1821 - Αγαπημένη Ταινία

[αριαδνη]

Και Κουρκουλος παιδιά στην νύκτα των δικαστών ή αλλιώς στην δική του θρυλικου γέρου του Μωρία. Ή απολογία του ως δικαστικού είναι για όσκαρ, αψεγαδιαστος στον μονόλογο του.

 

[elephadas]

Μα έχει σχέση με το 21 αυτή η ταινία αυτή? Αναφέρεται στις πολιτικές ίντριγκες της Οθωνικής περιόδου, ή μάλλον της αντιβασιλείας. Απλώς τα πρόσωπα της υπόθεσης περιλάμβαναν (πρωτ)αγωνιστές της επανάστασης και πολλοί φοράνε φουστανέλλες.

 

[αριαδνη]

Μα έχει σχέση με το 21 αυτή η ταινία αυτή? Αναφέρεται στις πολιτικές ίντριγκες της Οθωνικής περιόδου, ή μάλλον της αντιβασιλείας. Απλώς τα πρόσωπα της υπόθεσης περιλάμβαναν (πρωτ)αγωνιστές της επανάστασης και πολλοί φοράνε φουστανέλλες.

Κοίτα εγώ θα την συμπεριέλαβα και αυτήν στις ταινίες για το 21' σαμπως ο γέρος δεν ήταν ή μέγιστη φιγούρα του αγώνα; Βλέπουμε πως του φέρονται μετά οι συμπατριώτες του για το ευχαριστώ, είναι σαν το σίκουελ του 21'! Αυτήν την στιγμή το Μακεδονια τιβι έχει μία σύγχρονη ταινία για το 21' την" πολιορκια" ! Όποιος θέλει την βλέπει.

 

[αριαδνη]

Φέτος που συμπληρώνονται τα 200 χρόνια , πρέπει να δούμε ξανά κάποιες από τις θρυλικες αυτές ταινίες. Τώρα ψάχνω τι θα δείξουν τα κανάλια. Ελπίζω να δείξουν και τις πιο σπάνιες ειδικά φέτος! Παιδιά υπάρχει και ρετρό σειρά Μαντω Μαυρογενους το ξερετε; Και ποια κάνει εκεί την Μαντω;

 

[αριαδνη]

Στην ertflix ή μπουμπουλινα και έχω χρόνια να την δω

 

[mela]

Μαντώ Μαυρογένους η Κάτια Δαναδουλάκη βέβαια στη σειρά. Χθες το Open πρόβαλε και την ταινία με την Τζένη Καρέζη και τον Πετρο Φυσσούν, αγαπημένη ταινία κι αυτή.

 

[αριαδνη]

Μαντώ Μαυρογένους η Κάτια Δαναδουλάκη βέβαια στη σειρά. Χθες το Open πρόβαλε και την ταινία με την Τζένη Καρέζη και τον Πετρο Φυσσούν, αγαπημένη ταινία κι αυτή.

Προδομένος λαός, Μαντω μαυρογενους!

 

[TZELASO]

Εγώ πάλι νομίζω ότι καλύτερη ταινία απ' όλες, είναι ο "Παπαφλέσσας". Ο Παπαμιχαήλ είναι φοβερός στο ρόλο.

 

[αριαδνη]

Και φυσικά χθες έβαλε Παππαφλεσσα διότι 25 μαρτιου χωρίς Παππαφλεσσα είναι σαν πασχα χωρίς Ιησου από την Ναζαρετ.
Παιδιά ξέρετε γιατί οι γάλλοι είχαν τόση μεγάλη αγάπη στον Μάρκο Μποτσαρη; Και ο Βικτωρ Ουγκο και ο Βερν ακόμα και το μνήμα στο Μεσολλογγι του Μποτσαρη από γαλο γλύπτη έγινε, ή κορη της Ελλαδος.
Yπαρχει και οδός προς τιμήν του. Και στάση του μετρό προς τιμήν του.

