Όπως σας υποσχέθηκα , έφτασε η ώρα να σας πω και εγώ μία από τις πραγματικά περίεργες εμπειρίες-μου .
Η περιπέτειά-μου ήρχισε κάπου στο δεύτερο μήνα της θυτείας μου στον Ελληνικό στρατό . Εκείνη , λοιπόν , την περίοδο με είχαν μόλις μεταθέσει στην Καστοριά . Πιο συγκεκριμένα , με στείλανε στο δεύτερο στρατόπεδο του Άργους Ορεστικού , δηλαδή εκείνο που είναι από την κάτω μεριά της εθνικής οδού . Αν θυμάμαι καλά , λεγόταν 618 . Όπως και νά'χει , ήταν εκείνο στο οποίο εκπαιδεύονταν οι αντιαρματιστές . Έχοντας σπουδάσει πολιτικός μηχανικός υπέθεσα πως θα με έστελναν στο μηχανικό τμήμα , αλλά με στείλαν στους αντιαρματιστές . Ποιός ξέρει ; θα σκεύτηκαν πως αφού σπούδασα πώς να κατασκευάζω , θα έμαθα και πώς να καταστρέφω ! Τέλος πάντων , δεν παραπονιέμαι , καλά πέρασα με την ειδικότητά μου .
Στο στρατόπεδο "προσεγειώθην" Παρασκευή απόγευμα , που σημαίνει πως ο ΑΟΤ ήταν κλειστή , που σημαίνει πως δεν χρεωθήκα όπλο , το οποίο με τη σειρά του σημαίνει πως Παρασκευή , Σάββατο , Κυριακή ήμουν εξοδούχος . Δεν με "χάλασε" !
Ο καιρός , όπως ήταν φυσικό , πέρασε και έφτασε η Δευτέρα . Οπότε μου έδωσαν όπλο και υπηρεσία . Εδώ , να σας πω πως επί ένα μήνα , που έκατσα στην Καστοριά , είχαν σχεδόν πάντα την ίδια υπηρεσία και το ίδιο νούμερο (φυσικά το περιβόητο και χειρότερο "γερμανικό" ! ) . Μονάχα μία φορά είχα αλλού σκοπιά , ενώ όσο για θαλαμοφύλακας ούτε μία . Δεν ξέρω αν με πέρασαν για κορόιδο , αλλά αν ναι , τότε εγελάσθησαν . Εμένα δεν πείραξε ποτέ να με στέλνουν στην πιο απόμερη σκοπιά . Ίσα-ίσα , αν ήταν και ερημότοπος , κατά τη διάρκεια της ημέρας έπαιρνα και κάνα βιβλιαράκι ή περιοδικό μαζί μου και πέρναγα υπέροχα και - χωρίς να το καταλάβω - πέρναγε η ώρα αμέσως !
Τέλος πάντων , η σκοπιά στην οποία όλο με έστελναν ήταν η λεγόμενη "Όπισθεν των Εξωμοιοτών" . Καλά θα κάνετε να την θυμάστε όσοι δεν έχετε πάει στρατό , διότι αν σας πάνε στο 618 να θυμηθείτε τι πέρασα !
Που λέτε , αυτή η σκοπιά ήταν στην πιο απομακρυσμένη γωνία του στρατοπέδου . Εδώ , θα χρειαστεί να σας περιγράψω καλά το μέρος της σκοπιάς . Σε αυτή τη γωνία , λοιπόν , όπως καθόσουνα και κοίταγες προς τα κάτω , όπου και εκτεινόταν το υπόλοιπο στρατόπεδο , είχες στα αριστερά σου και πίσω σου σύρμα (την περίφραξη του στρατοπέδου) . Έτσι , υπήρχαν μόνο δύο τρόποι ούτως ώστε να έρθει κάποιος σε σένα : είτε από μπροστά σου , είτε από τα δεξιά σου . Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει πως θα μπορούσε κάποιος να έρθει κάποιος και από τη μέση οδό , δηλαδή από διαγώνια κάτω - δεξιά , αλλά εκτός του ό,τι για να κάνει κάποιος κάτι τέτοιο έπρεπε να πηδήξει κάποιους φράκτες , ήταν και απόλυτα ορατός σε αυτήν την πλαγιά . Συννεπώς , μόνο από μπροστά σου ή από τα δεξιά σου μπορούσε να έρθει κάποιος . Στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων , η περίπολος , οι εφοδεύοντες αξιωματικοί οι δεκανείς αλλαγής κτλ έρχονταν από τα δεξιά για τον απλό λόγο ότι από μπροστά σου ο δρόμος ήταν υπερβολικά ανηφορικός .
