Ρετροτρομακτικές ιστορίες και καταστάσεις που βιώσαμε

Βίωσα και εγώ σκηνικό από θρίλερ.

Ηταν καλοκαίρι, είχα μπαλκονόπορτες ανοιχτές, μόνος στο σπίτι. Καθώς κοιμόμουν , ονειρεύομαι κάτι στο χέρι μου. Ξυπνάω, λέω όνειρο ήταν. Πάω να κοιμηθώ, ξανανιώθω κάτι στο χέρι μου. Λέω, δε γίνεται, κάτι έχει πάνω.
Σηκώνομαι σιγά σιγά με το χέρι στον αέρα, ανοίγω το φως και βλέπω μια μεγάλη μαύρη σαρανταποδαρούσα να έχει κουλουριαστεί μεταξύ αγκώνα και παλάμης! Ημουν ιδρωμένος και έψαχνε υγρό μέρος να φωλιάσει.
Δεν πανικοβλήθηκα, πήγα σιγά σιγά στο μπαλκόνι (εν το μεταξύ είχε αρχίσει να συνέρχεται και η μισή υψωμένη να ψάχνει πέρα δώθε που να πιαστεί), άπλωσα το χέρι μου και την πέταξα κάτω.
Ευτυχώς που κοιμόμουν, αν ήμουν ξύπνιος ακόμα θα ένιωθα το σοκ του σκαρφαλώματος.
 
κι εγώ διαφωνώ δεν είναι όλα μέσα στο μυαλό μας τα ανιψάκια μου πριν κάμποσους μήνες μου είπαν ότι άκουσαν μια φωνή να τα φωνάζει Αγγελικάκι Αγγελικάκι και με ρώτησαν αν πέρασα απ το σπίτι τους το οποίο είναι 18 χλμ από το Ηράκλειο και εγώ είπα όχι φυσικά και η μάνα μου λέει ότι ήταν ο άνεμος αλλά τα ανιψάκια μου είναι πολύ μυαλωμένα και αποκλείεται να κάναν λάθος. και δεν ήταν κανείς εκεί που ακούγανε την φωνή μιας και το σπίτι τους ήταν σε ερημιά.και το δικό μου σχετικά με το Ον του φωτός λένε κάποιοι παραισθήσεις στους ετοιμοθάνατους λόγω έλλειψης οξυγόνου στον εγκέφαλο.όμως όταν είχαν αυτές τις εμπειρίες είχε σταματήσει κάθε ηλεκτρική δραστηριότητα του εγκεφάλου. επίσης αυτές οι εμπειρίες ήταν συγκροτημένες και με συνοχή, ενώ οι παραισθήσεις είναι αποδιοργανωμένες. ακόμη ήταν ίδιες σε όλους τους ετοιμοθάνατους είτε πίστευαν στον Θεό ή όχι είχαν πεθάνει από φυσικά αίτια ή προσπάθησαν να δώσουν τέλος στην ζωή τους. μάλιστα πολλοί απ αυτούς είχαν out of body experience και λένε ότι πετούσαν πάνω από το σώμα τους περιγράφοντας μάλιστα ακριβώς τι κάναν οι γιατροί για να τους επαναφέρουν στην ζωή, τα εργαλεία τους κλπ.μάλιστα ένας αναφέρει ότι είδε μια παντόφλα πάνω στην οροφή του νοσοκομείου! μάλιστα λένε ότι αφού είδαν το Ον του φωτός στέκονται σε ένα ποταμό και απέναντι βλέπουν αγαπημένους νεκρούς και τους φωνάζουν "γύρνα πίσω δεν ήρθε η ώρα σου ακόμα" και μετά ξυπνάνε στο κρεβάτι του νοσοκομείου.επίσης ακόμα πολύ παλιά γύρω στο '90 κοιτούσα στον κήπο και είδα σαν μια μορφή ντυμένη με λευκά να με κοιτάζει και ξυπνάω την μάνα μου και της λέω "ή τρελάθηκα ή είδα φάντασμα" και κοιτάμε στον κήπο και σε εκείνο το σημείο ήταν ένα μεγάλο φύλλο από ένα φυτό και μου λέει ότι ξεγελάστηκα από το φύλλο. τώρα φάντασμα ήταν άγγελος ήταν δαίμονας ήταν ή οφθαλμαπάτη δεν ξέρω. πάντως ληγμένα δεν παίρνω ούτε μαύρες και (ελπίζω) να είμαι στα καλά μου.
 
Δε ξέρω γιατί , αλλά με την τελευταία ιστορία του/ης karapiperim, αγριεύτηκα όσο με καμιά άλλη...
 
