Βαθμολογήστε τις ταινίες

[Bambinella]

Τον Δρομο με τα κοκκινα φωτα δεν τον θυμαμαι σχεδον καθολου γιατι εχω παρα πολλα χρονια να δω την ταινια. Γενικα δεν μου αρεσουν και τοσο οι ταινιες με ιεροδουλες. Οποτε δεν μπορω να βαθμολογησω, αλλα για τον λογο που μολις ανεφερα νομιζω πως ο βαθμος που θα εβαζα θα ηταν μικρος.

Το νησι των γενναιων. Σεναριακα ενδιαφερον φιλμ και μου αρεσει πολυ και η εποχη που γυριστηκε λογω ανεπαναληπτης αισθητικης. Το εργο ειναι λιγακι κρυο και νομιζω πως χρειαζοταν καλυτερη παραγωγη και καλυτερη σκηνοθεσια. Θα ελεγα πως αυτο που εμεινε περισσοτερο σε ολους μας ειναι το Μην το ρωτας τον ουρανο. 4.

Ραντεβου στον αερα. Χαρουμενα και πολυχρωμα τα μιουζικαλ και γενικοτερα και ειδικοτερα οσον αφορα τον Δαλιανιδη, αλλα δεν ειναι το ειδος της ταινιας που θα καθομουν να δω γιατι το βρισκω ανοστο εκει που παρακολουθω την υποθεση να βλεπω ξαφνικα τους ηθοποιους να τραγουδουν και να χορευουν. Πανεμορφες η Προκοπιου και η Καραγιαννη και θα ελεγα το ιδιο και για τη Λιασκου αν δεν μιλουσε σαν πενταχρονο και αν ειχε εφτα - οχτω κιλα παραπανω. Αλλα και ο Βογιατζης και ο Βουτσας εμφανισιακα στα καλυτερα τους. 5.

Το τεμπελοσκυλο. Αυτο που με εκνευριζει αφανταστα στο συγκεκριμενο εργο ειναι τα αλλεπαλληλα ηχητικα εφε καθε φορα που συμβαινει κατι αστειο. Ειναι σαν να μας λεει ο σκηνοθετης "Τωρα γελαστε". Μου θυμιζει αμερικανικες σειρες και σοου. Η ταινια ειναι σαχλουτσικη, τον Παπαμιχαηλ γενικα τον θεωρω αταλαντο και υπερτιμημενο, οποτε δεν θελω και πολλα παρε - δωσε μαζι της. Ο μονος λογος που την εχω δει μερικες φορες ειναι το διδυμο Αλεκος Λειβαδιτης - Ταϋγετη με την τελευταια να τον πολιορκει ερωτικα και με τον Λειβαδιτη να ξινιζει τη μουρη του. Πραγματικα, πολυ απολαυστικες στιγμες και παντα ξεκαρδιζομαι στο γελιο. Βαζω 6 μονο και μονο για αυτους τους δυο.

Το δολωμα. Ωραια παραγωγη, προσεγμενη, ομορφα χαρουμενα χρωματα, υπεροχα ροδιτικα τοπια και ειναι η ταινια που θα ηθελα να δω ενα καλοκαιρινο βραδυ. Η Αλικη κουκλα. Σαν ζουμερο ροδακινο. Και οι ερμηνειες των ηθοποιων μου αρεσουν ολες με κορυφαια αυτη του Ηλιοπουλου που εχει και τις εξυπνοτερες ατακες. Οσον αφορα το τελος του εργου, ενταξει, ειναι φαιδρο. Δεν γινεται η Αλικη να ειναι μπλεγμενη στην απατη ως το λαιμο και να τη σκαπουλαρει ετσι χωρις να δωσει ουτε μια καταθεση. Η πετρα που επικαλειται στον Αστυνομο ο Αλεξανδρακης μπορει οντως να μη φταιει καθοτι αψυχη, αλλα η Αλικη μια χαρα εμψυχη ηταν και γνωριζε τι συνεβαινε στην εντελεια. 8.

