BLACK SABBATH...Επανασύνδεση!!!

  • Έναρξη μίζας Έναρξη μίζας Metalcandyman
  • Ημερομηνία έναρξης Ημερομηνία έναρξης


[h=1]Black Sabbath enters Billboard album chart at No. 1[/h]




  • Email

    Share
    118










Μετα απο σαραντακαμποσα χρονια εχουν παλι Νο1...Νομιζω οτι αυτο δεν προκειται να ξανασυμβει.. Δεν θα το καταφερει καμμια μπαντα.Ε,και δειχνει οτι υπαρχει ελπιδα..rock is not dead...
Όταν μιλάμε για τη μεγαλύτερη μπάντα του σύμπαντος, έτσι είναι...
 
«Ευχαριστούμε Ozzy Osbourne»: Άπαντες παρόντες στην ιστορική αποχαιρετιστήρια συναυλία των θρύλων της metal, Black Sabbath

42.000 άνθρωποι παρόντες, κορυφαίοι καλλιτέχνες της ροκ και μέταλ σκηνής, ο μαύρος φτερωτός θρόνος του Ozzy και η ιστορία των Sabbath που «έκλεισε» αλλά δεν θα σβήσει ποτέ



Διαβάστε και το thread για τον Ozzy Osbourne.
 
Τελευταία επεξεργασία:
Είχα το προνόμιο να είμαι στο Bίλα Park προχθές...Η λέξη Α Ν Α Τ Ρ Ι Χ Ι Λ Α είναι πολύ λίγη για να περιγράψει τι νιώσαμε όσοι έιμασταν εκεί. Όταν ο Όζυ τραγούδησε το I am coming home, όλο το στάδιο (εκτός από μένα :D) έκλαιγε, εμένα απλά μου μπήκε ένα σκουπιδάκι και στα δύο μάτια...To War Pigs το τραγούδησε όλο το στάδιο, σαν να ήθελε να βοηθήσει τον Όζυ, που η ψυχή του είναι τόσο τεράστια, που υπερνικούσε τα προβλήματα που του δημιουργεί το Πάρκινσον..Ο κόσμος το ένιωσε από την πρώτη στιγμή αυτό και τα έδωσε όλα..Στο Paranoid o Όζυ μας φωνάζει: you can get crazy for last time...Εκεί υπήρξε ένα μείγμα τρέλας, όπως μας ζήτησε ο πρίγκηπας του σκότους, δακρύων χαρμολύπης, χαράς γιατί είματαν μέρος του μεγαλύτερου event στην ιστορία της Μέταλ, λύπης γιατί ξέραμε πως βλέπαμε την μπάντα που μας χάρισε τη μουσική που αγαπάμε για τελευταία φορά on stage, όλους μαζί όπως έπρεπε, μαζί με την Thunder, Bill Ward, ευγνωμωσύνης για όλη τη μουσική που μας χάρισαν..Το Μπέρμιγχαμ σκοτείνισε για τελευταία φορά, αλλά η μουσική παρακαταθήκη που άφησαν είναι για πάντα...Τα πρώτα έξι άλμπουμ τους θα εξακολουθούν να με συντροφεύουν και κάθε Κυριακή, που έιναι η μόνη μέρα που μπορώ να κοιμηθώ το μεσημέρι θα με κοιμίζουν γλυκά, σαν να ήταν νανουρίσματα....
 
Μια ολόκληρη εποχή, μπήκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας προχθές, μπήκε μια τελεία. Όχι ότι θα ξεχαστούν έτσι εύκολα όλοι αυτοί οι εμβληματικοί μουσικοί, το έργο τους, ήρθε για να μείνει, δεν θα ξεχαστεί έτσι εύκολα.

Όσον αφορά το προχθεσινό, πέραν από την άκρως συγκινητική εμφάνιση του Όζι και της κλασικής τετράδας, ήταν πραγματικά όνειρο το ότι είδαμε όλους αυτούς τους καλλιτέχνες, μαζί σε μία συναυλία. Ποιος να το φανταζόταν ότι μέσα σε μια μέρα, θα βλέπαμε Slayer, Anthrax, Pantera, Metallica, Tool, Steven Tyler, Sammy Hagar και πόσους άλλους ακόμα εμβληματικούς μουσικούς, ήταν τρελό το προχθεσινό.