@karapiperim

θυμήθηκα ένα άλλο περιστατικό όταν ήμουν πολύ μικρός, κάπου 4-5 χρονών για να καταλάβεις πως ένα παιδί μπερδεύει το όνειρο με την πραγματικότητα. Πηγαίναμε με τη γιαγιά μου βόλτα και ήταν Πάσχα, τότε που είχαν πιο δημοφιλές το έθιμο να καίνε ή να κρεμάνε ομοίωμα του Ιούδα.
Εκει που περπατούσαμε βλέπω σε μια κολώνα κρεμασμένη μια κούκλα του Ιούδα, την κοιτάω και ξαφνικά αυτή κουνάει τα μάτια της και με κοιτάει και αυτή με ένα τρομακτικό βλέμμα! Τρομαγμένος το λέω στη γιαγιά μου και θέλω να φύγουμε και αυτή με το που με ακούει ξεκαρδίζεται στα γέλια.

Ακομα και τώρα πιο πολύ τρομάζω με τέτοια όνειρα που γίνονται στον ίδιο χώρο όπου είσαι εσύ εκείνη την ώρα, παρά σε φανταστικούς κόσμους. Αλλά γενικά πιστεύω και εγώ στην πρόβλεψη των ονείρων, ιδίως για τα πολύ δυσάρεστα γεγονότα.
 
Παιδιά συγνώμη δεν ήθελα να σας τρομάξω. Πάντως το ποστ θα το σβήσω. Πίστευα πως βλέποντας το γραμμένο θα το απομυθοποιούσα αλλά τελικά μου κάνει κακό και που το διαβάζω και που θυμήθηκα τις λεπτομέρειες.
Συμπερασματικά θα σας πω πως δεν πιστεύω στα φαντάσματα. Πιστεύω όμως πως υπάρχουν άνθρωποι με ισχυρή διαίσθηση. Ή ίσως έχουν την ικανότητα να βγάζουν υποσυνείδητα συμπεράσματα που μοιάζουν με διαίσθηση. Δεν ξέρω, αλλά και ποιος ξέρει άλλωστε...
 
Ήρθε η ώρα να γράψω μία ακόμα περιπέτεια !

