Ὡραία ταινία. Ὄχι αὐτὴ ποὺ καταπιάνεται μὲ τὰ μεγάλα θέματα τῆς ζωῆς, κοινωνικά, πολιτικά, μεταφυσικὰ καὶ δὲν ξέρω 'γὼ τί ἄλλο. Σίγουρα ὅμως καλοστημένη μὲ καλὴ ἑρμηνεία ἀπὸ τοὺς ἡθοποιούς. Μοῦ ἄρεσε πάρα πολὺ ἡ Deborah Reed στὸν ρόλο τῆς ξεμυαλίστρας ἐγγλέζας κουκλάρας ποὺ κάνει ἄνω-κάτω τὴν ζωὴ τοῦ Cycladic lover Πρέκα (γειά σου ρὲ Πρέκα πατριωτάκι!). Κι ὲγὼ πιστεύω ὅτι ὁ Πρέκας ἄξιζε κάτι καλλίτερο στὸν κινηματογράφο. Εἶναι κρίμα νὰ βγαίνει στὰ κανάλια (ἀπ' ὅ,τι ἀκούω, γιατὶ δὲν τὰ βλέπω) καὶ νὰ χλευάζεται. Εἶναι πατριώτης, ἀλλὰ τὸ παρακάνει καὶ στὸ τέλος γίνεται γραφικὸς καὶ δὲν πρέπει. Πάντως ἡ ταινία ἀντανακλᾶ καὶ μιὰ ἀλλαγὴ ἠθῶν στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία. Ἡ ταινία προσεγγίζει μιὰ ἀπρόσμενη κι ἀλλόκοτη ἱστορία συζυγικῆς ἀπιστιίας, μὲ διαφορετικὸ τρόπο. Σαφῶς ὄχι καυστικὸ ἢ κωμικὸ ὅπως γινόταν παλαιότερα, οὔτε ὅμως καὶ ἐπικριτικό. Μοῦ κάνει ἐντύπωση αὐτὴ ἡ προσέγγιση, γιατὶ ἡ ταινία γυρίστηκε στὰ τελειώματα τῆς χούντας.
Ἡ μουσικὴ ἐπένδυση τοῦ Χατζηνάσιου εἶναι ἐκπληκτική καὶ νιώθω τυχερὸς ποὺ τὴν ἔχω. Ἀγαπημένο μου μουσικὸ κομμάτι ἀπὸ τὸν δίσκο εἶναι τὸ «Ἀναμνήσεις», εἶναι αὐτὸ ποὺ ἀκούγεται, ὅταν ὁ Πρέκας ἀφήνει ὁριστικὰ τὴν Μέϋ στὸ κότερο γιὰ νὰ ἐπιστρέψει στὴ «μανούλα» γυναίκα του Τσοπέη. Ἂν δὲν κάνω λάθος, τὴν ταινία τὴν ἔχω σὲ VHS, ἀπὸ τὶς λίγες ποὺ ἔχω γράψει, πρέπει νὰ τὴν βρῶ νὰ τὴν ψηφιοποιήσω. Αὐτά.
