... ανοίγεις θέμα κατηγορίας: "καυτή πατάτα"...
Θα συμφωνήσω μαζί σου, κυρίως γιατί λατρεύω τον Dio, τόσο με τους Sabbath & με τους Rainbow, όσο και στην μετέπειτα προσωπική του καριέρα (τουλάχιστον μέχρι το Lock up the wolves). Και από συνθετικές ικανότητες, και από στιχουργικές αλλά και από φωνητική εκφραστικότητα, σκηνική παρουσία, φωνητικές ικανότητες.... τα πάντα όλα, ο Ronnie ήταν στο ΤΟΡ 3.
Επίσης, όντως το Heaven and Hell ήταν απλά ο καλύτερος δίσκος τους με ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ από όλους τους υπόλοιπους.
Αλλά, υπάρχει ένα
αλλά, η επιδραστικότητα των Sabbath με τον Ozzy στα φωνητικά, εκεί στις απαρχές της Heavy μουσικής, ήταν τόσο τεράστια που δεν μπορεί να "σβήσει", όσα χρόνια και αν περάσουν.
Τον Ozzy τον πρωτογνώρισα με τα τραγούδια Paranoid & Never Say die, και αμέσως μετά με τα Bark at the moon και Ultimate sin, συμπαθητικοί δίσκοι, τους ακούω και τώρα, αλλά μάλλον θα πω "μέχρι εκεί". Ούτε η χροιά της φωνής του με ενθουσίασε ποτέ, ούτε οι μουσικές του ικανότητες, ούτε καν η σκηνική του παρουσία [την κατατάσσω στην κατηγορία που έχω ονομάσει: "Καίτη Γαρμπή"]....
Επίσης με χάλαγε πάρα πολύ όλο αυτή η κατάχρηση με τις ουσίες.... θυμάμαι ότι είχαν πάει στη Μόσχα, μαζί με ένα κάρο άλλα συγκροτήματα - κάπου στις αρχές των 90ς - οι μισοί μουσικοί που συμμετείχαν ήταν χρήστες σκληρών ουσιών, κανείς δεν είπε τίποτα, .... ο Ozzy είχε να ανακοινώσει - και καλά μαγκιά - ότι βάλανε στη ζούλα ναρκωτικά στο αεροπλάνο που τους μετέφερε και ήταν μόνιμα "έτσι" και "αλλιώς" και "κουκουρούκου"...
Γενικά, αν θυμάμαι κάτι από τον Ozzy [ως "τελικό συμπέρασμα" / ως επίγευση που μου άφησε] ήταν η εμμονή του με το: "Let's get crazy", και το "βούρ στις σκόνες και στο πιοτό".
Ενώ αν με ρωτήσεις για τον Dio, θα σου πω ότι μου έμεινε η φωνάρα του, η σκηνική του παρουσία, οι τραγουδάρες του, οι απίστευτες συνεργασίες του με τεράστιους μουσικούς-παιχταράδες και ένα σωρό καταπληκτικά αλμπουμς μουσικής.
...
..
.
... και τώρα βαράτε με ελεύθερα....
www.newsit.gr
) έκλαιγε, εμένα απλά μου μπήκε ένα σκουπιδάκι και στα δύο μάτια...To War Pigs το τραγούδησε όλο το στάδιο, σαν να ήθελε να βοηθήσει τον Όζυ, που η ψυχή του είναι τόσο τεράστια, που υπερνικούσε τα προβλήματα που του δημιουργεί το Πάρκινσον..Ο κόσμος το ένιωσε από την πρώτη στιγμή αυτό και τα έδωσε όλα..Στο Paranoid o Όζυ μας φωνάζει: you can get crazy for last time...Εκεί υπήρξε ένα μείγμα τρέλας, όπως μας ζήτησε ο πρίγκηπας του σκότους, δακρύων χαρμολύπης, χαράς γιατί είματαν μέρος του μεγαλύτερου event στην ιστορία της Μέταλ, λύπης γιατί ξέραμε πως βλέπαμε την μπάντα που μας χάρισε τη μουσική που αγαπάμε για τελευταία φορά on stage, όλους μαζί όπως έπρεπε, μαζί με την Thunder, Bill Ward, ευγνωμωσύνης για όλη τη μουσική που μας χάρισαν..Το Μπέρμιγχαμ σκοτείνισε για τελευταία φορά, αλλά η μουσική παρακαταθήκη που άφησαν είναι για πάντα...Τα πρώτα έξι άλμπουμ τους θα εξακολουθούν να με συντροφεύουν και κάθε Κυριακή, που έιναι η μόνη μέρα που μπορώ να κοιμηθώ το μεσημέρι θα με κοιμίζουν γλυκά, σαν να ήταν νανουρίσματα....