Πριν πολλά χρόνια (βασικά , ποιά χρόνια ; πλέον είναι δεκαετίες ! . . .) το τελευταίο καλοκαίρι πρωτού φύγω για το πανεπιστούμπιο , είμασταν ένα βράδυ μία παρέα από 4 άτομα . Είχαμε παίξει μπάσκετ στο σχολείο μέχρι αργά που νύχτωσε και έφτασε να είναι περασμένες έντεκα . Εκεί που καθόμασταν και ξεκουραζόμασταν , τι ιδέα λέτε πως μου ήρθε στο μυαλό μου ;
Τους λέω ο έξυπνος (το μυαλό μου και μια λύρα !) : "Βρε 'σεις . Δεν πάμε μία βόλτα μέχρι στο νεκροταφείο ; Μέχρι σήμερα όλα τα έχουμε κάνει , μόνο αυτό δεν κάναμε ."
Πάρτα - φέρτα , πάνω - κάτω , τέλος πάντων αποφασήσαμε να πάμε. Ξεκινάμε λοιπόν και εμείς το ταξίδι . Βεβαία , με το πέρασμα του χρόνου η λογική επικρατεί της παρορμήσεως και έτσι αρχίζουν οι ανυσηχίες . Έτσι ο καθένας συνέχιζε να προχωράει με βαριά καρδιά , και εγώ από μέσα μου να καταριέμαι τη μεγάλη μου γλώσσα . Διότι , όπως και να το κάνεις , δε μπορούσα πλέον να πω "όχι" εγώ ο ίδιος που είχα την ιδέα - θα φαινόμουνα και δειλός , ξέρετε .
Η πορεία , που λέτε , συνεχιζόταν και ο καθένας αισθανόταν τα πόδια του όλο και πιο βαριά . Τελικά ήταν θέμα χρόνου μέχρι να λυγίσει ο πρώτος ... ! Έτσι λοιπόν , λέει ένας σε κάποια φάση : "Ρε παιδιά , άσε καλλύτερα . Με πονάει το κεφάλι μου . Αφήστε το για άλλη φορά .'" Αμέσως εμείς οι άλλοι να επιδείξουμε πως ήμασταν ατρόμητοι "Έλα ρε 'συ τώρα ! Άσ'τα αυτά !" Σιγά τα πράγματα δηλαδή , και 'μεις μία από τα ίδια ήμασταν , αλλά ξέρετε τώρα εσεις ... Εν ολίγοις τον επείσαμε να μας ακολουθήσει . Φυσικά αυτός όλο παράπονο . Άλλωστε πια δε μπορούσε να κάνει και αλλιώς - θα σήμαινε πως ξαφνικά του πέρασε ο πονοκέφαλος .
Οπότε η πορεία συνεχίστηκε όλο και πιο αμφιταλαντευόμ... εεε , ήθελα να πω ακλόνητη . Καθώς φτάναμε προς το τέλος της πόλης (όπου ήταν το κοιμητήριο) , λέει ο δεύτερος μία φοβερή ατάκα που , αν μη τι άλλο , πρέπει να την σκεύτηκε πολύ καλα : "Ρε παιδιά , εγώ δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο . Με πονάει το πόδι μου . Πού να πάμε τώρα μέχρι εκεί ." ! ! "Μα καλά" , του λέει ο Σάκης , "Τι σε πονάει το πόδι σου εσένα ; αφού είσαι καβάλα σε ποδήλατο !" . "Εεε... έλα τώρα μωρέ , δε μπορώ που σας λέω . Αν θέλεις πηγαίνετε εσείς οι δύο . Εμείς οι δύο θα σας περιμένουμε εδώ" .
Οπότε η αναλογία "Πάμε" - "Δεν πάμε" ξαφνικά μετατράπηκε σε 2 - 2 . Όλα εξαρτιόντουσαν πλέον από την απόφαση του Σάκη . Φυσικά , αν ο Σάκης έλεγε πως δεν ακολουθεί , εγώ με θάρρος θα έλεγα πως θα πήγαινα (και καλά) , αλλά αφού δεν έρχεται και κανένας άλλος τότε τι να πάω να κάνω μόνος . Θα το έπαιζα λίγο στενοχωρημένος (σιιιιιιιιίγουρα) , αλλά θα ενέδειδα στην δημοκρατία .
Έτσι , λοιπόν , παρ'όλο που το έπαιζα ακόμα παλικαράς , από μέσα μου σκευτόμουνα "Πέσε ΟΧΙ , Σάκη , πέσε ΟΧΙ . Σε παρακαλώ , σε ΠΑΡΑΚΑΛΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ..." .
Και ο Σάκης είπε .........
"Ε , καλά . Αφου φοβάστε , εμείς οι δυο θα πάμε και εσείς καθήστε εδώ ."
Εγώ είπα πως θα καταρεύσω . Μέσα στο μυαλό μου έλεγα "Τι λες ρε χριστιανέ ; Είσαι σοβαρός ; Κάθεσαι και ακούς τι λέει ο κάθε βλάκας ! Ποιός σε έπεισε εσένα να κάνεις κάτι τέτοιο ; Δηλαδή αν εγώ είμαι χαζός , πρέπει να είσαι και εσύ ; ! . . ." . Τι να κάνω ... Ξεροκατάπια , συνεκέντρωσα όλο το κουράγιο που μου είχε απομείνει (και προσποιήθηκα για το υπόλοιπο που είχα απολέσει) και ξεκινήσαμε ... "Έχετε γεια βρυσουυύλες - λόγοι χρυσοί ραχουυυυυύλες . Αντίο κόσμε ..." .
Πήραμε το δρόμο και βγήκαμε από την πόλη . Περάσαμε την πινακίδα που έδειχνε το τέλος της πόλεως και συνεχίσαμε προς τον Άδη ... Εδώ , να σημειώσω πως εκείνη την εποχή ανάμεσα στο τέρμα της πόλεως και το κοιμητήριο δεν υπήρχαν άλλα σπίτια ή γενικά κτιίρια , παρά μονάχα μία μάντρα οικοδομικών υλικων . Σήμερα η κατάσταση έχει αλλάξει , αλλά τότε ήταν ερημιά .