Για μένα, βλέποντας και τον Οζζαρο καθηλωμένο και παράλληλα να είναι σα θηρίο στο κλουβί, πιστεύω αυτή τη φορά ότι όντως μπήκε τελεία, σε συναυλιακό επίπεδο, αυτό ήταν.

Όλοι όσοι συμμετείχαν, ήθελαν να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους σε Οζι και Σάμπαθ και όπως δήλωσαν σχεδόν όλοι, χωρίς Όζι και Σάμπαθ, δεν θα υπήρχαν όλα αυτά τα συγκροτήματα της μέταλ που είδαμε προχθές, δεν το λες και λίγο....
 
Αυτό το θρεντ έχει καταντήσει ίδιο μ΄εκείνο το άλλο που έχει τίτλο "Διαλύονται οι Σκόρπιονς".
 
Οι πραγματικοί Black Sabbath ήταν με τον Ronnie James DIO.

Τότε πρωτο-έπαιξαν καθαρό heavy metal καθώς ο Iommi ποτέ δεν παραδέχθηκε ότι έπαιξαν heavy metal
Ελεγε οτι παίζουμε αποκρυφιστικό "occult" hard rock. Κάτι που είχαν παίξει παλαιότερα οι Coven

O Ozzy και ο Geezer Butler το παραδέχθηκαν ότι ναι "έπαιξαν heavy metal". (ότι και να λέει ο Ιommi στο ξεπουλημένο BBC...)

Αυτό που ακούσαμε στο Heaven and Hell δεν θα ξεπεραστεί ούτε από τους ίδιους.

mrvinyliosrecords.gr-black-sabbath-heaven-and-hell-2xlp-black-sabbath--heaven-and-hell-2lp-bmg.jpg
 
... ανοίγεις θέμα κατηγορίας: "καυτή πατάτα"...
Θα συμφωνήσω μαζί σου, κυρίως γιατί λατρεύω τον Dio, τόσο με τους Sabbath & με τους Rainbow, όσο και στην μετέπειτα προσωπική του καριέρα (τουλάχιστον μέχρι το Lock up the wolves). Και από συνθετικές ικανότητες, και από στιχουργικές αλλά και από φωνητική εκφραστικότητα, σκηνική παρουσία, φωνητικές ικανότητες.... τα πάντα όλα, ο Ronnie ήταν στο ΤΟΡ 3.
Επίσης, όντως το Heaven and Hell ήταν απλά ο καλύτερος δίσκος τους με ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ από όλους τους υπόλοιπους.
Αλλά, υπάρχει ένα αλλά, η επιδραστικότητα των Sabbath με τον Ozzy στα φωνητικά, εκεί στις απαρχές της Heavy μουσικής, ήταν τόσο τεράστια που δεν μπορεί να "σβήσει", όσα χρόνια και αν περάσουν.
Τον Ozzy τον πρωτογνώρισα με τα τραγούδια Paranoid & Never Say die, και αμέσως μετά με τα Bark at the moon και Ultimate sin, συμπαθητικοί δίσκοι, τους ακούω και τώρα, αλλά μάλλον θα πω "μέχρι εκεί". Ούτε η χροιά της φωνής του με ενθουσίασε ποτέ, ούτε οι μουσικές του ικανότητες, ούτε καν η σκηνική του παρουσία [την κατατάσσω στην κατηγορία που έχω ονομάσει: "Καίτη Γαρμπή"].... :whistle:
Επίσης με χάλαγε πάρα πολύ όλο αυτή η κατάχρηση με τις ουσίες.... θυμάμαι ότι είχαν πάει στη Μόσχα, μαζί με ένα κάρο άλλα συγκροτήματα - κάπου στις αρχές των 90ς - οι μισοί μουσικοί που συμμετείχαν ήταν χρήστες σκληρών ουσιών, κανείς δεν είπε τίποτα, .... ο Ozzy είχε να ανακοινώσει - και καλά μαγκιά - ότι βάλανε στη ζούλα ναρκωτικά στο αεροπλάνο που τους μετέφερε και ήταν μόνιμα "έτσι" και "αλλιώς" και "κουκουρούκου"...
Γενικά, αν θυμάμαι κάτι από τον Ozzy [ως "τελικό συμπέρασμα" / ως επίγευση που μου άφησε] ήταν η εμμονή του με το: "Let's get crazy", και το "βούρ στις σκόνες και στο πιοτό".
Ενώ αν με ρωτήσεις για τον Dio, θα σου πω ότι μου έμεινε η φωνάρα του, η σκηνική του παρουσία, οι τραγουδάρες του, οι απίστευτες συνεργασίες του με τεράστιους μουσικούς-παιχταράδες και ένα σωρό καταπληκτικά αλμπουμς μουσικής.:ylsuper:
...
..
.
... και τώρα βαράτε με ελεύθερα.... :bash:
 