Έτσι λοιπόν , σε αυτό το μέρος με έστειλαν να φιλάξω την πρώτη μου σκοπιά . Το απογευματιάτικο νούμερο κύλησε χωρίς τίποτα περίεργο . Το επόμενο νούμερο ήταν το 02:00 - 04:00 (το γερμανικό που λέγαμε !) . Ο δεκανέας αλλαγής μας πηγε κανονικά στις σκοπιές μας και άλλαξε τους προηγούμενους σκοπούς και εμείς αναλάβαμε δράση ο καθένας στον τομέα του .
Αφού περασε κάπου μισή ώρα , ήρθε ένας εφοδεύων . Αυτός ο άνθρωπος ήταν και ο μοναδικός που πέρασε εκείνο το βράδυ από τη σκοπιά μου . Μάλιστα , ήταν και ο μοναδικός που μου ήρθε ποτέ από μπροστά μου (από την απότομη ανηφόρα που σας έλεγα) . Το θυμάμαι ακόμα σαν να ήταν απόψε : αφού του φώναξα "Αλτ . Τις ει ;" έκανε κάνα δυό βήματα , πήρε δυό τρεις ανάσες να ξελιαχανιάσει και μου λέει : "Ουφφ ... Έφοδος" !!
Όπως ήταν και μικρόσωμος είχε πλάκα ! Γκούφη το λέγανε το παλικάρι και όπως έμαθα μετά ήταν από τα καλλύτερα παιδιά . Τέλος πάντων , ανταλλάξαμε συνθηματικά και υπέγραψε στο βιβλιο της σκοπιάς . Αφού τα έκανε αυτά , μου είπε , προφανώς θέλωντας να με συμβουλέψει μιας και ήμουν καινούργιος στο στρατόπεδο : "Έχε υπόψη σου πως απόψε είναι επόπτης ο Μανούρας και μάλιστα δεν θα σού'ρθει από διπλά , αλλά από την ανηφόρα" , και στη συνέχεια έφυγε . Ο Μανούρας ήταν ένας λοχαγός ο οποίος εθεωρείτο άγριος , αλλά στην πραγματικότητα , όπως έμαθα αργότερα από πρώτο χέρι , ήταν από τους καλλιτέρους αξιωματικούς .
Το λοιπόν , η ώρα πέρναγε και άρχισε να κάνει και κρύο . Μάλιστα εκεί που καθόμουν (τρόπος του λέγειν - όρθιος ήμουν) , άρχισα να σκέφτομαι "Πού είναι η Καστοριά ; Στην Μακεδονία ή στην Ήπειρο . Διότι απ'όσο ξέρω , στην Μακεδονία υπάρχουν και αρκούδες !" . Κοίταγα τριγύρω μου να βρω κάποιο μέρος να ανέβω σε περίπτωση που ερχόταν καμιά αρκούδα και το μόνο που βρήκα ήταν η ίδια η σκοπιά , αλλά γρήγορα άλλαξα γνώμη διότι αντιλήφθηκα πως αν μπορώ εγώ να ανέβω , σίγουρα θα μπορούσε και αυτή να σκαρφαλώσει επάνω !