Καθώς προχωρούσαμε , περάσαμε δίπλα από την μάντρα υλικών . Εγώ είχα ξαναπεράσει από εκεί (φυσικά την ημέρα - εσείς ;ξέρετε πολλούς βλάκες να περνανε από εκεί την νύχτα ; ) και ως εκ τούτου γνώριζα ήδη πως υπάρχει ένας σκύλος φύλακας εκεί . Να σημειώσω , επίσης , πως από την ώρα που βγήκαμε από την πόλη , μιλαγαμε συνέχεια μεταξύ μας και , παρ'όλο που κανένας μας δεν το ανάφερε , το κάναμε για να διατηρήσουμε την αυτοκυριότητά-μας - κοινώς να μην τα παίξουμε από το φόβο μας .
Ενώ προχωράγαμε και μιλάγαμε , ξαφνικά πετάγεται εκείνο το παλιόσκυλο στα σύρματα της περιφράξεως και αρχίζει να γαυγίζει σαν τρελό . Ετυχώς εγώ γνώριζα για δαύτο και δεν πανικοβλήθηκα , οπότε και εφρόντησα να καθισηχάσω και τον Σάκη : "Μην ανυσηχείς Σάκη , αυτό είναι σκυλί της μάντρας , οπότε Σάκη εμ... Σάκη ; Σάκη ; Πού είσαι Σάκη ; Σάκη ;" . Γυρνάω και εγώ και βλέπω τον Σάκη να τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση , να φτάνει δίπλα σε ένα κάδο απορρυμάτων και προσπαθεί να ανέβει μέσα !
"Μη Σάκη ! Κατέβα κάτω Σάκη ! Το σκυλί είναι από την άλλη μεριά του φράχτη , δεν μπορεί να βγει έξω ." .
Τέλος πάντων , τα κατάφερα και τον έπεισα πως το σκυλί δεν προέκειτο να μας πειράξει . Και πώς να μας πειράξει άλλωστε ; Εκείνο ήταν το ίδιο φοβισμένο όπως εμείς . Δεν νομίζω να είχε ξαναδεί και άλλη φορά δύο βλάκες μές'τη μέση της νύχτα να τριγυρνάνε εκει πέρα . Ο σκύλος μπορεί και να σκεύτηκε "Τέτοια ώρα όλοι κοιμούνται . Μέχρι και εγώ το ξέρω αυτό . Και μετά σου λένε πως αυτοί έχουν μεγαλύτερη νοημοσύνη από εμάς ." .
Τελικά , μετά από τις παραπάνω περιπέτειες , φτάσαμε στο κατώφλι του κοιμητηρίου ... Πήραμε βαθειά ανάσα και εισήλθαμε ... Το σχέδιο ήταν να μπούμε μέσα από την μία είσοδο και να βγούμε από την άλλη . Τρίχες δηλαδή , η μία απείχε από την άλλη 30 μέτρα (έβλεπαν και οι δύο στον ίδιο δρόμο) .
Αυτό , βρε παιδί-μου , που μου έκανε στην αρχή εντύπωση , ήτανε η ησυχία . Τίποτα . Νέκρα . Το μόνο που κινιόταν ήταν το αεράκι . Πείτε με ψεύτη , πείτε με ρουφιάνο , όμως εγώ το υποστηρίζω : έξω που ήμασταν δεν φύσαγε . Μέσα που μπήκαμε , φύσαγε . Το δεύτερο που παρατήρησα ήταν το κρι - κρι -κρι που ακουγώταν από τα τζάμια στα μνήματα . Πολύ ενοχλητικό . Λες και έτριζαν από μόνα-τους , όχι στο ρυθμό που είχε το αεράκι . Το τρίτο , όμως , και πιο περίεργο , ήταν τα κεράκια στα μνήματα ... Δεν ξέρω ... Σε όλα ήταν αναμένα αρκετά κεράκια . Μπορεί να τα είχαν ανάψει συγγενείς ή κάποιοι άλλοι οι οποίοι νωρίτερα να είχαν έρθει σε κάποια κηδεία , αν και παραήταν περίεργο να είχαν ανάψει τόσα κεριά . Πάντως , ο συνδιασμός του αερακίου , της ησυχίας , του ήχου από τα τζάμια και τα κεράκια , ήταν τροματικός . Χαρακτηριστικώς αναφέρω πως λίγο πριν βγούμε από την άλλη θύρα , ακούστηκε ένα έντονο κρικ - κρικ από κάποιο τζάμι και ο Σάκης παραλίγο να το βάλει πάλι στα πόδια !
Το θυμάμαι ακόμα : ήταν 00:02 όταν βγήκαμε πάλι έξω . Φυσικά δεν αισθανόμασταν ακόμα ασφαλείς και γι'αυτό φροντίσαμε να απομακρυνθούμε με γρήγορα βήματα (έστω και αν κανείς μας δεν το παραδέχτηκε) προς την πόλη . Αξιοπεριέργως , όταν ξαναπεράσαμε από την μάντρα υλικών , ο σκύλος δεν μας ξαναγάβγησε . Ποιός ξέρει ; Ίσως και να σκεύτηκε : "Α , πάλι εκείνοι οι δύο ηλίθιοι . Κάτι τέτοιους δεν αξίζει ούτε να τους γαβγίσεις ." .
Φυσικά , όταν επιστρέψαμε στους άλλους , τα παραφουσκώσαμε τα γεγονότα : "Πήγαμε μέσα" και "ήταν θεοσκότεινα" και "ακούγονταν κάτι περίεργοι θόρυβοι" και "μπήκαμε μέχρι στο βάθος" και "καθυστερήσαμε να βγούμε" και έτσι και αλλιώς και δεν συμμαζεύεται !
Οπότε οι άλλοι να μας λένε : "Οπότε ;" και "Τι έγινε" και "Πω πω !" και "Όχι ρε φίλε !" και "Φοβερό" και πάει λέγωντας !
Στο τέλος , αφού τους πείσαμε πως δεν είμαστε κοινοί θνητοί , φύγαμε για τα σπίτια μας .

Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα πολύ καλά . Είχα αποδείξει πως ήμουνα ... ατρόμητος !
Φυσικά μόνο εγώ (και ο Σάκης) ξέρω τι ετράβηξα ...
 
Τελευταία επεξεργασία:
Ρε παιδιά ποτέ πέθανε ο Μαντελα; Σε συζήτηση έμαθα ότι πέθανε το 2009 ενώ εγώ πίστευα πως πέθανε σιγουρα στην δεκαετία του 80 στα τέλη και όχι μόνον εγώ αλλά και ο πατέρας μου το πιστευει( θα χει μου λέει καμια τριανταρια και χρόνια που πάει) και ή φίλη μου που ρωτησα να δω και άλλοι γνωστοί . Αυτό λέγεται λέει καπως! Πείτε εσείς ξερατε πως πεθανε πρόσφατα σχετικά.
 
Ήρθε η ώρα να γράψω μία ακόμα περιπέτεια !

Πριν πολλά χρόνια (βασικά , ποιά χρόνια ; πλέον είναι δεκαετίες ! . . .) το τελευταίο καλοκαίρι πρωτού φύγω για το πανεπιστούμπιο , είμασταν ένα βράδυ μία παρέα από 4 άτομα . Είχαμε παίξει μπάσκετ στο σχολείο μέχρι αργά που νύχτωσε και έφτασε να είναι περασμένες έντεκα . Εκεί που καθόμασταν και ξεκουραζόμασταν , τι ιδέα λέτε πως μου ήρθε στο μυαλό μου ;
Τους λέω ο έξυπνος (το μυαλό μου και μια λύρα !) : "Βρε 'σεις . Δεν πάμε μία βόλτα μέχρι στο νεκροταφείο ; Μέχρι σήμερα όλα τα έχουμε κάνει , μόνο αυτό δεν κάναμε ."
Πάρτα - φέρτα , πάνω - κάτω , τέλος πάντων αποφασήσαμε να πάμε. Ξεκινάμε λοιπόν και εμείς το ταξίδι . Βεβαία , με το πέρασμα του χρόνου η λογική επικρατεί της παρορμήσεως και έτσι αρχίζουν οι ανυσηχίες . Έτσι ο καθένας συνέχιζε να προχωράει με βαριά καρδιά , και εγώ από μέσα μου να καταριέμαι τη μεγάλη μου γλώσσα . Διότι , όπως και να το κάνεις , δε μπορούσα πλέον να πω "όχι" εγώ ο ίδιος που είχα την ιδέα - θα φαινόμουνα και δειλός , ξέρετε .
Η πορεία , που λέτε , συνεχιζόταν και ο καθένας αισθανόταν τα πόδια του όλο και πιο βαριά . Τελικά ήταν θέμα χρόνου μέχρι να λυγίσει ο πρώτος ... ! Έτσι λοιπόν , λέει ένας σε κάποια φάση : "Ρε παιδιά , άσε καλλύτερα . Με πονάει το κεφάλι μου . Αφήστε το για άλλη φορά .'" Αμέσως εμείς οι άλλοι να επιδείξουμε πως ήμασταν ατρόμητοι "Έλα ρε 'συ τώρα ! Άσ'τα αυτά !" Σιγά τα πράγματα δηλαδή , και 'μεις μία από τα ίδια ήμασταν , αλλά ξέρετε τώρα εσεις ... Εν ολίγοις τον επείσαμε να μας ακολουθήσει . Φυσικά αυτός όλο παράπονο . Άλλωστε πια δε μπορούσε να κάνει και αλλιώς - θα σήμαινε πως ξαφνικά του πέρασε ο πονοκέφαλος .
Οπότε η πορεία συνεχίστηκε όλο και πιο αμφιταλαντευόμ... εεε , ήθελα να πω ακλόνητη . Καθώς φτάναμε προς το τέλος της πόλης (όπου ήταν το κοιμητήριο) , λέει ο δεύτερος μία φοβερή ατάκα που , αν μη τι άλλο , πρέπει να την σκεύτηκε πολύ καλα : "Ρε παιδιά , εγώ δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο . Με πονάει το πόδι μου . Πού να πάμε τώρα μέχρι εκεί ." ! ! "Μα καλά" , του λέει ο Σάκης , "Τι σε πονάει το πόδι σου εσένα ; αφού είσαι καβάλα σε ποδήλατο !" . "Εεε... έλα τώρα μωρέ , δε μπορώ που σας λέω . Αν θέλεις πηγαίνετε εσείς οι δύο . Εμείς οι δύο θα σας περιμένουμε εδώ" .