 

[hannele]

Θα επικεντρωθώ στους ρόλους...

Παπαμιχαήλ-Παπαφλέσσας.
Αν κι σε κάποια σημεία (ιδίως σε μονολόγους) ήταν λίγο υπερβολικό κι στομφώδες το παίξιμο του, αναμφίβολα ήταν ένας καλός Παπαφλέσσας. Επίσης η αποτύπωση της εμφάνισης των Καλαβρούζου-Νικηταρά κι Ρευματά-Α.Υψηλάντη ήταν εξαιρετικά κοντά στην πραγματική εμφάνιση των δύο οπλαρχηγών.

Διανέλλος-Καλόγηρος Σαμουήλ.
Στην ταινία "Σουλιώτες" αρκετά καλή η ερμηνεία του στο τέλος που ανατινάσει το Κούγκι.

Κατράκης-Κολοκοτρώνης κι Κούρκουλος-Πολυζωίδης στη "Δίκη των δικαστών". Τα λόγια είναι περιττά. Εξαιρετικοί.
Ομολογώ ότι κι ο Τσάγκας-Μάσσον ήταν υπέροχος κακός, σε σημείο να θέλεις να του χώσεις μπουνιά στην οθόνη.

Καρέζη-Μαυρογένους, ούτε κρύο ούτε ζέστη. Μου άρεσε όμως το ενδυματολογικό, όμορφα φορέματα κι χτενίσματα. Φυσσούν-Δ.Υψηλάντης δεν μου άρεσε, δεν ξέρω γιατί, αδιάφορος. Αταίριαστοι με την Καρέζη σαν δίδυμο.

Παππά-Μπουμπουλίνα
Καλή. Ταίριαζε κι στο φιζίκ της Μπουμπουλίνας. Ως Φροσύνη όμως στην "Λίμνη των σταναγμών" δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε, η Φροσύνη -όπως λένε- ήταν αρκετά "εύθραυστη". Η Μαυροπούλου ταίριαζε περισσότερο.

Απο τους Παπαγιαννόπουλο-Καρούζο-Φ.Σάντσο ως Αλή Πασά, νομίζω πρώτος έρχεται ο Καρούζος, μετά ο Παπαγιαννόπουλος κι τελευταίος ο Σάντσο σε απόδοση. Κι οι 3 όμως ήταν πάρα πολύ κοντά στην αποτύπωση της εμφάνισης του πασά.

 

[Outcast]

Οι ταινίες της "junta films" είναι για πέταμα ανεξαιρέτως. Τραγελαφικές "ερμηνείες", σενάριο κομμένο και ραμμένο στα production values του "πουλιού" , ελλάς-ελλήνων-χριστιανών , το αντίστοιχο 'για την ιστορία' του 'τζατζίκι φέτα και γκρηκ αηλαντ' που επωλείτο 'για τον τουρισμό'. Ασφαλώς βέβαια στις ταινίες αυτές ξεφύτρωσαν και ατάλαντοι που μετά έπιασαν στασίδι ως τηλε-γυρολόγοι και μπολιάστηκαν με το "παλιό καστ" της προ-χουντικής κινηματογραφίας... το οποίο δάνεισε ένα (κάποιο) credibility στις φαιδρές αυτές "ταινίες". Ο Παπαφλέσσας σώζεται από τον Παπαμιχαήλ και το soundtrack.

Ξέχωρα από τον εσμό η Δίκη Των Δικαστών γιατί τήρησε σε ένα βαθμό τα ιστορικά γεγονότα, χωρίς να αποφύγει καποιο μελόδραμα, αλλά κυρίως γιατί ο Γλυκοφρύδης ήταν άνθρωπος της τέχνης και όχι υπάλληλος των τσοπάνηδων "γαλονάδων" και "παραγωγών" τύπου Τζεημς Πάρις (γελάω).