 

[αριαδνη]

Ζωή Λάσκαρη: Τα κινηματογραφικά της δεκάρια και τα δύο μηδενικά, όπως η ίδια τα βαθμολόγησε [video] - Hellasjournal.com

Το πραγματικό της όνομα ήταν Ζωή Κουρούκλη αλλά όλοι μας τη γνωρίζουμε με το καλλιτεχνικό της. Βέβαια είχε το ίδιο όνομα με την ξαδέλφη της που ήταν

hellasjournal.com

Η ζωή όπως βαθμολόγησε τον εαυτό της

 

[TZELASO]

Ερώτηση: Στην περιγραφή της ταινίας "Στεφανία" λέει ότι η Λάσκαρη γύρισε μια εναλλακτική σκηνή όπου στραγγαλιζόταν από τον δεσμοφύλακα Καλογήρου αλλά ότι αυτή η έκδοση δεν βγήκε στον κινηματογράφο. Μα τότε ποια βγήκε? Γιατί εγώ αυτή την έκδοση έχω δει στην ταινία όταν παίχτηκε στην τηλεόραση. Δεν έχω δει ποτέ άλλη εκτός αν δε θυμάμαι καλά, αλλά δε νομίζω.

 

[marysuz73]

Ερώτηση: Στην περιγραφή της ταινίας "Στεφανία" λέει ότι η Λάσκαρη γύρισε μια εναλλακτική σκηνή όπου στραγγαλιζόταν από τον δεσμοφύλακα Καλογήρου αλλά ότι αυτή η έκδοση δεν βγήκε στον κινηματογράφο. Μα τότε ποια βγήκε? Γιατί εγώ αυτή την έκδοση έχω δει στην ταινία όταν παίχτηκε στην τηλεόραση. Δεν έχω δει ποτέ άλλη εκτός αν δε θυμάμαι καλά, αλλά δε νομίζω.

κι εγώ το ίδιο. δεν θυμάμαι άλλο τέλος.

 

[Billious17]

Και εγώ. Επίσης κάπου είχα διαβάσει ότι το φινάλε με το happy end προβλήθηκε στην επαρχία μόνο και το σκληρό στις πόλεις

 

[Bambinella]

Ναι, γιατι ειμαστε σκληρα παιδια εμεις εδω στην πολη και αντεχουμε. Στην τηλεοπτικη προβολη παντως μονο το κακο τελος ειδαμε.
Το ιδιο συμβαινει και με την ταινια Αμαρυλλις. Ενα κακο φιναλε κι ενα χαρουμενο, αλλα εδω ισχυσε το αντιθετο και τηλεοπτικα ειδαμε μονο το χαρουμενο.

 

[atanasio]

Ο δρόμος με τα κόκκινα φώτα: αρκετά ρεαλιστική ταινία και με σκληρές σκηνές στο πρώτο μέρος. Από τις σχετικά καλύτερες ταινίες του Καραγιάννη, με ωραία νουάρ φωτογραφία. Πολύ καλή η Γκέλυ Μαυροπούλου και αρκετά πειστική η Μαριάννα Κουράκου. 7

Το νησί των γενναίων: μέτρια σαν παραγωγή, αλλά γενικά αξιοπρεπής και με ωραία ερμηνεία από τον Λυκούργο Καλλέργη. Έξοχο τραγούδι το "Μην τον ρωτάς τον ουρανό", αλλά η καλύτερη γυναικεία ερμηνεία είναι της Αλίκης Γεωργούλη. 7

Ραντεβού στον αέρα: δροσερό και ευχάριστο, με ωραία χρώματα, αλλά όχι και από τα καλύτερα μιούζικαλ του Δαλιανίδη. Η Βλαχοπούλου είναι πάντα πολύ καλή και η Προκοπίου πανέμορφη. 7

Το τεμπελόσκυλο: συμπαθητική αλλά μάλλον κουραστική κωμωδία. Βλέπεται χάρη στο ασυνήθιστο κουαρτέτο Παπαμιχαήλ-Αυλωνίτη-Χρονοπούλου-Λειβαδίτη. 5

Το δόλωμα: εξιδανικευμένη και "γκλάμορους" αντιμετώπιση της Τρούμπας, με τη μαεστρία του Σακελλάριου. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη, πολύ όμορφη, σε μεγάλα κέφια και το ντουέτο Αλεξανδράκη-Ηλιόπουλου καταπληκτικό. Το σενάριο έχει αρκετά κενά. 7