Γιατι να σε βαρέσει κάποιος Rocka Rolla? Επειδή τα λές έτσι όπως τα ζήσαμε :wave:

Yπάρχουν πολλές παρανοήσεις σχετικά με την γεννηση του Heavy Metal ... Κάποιοι εντελώς λανθασμένα είπαν ότι το ομωνυμο των Black Sabbath ήταν ο πρώτος δίσκος heavy metal.

Kάτι που δεν συναύδει με την πραγματικότητα

Η απαρχή του Heavy Metal ήταν το NWOBHM περίπου το 1979 που έθεσε ηχητικά τις αξίες του metal ηχοχρώματος
Diamond Head , Def Lepaard μα κυρίως Saxon ,Iron Maiden, Judas Priest και Venom

Το NWOBHM έδειξε τον δρόμο στους Black Sabbath πως να παίξουν metal... και ειδικότερα ο Ronnie James DIO

Mην ξεχνάμε ότι καμιά heavy metal μπάντα δεν στηρίχθηκε από τους Black Sabbath , ποτέ δεν είχαν support heavy metal συγκροτήματα
εκείνη την περιόδο

ο Οzzy ωραία φωνή αλλά εν γενει η στάση του με τα reality μου θύμιζε μεσημεριανό ξεκατίνιασμά

Για τον Iommi τα είπαμε...Ας κάνει τον σταυρό του που τον στήριξαν τόσο οι μεταλλάδες που εκείνος δεν στήριξε ποτέ....

για τον κοντούλη τι να πώ... ψυχή και σώμα μεταλλάς....ευθύς....χαρισματικός....δοτικός με τις μικρες μπάντες

Στην σκηνή ένοιωθες ρίγος συγκίνησης με τις κορώνες του

Εάν μπορούσε ένας...ΕΝΑΣ μόνο άνθρωπος να ενσωματώσει τις metal ηχητικές και ηθικές αξίες αυτός ήταν ο DIO.

 
Να το θέσουμε διαφορετικά. Οι Sabbath με Οζι είναι επιδραστικοί όχι επειδή ο Οζι είναι φωνάρα, έχει να κάνει με τη φάση που είχαν βγει και συνδέθηκε το όνομα του με τους Black Sabbath. Ήταν καινοτόμοι για την τότε εποχή και αυτή την καινοτομία, την πιστώθηκε η γνωστή τετράδα. Αν δεν συνυπήρχαν αυτοί οι τέσσερις, την τότε δεδομένη χρονική περίοδο, δεν θα κάναμε αυτή την κουβέντα τώρα....

Υπήρχε ζωή μετά τον Οζι στους Σάμπαθ; Ξεκάθαρα υπήρχε, ήταν ο Dio, ήταν ο Gillan και ο Tony Martin. Ναι, εμπορικά μπορεί να μην έφτασαν τα επίπεδα της σόλο πορείας του Οζι, παρόλα αυτά, έχουν τουλάχιστον αξιόλογες δουλειές, άσχετα που δεν έκαναν μεγάλο ντου εμπορικά και δεν ακούστηκαν.