Πάντως, όχι μόνον κάνουν λάθος όσοι διατρανώνουν το "τέλος" του ιστορικού σινεμά μετά το '74, αλλά στον αντίποδα βλέπω παντελή άγνοια για την μοναδική ταινία που αποτύπωσε το πνεύμα, την πράξη και εν τέλει την Ήττα του αντάρτικου 1821-1826... αναφέρομαι ασφαλώς στο "Μπαυρον - Μπαλάντα για ένα δαίμονα". Με ιστορικό φόντο την γενοκτονική πολιορκία του Μεσολογγίου , η άφιξη του Βύρωνα πυροδοτεί μία κατάβαση στον Άδη, ενώ το ένοπλο πασχίζει να επιβιώσει σε μία έγκλειστη πόλη που πολιτικοί, στρατιωτικοί, και ο λαός που πάλεψε με ό,τι είχε (και κυρίως ό,τι δεν είχε), αντιμετωπίζει τον αφανισμό μες στη λάσπη και το κρύο. Ρόλος ζωής για τον Μάνο Βακούση στον ρόλο του Λόρδου Βύρωνα, και τους δαίμονες που αντιμετωπίζει στην τελευταία του μεγαλειώδη ραψωδία. Ειρήσθω εν παρόδω, η ταινία θίγει και την παρουσία των ξένων που πολέμησαν και πέθαναν κατά την καταστροφή της πόλης.

Οι πολιορκητές δεν "φαίνονται" σε κανένα πλάνο. Υπόκωφοι ήχοι από κανονιοβολισμούς σφυρηλατούν την αδιόρατη, δολοφονική απειλή στο μουντό, κλειστοφοβικό πνεύμα του "Σταλκερ". Το τέλος είναι γνωστό, η ταινία λοιπόν δεν σερβίρει αναμασήματα ή στρογγυλεύματα, αλλά την ιλιγγιώδη αργή πτώση στην σπειροειδή τελετουργία που της αρμόζει και της προσδίδει τόσο οικουμενικότητα όσο και μία αμιγώς ελληνική αντίληψη για τον θάνατο και την δόξα, ("both draw near") ως ελάχιστο θεμέλιο εθνικής ταυτότητας.

 

[αριαδνη]

Φίλε μου θα διαφωνησω κατά την γνώμη μου δεν είναι καθόλου ωραία ταινία" ή μπαλάντα για έναν δαιμονα" εκτός και αν θέλει να τιμήσει τον τίτλο της...
Δεν μπορώ να φανταστώ τόσο σκοτάδι σε έναν τόπο με τόσο ήλιο. Τουλάχιστον οι άλλες ταινίες που απορρίπτεις είχαν κάποιες ευαισθησίες εδώ καμιά και μιλάμε για έναν διάσημο ποιητή.

 

[AEON]

@Outcast Θα παρακαλέσω να αποφεύγονται οι εριστικοί πολιτικοί χαρακτηρισμοί που μπορούν οδηγήσουν σε πολιτικές συζητήσεις ή πολιτικούς καβγάδες, αμφότεροι των οποίων δεν επιτρέπονται στο forum.

 

[αριαδνη]

Για όποιον θέλει ή ερτφλιξ έχει ανεβάσει την" ταινία με τον Βυρωνα ή μπαλάντα ενός δαιμονα" . Και να την κρινουμε όχι πολιτικά αλλά κινηματογραφικά.

 

[Outcast]

Φίλε μου θα διαφωνησω κατά την γνώμη μου δεν είναι καθόλου ωραία ταινία" ή μπαλάντα για έναν δαιμονα" εκτός και αν θέλει να τιμήσει τον τίτλο της...
Δεν μπορώ να φανταστώ τόσο σκοτάδι σε έναν τόπο με τόσο ήλιο. Τουλάχιστον οι άλλες ταινίες που απορρίπτεις είχαν κάποιες ευαισθησίες εδώ καμιά και μιλάμε για έναν διάσημο ποιητή.