Οπότε η αναλογία "Πάμε" - "Δεν πάμε" ξαφνικά μετατράπηκε σε 2 - 2 . Όλα εξαρτιόντουσαν πλέον από την απόφαση του Σάκη . Φυσικά , αν ο Σάκης έλεγε πως δεν ακολουθεί , εγώ με θάρρος θα έλεγα πως θα πήγαινα (και καλά) , αλλά αφού δεν έρχεται και κανένας άλλος τότε τι να πάω να κάνω μόνος . Θα το έπαιζα λίγο στενοχωρημένος (σιιιιιιιιίγουρα) , αλλά θα ενέδειδα στην δημοκρατία .
Έτσι , λοιπόν , παρ'όλο που το έπαιζα ακόμα παλικαράς , από μέσα μου σκευτόμουνα "Πέσε ΟΧΙ , Σάκη , πέσε ΟΧΙ . Σε παρακαλώ , σε ΠΑΡΑΚΑΛΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ..." .
Και ο Σάκης είπε .........
"Ε , καλά . Αφου φοβάστε , εμείς οι δυο θα πάμε και εσείς καθήστε εδώ ."
Εγώ είπα πως θα καταρεύσω . Μέσα στο μυαλό μου έλεγα "Τι λες ρε χριστιανέ ; Είσαι σοβαρός ; Κάθεσαι και ακούς τι λέει ο κάθε βλάκας ! Ποιός σε έπεισε εσένα να κάνεις κάτι τέτοιο ; Δηλαδή αν εγώ είμαι χαζός , πρέπει να είσαι και εσύ ; ! . . ." . Τι να κάνω ... Ξεροκατάπια , συνεκέντρωσα όλο το κουράγιο που μου είχε απομείνει (και προσποιήθηκα για το υπόλοιπο που είχα απολέσει) και ξεκινήσαμε ... "Έχετε γεια βρυσουυύλες - λόγοι χρυσοί ραχουυυυυύλες . Αντίο κόσμε ..." .
Πήραμε το δρόμο και βγήκαμε από την πόλη . Περάσαμε την πινακίδα που έδειχνε το τέλος της πόλεως και συνεχίσαμε προς τον Άδη ... Εδώ , να σημειώσω πως εκείνη την εποχή ανάμεσα στο τέρμα της πόλεως και το κοιμητήριο δεν υπήρχαν άλλα σπίτια ή γενικά κτιίρια , παρά μονάχα μία μάντρα οικοδομικών υλικων . Σήμερα η κατάσταση έχει αλλάξει , αλλά τότε ήταν ερημιά .
Καθώς προχωρούσαμε , περάσαμε δίπλα από την μάντρα υλικών . Εγώ είχα ξαναπεράσει από εκεί (φυσικά την ημέρα - εσείς ;ξέρετε πολλούς βλάκες να περνανε από εκεί την νύχτα ; ) και ως εκ τούτου γνώριζα ήδη πως υπάρχει ένας σκύλος φύλακας εκεί . Να σημειώσω , επίσης , πως από την ώρα που βγήκαμε από την πόλη , μιλαγαμε συνέχεια μεταξύ μας και , παρ'όλο που κανένας μας δεν το ανάφερε , το κάναμε για να διατηρήσουμε την αυτοκυριότητά-μας - κοινώς να μην τα παίξουμε από το φόβο μας .
Ενώ προχωράγαμε και μιλάγαμε , ξαφνικά πετάγεται εκείνο το παλιόσκυλο στα σύρματα της περιφράξεως και αρχίζει να γαυγίζει σαν τρελό . Ετυχώς εγώ γνώριζα για δαύτο και δεν πανικοβλήθηκα , οπότε και εφρόντησα να καθισηχάσω και τον Σάκη : "Μην ανυσηχείς Σάκη , αυτό είναι σκυλί της μάντρας , οπότε Σάκη εμ... Σάκη ; Σάκη ; Πού είσαι Σάκη ; Σάκη ;" . Γυρνάω και εγώ και βλέπω τον Σάκη να τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση , να φτάνει δίπλα σε ένα κάδο απορρυμάτων και προσπαθεί να ανέβει μέσα !