Ευτυχώς , καμιά αρκούδα δεν είχε ορεξη εκείνο το βράδυ να μου κάνει επίσκεψη (το λέω διότι απ'ότι είδα μήνες αργότερα - το Δεκέμβριο - σε εκείνα τα μέρη - στο Άργος Ορεστικό - έγιναν επιθέσεις αρκούδων στα ποιμνιοστάσια της περιοχής - ευτυχώς που είχα πάρει μετάθεση τότε !) .
Σε κάποια φάση άρχισαν και κάποια περίεργα σκουξήματα μεσ'τη νύχτα , αλλά σύντομα κατάλαβα πως ήταν από κάτι μηχανικό και απ'ότι πληροφορήθηκα μετέπειτα , ήταν κάποιο αρδευτικό μηχάνημα το οποίο δούλευε αυτόματα τη νύχτα .
Έτσι , που λέτε , πέρναγε η νύχτα σιγά-σιγά , με το να κάνει όλο πιο πολύ κρύο και εμένα το μυαλό μου να κάνει άσχημες σκέψεις (αρκούδες κτλ) . Κάπου εκεί ήταν που άρχησαν τα περίεργαααα ...
Πρέπει να σας προσδιορίσω εδώ , πως σε αντίθεση με την δεξιά πλευρά μου , απ'όπου αν ερχόταν κάποιος θα τον έβλεπες από απόσταση , παρά το γεγονός πως δεν υπήρχε πολύ φως , και αυτό διότι ήταν επίπεδο έδαφος ,,, από την κατηφόρα μπροστά μου δεν μπορούσες να δεις κανέναν , παρά μονάχα αν σε έφτανε στα 10 και κάτι μέτρα . Αυτό οφείλετο όχι μόνο στον ελάχιστο φωτισμό , αλλά και στο γεγονός πως εκει κάτω υπήρχε πυκνή βλάστηση . Μιλάμε για μεγάλους θάμνους αλλά και δέντρα , τα οποία συν τις άλλοις , έριχναν και κάτι περιέργους ίσκιους , τα καταραμένα .
Μάλιστα , μέσα στη νύχτα , σε μία τέτοια προχωρημένη ώρα που δεν ακούγεται τίποτα και ιδίως αν έχεις τις αισθήσεις τεντωμένες πλήρως , όπως όταν πρωτοφιλάς σε μία τέτοια σκοπιά , ακούς τα πάντα σε μεγαλύτερη απόσταση απ'ότι συνήθως .
Ενώ λοιπόν στεκόμουν και αγνάντευα μη μπας και μου έρθει κανένας μες στη νύχτα , ακούω κάτι βήματα από την κατηφόρα (ανηφόρα αντιστοίχως για αυτόν που ερχόταν) . Ομολογώ πως οι παλμοί μου ηυξήθησαν . Παρ'όλο που είχα περάσει την φάση του να είμαι "ψαράκι" , δεν ξέρω , θες λόγω του ό,τι δεν είχα ξαναφυλάξει σε τέτοια έρημη και σκοτεινή σκοπιά ; θες λόγω του ό,τι μου είπαν , και καλά , πως θα ερχόταν ο επόπτης ο οποίος θεωρούταν και άγριος ; δεν ξέρω , αλλά το παραδέχομαι πως αισθάνθηκα έναν φόβο .
Τα βήματα , που λέτε , ακούγωντο πιο ζωηρά και εγώ ξεκουμπήστηκα να λάβω θέση με προτεταμένο το όπλο για να κάνω αναγνώριση .
Αφού πλησίασα την άκρη της κατηφόρας , τα βήματα συνεχίστηκαν να ακούγωνται για λίγο ακόμα και μάλιστα πολύ καθαρά , κάνωντας ξεκάθαρο πια πως προέκειτο για άνθρωπο και όχι για κάποιο σκύλο , ο οποίος , εξάλλου , περπατάει πιο ανάλαφρα και με γρηγορότερα βήματα .
Εγώ , το να τα ακούω , δε με πείραζε. Αυτό που με πείραζε , ήταν ό,τι ΔΕΝ ΕΒΛΕΠΑ ποιός και πού ήταν ! Και παναθεμά τον , ήταν σαφές πως πλέον ήταν κοντά μου .