 

[Billious17]

Να προτείνω άλλες 5
1.Λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο ( Φωτόπουλος, Αυλωνίτης, Καρέζη)
2. Κάτι κουρασμένα παλικάρια (Κωνσταντάρας, Παπαγιαννόπουλος, Αρβανίτη)
3. Οι κυρίες της αυλής ( Ηλιόπουλος, Αλεξανδράκης, Παπαγιαννόπουλος)
4. Η βίλλα των Οργίων ( Κωνσταντάρας , Αναλυτή)
5. Ένας βλάκας και μισός ( Ευθυμίου, Παπαγιαννόπουλος, Διαλυνά)

 

[marysuz73]

Ο δρόμος με τα κόκκινα φώτα: αρκετά ρεαλιστική ταινία και με σκληρές σκηνές στο πρώτο μέρος. Από τις σχετικά καλύτερες ταινίες του Καραγιάννη, με ωραία νουάρ φωτογραφία. Πολύ καλή η Γκέλυ Μαυροπούλου και αρκετά πειστική η Μαριάννα Κουράκου. 7

Το νησί των γενναίων: μέτρια σαν παραγωγή, αλλά γενικά αξιοπρεπής και με ωραία ερμηνεία από τον Λυκούργο Καλλέργη. Έξοχο τραγούδι το "Μην τον ρωτάς τον ουρανό", αλλά η καλύτερη γυναικεία ερμηνεία είναι της Αλίκης Γεωργούλη. 7

Ραντεβού στον αέρα: δροσερό και ευχάριστο, με ωραία χρώματα, αλλά όχι και από τα καλύτερα μιούζικαλ του Δαλιανίδη. Η Βλαχοπούλου είναι πάντα πολύ καλή και η Προκοπίου πανέμορφη. 7

Το τεμπελόσκυλο: συμπαθητική αλλά μάλλον κουραστική κωμωδία. Βλέπεται χάρη στο ασυνήθιστο κουαρτέτο Παπαμιχαήλ-Αυλωνίτη-Χρονοπούλου-Λειβαδίτη. 5

Το δόλωμα: εξιδανικευμένη και "γκλάμορους" αντιμετώπιση της Τρούμπας, με τη μαεστρία του Σακελλάριου. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη, πολύ όμορφη, σε μεγάλα κέφια και το ντουέτο Αλεξανδράκη-Ηλιόπουλου καταπληκτικό. Το σενάριο έχει αρκετά κενά. 7

Τελικά είμαι μάλλον η μόνη που μου αρέσει "Το Τεμπελόσκυλο"?

Τη βρίσκω πολύ δροσερή ταινία, πολύ μοντέρνα για την εποχή της, γρήγορη σε ρυθμούς που δεν παίρνει σοβαρά τον εαυτό της και γι' αυτό είναι και διασκεδαστική. Εμένα πάντως μου αρέσει πολύ και πάντα την παρακολουθώ με ευχαρίστηση. Απόλαυση η Ταυγέτη και ο Λειβαδίτης και οι ατάκες η μία μετά την άλλη, αλλεπάλληλες... "Μιαν πολύ έντονον και ευχάριστον οσμήν.... Παστουρμάς!!"

 

[Billious17]

1. Λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο: Πολύ καλή ταινία γεμάτη νοσταλγία, υπέροχο σενάριο και αυθεντικούς χαρακτήρες. Ο Σακελλάριος σε μεγάλα κέφια με τη συνδρομή της μουσικής του Μάνου Χατζιδάκι. Ο Σακελλάριος χαρίζει στον Αυλωνίτη τον καλύτερο και πιο ολοκληρωμένο του ρόλο, ενώ δίνει την ευκαιρία στον Φωτόπουλο να ενσαρκώσει με τον καλύτερο τρόπο μια φιγούρα γνώριμη, οικεία με αμεσότητα και ειλικρίνεια. Ο Αλεξανδράκης δεν κάνει και πολλά, ενώ από το υπόλοιπο καστ ξεχωρίζει η άκρως συμπαθής φιγούρα του κυρίου συναδέλφου και η επιβλητική παρουσία του Χρήστου Τσαγανέα. Η ταινία μάρκαρε το κινηματογραφικό ντεμπούτο της Νίκης Λινάρδου ( τότε Μπέμπης Κούλα) στον ρόλο της τσιγγάνας που αλλάζει φόρεμα με εντελώς διαφορετική εμφάνιση από τις κατοπινές της ταινίες. Ωστόσο αυτή ήταν η ταινία που γέννησε μια μεγάλη σταρ. Η Τζένη Καρέζη έκανε το ντεμπούτο της με αυτή την ταινία και έγινε αμέσως μεγάλο αστέρι. Με μια φυσικότητα και μια σπιρτάδα στέκεται με μεγάλη άνεση και αμεσότητα πλάι στους δύο μεγάλους κωμικούς και πλάθει τον χαρακτήρα μια νέας, δυναμικής κοπέλας που θα απογειώσει σε πολλές ταινίες αργότερα. 8,5/10

2. Κάτι κουρασμένα παλικάρια: Ωραία, ανάλαφρη ταινία με ηλιόλουστα ροδιτικα τοπία. Ο Κωνσταντάρας σε αυτό τον ρόλο του μεσήλικα ερωτιάρη εδω δεν ενοχλεί, όπως σε παρόμοιου ύφους ταινίες. Ίσα ίσα που εδώ κρίνεται θετικά αφού δίνει μια απολαυστική, σατιρική και αστεία ερμηνεία σε έναν τύπο εντελώς διαφορετικό. Η συνάντηση με τον Παπαγιαννόπουλο άκρως απολαυστική αφού ο Νονός αποτελεί πάντοτε εγγύηση. Από τις υπόλοιπες ερμηνείες η Μπέτυ Αρβανίτη, εδώ σε μεγάλες ομορφιές, μάλλον εδώ είναι εντός κλίματος σε αντίθεση με άλλες τις ταινίες χωρίς όμως να προσδίδει κάτι το αξιόλογο, ενώ η Νόρα Βαλσάμη επίσης γοητευτική και τσαχπινα καταρρίπτει εδώ τον ρόλου του καλού και αγαθού κοριτσιού και ενσαρκώσει μια πονηρή κοπέλα που χρησιμοποιείται ως δόλωμα, τα καταφέρνει περίφημα. Φυσικά ο Χρόνης Εξαρχάκος σκορπά το γέλιο όπως πάντα, ενώ η Μέλπω Ζαροκωστα και η Μορφή Κωνσταντάρα συμπληρώνουν το βασικό καστ με επιτυχία. Ωραία, ανάλαφρη προσφέρεται για καλοκαιρινή θέαση. 7/10
Θα επανέλθω

 

[Billious17]

3. Οι κυρίες της αυλής: Μια από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες. Μια ταινία που εκπέμπει νοήματα, ευαισθησία και μια αθωότητα μια άλλης εποχής. Ο Ντίνος Ηλιόπουλος Υπέροχος ηθοποιός δίνει μια φινέτσα τη και γεμάτη ζωντάνια ερμηνεία ως Πίπης Καθιστός. Ειλικρινά νομίζω πως με αυτή την ταινία ίσως πραγματοποιεί την καλύτερη ερμηνεία στον κινηματογράφο. Ο Αλεξανδράκης παίζει όπως πάντα καλά, ενώ ο Παπαγιαννόπουλος είναι συγκινητικός στην ερμηνεία τού. Η ταινία σημαδεύει το ερμηνευτικό ντεμπούτο της Νόρας Βαλσάμη ( είχε προηγηθεί η πρώτη κινηματογραφική της εμφάνιση ως ντουμπλαρισμένη τραγουδίστρια στο Τζένη Τζένη), η οποία τα πηγαίνει πολύ καλά. Είναι γλυκύτατη στο ρόλο της ευαίσθητης, εύθραυστης, γλυκιας και συμπονετικός Αννούλας. Από τις άλλες ερμηνείες η Κατερίνα Γιουλάκη ερμηνεία ως συνήθως μια στριφνή γυναίκα εδώ σπιτονοικοκυρά όπως πάντα πολύ καλά, ενώ η Ελένη Προκοπίου γοητεύει με την ομορφιά, το χορευτικό της ταλέντο αλλά και την γεμάτη φυσικότητα ερμηνεία της. Η Φλωρεττα Ζάννα όπως πάντα τυποποιημένη σε ρόλους θλιμμένης γυναίκας εδώ δεν ενοχλεί τόσο πολύ. Γενικά μια πολύ γλυκιά ταινία. 9/10


