Η συζήτηση μεταξύ του Mr.Computer και του xc8 με κάνει να θέλω να γράψω 2 λόγια για τις αγαπημένες μου δισκέτες.
Δισκέτες, δισκέτες, δισκέτες, μια τρέλα στα 90s.
Την γνώρισαν και την έζησαν οι χρήστες μέσα από τους Atari ST/PC, και κυρίως την Amiga, όσοι δε μπήκαν στο δέλεαρ της κόπιας-αντιγραφής.
Το έχω ξαναγράψει, είχα χιλιάδες δισκέτες, δισκέτες στο πάτωμα που δεν έμπαινα στον κόπο καν να σηκώσω.
Μέχρι είχαμε φτιάξει στόχο από χρωματιστές δισκέτες που τον σημαδεύαμε με αεροβόλο όπλο (ναι ξέρω, ακούγεται κάπως).
Αφήνω έξω τα μαγαζιά (τους επαγγελματίες της αντιγραφής της εποχής), από την μεριά του ερασιτέχνη πειρατή η αναζήτηση της φθηνότερης noname δισκέτας ήταν το άγιο δισκοπότηρο.
Έτσι για να θυμηθούμε, στο περίπου, γιατί έχουν περάσει και 30 χρόνια...
Ένα κουτί noname (10 δισκέτες) κόστιζε 200-250 δραχμές, 250-300 δραχμές οι Verbatim, ακριβότερες οι Maxell, TDK, Sony, κ.τ.λ.
Με τα πολλά βρήκαμε μια άκρη στις 100 δραχμές το κουτί. Με την παρέα μου, τις αποκαλούσαμε λιμανίσιες, γιατί ο άνθρωπος που μας τις προμήθευε τις αγόραζε κάπου κοντά στο λιμάνι του Πειραιά.
Αν έπαιρνες 10 κουτιά (100 δισκέτες) τις έπαιρνες 80 δραχμές το κουτί. Με ένα χιλιάρικο δηλαδή, αγόραζες 100 άδειες δισκέτες και έμεναν 200 δραχμές να πάρεις και 1 κουτί καλές χα χα. Παζαρεύαμε τις 50 δραχμές το κουτί, αν παίρναμε 100 κουτιά (1000 δισκέτες).
Οι αριθμοί μην προκαλούν εντύπωση, ένας καλός πειρατής της εποχής έδινε 500-1000 την εβδομάδα.
Έπρεπε να υπολογίσεις την χασούρα. Σχεδόν κάθε κουτί noname είχε ελαττωματικές. Υπήρχε περίπτωση ολόκληρο του κουτί να είναι για πέταμα. Δεν υπήρχαν επιστροφές. Αφού λέγαμε για αστείο, αν θα την βγάλει μέχρι την πόρτα.
΄Έντονες, υπέροχες αναμνήσεις, σκέφτομαι πως τώρα σπίτι δεν έχω ούτε μία, για δείγμα. (Οκ, μάλλον έχω στην αποθήκη).
-Μάζεψε τις κασέτες από το πάτωμα τώρα!
-Δισκέτες λέγονται ρε μάνα, δισκέτες, (ρε π....η μου).