Και τότε , σιωπή . Τα βήματα σταμάτησαν . Εγώ , από τη μεριά μου , άρχισα να περνάω από το στάδιο της ανυσηχίας , στο στάδιο της Εντόνου Ανυσηχίας . Τα δεπτερόλεπτα , τα οποία , όχι ό,τι το λέω εξεπίτηδες , αλλά όντως σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις σου φαίνονται πολύ περισσότερα , πέρναγαν και δεν ακούετο τίποτα .
Και τότε , ξαφνικά , τι λέτε ό,τι άκουσα ; Σας ορκίζομαι στην Αγία Γραφή , στο Κοράνιο και όπου αλλού θέλετε , τον άκουσα να ... ουρεί ! !
Ναι , δε σας κάνω πλάκα ! "Μα καλά , είναι σοβαρός ;" σκεύτηκα . Όμως με μία δεύτερη σκέψη , λέω "Ε , και ; Αν τώρα τού'ρθε , με γειά του και χαρά του" . Εγώ , φυσικά , αγέρωχος . Απτόητος . Ακλόνητος . Ή τουλάχιστον , έτσι προσπαθούσα να δείξω ! . . .
Που λέτε , μετά από κάμποσα δεπτερόλεπτα το κατούρημα εσταμάτησε . Είπα από μέσα μου "Ε , τώρα θα έρθει . Τώρα θα έρθει , τώρα θα έρθει ,, ε ΠΟΤΕ επιτέλους θα έρθει ; Τελικά , η ώρα πέρναγε και πέρναγε και πέρναγε και όποιος και αν ήταν αυτός , δεν ήρθε επάνω σε μένα . Και ούτε κάποιος άλλος ήρθε εκείνο το βράδυ , παρά μονάχα στις τέσσερις παρά , όταν ήρθε ο δεκανέας αλλαγής με τους επομένους σκοπούς και μας ήλλαξε .
Θα μου πείτε , "Ε , και λοιπόν ; Τι έγινε ; Κάποιος εκείνο το βράδυ πήγε για κατούρημα και εσύ συννέβη να τον ακούσεις" . Αυτό το έχω σκευτεί και εγώ , αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα : Ο μόνος τρόπος για να φτάσει κάποιος σε εκείνο το σημείο , πιο κάτω δηλαδή από εμένα , ήταν ή να περάσει πρώτα από εμένα και μετά να κατεβεί στην κατηφόρα ή να έρθει από κάτω προς εμένα , αλλά τότε ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ ο μοναδικός δρόμος θα τον ηνάγκαζε να περάσει πρώτα από τη σκοπιά του σκοπού της ΑΟΤ , η οποία ήταν 50 μέτρα πιο κάτω από εμένα . Αλλά εκείνο το βράδυ , αφότου πέρασε το παλικάρι που σας διηγήθηκα , ο από κάτω σκοπός δεν έκανε καμία άλλη αναγνώριση (για όσους δεν γνωρίζουν , η αναγνώριση περιλαμβάνει ζωηρό φώναγμα προς αυτόν που έρχεται , που σημαίνει πως εγώ θα τον ήκουγα) .
Υπήρχε ένα ακόμα ενδεχώμενο , αυτός που τελικά ανέβηκε μέχρι σε μένα και ούρησε , να ήταν ο ίδιος ο σκοπός που φύλαγε πιο κάτω . Αλλά ακόμα και τότε υπάρχουν μερικά άτοπα : είναι παράλογο ο σκοπός να αφήσει τη σκοπιά του , να περάσει διπλά από τα κτίρια της ΑΟΤ για να φτάσει σε μένα να ουρήσει και έτσι να χάσει οποιαδήποτε οπτική επαφή με τον τομέα του , τη στιγμή μάλιστα που στο μέρος που ήταν , καί κατασκότεινα ήταν (οπότε και ντροπαλός να ήταν δεν είχε γιατί να ανχωθεί) αλλά καί ένα σωρό θάμνους είχε για να κάνει την ανάγκη του με την ησυχία του . Τέλος , ο σκοπός εκείνο το βράδυ ήταν και αυτός ένας από τους καινουργίους , οπότε το τελαυταίο πράγμα που θα ήθελε θα ήταν να βρει τον μπελά του ήδη από την πρώτη μέρα .