Η Βίλα των οργίων: Καλή ταινία με ωραίες ερμηνείες και έξυπνο σενάριο αν και πιστεύω ότι κάνει κάπου κοιλιά. Από τις ερμηνείες εδώ έχουμε μια θετική παρουσία του Λάμπρου Κωνσταντάρα στην περίοδο πριν την τυποποίηση του σε αδιάφορους ρόλους, ενώ ως παρτενέρ του έχουμε την τσαχπινα και γεμάτη δροσιά και πονηριά Κακια Αναλυτή στην καλύτερη κινηματογραφική εμφάνιση της. Καλός και ο Χρήστος Πάρλας. 7/10

Ενας βλάκας και μισός: Ταινία one man show του Χρήστου Ευθυμίου. Η γλυκύτατη εδώ φιγούρα είναι απόλυτα ταιριαστή με τον ρόλο του Κουτό Θωμά και δεν ενοχλεί ιδιαίτερα. Ο Παπαγιαννόπουλος πάντα ξεχωρίζει και ο Μπάρκουλης επίσης εδώ ως νευριασμένος ζεν πρεμιέ αντί για τον γλυκαναλατο νέο της εποχής. Η Ρίκα Διαλυνά στα καλύτερα της με μια ωριμότητα σε νεαρή ηλικία ερμηνεύει εύκολα τον ρόλο της με το εκτόπισμα της. Γενικά μέτρια προς το καλό. 5/10

 

[Θεία Λένα]

Κοριτσια στον ηλιο
Γκαρσονιερα για δεκα
Το προξενιο της Αννας
Τελευταια πτηση

Κορίτσια στον Ήλιο: Η ταινία δε με άγγιξε ποτέ, αλλά την αναγνωρίζω ως μια προσεγμένη ταινία. Η μουσική του Ξαρχάκου αξέχαστη!! Θα πάρει ένα 6 γιατί ήταν κούκλος ο Βόγλης (αμιγώς καλλιτεχνικά τα κριτήρια !)

Γκαρσονιέρα για 10: Τη βλέπω, αν και με πιάνει μια θλίψη, ο Φιλιππίδης και ο Εξαρχάκος δείχνουν άρρωστοι. Όχι απλώς γερασμένοι, άρρωστοι. Ίσως και να ήταν και οι δύο αφού έφυγαν νέοι. Ένα 6 επίσης.

Το Προξενιό της Άννας: θα πάρει 10 η ταινία. Την είδα και πρόσφατα.

Τελευταία Πτήση: Δεν τη θυμαμαι καθόλου, μπορεί και να μην την έχω δει.

Ο Δρόμος με τα Κόκκινα Φώτα: Μελό της σειράς, ένα 3 και πολύ πάει

Το νησί των Γενναίων: Να βάλω ένα 5 μόνο και μόνο γιατί δε μπορώ να το βάλω στην ίδια κατηγορία με το ακριβώς από πάνω.

Ραντεβού στον Αέρα: Ο Βογιατζής έπρεπε να παίξει και σε άλλες ταινίες. Ήταν γλύκας. Τα μιούζικαλ τα βλέπω αν τα πετύχω. Όλοι οι κορίτσαροι του Φίνου είναι χάρμα οφθαλμών. Νιάτα, δροσία, καλοκαίρι, μουσική... 8

Το τεμπελόσκυλο: Περίεργη κωμωδία, καθόλου συνηθισμένου στυλ για τα δεδομένα μας. Αν ήταν άλλος στη θέση του λεβεντόπαιδου θα έβαζα 9άρι. Τώρα 7

Το Δόλωμα: Ζω με δίχως στεναχώριααααα κι ας μου λείπουν τα λεφτάαααααα... Απ τις καλές ταινίες της Αλίκης. 8.