Αριάδνη ,

Οι ταινίες που απορρίπτω είναι μία κακόγουστη (κινηματογραφικά πάντα) "εκδοχή" της επανάστασης που όχι μόνο δεν την "τιμούν" αλλά την εκφυλίζουν στο γνωστό τρίπτυχο "τζατζίκι - ουζάκι - βακανς στη χώρα του ήλιου". Καρτ-ποστάλ του ραγιαδισμού, σαφώς ο Κούνδουρος το θρυμματίζει και πολύ καλά κάνει.

Ήλιο έχουν όλοι οι τόποι. Γιατί τόσος μετεωρολογικός ψυχαναγκασμός; Η ιστορική μοναδικότητα της εγχώριας ταυτότητας και όχι της ξενόφερτης από ηλιοκαμένους τόπους που έχουν να επιδείξουν ξηρασία, βαρβαρότητα και οιωνεί προφήτες/μεσσίες κλπ έγκειται σε μεγάλο βαθμό στο σκότος -> ο Αχέροντας, ο Αδης, τα Καβείρια Μυστήρια. Το σκότος αυτό δεν είχε αδυναμία και κακομοιριά, αλλά σθένος και μέθεξη. Ως άλλος Οδυσσέας, ο Βύρωνας στο Μεσολόγγι συναντά ένα βορτεξ όπου ο κόσμος των ζωντανών κοιτάζει τον κόσμο των νεκρών στο έρεβος της επιθανάτιας δόξας. Έτσι , ο διαχρονικός μύθος γίνεται το κινηματογραφικό εργαλείο για τον καμβά της επικείμενης γενοκτονίας. Καμία άλλη ταινία δεν τίμησε έτσι την ιστορική μνήμη και την σημασία αυτής της βάρβαρης καταστροφής. Εδώ δεν υπάρχει happy ending όπως στο ομηρικό έπος, οι βέβηλοι σφετεριστές δεν θα σφαγιαστούν σε ένα ντελίριο ορφικής εκδίκησης. Με εξαίρεση την Μάνη που έφυγαν κλωτσηδόν (απορώ γιατί κανείς δεν σκέφτηκε μία ταινία για το ass-whooping που επιφύλαξαν οι Μανιάτισσες με τα δρεπάνια στους εισβολείς... το σκηνικό θα ήταν εντελώς Blood Fire Death), οι μισθοφόροι της ιμπραημικής εκστρατείας αιματοκύλισαν τον τόπο. Κατ' αναλογία , το Μεσολόγγι είναι πιο "κοντά" στις Θερμοπύλες, παρά στην Ιθάκη. Αντίσταση χωρίς συνθηκολόγηση, χωρίς ελπίδα.

"-And the mud, Sir?
-Free souls hover above the mud."

Μες στο κρύο, την φτώχεια και την λάσπη ξεσηκώθηκαν οι εξαθλιωμένοι, εκεί πάλεψαν και πέθαναν. Αυτός ήταν ο τόπος μετά από αιώνες κατοχικού σφερετισμού, οποιαδήποτε "ηλιόλουστη" αντίληψη λειαίνει την κτηνωδία των κατοχικών δυνάμεων. Το ένοπλο 1821-1826 δεν έγινε με χαμόγελο και σινεμασκοπ πενταήμερης. Ενστικτωδώς, όσες κ όσοι πήραν τα όπλα, αναγνώρισαν τον θάνατο και την δόξα ως ένα. Τρόπος να ζεις, τρόπος να πεθάνεις.