"Μη Σάκη ! Κατέβα κάτω Σάκη ! Το σκυλί είναι από την άλλη μεριά του φράχτη , δεν μπορεί να βγει έξω ." .
Τέλος πάντων , τα κατάφερα και τον έπεισα πως το σκυλί δεν προέκειτο να μας πειράξει . Και πώς να μας πειράξει άλλωστε ; Εκείνο ήταν το ίδιο φοβισμένο όπως εμείς . Δεν νομίζω να είχε ξαναδεί και άλλη φορά δύο βλάκες μές'τη μέση της νύχτα να τριγυρνάνε εκει πέρα . Ο σκύλος μπορεί και να σκεύτηκε "Τέτοια ώρα όλοι κοιμούνται . Μέχρι και εγώ το ξέρω αυτό . Και μετά σου λένε πως αυτοί έχουν μεγαλύτερη νοημοσύνη από εμάς ." .
Τελικά , μετά από τις παραπάνω περιπέτειες , φτάσαμε στο κατώφλι του κοιμητηρίου ... Πήραμε βαθειά ανάσα και εισήλθαμε ... Το σχέδιο ήταν να μπούμε μέσα από την μία είσοδο και να βγούμε από την άλλη . Τρίχες δηλαδή , η μία απείχε από την άλλη 30 μέτρα (έβλεπαν και οι δύο στον ίδιο δρόμο) .
Αυτό , βρε παιδί-μου , που μου έκανε στην αρχή εντύπωση , ήτανε η ησυχία . Τίποτα . Νέκρα . Το μόνο που κινιόταν ήταν το αεράκι . Πείτε με ψεύτη , πείτε με ρουφιάνο , όμως εγώ το υποστηρίζω : έξω που ήμασταν δεν φύσαγε . Μέσα που μπήκαμε , φύσαγε . Το δεύτερο που παρατήρησα ήταν το κρι - κρι -κρι που ακουγώταν από τα τζάμια στα μνήματα . Πολύ ενοχλητικό . Λες και έτριζαν από μόνα-τους , όχι στο ρυθμό που είχε το αεράκι . Το τρίτο , όμως , και πιο περίεργο , ήταν τα κεράκια στα μνήματα ... Δεν ξέρω ... Σε όλα ήταν αναμένα αρκετά κεράκια . Μπορεί να τα είχαν ανάψει συγγενείς ή κάποιοι άλλοι οι οποίοι νωρίτερα να είχαν έρθει σε κάποια κηδεία , αν και παραήταν περίεργο να είχαν ανάψει τόσα κεριά . Πάντως , ο συνδιασμός του αερακίου , της ησυχίας , του ήχου από τα τζάμια και τα κεράκια , ήταν τροματικός . Χαρακτηριστικώς αναφέρω πως λίγο πριν βγούμε από την άλλη θύρα , ακούστηκε ένα έντονο κρικ - κρικ από κάποιο τζάμι και ο Σάκης παραλίγο να το βάλει πάλι στα πόδια !
Το θυμάμαι ακόμα : ήταν 00:02 όταν βγήκαμε πάλι έξω . Φυσικά δεν αισθανόμασταν ακόμα ασφαλείς και γι'αυτό φροντίσαμε να απομακρυνθούμε με γρήγορα βήματα (έστω και αν κανείς μας δεν το παραδέχτηκε) προς την πόλη . Αξιοπεριέργως , όταν ξαναπεράσαμε από την μάντρα υλικών , ο σκύλος δεν μας ξαναγάβγησε . Ποιός ξέρει ; Ίσως και να σκεύτηκε : "Α , πάλι εκείνοι οι δύο ηλίθιοι . Κάτι τέτοιους δεν αξίζει ούτε να τους γαβγίσεις ." .
Φυσικά , όταν επιστρέψαμε στους άλλους , τα παραφουσκώσαμε τα γεγονότα : "Πήγαμε μέσα" και "ήταν θεοσκότεινα" και "ακούγονταν κάτι περίεργοι θόρυβοι" και "μπήκαμε μέχρι στο βάθος" και "καθυστερήσαμε να βγούμε" και έτσι και αλλιώς και δεν συμμαζεύεται !
Οπότε οι άλλοι να μας λένε : "Οπότε ;" και "Τι έγινε" και "Πω πω !" και "Όχι ρε φίλε !" και "Φοβερό" και πάει λέγωντας !
Στο τέλος , αφού τους πείσαμε πως δεν είμαστε κοινοί θνητοί , φύγαμε για τα σπίτια μας .

Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα πολύ καλά . Είχα αποδείξει πως ήμουνα ... ατρόμητος !
Φυσικά μόνο εγώ (και ο Σάκης) ξέρω τι ετράβηξα ...
H φαση με το σκυλι με θυμιζει την σκηνη με την μαντρα και το σκυλι απο την ταινια Stand by me που οι υπολοιποι πιτσιρικαδες βγηκαν απο την μαντρα ενω ο τελευταιος ετρεξε για να γλυτωσει απο το σκυλι και ξεφυγε λιγο πριν τον πιασει.

@iliekater ωραιο σκηνικο φιλαρακι ωραιο βιωμα :thumbup: :thumbup: :thumbup: :thumbup:
 
Ρε παιδιά ποτέ πέθανε ο Μαντελα; Σε συζήτηση έμαθα ότι πέθανε το 2009 ενώ εγώ πίστευα πως πέθανε σιγουρα στην δεκαετία του 80 στα τέλη και όχι μόνον εγώ αλλά και ο πατέρας μου το πιστευει( θα χει μου λέει καμια τριανταρια και χρόνια που πάει) και ή φίλη μου που ρωτησα να δω και άλλοι γνωστοί . Αυτό λέγεται λέει καπως! Πείτε εσείς ξερατε πως πεθανε πρόσφατα σχετικά.
Που κολαει το ποτε πεθανε ο Μαντελα με το θεμα αυτο :thumbdown::thumbdown::thumbdown::thumbdown:
 
Τι να το κανω το Mαντελα effect και να το γκουγκλαρω κιολας το θεμα αφορα δεικα μας βιωματα και σκηνικα που εχουμε ζησει αμα εχεις κατι τετοιο γραψτο να το διαβασουμε με ευχαριστηση.
 
Και για να μην παρεξηγηθω δεν εχω θεμα με τα οφ τοπικ κλπ δεν με απασχολουναι αυτα εμενα απλα αν αυτο με το μαντελα effect αφορα καποιο βιωμα σου αριαδνη θα ηθελα να το διαβασω.
 
Τι να το κανω το Mαντελα effect και να το γκουγκλαρω κιολας το θεμα αφορα δεικα μας βιωματα και σκηνικα που εχουμε ζησει αμα εχεις κατι τετοιο γραψτο να το διαβασουμε με ευχαριστηση.
Βρε συ είναι και αυτό κατά κάποιον τρόπο δικό μας βίωμα γιατί είμαστε πολλοί πού έχουμε αυτή την ανάμνηση ότι το γεγονός ανήκει στην δεκαετία του 80' ενώ μας λένε όχι πως έχει να κάνει με το χώρο χρονο
 
Βρε συ είναι και αυτό κατά κάποιον τρόπο δικό μας βίωμα γιατί είμαστε πολλοί πού έχουμε αυτή την ανάμνηση ότι το γεγονός ανήκει στην δεκαετία του 80' ενώ μας λένε όχι πως έχει να κάνει με το χώρο χρονο
Εγραψα τι ενοουσα παραπανω αριαδνη αλλα δεν το διαβασες λογικα γιατι εγραφες το post σου :p :p :p :p
 
Και για να μην παρεξηγηθω δεν εχω θεμα με τα οφ τοπικ κλπ δεν με απασχολουναι αυτα εμενα απλα αν αυτο με το μαντελα effect αφορα καποιο βιωμα σου αριαδνη θα ηθελα να το διαβασω.
Και πολλών άλλων βίωμα που χουμε έντονα την ανάμνηση αυτη , ήμασταν λάθος χωροχρονικά;ή απλά υπήρχαν στην δεκαετία του 80' πολλά ντοκυμαντέρ με τον Μαντελα στα πρόθυρα του θανάτου και μας κόλλησε ετσι
 
Κολλάει μία χαρά! Δες το Μαντελα effect γκουκλαρε και θα καταλάβεις
Με όλα αυτά Μπιλυ θέλω να πω μήπως και συ μπηκες σε παράλληλο σύμπαν αν υπάρχει σε άλλο χωρόχρονο και είχες αυτές τις εμπειρίες.
 
Με όλα αυτά Μπιλυ θέλω να πω μήπως και συ μπηκες σε παράλληλο σύμπαν αν υπάρχει σε άλλο χωρόχρονο και είχες αυτές τις εμπειρίες.
Τι να σε πω αριαδνη δεν ξερω γιατι αν μπηκα εγω σε παραλληλο συμπαν τοτε πρεπει να μπηκαν και αυτοι που ηταν μαζι μου αλλιως δεν εξηγειται.
 
Τι να σε πω αριαδνη δεν ξερω γιατι αν μπηκα εγω σε παραλληλο συμπαν τοτε πρεπει να μπηκαν και αυτοι που ηταν μαζι μου αλλιως δεν εξηγειται.
Μα αυτό εξηγεί το Μαντελα εφεκτ ακριβώς αυτό καθώς και άλλα περίεργα συμβαντα
 
Τι να σε πω αριαδνη δεν ξερω γιατι αν μπηκα εγω σε παραλληλο συμπαν τοτε πρεπει να μπηκαν και αυτοι που ηταν μαζι μου αλλιως δεν εξηγειται.
:bow:


Εγώ δεν ήξερα καν πως ο Μαντέλας είχε πεθάνει . Αν σας πω τι πίστευα εγώ , θα πέσετε κάτω ! Εγώ στο μυαλό-μου είχα ταυτήσει τον Μαντέλα με τον Κόφι Ανάν ! . . .
 
Πίσω
Μπλουζα