 

[αριαδνη]

Να προτείνω άλλες 5
1.Λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο ( Φωτόπουλος, Αυλωνίτης, Καρέζη)
2. Κάτι κουρασμένα παλικάρια (Κωνσταντάρας, Παπαγιαννόπουλος, Αρβανίτη)
3. Οι κυρίες της αυλής ( Ηλιόπουλος, Αλεξανδράκης, Παπαγιαννόπουλος)
4. Η βίλλα των Οργίων ( Κωνσταντάρας , Αναλυτή)
5. Ένας βλάκας και μισός ( Ευθυμίου, Παπαγιαννόπουλος, Διαλυνά)

1.λατερνα, δέκα με τόνο από μενα

 

[Θεία Λένα]

1.Λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο ( Φωτόπουλος, Αυλωνίτης, Καρέζη)
2. Κάτι κουρασμένα παλικάρια (Κωνσταντάρας, Παπαγιαννόπουλος, Αρβανίτη)
3. Οι κυρίες της αυλής ( Ηλιόπουλος, Αλεξανδράκης, Παπαγιαννόπουλος)
4. Η βίλλα των Οργίων ( Κωνσταντάρας , Αναλυτή)
5. Ένας βλάκας και μισός ( Ευθυμίου, Παπαγιαννόπουλος, Διαλυνά)

Διακρίνω μια συμπάθεια στο Δημόπουλο;;


Και οι 4 ταινίες είναι πολύ καλές οπότε θα παίξουμε στις λεπτομέρειες.

1. Λατέρνα φτώχεια και φιλοτιμο: Ήταν τόσο καλή που γυρίστηκε και δεύτερη, κι ήταν κι η δεύτερη καλή! Λατρεμένη ταινία. Τι να πω; για το δέσιμο Αυλωνίτη Φωτόπουλου; για τη δροσερή Καρέζη; για την εξαιρετική σεναριακή ιδέα; για την άριστη σκηνοθεσία του Σακελάριου; για την υπέροχη μουσική του Χατζηδάκη; 10 με τόνο.

2. Κάτι κουρασμένα παλικάρια: Τρελοπενηντάρης Κωνσταντάρας, σαφώς η καλύτερη του από αυτές. Τολμηρή κωμωδία, ατάκες που έμειναν, η Νόρα ως πονηρή κόρη σε μια από τις καλύτερες ερμηνείες της. Πολύ καλοί οι δεύτεροι που δίνουν το κάτι παραπάνω, ο Παπαγιανόπουλος, η πάντα καλή Ζαρόκωστα σε έναν ρόλο που της πήγε γάντι, κι ο Εξαρχάκος. Θα βάλω 8.

3. Οι κυρίες της αυλής: Θεατρική μεταφορά του 6ου πατώματος. Ταινία με πολλά μηνύματα, και κοινωνικά και πολιτικά. Η κύρια ιστορία (Αλεξανδράκη-Νόρας) δε μου είπε και πολλά αλλά το πλαίσιο ήταν υπέροχο. Ξεχωρίζει με διαφορά ο Ηλιόπουλος, που πάντα με το Δημόπουλο έδινε το κάτι παραπάνω. Άριστη Κατερίνα Γιουλάκη αν και νεότατη τότε, έπαιξε πολύ καλά. Στα καλύτερα της η Προκοπίου, ευχάριστη πινελιά οι Ούλα-Ούλα, δυνατές δεύτερες η Κουκούλη και η Λαλοπούλου. Γλύκας ντροπαλός νέος ο Πρέκας, υπέροχος και πάλι Παπαγιαννόπουλος σε έναν δύσκολο ρόλο. Γενικά το επιτελείο των ηθοποιών ήταν αφρόκρεμα. Ακόμη κι ο Μπισλάνης με τον Τσούκα στους πολύ μικρούς τους ρόλους έδωσαν στο σύνολο. Σπανια συναντήσαμε τόσους πολλούς και καλούς ηθοποιούς μαζεμένους και ακόμη πιο σπάνια μοιράστηκαν κάπως ισομερώς οι ατάκες και οι χαρακτήρες. Αυτό που λέμε δουλειά συνόλου στο μεγαλείο του. 10

