των Ελλήνων. Στα υπόλοιπα συμφωνώ.

 

[kourampies]

Nομίζω πως η συνέπεια δεν ήταν ποτέ προτέρημα των Ελλήνων. Στα υπόλοιπα συμφωνώ.

Η ελάχιστη που υπήρχε αφανίστηκε με την έλευση των κινητών και του internet.

 

[lass]

Nομίζω πως η συνέπεια δεν ήταν ποτέ προτέρημα των Ελλήνων.

Η ελάχιστη που υπήρχε αφανίστηκε με την έλευση των κινητών και του internet.

Νομιζω θα συμφωνησω με τη δευτερη αποψη. Η ασυνεπεια οφειλεται πιο πολυ στον ανθρωπο.

Ξερω πολλους Ελληνες που ειναι συνεπεις.

 

[prisma]

Νομιζω θα συμφωνησω με τη δευτερη αποψη. Η ασυνεπεια οφειλεται πιο πολυ στον ανθρωπο.Ξερω πολλους Ελληνες που ειναι συνεπεις.

Εγώ έχω γνωρίσει ελάχιστους δυστυχώς. Σαφώς σαν τρισάθλιος λαός που είμαστε σε ορισμένα θέματα, το κινητό η το internet μπορεί να είναι μόνο η αφορμή που ψάχνουμε για να εξαφανίσουμε κάθε ίχνος συνέπειας ή οτιδήποτε άλλο. Αλλά όχι ότι τη διαθέτουμε σα προτέρημα εξ'αρχής.

Η ασυνέπεια μπορεί να οφείλεται στον άνθρωπο ή στη γενικότερη παιδεία ενός λαού. Το ίδιο ισχύει π.χ. με το να μη παρκάρεις πάνω στο πεζοδρόμιο απαγορεύοντας κάθε πρόσβαση στον πεζό. Μόνο που αυτό αποτελεί κανόνα στη χώρα μας και εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο έλλειψης παιδείας (μπορώ να φέρω δεκάδες άλλα παραδείγματα αλλά μη το παρακάνω με το off topic).

 

[mytinyworld]

Την αυλή μας με την τεράστια μουριά, το πατητήρι και το παλιό πηγάδι. Και την κούνια που είχε φτιάξει ο μπαμπάς μου με τα χεράκια του για τον αδερφό μου κι εμένα. Τη ζωή μας με λιγότερα υλικά αγαθά και περισσότερη ουσία. Αισθάνομαι ότι η ποσότητα έχει "πνίξει" την ποιότητα...

 

[zouzou]

Τις επισκέψεις σε φιλικά σπίτια, κυρίως όταν υπήρχαν παιδιά για παιχνίδι,

τα πάρτυ με ολη την τάξη καλεσμένη,

τη χαρά με την αγορά ενός καινούριου παιχνιδιού (πόσο τυχερή)

τη βόλτα στο Μινιον,

την αγάπη του παππού και της γιαγιάς (κυρίως αυτών που έφυγαν πρώτοι)

τις παρέες και τα υπέροχα δυο τελευταία χρόνια του δημοτικού,

τη γρανίτα (δε θυμάμαι πώς τη λέγανε, φράουλα σε μορφή στικ σε ξυλάκι) την άνοιξη στον δρόμο προς το σχολείο,

τα Disney παιχνίδια (κι έτσι ξεκίνησε η αγάπη μου για τα σταυρόλεξα),

τα στρουμφάκια

και χίλια δυο άλλα :flower:

 

[Jackie dragon]

Nα πωλούνται χαρτοκοπτικές και ξύλινες φιγούρες του Καραγκιόζη στα "παραδοσιακά" καταστήματα ψιλικών της γειτονιάς.. Ηταν κατι που ευτυχως πρόλαβα μεχρι το 1994 περιπου, η χαρα του ρετρο παιδιού της εποχής, τωρα πλεον αυτα θεωρουνται αδιανόητο να τα βρεις σε τετοιο μερος! Εποχη δημιουργιας, καλλιτεχνίας και εμπνευσης.. Ασύγκριτη εποχη σε ολα!

 

[mariadegrecia]

Σήμερα πιστεύω χάθηκε και η ζωή χωρίς τα κινητά τηλέφωνα... δεν ξέρω αν αναφέρθηκε ξανά αλλά έχουμε εξαρτηθεί τόσο πολύ με την κινητή τηλεφωνία! Είναι τρομερό , γιατί ια χαρά ζούσαμε και πιο πριν και μια χαρά διναμε τα ραντεβού μας και δεν χανόμασταν....

 

[stakovios]

Γαριδάκια Φοφίκο, τη μουριά που μου την έκοψαν... και τα πρόσωπα και ζώα που έχουν πια φύγει από τη ζωή.

 

[Σώτος Σώτος]

1. Να ξαναμυρίσω την μυρωδιά της θάλασσας λίγο πριν τη δω προτού φτάσουμε στην αμμουδιά... Την τότε μυρωδιά όμως, την έντονη που πλημμύριζε τα ρουθούνια μου λίγο πριν βιαστικά πετάξω μπλουζάκια, σορτσάκια και σαγιονάρες για να βουτήξω στη θάλασσα... Επειδή πλέον η θάλασσα δεν μου μυρίζει το ίδιο έντονα, ποιος ξέρει γιατί...

2. Να ξαναφάω σουβλάκι από πλανόδιο σουβλατζή με τρίκυκλο και ψησταριά στην καρότσα. Αυθεντικό, 10 δραχμές τιμή, αχνιστό, με το λεμονάκι και το ψωμάκι του στο χέρι και να μου τρέχουν τα σάλια...

3. Να ξαναδώ μέσα το σπίτι που γεννήθηκα και έζησα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, μόνο που τώρα ζουν άλλοι μέσα του. Μήπως να πάω να τους πω να με αφήσουν 10 λεπτά να μπω ή θα φάω ξύλο;

4. Να ξαναπαίξω pacman, wonder boy, arcanoid, double dragon, pang κλπ. σε παλιό coin-up με τασάκι τίγκα στις γόπες και ντουμάνι καπνίλα ακούγοντας την ηχητική πανδαισία των arcades.

5. Να βλέπω στους δρόμους Lada, Fiat, Seat, Simca, Scoda και μηχανάκια Floretta, Zundapp, Carelli με οδηγούς ρετρό μαγκάκια με χαίτη να ανεμίζει, ριγέ T-shirt με κοφτό μανίκι ανεβασμένο στο σβέρκο από τον αέρα, με τσόκαρα, κομμένη εξάτμιση και φυσικά χωρίς κράνος !!!!!!