Και στον δρόμο περπατούν συντροφιές,
μόνο οι δυο μας πάντα μαρμαρωμένοι.
Τους κοιτάμε απ’ το μπαλκόνι,
με κάποια λύπη σαν νυχτώνει
και λες πως κάτι μες στον κόσμο τελειώνει.
Και τα χρόνια μας χαμένα,
στο άδικο μεγαλωμένα,
σαν τα φιλιά στον ουρανό μας σβησμένα.
μόνο οι δυο μας πάντα μαρμαρωμένοι.
Τους κοιτάμε απ’ το μπαλκόνι,
με κάποια λύπη σαν νυχτώνει
και λες πως κάτι μες στον κόσμο τελειώνει.
Και τα χρόνια μας χαμένα,
στο άδικο μεγαλωμένα,
σαν τα φιλιά στον ουρανό μας σβησμένα.