 

[αριαδνη]

Όταν ξεκίνας να κάνεις μία ταινία βρίσκεις πρώτα ανάλογο πρωταγωνιστη! Να φέρνει και στο φυσικ και στον ψυχισμό του ηρωα. Ιδού πορτραίτο του λόρδου Βυρωνα, ο άνθρωπος ήταν Άγγλος, αριστοκρατης ρομαντικος ποιητης τι δουλειά έχει ένας ηθοποιός με καθαρά μεσογειακά χαρακτηριστικά; Επίσης έχω πάει πολλές φορές στο Μεσολλογγι πουθενά στην ταινία δεν το αναγνωρισα. Μάλλον το πας στο ασυνείδητο , συμβολικό στοιχείο και όχι στην καθαυτή ιστορική στιγμη

 

[Outcast]

Όταν ξεκίνας να κάνεις μία ταινία βρίσκεις πρώτα ανάλογο πρωταγωνιστη! Να φέρνει και στο φυσικ και στον ψυχισμό του ηρωα. Ιδού πορτραίτο του λόρδου Βυρωνα, ο άνθρωπος ήταν Άγγλος, αριστοκρατης ρομαντικος ποιητης τι δουλειά έχει ένας ηθοποιός με καθαρά μεσογειακά χαρακτηριστικά; Επίσης έχω πάει πολλές φορές στο Μεσολλογγι πουθενά στην ταινία δεν το αναγνωρισα. Μάλλον το πας στο ασυνείδητο , συμβολικό στοιχείο και όχι στην καθαυτή ιστορική στιγμη

Λογικό να μην το αναγνωρίσεις. Το Επαναστατικό Μεσολόγγι καταστράφηκε ολοσχερώς από αμείλικτους δολοφόνους μισθοφόρους . Κάποιο πρόβλημα θα υπήρχε εαν η ταινία έδειχνε οικεία μέρη. Δεν πρόκειται για φιλμάκι του ΕΟΤ αλλά για την σκληρή, ωμή αλήθεια, κάτι που ο Κούνδουρος δεν κόλωσε να δείξει και στο "1922" , προς ενόχληση "πολλών και διαφόρων" που από τότε μεθόδευαν αφηγήματα "στριμώγματος στην προκυμαία". Επιπλέον : το Μεσολόγγι του Βύρωνα είναι το σκοτεινό Ηλύσιο Πεδίο μίας ελεγειακής αλληγορίας - το εικαστικό doppelganger των "φωτεινών" καρέ της ανεγκέφαλης επιφάνειας (ο...προαναφερθείς ΕΟΤ).

Ως προς το physique και ό,τι αυτό περικλείει. Τα πορτραίτα είναι απεικονίσεις - και όπως κάθε απεικόνιση βρίθουν υποκειμενισμών, της εξύψωσης του απεικονιζόμενου εάν είναι προϊόν παραγγελίας ή της άποψης του δημιουργού, εάν ήταν προϊόν ελεύθερης καλλιτεχνικής πράξης. Ας πούμε, σε μία πρόσφατη "απεικόνιση" μίας ταινίας για την Mary Shelley, τόσο ο Percy όσο και ο Byron παρουσιάζονται ως φαλλοκράτες, σφετεριστές κλπ. Ο Byron δε, κάτι σαν τον Harvey Weinstein της ρομαντικής προ-βικτωριανής εποχής. Λογικό - η ταινία "υποτάσσει" την ιστορική αλήθεια (ένας ζόρικος όρος έτσι και αλλιώς) στα γνωστά νεότευκτα "woke"/cancel culture ψυχωσικά σύνδρομα. Έτσι, κάποιος που θα "μορφωθει" για τον Byron από αυτήν την ταινία, θα δει έναν σάτυρο αμείλικτο τσαρλατάνο που χρησιμοποιούσε τις λέξεις σαν τις γυναίκες - με εξαπάτηση και δόλο.

