Ο ίδιος ο Hewson για να έρθω ον-τοπικ έχει δηλώσει οτι αναμεσα στους τρεις ο ζάχαρης ηταν το μηχάνημα με την λιγότερη "ψυχή" και το λιγοτερο ενδιαφέρον να προγραμματίσει παιχνίδια. Έβλεπε τον ζάχαρη και έβγαζε καπνούς
Γι' αυτό και όταν οι άλλοι έβγαζαν ακόμα παιχνίδια, η δική του εταιρία έκλεισε το '90! Η κακία τον έφαγε!
ΥΓ: Πάντως πέρα από την πλάκα, για τον Commodore 64, έβγαλε παιχνιδάρες ο Hewson, η αλήθεια να λέγεται!
Όχι ότι βοηθάει βέβαια, σε τίποτα αυτό στην κουβέντα μας, να σου λέω δηλαδή καλά λόγια για τον ψωμιέρα... Γνωρίζω ότι ΔΕΝ γίνεσαι συναισθηματικός με τον ψωμιέρα, αφού είμαι σίγουρος ότι ούτε ζωγραφιστό δεν τον είχες δει στον καιρό του. Τουλάχιστον όχι μεταξύ 1985-1991. Με τον Amstrad αντίθετα γίνεσαι πολύ συναισθηματικός, διότι τον είχες αγορασμένο. Και μάλιστα το 91! Το 91 ξαναλέω. Τότε που είχε εξαφανιστεί από προσώπου γης!
Οπότε δεν είναι το κλασικό συναίσθημα σνιφ-σνιφ, κλαψ, αλλά αυτό που λέμε "κατάρα τι μου φόρτωσαν οι απατεώνες" και το "ο εχθρός του εχθρού μου, είναι φίλος μου."
Οπότε και είχες και απόλυτο δίκιο να τους κράζεις! ΚΑΙ τον πωλητή ΚΑΙ τον Amstrad μαζί! Αφού δεν τον έβαψες και μπλε να τον πετάξεις στην θάλασσα, πάλι καλά! Το καπέλο σου βγάζω!
Είδες που καταλαβαινόμαστε; Αν μπορέσεις ή τουλάχιστον να προσπαθήσεις κι εσύ λίγο, να μην πετάς (πολλά) μαργαριτάρια, θα τα βρούμε πολύ ωραία...
Προσωπικά, είχα δει και είχα παίξει ΚΑΙ Spectrum ΚΑΙ Commodore 64, στον καιρό τους, με φίλους. Φίλους που πήγαινα συχνά στα σπίτια τους, εννοείται, έτσι; όχι πήγα μια φορά και δεν θυμάμαι και ξέρω 'γω τι. Κάναμε μεροκάματο στα μηχανήματα, κανονικό...
Παρ' όλα αυτά προτίμησα τον Amstrad, πρώτον για την τιμή, δεύτερον που τα είχε όλα σε ένα και τρίτον;
Λοιπόν ο τρίτος και σοβαρότερος λόγος είναι που πήγαινα στα σπίτια φίλων μου με 6128 και βλέπαμε και παίζαμε καμιά δεκαπενταριά και βάλε, παιχνίδια και αντιγράφαμε κιόλας και κάναμε και χαβαλέ και γενικά, περνούσαμε ωραία. Πήγαινα στους άλλους δύο με τα ZX και τον C64 και όλο το απόγευμα απλώς και μόνο μας έτρωγε για να φορτώσουν κανά-δυο παιχνίδια, άντε τρία. Ειδικά σε αυτόν τον φίλο με τον Commodore, ένα παιχνίδι κάθε φορά προλαβαίναμε να δούμε. Άντε δύο, μικρά όμως. Με drive τώρα, ε; Ωραία μεν παρεούλα, με τα παιδιά, να βλέπω και τα άλλα μηχανήματα που δεν είχα σπίτι... Αλλά πολύ... πώς να το πω, μιζέρια; Έκανε πολλή κοιλιά το πρόγραμμα!