Απλώς, μην ξεχνάμε ότι οι metal fans, δεν είναι ιδιαίτερα δεκτικοί στις αλλαγές, είχαν συνηθίσει τον Οζι, δεν δέχθηκαν κάποιον άλλο. Τώρα αποθεώνουμε τον Dio, τότε όμως, είχε φάει πολύ κράξιμο, όπως αντίστοιχα και όλοι οι διάδοχοι.

Βέβαια, αν δεν υπήρχε το διαζύγιο Σάμπαθ με Οζι, δεν θα είχαμε την ευκαιρία πέρα από κάποια πολύ δυνατά άλμπουμ από Σαμοαθ, να ακούσουμε και μερικές σπουδαίες στιγμές στη σόλο δισκογραφία του Οζι. Η σκηνική του παρουσία για να είμαι ειλικρινής, δεν μου κάνει κλικ, με τα "Let's get f*ing crazy" η κάτι παραπλήσιο, να πετάει κουβάδες με νερό και να πηγαινοέρχεται από τη μία άκρη της σκηνής στην άλλη.

Παρόλα αυτά, η ιστορία είχε μια άλλη άποψη...
 
Να το θέσουμε διαφορετικά. Οι Sabbath με Οζι είναι επιδραστικοί όχι επειδή ο Οζι είναι φωνάρα, έχει να κάνει με τη φάση που είχαν βγει και συνδέθηκε το όνομα του με τους Black Sabbath. Ήταν καινοτόμοι για την τότε εποχή και αυτή την καινοτομία, την πιστώθηκε η γνωστή τετράδα. Αν δεν συνυπήρχαν αυτοί οι τέσσερις, την τότε δεδομένη χρονική περίοδο, δεν θα κάναμε αυτή την κουβέντα τώρα....

Υπήρχε ζωή μετά τον Οζι στους Σάμπαθ; Ξεκάθαρα υπήρχε, ήταν ο Dio, ήταν ο Gillan και ο Tony Martin. Ναι, εμπορικά μπορεί να μην έφτασαν τα επίπεδα της σόλο πορείας του Οζι, παρόλα αυτά, έχουν τουλάχιστον αξιόλογες δουλειές, άσχετα που δεν έκαναν μεγάλο ντου εμπορικά και δεν ακούστηκαν.

Απλώς, μην ξεχνάμε ότι οι metal fans, δεν είναι ιδιαίτερα δεκτικοί στις αλλαγές, είχαν συνηθίσει τον Οζι, δεν δέχθηκαν κάποιον άλλο. Τώρα αποθεώνουμε τον Dio, τότε όμως, είχε φάει πολύ κράξιμο, όπως αντίστοιχα και όλοι οι διάδοχοι.

Βέβαια, αν δεν υπήρχε το διαζύγιο Σάμπαθ με Οζι, δεν θα είχαμε την ευκαιρία πέρα από κάποια πολύ δυνατά άλμπουμ από Σαμοαθ, να ακούσουμε και μερικές σπουδαίες στιγμές στη σόλο δισκογραφία του Οζι. Η σκηνική του παρουσία για να είμαι ειλικρινής, δεν μου κάνει κλικ, με τα "Let's get f*ing crazy" η κάτι παραπλήσιο, να πετάει κουβάδες με νερό και να πηγαινοέρχεται από τη μία άκρη της σκηνής στην άλλη.

Παρόλα αυτά, η ιστορία είχε μια άλλη άποψη...
Τα έγραψες πιο καλά από όλους.
ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ και τίποτα περισσότερο.
:clap:
 