4. Η βίλα των οργίων: Ο Δημόπουλος γενικά έκανε καλό καστ συνήθως. Και εδώ έχουμε δουλειά συνόλου. Η Αναλυτή δίνει μια θαυμάσια ερμηνεία ως παραστρατημένη, καπάτσα νέα. Δε μπορώ να φανταστώ ποια άλλη θα τα πήγαινε τόσο καλά σε αυτόν τον ρόλο. Και εδώ έχουμε υπέροχους δεύτερους. Ξεχωρίζω την κόρη του ναυάρχου Τσαχτσαρίδη αν έχετε ακουστά, Ρίτα Μουσούρη, μια ηθοποιό που δυστυχώς δεν ξέρουμε πολλά για τη ζωή της. Πάντα καλός ο Νικολαιδής, από τους καλύτερους μας ηθοποιούς. Ο Κωνσταντάρας με απίστευτη άνεση σε έναν ρόλο που επίσης δείχνει δύσκολος. Ξεχωριστά να αναφέρω τον νεαρό τότε Πάρλα, που έδειχνε ήδη πως είχε μεγάλο ταλέντο. Ο Μαλιαγρός σε έναν ρόλο από αυτούς που τους έπαιζε στα δάχτυλα. Θα βάλω 9.

5. Ένας βλάκας και μισός: Δεν είναι από τις αδυναμίες μου αυτή η ταινία. Και μην πέσετε να με φάτε αλλά συνήθως κάτι με ενοχλεί στα σενάρια του Ψαθά, δεν μπορώ να εντοπίσω τι ακριβώς. Και δε μπόρεσα ποτε να καταλάβω γιατί στην εποχή του θεωρήθηκε καλύτερος απο τον Σακελάριο ή απ τον Τσιφόρο. Για μένα δεν ήταν. Όχι απο τον Σακελάριο, που ούτε καν τον πλησίαζε αλλά ούτε απ τον Τσιφόρο. Η ταινία σαν ταινία θα πάρει ένα 5 λόγω σεναρίου, οι ηθοποιοί ήταν μια χαρά.

 

[Θεία Λένα]

Για δώστε το βαθμό σας για αυτές τις ταινίες:


1. Αγάπη μου Ουαουα
2. Ο Κύριος Πτέραρχος
3. Υπολοχαγός Νατάσα
4. Εκείνες που δεν Πρέπει να Αγαπούν
5. Ένας Ιππότης για τη Βασούλα

 

[RIO]

1. Aγάπη μου Ουαουα. Δεν έχω καταφέρει ακόμα να την δω...

2. Ο Κύριος Πτέραρχος. Από τις λίγες καλές του Χατζηχρήστου, βλέπεται πολύ ευχάριστα. 6.

3. Υπολοχαγός Νατάσα. Χορταστικό πολεμικό δράμα με όλες τις Φωσκολικές υπερβολές και τα κλισέ , που κατά βάθος λατρεύουμε. 7.

4. Ούτε αυτό πρέπει να το έχω δει. Δεν το θυμάμαι...

5. Ένας ιππότης για την Βασούλα. Ευχάριστη κωμωδία. Πιστεύω ότι την παράσταση κλέβει ο Γεωργίτσης , που δείχνει ότι είχε και κωμικό ταλέντο. 6.

 

[elephadas]