Η απεικόνιση του Κούνδουρου δείχνει τον Byron να φτάνει στο Μεσολόγγι σωματικά και ψυχικά εξαντλημένο. Στην αρχή ψάχνει και αυτός τον "ήλιο". Διερωτάται: "Αυτή είναι η ηλιόλουστη Ελλάδα των παιδικών μου ονείρων;". Βαθμιαία, εξελικτικά, τελετουργικά, αντιλαμβάνεται την κατάσταση. Στην κομβική σκηνή στο τυπογραφείο, όπου τυπώνονταν οι μπροσούρες με τα επαναστατικά μηνύματα, ο Byron αναγνωρίζει τον χαρακτήρα της ελληνικής επανάστασης, και το διαχρονικό της μήνυμα. Η αφήγηση των επιστολών της (ετεροθαλούς) αδελφής του, (εν μέρει το σκάνδαλο εκείνο αποτέλεσε τον λόγο που έφυγε από το Λονδίνο), αποκαλύπτει την λατρεία του Byron για την Ελλάδα. Με φθόνο σχεδόν, η αδελφή του αδυνατεί να κατανοήσει αυτήν την μυστικιστική σχέση, ενός ρομαντικού αριστοκράτη ποιητή και bon viveur με έναν τόπο πνιγμένο στη βροχή και στις κακουχίες. Η αδελφή του "βλέπει" ακόμα τον Βύρωνα Άγγλο, στο Λονδίνο. Το στιγμιότυπο, ως στιγμή στο χρόνο, χάνεται και προσπερνάται από την εξελικτική δυναμή του χρόνου, που επιτρέπει μόνο στα διαχρονικά μοτίβα να επιβιώσουν και να επιβληθούν.

Αυτή λοιπόν η αντίληψη για τον "Άγγλο' Βύρωνα, όπως η αντίληψη για το "οικείο μας" Μεσολόγγι "as it stands", δεν είναι η "καθαυτή ιστορική στιγμή" αλλά το επιφανειακό της στιγμιότυπο. Αριάδνη, ο συμβολισμός εξαντλείται στο επιφανειακό και στο προφανές. Κάτω και πίσω και πέρα από αυτό, ενυπάρχει όχι το "ασυνείδητο" αλλά το απαύγασμα του αληθινού: η πεμπτουσία της ένοπλης επανάστασης ως Συμβάν που τέμνει και ταυτόχρονα εντάσσεται στο διαχρονικό ιστορικό πλαίσιο της ύπαρξης αυτής, του αγώνα για ύπαρξη - ένα έθνος ως ζωντανός δια-χρονικός οργανισμός που μάχεται για να υπάρξει. Γιατί λοιπόν αναζητείς έναν Άγγλο, λονδρέζο ευπατρίδη ως physique σε αυτό το αφήγημα;

"-Πότε θα πεθάνω; ... Πες μου!
-Ποτέ"

Στο καλλιτεχνικό αφήγημα, η αλληγορία (άλλο πράγμα από τον συμβολισμό), υπηρετεί αυτό το απαύγασμα του αληθινού: αυτή ήταν η πολιτιστική ομορφιά και η διδακτική αξία του ομηρικού έπους, των τραγωδών, της αρχαίας γραμματείας. Υπό αυτήν την έννοια, ο πρωταγωνιστής σαφώς και επιλέχθηκε σωστά. Φιλέλληνας κατά την άφιξη του στο Μεσολόγγι, μέσα από την σπειροειδή ελεγειακή κατάβαση στη δόξα και στο θάνατο, ο Βύρωνας γίνεται Έλληνας. Και πεθαίνοντας ως τέτοιος, ζει για πάντα.

 

[αριαδνη]

Πως να αναγνώρισω το μεσολογγι αφού ή ταινία δεν γυρίστηκε στο μεσολογγι ούτε καν στην Αθηνα.
Ο ίδιος έλεγε πως είχε φοβερές επιτυχίες στις γυναίκες ασυναισθητα από την εποχή του Πάρη της Τροιας τέτοιο πραγμα.
Επίσης παρουσιάζεται απο διάφορους ως πολύ ωραίος άνδρας , καλός κολυμβητης, γυμνασμενος.
Πολιτικά φιλελεύθερος υποστήριξε το κινημα των καρμποναρων στην Ιταλια. Είχε συνάντηση και με τον Μαυροκορδατο έτσι πήρε την απόφαση να λάβει μέρος στην επανάσταση.
Όταν ήρθε στο Μεσολογγι τον υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό οι Μεσολογγιτες και τον αγάπησαν αληθινα ούτε αυτό δεν δείχνει ή ταινία , επίσης τον θρηνησαν όσο δεν πάει .
Μπράβο που αγάπησες την ταινία ότι και να λέω εγω