Όλοι οι μουσικοί που ήρθαν στο Βίλα Παρκ, ήρθαν για να αποτίσουν φόρο τιμής στους γενήτορες. Οι Judas για χρόνια άνοιγαν τις συναυλίες των Sabbath. Η πργματικότητα είναι πως τα ριφ του μέταλ προέρχονται από τον μπαμπά Iommι..
Προφανώς λατρεύω Dio, προφανώς λατρεύω Gillian, Tony Martin και όλους τους δίσκους ενδιάμεσα μέχρι το 13..
Αλλά......
Δεν με ενδιαφέρει ούτε πως το λένε το είδος, ούτε αν είναι πρωτοπόροι, ούτε αν έιναι καλά παιδιά....Τα πρώτα 6 άλμπουμ και το 13(που είναι επιστροφή στις ρίζες, άχετα αν δεν είναι ο Bill μαζί τους) είναι αυτό που μου αρέσει να ακούω.
Όσο για τα υπόλοιπα (καθαρά προσωπική άποψη και δεν αλλάζει) είναι πως οι υπόλοιποι δίσκοι ΔΕΝ είναι Black Sabbath, είναι Iommi & Friends, δεν θα έπρεπε να κυκλοφορήσουν ποτέ υπό το όνομα Black Sabbath. Το Heaven & Hell ασύλληπτος δίσκος, όμως δεν είναι Sabbath ήχος και ας ήταν οι υπόλοιποι 3 πλην Όζυ μαζί....Στην πραγματικότητα παίζει ούτε ο ίδιοi oi Sabbath να μην αναγνωρίzουν αυτά τα άλμπουμ ως Sabbath...
 
Τελευταία επεξεργασία:
Αυτή η μπλούζα παραπάνω είναι ακριβώς αυτό: Το ιερό δισκοπότηρο, οι πρώτοι 6 δίσκοι..
Ξαναλέω καθαρά προσωπική άποψη, δε θ΄λελω να αρχίσω κάποιο flame :icon_lol::icon_lol::icon_lol:
 
Τελευταία επεξεργασία:
Καθώς ο Ιερέας του Σκότους περνά στην αιωνιότητα…

Αυτή η μπλούζα παραπάνω είναι ακριβώς αυτό: Το ιερό δισκοπότηρο, οι πρώτοι 6 δίσκοι..
Ταυτίζομαι απόλυτα με την άποψή σου. Και για μένα ισχύει το ίδιο. Ασφαλώς και το Heaven & Hell είναι πραγματικά ένας τρομερός δίσκος, από τους καλύτερους metal δίσκους – προσωπικά τον βάζω πολύ ψηλά.

Βλέπω ότι αφήνεις απ’ έξω τα Technical Ecstasy και Never Say Die. Το καταλαβαίνω απόλυτα – είναι πιο διαφορετικοί δίσκοι, πιο πειραματικοί, με λιγότερη doom αισθητική. Οι Sabbath, μετά από έξι φοβερούς δίσκους – με τον πρώτο για μένα να είναι απλά μοναδικός, και το Vol.4 να τους δείχνει στα καλύτερά τους – ένιωσαν, λογικά, την ανάγκη να παίξουν πιο ελεύθερα και να δοκιμάσουν πράγματα.

Παρ’ όλα αυτά, εγώ θεωρώ το Technical Ecstasy έναν από τους πιο υποτιμημένους και καλύτερους δίσκους τους. Άργησε πολύ να πάρει την εκτίμηση που του αξίζει από τον κόσμο. Ίσως να μην την πάρει και ποτέ, αφού ακόμα και σήμερα πολλοί τον βλέπουν σαν αδύναμο σημείο της δισκογραφίας τους. Εγώ, όμως, που έχω λιώσει τους Sabbath της Ozzy εποχής, τον αγαπάω πραγματικά.
 
Θα συμφωνήσω για το Technical Ecstasy. Παρόλο που διαφέρει από την κλασική Sabbath συνταγή, ακούγεται ευχάριστα ως δίσκος, είναι ιδιαίτερα μελωδικός, κάτι το οποίο μ' αρέσει. Είχε και κάποιες πιο Σαμπαθικές πινελιές βέβαια, εκείνο το You Won't Change Me, θα μπορούσε να μπει και σε κάποιον από τους 6 πρώτους δίσκους, απίστευτο κομμάτι.

Εκείνον τον δίσκο όμως για τον οποίο δεν θα αλλάξω γνώμη, είναι το Never Say Die, αυτό τον δίσκο, ποτέ δεν τον συμπάθησα, εκεί όντως φαινόταν ότι οι Σάμπαθ το 'χουν χάσει και δεν είναι επειδή ήταν σε διαφορετικό στυλ από όλους τους προηγούμενους δίσκους, φάνηκε οτι στέρεψαν από ιδέες.

