E, o Αχλαδόκαμπος και ο Κωλοσούρτης, σε όσους πήγαιναν στην Τρίπολη πριν από το '90, θα πρέπει να έχει μείνει τραυματική εμεπιρία.
Θυμίζω ότι πηγαίναμε από Κόρινθο Άργος, σε μια διαδρομή με συνεχείς εναλλαγές με τις διαβάσεις του τρένου, περνούσαμε εκείνη τη χαρακτηριστική "γωνία" που έκανε ο δρόμος ακριβώς στα Δερβενάκια (στο σταθμό), μπαίναμε στο Άργος, μέσα από την πόλη, και βγαίναμε στους Μύλους.
Εκεί τρώγαμε συνήθως σουβλάκια, για να πάρουμε δύναμη, κι άρχιζε η ανηφόρα του Αχλαδόκαμπου, με τα αμέτρητα πέταλα και τα εικονοστάσια από τα δυστυχήματα...
Στην κορυφή υπήρχε ένα παλιό γερμανικό πολυβολείο, και κάποιο εστιατόριο που έκανε γίδα βραστή (ερείπια τώρα).
Το άσχημο ήταν μετά : κατέβαινες μέσα από το χωριό του Αχλαδόκαμπου σε μια μεγάλη πεδιάδα, κι από κει, βλέποντας και τη γέφυρα του τρένου στο βάθος, ανέβαινες μια πολύ μακριά διαδρομή με σταθερή ανωφέρεια, τον "Κωλοσούρτη".
Το δεύτερο αυτό μισό, από την κορυφή και πέρα, αντικαταστάθηκε γύρω στο 1982-84, με ένα ηπιότερο κομμάτι, κι έτσι συντόμεψε αρκετά η Τρίπολη.
Ωσπου παραδόθηκε ο άλλος δρόμος, ο σημερινός Μορέας, και η απόσταση εκμηδενίστηκε.
Τον παλιό αυτό δρόμο τον έκανα πρόσφατα, και σας πληροφορώ ότι ακόμα έχει την κίνησή του, ενώ θα τον περίμενα έρημο.