Έχω την αίσθηση ότι ένα καλοκαίρι έφυγε χωρίς να προβληθεί σε επανάληψη το σίριαλ. Πάντως, έχοντας την απόσταση αυτή μετά την τελευταία φορά που το παρακολούθησα και γενικότερα, διαβάζοντας και πάλι τα όσα έχουν γραφτεί σε αυτό εδώ το τοπικ, καταλήγω στα εξής.
1. Έχω την αίσθηση ότι τελικά, η προβολή αυτή των χαρακτήρων με αυτή την υστερία και γκρίνια, ότι έχει μια βάση στην πραγματικότητα και δίνονται άκρως ρεαλιστικά χαρακτηριστικά στο σύνολο. Πλέον λόγω των καταστάσεων που ζούμε, νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι έχουμε χάσει το κέφι μας αλλά πάντοτε θα υπήρχε κάποιος λόγος που θα ήμασταν και θα είμαστε κακόκεφοι συνεπώς, το Ρετιρέ αποτυπώνει τα καθημερινά σκηνικά που μπορεί να ζήσει ο καθένας μας, για παράδειγμα, την απροειδοποίητη επίσκεψη συγγενών με τους οποίους δεν έχουμε και τις καλύτερες δυνατές σχέσεις οι οποίες είναι και τεταμένες συνεπώς, δεν ήταν απλά μια συγκεκριμένη περίπτωση αυτή που έδειχνε ο αείμνηστος Δαλιανίδης στο σενάριο του, μάλλον είναι ο κανόνας. Οι σχέσεις μεταξύ συγγενών, οι σχέσεις μεταξύ ανδρόγυνου, οι σχέσεις μεταξύ συναδέλφων, ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, δεν είναι μια κατάσταση ουτοπική συνεπώς, δημιουργείται ένας μεγαλύτερος βαθμός ταύτισης του θεατή με τους πρωταγωνιστές. Επομένως, ηθογραφικά, το σενάριο πιάνει το σφυγμό της πραγματικότητας.
2. Αναφέρθηκαν επίσης οι επαναλήψεις στο Ρετιρέ από καταστάσεις/σκηνικά/διαλόγους/γεγονότα/φράσεις από παλαιότερες τηλεοπτικές δουλειές του Δαλιανίδη. Λόγω της γνωστής τακτικής της ΕΡΤ με τη διαγραφή παλαιών σίριαλ, την καταστροφή αυτή του υλικού που δεν μας δίνει τη δυνατότητα να γευτούμε τις ερμηνείες του κυρ Γιώργη, της Ρένας Παγκράτη στο Λουνα Παρκ και στα Καθημερινά, νομίζω ότι ο Δαλιανίδης το παίζει έξυπνα, κλείνοντας το μάτι στον νεαρό θεατή.
Βάζοντας μεν οικείες καταστάσεις για τους παλαιούς τηλεθεατές που πρόλαβαν σε πρώτη προβολή τα εξαφανισμένα πλέον σίριαλ, δίνει την ευκαιρία στους νεότερους τηλεθεατές που δεν έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν τη Δαλιανίδεια γραφή από τα κλασικά του έργα, να τη γνωρίσουν σε μια νεότερη διασκευή, είτε αυτή λέγεται Οδός Ανθέων είτε λέγεται Ρετιρέ.
Ήταν γνωστό άλλωστε από τότε το πλιάτσικο που είχε γίνει στο υλικό της ΕΡΤ συνεπώς, ίσως ήταν η απάντηση του Δαλιανίδη στο γεγονός, ότι τελικά δεν έχει χαθεί η εσανς του τότε, άσχετα που δεν έχει σωθεί πλειάδα υλικού που το δείχνει ως φρέσκο πράγμα και όχι ως ανακατασκευασμένο.
1. Έχω την αίσθηση ότι τελικά, η προβολή αυτή των χαρακτήρων με αυτή την υστερία και γκρίνια, ότι έχει μια βάση στην πραγματικότητα και δίνονται άκρως ρεαλιστικά χαρακτηριστικά στο σύνολο. Πλέον λόγω των καταστάσεων που ζούμε, νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι έχουμε χάσει το κέφι μας αλλά πάντοτε θα υπήρχε κάποιος λόγος που θα ήμασταν και θα είμαστε κακόκεφοι συνεπώς, το Ρετιρέ αποτυπώνει τα καθημερινά σκηνικά που μπορεί να ζήσει ο καθένας μας, για παράδειγμα, την απροειδοποίητη επίσκεψη συγγενών με τους οποίους δεν έχουμε και τις καλύτερες δυνατές σχέσεις οι οποίες είναι και τεταμένες συνεπώς, δεν ήταν απλά μια συγκεκριμένη περίπτωση αυτή που έδειχνε ο αείμνηστος Δαλιανίδης στο σενάριο του, μάλλον είναι ο κανόνας. Οι σχέσεις μεταξύ συγγενών, οι σχέσεις μεταξύ ανδρόγυνου, οι σχέσεις μεταξύ συναδέλφων, ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, δεν είναι μια κατάσταση ουτοπική συνεπώς, δημιουργείται ένας μεγαλύτερος βαθμός ταύτισης του θεατή με τους πρωταγωνιστές. Επομένως, ηθογραφικά, το σενάριο πιάνει το σφυγμό της πραγματικότητας.
2. Αναφέρθηκαν επίσης οι επαναλήψεις στο Ρετιρέ από καταστάσεις/σκηνικά/διαλόγους/γεγονότα/φράσεις από παλαιότερες τηλεοπτικές δουλειές του Δαλιανίδη. Λόγω της γνωστής τακτικής της ΕΡΤ με τη διαγραφή παλαιών σίριαλ, την καταστροφή αυτή του υλικού που δεν μας δίνει τη δυνατότητα να γευτούμε τις ερμηνείες του κυρ Γιώργη, της Ρένας Παγκράτη στο Λουνα Παρκ και στα Καθημερινά, νομίζω ότι ο Δαλιανίδης το παίζει έξυπνα, κλείνοντας το μάτι στον νεαρό θεατή.
Βάζοντας μεν οικείες καταστάσεις για τους παλαιούς τηλεθεατές που πρόλαβαν σε πρώτη προβολή τα εξαφανισμένα πλέον σίριαλ, δίνει την ευκαιρία στους νεότερους τηλεθεατές που δεν έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν τη Δαλιανίδεια γραφή από τα κλασικά του έργα, να τη γνωρίσουν σε μια νεότερη διασκευή, είτε αυτή λέγεται Οδός Ανθέων είτε λέγεται Ρετιρέ.
Ήταν γνωστό άλλωστε από τότε το πλιάτσικο που είχε γίνει στο υλικό της ΕΡΤ συνεπώς, ίσως ήταν η απάντηση του Δαλιανίδη στο γεγονός, ότι τελικά δεν έχει χαθεί η εσανς του τότε, άσχετα που δεν έχει σωθεί πλειάδα υλικού που το δείχνει ως φρέσκο πράγμα και όχι ως ανακατασκευασμένο.
Μα αυτοί στο Μέγκα δεν έχουν κανένα σεβασμό σ'εμάς του φανατικούς του Ρετιρέ!
