Γύρω στα 17 μου, περίπου το 1992, πρωτοείδα το Blade Runner. Θυμάμαι ήταν μέρα μεσημέρι και δεν έβλεπα καθαρά, καθότι η ταινία ήταν εξ ολοκλήρου σκοτεινή, γυρισμένη νύχτα. Ψιλοβαρέθηκα και την προσπέρασα με συνοπτικές. Ούτε που τη θυμόμουν. Αργότερα, το 1996 είδα στο ΠΟΠ+ΡΟΚ μια κριτική για την εμπλουτισμένη επανέκδοση του soundtrack της ταινίας από τον Vangelis, με βαθμολογία 10/10. Καθώς ήδη μου άρεσε ο Βαγγέλης Παπαθανασίου αγόρασα το CD. Είχα μόλις αγοράσει και το στερεοφωνικό μου και θα ήταν ότι έπρεπε…
Τελικά όχι απλώς ήταν ότι έπρεπε, ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία το άκουσμα της μουσικής του Vangelis. Τη λάτρεψα και τη θεωρώ μέχρι σήμερα αξεπέραστη. Φυσικά νοίκιασα αμέσως την ταινία από το video club. Εκστασιάστηκα στ’ αλήθεια από τη σκοτεινή, νουάρ ατμόσφαιρα, τον ήχο, την ζοφερή απεικόνιση του μέλλοντος, το σενάριο, τα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα, την απίστευτη ερμηνεία του Rutger Hauer και φυσικά το μνημειώδες φινάλε που σφράγισε το είδος της επιστημονικής φαντασίας. Έκτοτε έχω δει άπειρες φορές όλες τις εκδόσεις της ταινίας και κάθε φορά που την ξαναβλέπω είναι απόλαυση για μένα. Επίσης διάβασα και 2-3 φορές και τη νουβέλα του Φίλιπ Ντικ “Do androids dream of electric ship?” στην οποία βασίστηκε η ταινία, αν και θεωρώ ότι η ταινία την ξεπέρασε (από τις σπάνιες φορές που μια ταινία καταφέρνει να ξεπεράσει το αρχικό βιβλίο).
Τόσα χρόνια έτρεμα στη σκέψη ότι θα βγει σίκουελ, έχοντας πικρή πείρα από παρόμοιες απόπειρες (Alien/Prometheus κλπ.). Όταν άκουσα την πρώτη βόμβα με έπιασε ένα σφίξιμο. Ένιωσα καλύτερα όμως μαθαίνοντας ότι θα σκηνοθετήσει ο Denis Villneuve και θα πρωταγωνιστήσει ο Ryan Gosling καθότι και οι δύο είχαν δώσει εξαιρετικά δείγματα του ταλέντου τους (όπως και ο Jared Leto). Στην πορεία, τα τρέιλερ με προετοίμασαν για μεγάλα πράγματα…
Ώσπου χθες βράδυ πήρα τη θέση μου ανάμεσα στις μπροστινές θέσεις του “Αθήναιον”. Ίσως φανώ υπερβολικός αλλά κατά το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας ζούσα συγκλονιστικές στιγμές. Ήταν παραπάνω από τις προσδοκίες μου αυτό που ζούσα, όλες οι αισθήσεις μου ήταν σε έξαψη ρουφώντας αυτή τη σπουδαία οπτικοακουστική εμπειρία. Η φωτογραφία – έργο τέχνης, η σκηνοθεσία, τα εφέ, η μουσική, η “εσωτερική” ερμηνεία του Gosling, όλα να με βυθίζουν σε αυτή την υποβλητική, δυστοπική ατμόσφαιρα ενός ζοφερού μέλλοντος που τόσο λατρεύω. Πολλές αναφορές βέβαια και στο αρχικό Blade Runner αλλά και στο βιβλίο, για να νοσταλγήσουμε οι παλαιοί φαν. Όμως η απεικόνιση ενός μέλλοντος τόσο σκοτεινού, “στείρου” και θολού (μετά από κάποιο σημείο πραγματικά δεν ξέρεις ποιοι είναι οι άνθρωποι και ποιοι οι ρέπλικες) αληθινά με απογείωσε.
Κάπως έτσι λοιπόν περίμενα το αποκορύφωμα, την “τελική αναμέτρηση”, το επικό φινάλε. Όμως αυτό δεν ήρθε ποτέ… Δηλαδή το φινάλε ήρθε αλλά όχι όπως το ποθούσα, “αντάξιο” (γίνεται άραγε; ) του original Blade Runner. Συνειδητοποίησα λοιπόν ότι κάποια πράγματα στη ζωή είναι αξεπέραστα. Όσο και να προσπαθήσεις να τα φτάσεις δεν πρόκειται να το καταφέρεις. Ποτέ κανένας άλλος εκτός από τον Roy υπό την ερμηνεία του Rutger Hauer δεν θα πει κάτι ισάξιο του:
“Quite an experience to live in fear, isn’t it? That’s what it is to be a slave. I‘ve seen things you people wouldn’t believe. Attack ships on fire off the shoulder of Orion. I watched C-beams glitter in the dark near the Tannhuser Gate. All those moments will be lost in time, like tears in rain. Time to die.”
Συνοψίζοντας, η ταινία πραγματικά αξίζει πολλά αστέρια και δικαίως θα γίνει και αυτή σημείο αναφοράς για το μέλλον, αν και δεν μπορεί να αντικαταστήσει στις καρδιές μας το αρχικό Blade Runner του 1982. Σίγουρα όμως θα την ξαναδούμε πολλές φορές…
Έχουμε δουλειά ακόμα... 