Παρόλα αυτά, πλέον η περίοδος των 8 πρώτων δίσκων έχει μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και επίσημα καθώς, έχει διασπαστεί η κλασική τετράδα με το θάνατο του madman, πλέον δεν θα ξαναυπαρξει σύμπραξη μεταξύ τους, όντως μπήκε οριστική τελεία....
 
Καθώς ο Ιερέας του Σκότους περνά στην αιωνιότητα…


Ταυτίζομαι απόλυτα με την άποψή σου. Και για μένα ισχύει το ίδιο. Ασφαλώς και το Heaven & Hell είναι πραγματικά ένας τρομερός δίσκος, από τους καλύτερους metal δίσκους – προσωπικά τον βάζω πολύ ψηλά.

Βλέπω ότι αφήνεις απ’ έξω τα Technical Ecstasy και Never Say Die. Το καταλαβαίνω απόλυτα – είναι πιο διαφορετικοί δίσκοι, πιο πειραματικοί, με λιγότερη doom αισθητική. Οι Sabbath, μετά από έξι φοβερούς δίσκους – με τον πρώτο για μένα να είναι απλά μοναδικός, και το Vol.4 να τους δείχνει στα καλύτερά τους – ένιωσαν, λογικά, την ανάγκη να παίξουν πιο ελεύθερα και να δοκιμάσουν πράγματα.

Παρ’ όλα αυτά, εγώ θεωρώ το Technical Ecstasy έναν από τους πιο υποτιμημένους και καλύτερους δίσκους τους. Άργησε πολύ να πάρει την εκτίμηση που του αξίζει από τον κόσμο. Ίσως να μην την πάρει και ποτέ, αφού ακόμα και σήμερα πολλοί τον βλέπουν σαν αδύναμο σημείο της δισκογραφίας τους. Εγώ, όμως, που έχω λιώσει τους Sabbath της Ozzy εποχής, τον αγαπάω πραγματικά.Σ
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Δεν τα αφήνω έξω...Το Technical Ecstasy είναι ΔΙΣΚΑΡΑ, απλά δεν έιναι το ανατριχιαστικά απόκοσμο άκουσμα των προηγούμενων δίσκων, αλλά προφανώς το λατρεύω. Ακξόμα και το Never Say Die, που είναι το χειρότερο των Sabbath (για μένα Sabbath είναι μόνο με ΌΖυ, παρόλο που συμφωνώ πως το Heaven and Hell ειναι από τα καλύτερα heavy metal albums ever)έχει τουλάχιστον 2 ασύλληπτες κομματάρες, το ομώνυμο και το Johnny Blade. Οποιαδήποτε μπάντα στο πλανήτη θα πουλούσε την ψυχή του στον δίαβολο για να γράψει ένα άλμπουμ σαν το Technical Ecstasy ή το Never Say Die και εμείς (εγώ στην προκείμένη περίπτωση) συζητάμε αν είναι τόσο καλά όπως τα πρώτα έξι..Υπήρξε πειραματισμός του Iommi σε αυτά τα δύο άλμπουμ, αλλά με το 13 υπήρξε ένα είδος επιστροφής στις ρίζες...Η ουσία έιναι πως οι Sabbath είναι τόσο τεράστιοι, έθεσαν τον πήχη τόσο ψηλά, που δεννομίζω να υπήρξε ποτέ μπάντα που να έβγαλε 6 συνεχόμενα Έβερεστ. Οι Led Zeppelin και οι Metallica κατάφεραν 4 συνεχόμενα...RIP Prince of Darkness....
 
Θα συμφωνήσω για το Technical Ecstasy. Παρόλο που διαφέρει από την κλασική Sabbath συνταγή, ακούγεται ευχάριστα ως δίσκος, είναι ιδιαίτερα μελωδικός, κάτι το οποίο μ' αρέσει. Είχε και κάποιες πιο Σαμπαθικές πινελιές βέβαια, εκείνο το You Won't Change Me, θα μπορούσε να μπει και σε κάποιον από τους 6 πρώτους δίσκους, απίστευτο κομμάτι.

