Παραθέτω κι εγώ κάποια δικά μου στοιχεία, χωρίς να έχω διαβάσει όλες τις αναρτήσεις :
- Το Subbuteo νομίζω ότι στην αρχή το έφερνε μόνο η "Πανελλήνιος Αγορά" (Σταδίου, δεν υπάρχει πια).
- Με σκοπό τη διάδοση του αθλήματος, η Πανελλήνιος Αγορά κάποια στιγμή τη δεκαετία του 80 διοργάνωσε πανελλήνια πρωταθλήματα. Οι αγώνες γίνονταν σε "περιφερειακά" πρωταθλήματα διαφόρων clubs, και οι προκριθέντες συμμετείχαν στην τελική φάση. Έχω παίξει 2-3 φορές, στο ξενοδοχείο Park (Aλεξάνδρας) και στο Holiday Inn (Μιχαλακοπούλου, νυν Crown Plaza). Ψυχή του εγχειρήματος ο κύριος Ζαλώνης, που ήταν και ποδοσφαιριστής στον ΠΟΨ (Ποδοσφαιρικός Όμιλος Ψυχικού), στη Γ' ή Δ' Αθήνας, αν θυμάμαι καλά.
- Ένας από τους πανελλήνιους πρωταθλητές που θυμάμαι ήταν ο Γιώργος Φλαμουρίδης, συμμαθητής μου στο Ωδείο Νέας Σμύρνης.
- Άπειρη ψύχωση, είχαμε πάντα πρόχειρη μια LOGO να κολλάμε τους παίχτες που σπάγανε. Πρόλαβα τους πρώτους παίχτες, ή "φιγούρες", όπως τις λέγανε, σε ημικαθιστή στάση, καθώς και τους τερματοφύλακες με λυγισμένο κορμό. Μετά οι παίχτες γίναν όρθιοι σαν ρομπότ και οι τερματοφύλακες σε ημικάθισμα, μπήκαν ελατήρια στο βραχίονα κλπ.κλπ.
- Άλλα χαρακτηριστικά αξεσουάρ ο "κορνεράκιας" και ο "αραουτάκιας", ειδικά κομμάτια για ρεαλισμό στο κόρνες και το αράουτ αντίστοιχα.
- Η πρώτη μπάλλα που πρόλαβα ήταν η μεγάλη "καφέ", που τη λέγαμε "καρύδι", και τα πρώτα τέρματα με καφέ διχτάκι και "ποδαράκια", τα κρατούσες στη θέση τους με το χέρι. Μετά βγήκαν αυτά με τις πινέζες. Α, καλά που το θυμήθηκα, βάλε κι ένα κουτί πινέζες από δίπλα για να στερεώνεται η τσόχα και τα τέρματα σωστά πριν από τον αγώνα (σαν τον επόπτη που κοιτάει τα δίχτυα).
- Μεγάλη αγωνία να βρεις ένα σωστό κόντρα πλακέ να μη σκεβρώνει (γιατί άλλαζε τροχιά η μπαλλιά), αλλά και να αλφαδιάσεις σωστά με τις κατάλληλες σφήνες την όλη κατασκευή πάνω στο τραπέζι. Γιατι φυσικά το Subbuteo στο πάτωμα, ή πάνω σε κουβέρτες κλπ. ήταν...ξενέρα ! Κάποια στιγμή βγήκε το μεσαίο (official) μέγεθος μπάλας, αλλά και κάποια μικρή, με την οποία τα γκολ έμπαιναν...για πλάκα.
- Βάφαμε μόνοι μας εμφανίσεις που δεν υπήρχαν, με χρώματα αεροπλάνων AIRFIX (τι θυμήθηκε ο Θεός...) και λεπτά πινελάκια. Μάλιστα όταν βγήκαν και οι διαφημίσεις στις φανέλες, οι πιο πορωμένοι τις γράφαμε με ψιλό ραπιντογράφο !
- Όλα τα αξεσουάρ εκείνη την εποχή ήταν ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΠΑΝΑΚΡΙΒΑ. Θυμάμαι κάποιος συγγενής μας είχε δώσει για δώρο ένα χιλιάρικο, και όταν πήγαμε και πήραμε 2 (μόνο) προβολείς, η μάνα μας μας μάλωσε και μας είπε να μη δει τι πήραμε, γιατί θεώρησε ότι "πετάξαμε" τα λεφτά μας αντί να πάρουμε κάτι καλύτερο.
- Πριν από "επίσημα" παιχνίδια γινόταν ακόμα και...σιδέρωμα της τσόχας ακόμα και με Meritto (!) ενώ κάποιοι περνούσαν και γυαλιστικό -α λα bowling- στις βάσεις των παιχτών για να γλυστράνε (ήταν χρήσιμο όταν έπρεπε να σουτάρεις από απόσταση από τη μάλλα, γιατί ο παίχτης στο δρόμο στριφογύριζε...). Γενικά ο καθένας έκανε ό,τι του φαινόταν απαραίτητο για να κερδίσει έναν αγώνα.
Στην πορεία θα θυμηθώ σίγουρα κι άλλα...