 

[Outcast]

Εύστοχες σαφώς οι επισημάνσεις σου.
Πολιτικά φιλελεύθερος, ο Βύρωνας εξελίσσεται --> Αγγλία ---> Ιταλία --> Ελλάδα. Εξελίσσεται και η συνείδηση που υποτάσσεται στην ύλη (διαλεκτικός υλισμός). Στον διάλογο με τον ιδεαλιστή ταγματάρχη, ο Βύρωνας πρωθύστερα επισημαίνει αυτό που θα γίνει συλλογικό κεκτημένο μετά το 1848 και ιδίως μετά το 1871.
Στην σκηνή με τον Μαυροκορδάτο, ο Βύρωνας ανακηρύσσεται επικεφαλής όλων των εγκλωβισμένων στρατιωτικών δυνάμεων. Στα λιγοστά του υπάρχοντα, η περικεφαλαία παραπέμπει στον διαχρονικό μύθο: η σύνδεση με τις Θερμοπύλες. Την στιγμή εκείνη, αντιλαμβάνεται πως η τελική μάχη θα είναι ως το θάνατο. Η Ιδέα μετουσιώνεται σε Ύλη.
Από την άλλη, όσο και αν η εντοπιότητα μπορεί όντως να προσδώσει μία (κάποια) αυθεντικότητα, πόση σημασία να έχει τελικά πού γυρίζεται μία ταινία, όσο το τι "επιδιώκει" να απεικονίσει. Στο μουντό της φιλμικής καταγραφής, ο Κούνδουρος συλλαμβάνει την φρίκη των "Ελεύθερων Πολιορκημένων". Όλες κ όλοι έχουμε 'συναντήσει' τον απλό στίχο "λαλεί πουλί/παίρνει σπυρί/κ η μάνα το ζηλεύει". Μα "αν η πείνα τα μάτια εμαύρισε" με ποια άλλα χρώματα θα μπορούσε να το αποτυπώσει ένας σκηνοθέτης που διαθέτει πανίσχυρο οπτικό οπλοστάσιο; Παρόλα αυτά, οι φυσιογνωμίες στο έργο δεν είναι σκυφτές. Δεν είναι ραγιάδες, κωλοτούμπες και επιλήσμονες. Σκοτεινές μεν, άνω θρώσκουν ως το τέλος. Σάμπως αυτό δεν ήταν το "νόημα" της Εξόδου; Δεν περιμένεις τον θάνατο, οδεύεις κατάματα και κατακτάς την αιωνιότητα.
Και έτσι στο ανήλιαγο Μεσολόγγι της 'μπαλάντας για έναν δαίμονα' λάμπει όντως ο αδάμαστος ήλιος - Sol Invictus.
Στα σπασμένα, πολυκαιρισμένα και διασκορπισμένα μάρμαρα και αγάλματα υπάρχουν ακόμα τα ίχνη αυτού του φωτός - τροφή για σκέψη και έμπνευση, όπως και αυτή η κουβέντα μας , φίλτατη Αριάδνη , για την οποία σε ευχαριστώ.

 

[αριαδνη]

Και γω σε ευχαριστώ γιατί κατανόησα παρά πολλά και θα ξαναδωσω μια ευκαιρία στην ταινία.
Περιμένω φυσικά και σύγχρονο φιλμ με όλη την ζωή του Βυρωνα , με την πιο κλασσικη απεικόνιση του. Είναι συναρπαστική ή ζωή του όπως και να το δεις.