Εκείνον τον δίσκο όμως για τον οποίο δεν θα αλλάξω γνώμη, είναι το Never Say Die, αυτό τον δίσκο, ποτέ δεν τον συμπάθησα, εκεί όντως φαινόταν ότι οι Σάμπαθ το 'χουν χάσει και δεν είναι επειδή ήταν σε διαφορετικό στυλ από όλους τους προηγούμενους δίσκους, φάνηκε οτι στέρεψαν από ιδέες.

Παρόλα αυτά, πλέον η περίοδος των 8 πρώτων δίσκων έχει μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και επίσημα καθώς, έχει διασπαστεί η κλασική τετράδα με το θάνατο του madman, πλέον δεν θα ξαναυπαρξει σύμπραξη μεταξύ τους, όντως μπήκε οριστική τελεία....
Συμφωνώ πως για Sabbath το Never Say Die ήταν πιο κάτω από τα στάνταρ τους...Ξαναλέω όμως, πως αν κάποιο άλλο γκρουπ έβγαζε το Never Say Die, θα λέγαμε τι αλμπουμάρα είναι. Εκτός από το You won't change me θα προσέθετα και το Dirty Woman ως υποψήφια να έιχαν μπει σε κάποιο άλμπουμ από 3-6...Οι Sabbath με το Back to the Beginning και το θάνατο του Όζυ, δεν πέρασαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, αλλά στην αιώνια αθανασία...
 
(Για την κουβέντα) - Μου έκανε πάντα εντύπωση πως αυτός ο δίσκος ήρθε μετά το Technical Ecstasy. Θα περίμενε κανείς κάτι ακόμα πιο δυνατό, ειδικά μετά το πόσο διαφορετικό και πειραματικό ήταν το προηγούμενο.
 
(Για την κουβέντα) - Μου έκανε πάντα εντύπωση πως αυτός ο δίσκος ήρθε μετά το Technical Ecstasy. Θα περίμενε κανείς κάτι ακόμα πιο δυνατό, ειδικά μετά το πόσο διαφορετικό και πειραματικό ήταν το προηγούμενο.
Τα προβλήματα που έιχαν με την κόκα όλοι τους και κυρίως ο Όζυ αλλά και ο Τόνι ήταν τόσο πολλά, η πανκ κυριαρχούσε τότε, είχε αρχίσει και η ντίσκο, που αν δεν πίεζε η δισκογραφική, δεν θα το έβγαζαν καν...
 
Τα προβλήματα που έιχαν με την κόκα όλοι τους και κυρίως ο Όζυ αλλά και ο Τόνι ήταν τόσο πολλά, η πανκ κυριαρχούσε τότε, είχε αρχίσει και η ντίσκο, που αν δεν πίεζε η δισκογραφική, δεν θα το έβγαζαν καν...
Ίσως αυτό που ανέφερες τελευταίο να είναι τελικά και ο πιο σημαντικός λόγος. Όταν υπάρχει συμβόλαιο, η δισκογραφική σε πιέζει, θέλει υλικό, θέλει κυκλοφορίες. Και μια μπάντα, όταν βγάζει έναν δίσκο με 6-8 κομμάτια, έχει συνήθως άλλα 10 στο συρτάρι της… πολλά από τα οποία δεν θα κυκλοφορήσουν ποτέ.

Ξαναγυρνάω στο Technical Ecstasy και σε ένα από τα πιο ιδιαίτερα κομμάτια του: το It’s Alright. Τόσο διαφορετικό και απροσδόκητο, με τον Bill Ward για πρώτη φορά στα φωνητικά. Ένα κομμάτι που θα μπορούσε άνετα να υπάρχει σε δίσκο του Brian Eno. Το ακούω συχνά, βρίσκεται στους φακέλους μου με pop-rock επιλογές.

Ένα track που δεν θα μπορούσε να μπει σφήνα σε κανέναν από τους προηγούμενους 6 δίσκους. Είναι μια ακόμα απόδειξη του πόσο πολυδιάστατη και ευφυής μουσικά ήταν η μπάντα.
 
Πίσω
Μπλουζα