Δεν ξέρω τι να πω . Από εκεί και πέρα , οι υπόλοιπες μέρες και βραδιές πέρασαν χωρίς άλλα περίεργα . Έτσι , στον υπόλοιπο μήνα που έμεινα στο συγκεκριμένο στρατόπεδο, το είχα ξεχάσει το θέμα .
Ωστόσω , τρεις μέρες πρωτού φύγω με μετάθεση για Εύρο , έμαθα κάτι που με συνετάραξε . Ένας φαντάρος , ο οποίος ήταν ήδη μήνες εκεί , μου διηγήθηκε , χωρίς εγώ να του πω οτιδήποτε , πως όταν αυτοι είχαν φτάσει , με μετάθεση , στο στρατόπεδο , τους είχαν διηγηθεί πως στο συγκεκριμένο στρατόπεδο , είχε αυτοκτονήσει κάποιος φαντάρος . Βέβαια , τέτοιες ιστορίες μπορείς ακούσεις σε πολλά μέρη , αυτή η περίπτωση όμως είχε κάτι το ιδιαίτερο . Και συγκεκριμένα το μέρος στο οποίο αυτός ηυτοκτόνησε ...
Που λέτε , παλιότερα ανάμεσα στη σκοπιά που φύλαγα εγώ και σε εκείνη που βρίσκεται πιο κάτω από τη δική μου , υπήρχε και ακόμα μία , λίγο πιο κάτω από τη δική μου . Λένε , τώρα , πως αυτήν την γωνιακή στην οποία φίλαγα εγώ την έφτιαξαν προς αντικατάσταση εκείνης στην οποία έγινε η αυτοκτονία . Η αλήθεια , φίλοι μου , είναι πως όχι μόνο αυτή η ενδιάμεση σκοπιά υπάρχει όντως , αλλά και τη είχα δει και ο ίδιος . Όταν ο δεκανέας αλλαγής περνούσε με του σκοπούς για να κάνει τις αλλαγές , περνούσε εντίοτε , καθώς κατεβαίναμε την κατηφόρα , δίπλα της . Εγώ την είχα δει και μάλιστα μου είχε κινήσει και την περιέργεια το εικονοστάσιο που βρισκόταν μέσα της ! ! !
Καθώς οι μέρες είχαν πλέον περάσει , εγώ είχα αρχίσει να αγνοώ την επίμαχη σκοπιά , η οποία σημειωτέον είχε γεμίσει βάτα και θάμνους .
Και η αλήθεια είναι πως ακόμα και τότε όταν εκείνος ο φαντάρος μου διηγήθηκε τα παραπάνω , εμένα το μυαλό μου δεν πήγε εκεί .
Έως ότου την ημέρα που επιβιβαστήκαμε στα λεωφορεία για να φύγουμε για τις μεταθέσεις μας . Καθώς εγώ ήμουν μέσα στο λεωφορείο και περίμενα να φύγουμε , κοιτούσα προς εκείνο μέρος και ξαφνικά θυμήθηκα τα λόγια εκείνου του ανθρώπου αλλά και τα όσα έζησα εγώ !
Ε , λοιπόν , εγώ σας το ομολογώ , το παραδέχομαι και σας το προσυπογράφω : Αν εκείνητη νύχτα είχα ήδη ακούσει εκείνα που μου διηγήθηκαν , δεν υπήρχε , επαναλαμβάνω
ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ περίπτωση να μείνω στη θέση μου ! Θα το είχα βάλει στα πόδια και όπου φύγει , φύγει ! Και ας με καμπανιάζανε μετά και με δύο μήνες φυλακή !
Πώς δείχνει ; Είναι αχνός ή γιομάτος ;