1. Αγάπη μου Ουαουα Η ταινία δεν ήταν τόσο καλή όσο η θεατρική παράσταση, αλλά και οι δύο ήταν καλύτερες από το έργο καθεαυτό, που το ξανάκουσα πρόσφατα σε ραδιοφωνικό θέατρο και είχε πολλές αδυναμιες που τις κάλυπταν οι πολύ καλοί Αναλυτή - Ρηγόπουλος. Ένα 6ράκι εξ αιτίας τους.
2. Ο Κύριος Πτέραρχος Είναι αυτή που ο Χατζηχρήστος παριστάνει τον πτέραρχο ενώ είναι θυρωρός? Ή την έχω μπλέξει με άλλη? Δεν ξέρω/δεν απαντώ αφού δεν τη θυμάμαι.
3. Υπολοχαγός Νατάσα Αν το λατρεύω κατά βάθος είναι σε πολύυυυυ βάθος διότι όταν το είδα αν και μικρός και χωρίς ιδιαίτερα αυστηρά κριτήρια μου φάνηκε ανεκδιήγητη σούπα. Αν δεν τη γλύτωνε στο τέλος η Νατάσα θα του έβαζα 2 αλλά για τιμωρία που την αφήσανε ζωντανή παίρνει 1
4. Εκείνες που δεν Πρέπει να Αγαπούν Ταινία με ιστορική αξία, διότι βλέπεις την Άννα Καλουτά στα νιάτα της και τον Αλεξανδράκη να τραγουδάει με φωνή Πολυμέρη (νομίζω? Πάντως πιο αταίριαστη φωνή δεν μπορούσαν να βρούνε). Αν αντικαθρέφτιζε τις κοινωνικές προκαταλήψεις τις εποχής, είμαι πολύ χαρούμενος που δεν ζούμε στο παρελθόν, πράγμα που λογικά πρέπει να αποτελεί λόγο διαγραφής από ένε φόρουμ ρετρομανιακών. Εκτός συναγωνισμού διότι πρόκειται για μουσειακό έκθεμα.
5. Ένας Ιππότης για τη Βασούλα. Μου αρέσει πολύ (θα μου άρεσε περισσότερο αν έλειπε η Μπονέλλου που πάντα την έβρισκα εκνευριστική), Έξυπνη και πράγματι ο Γεωργίτσης ήταν πολύ καλός και η Μαρία Φωκά υπέροχη. Η Καρέζη δεν ήταν κακή αλλά θα προτιμούσα τη Βασούλα λίγο πιο ονειροπαρμένη. Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν η Βαλσάμη σ' αυτό το ρόλο (Φτάιει ίσως που και αυτή είχε παίξει μια Βασούλα). Αλλά ένα 8 το αξίζει.

 

[Bambinella]

Αγαπη μου Ουαουα. Ποιοτικη ταινια, αλλα δεν ειναι του γουστου μου, ασε που εχω να τη δω απειρα χρονια. Ο Ρηγοπουλος παντα μου αρεσε ως ηθοποιος. Ουτε μια φορα δεν τον ειδα καπου που να μην ηταν θαυμασιος. Η Αναλυτη με εκνευριζει γενικως και ποτε δεν τη συμπαθησα ιδιαιτερα, κυριως λογω της ομιλιας της. Αφου ομως εδω δεν βαθμολογουμε ποιοτητα, αλλα μονο ποσο μας αρεσει ενα εργο, τοτε δινω 3.
Ο κυριος πτεραρχος. Κι αυτο εχω να το δω χρονια και ζαμανια, αλλα θυμαμαι οτι δεν μου αρεσε και γι' αυτο δε νομιζω να το ξαναδω αλλη φορα. Οι μονες σκηνες που θυμαμαι καλα και που μου χαριζαν πολυ γελιο ειναι οταν ο Χατζηχρηστος εδινε τα παραγγελματα: "Α, ου, α, ου!" 3 κι εδω.
Υπολοχαγος Νατασα. Η υπερβολη, το μελοδραμα και η χαζομαρα στο μεγαλειο τους. Μεχρι την εφηβεια μου ειχα δει την ταινια παρα πολλες φορες. Τωρα εχω να τη δω δεκαετια και βαλε (αμαν, βρε Λενα, με τις ταινιες που δεν θυμαμαι!), Για την εποχη της μπορει να ηταν ενταξει, αλλα τωρα πια βλεπεται μονο σαν κωμωδια. 2.
Εκεινες που δεν πρεπει να αγαπουν. Οσες φορες βλεπω αυτο το εργο, σκεφτομαι ποσο αλλαξε ο κοσμος απο τοτε. Καποια πραγματα κακως αλλαξαν, καποια αλλα παλι, επρεπε οπωσδηποτε να αλλαξουν και χαιρομαι αφανταστα που εξαφανιστηκαν απο προσωπου γης. Ωραιες ερμηνειες απο ολους τους ηθοποιους. Μου αρεσει μεχρι και ο Γκιωνακης που στα περισσοτερα εργα του μου ειναι αδιαφορος. Η φωνη του Πολυμερη οντως τελειως αταιριαστη με του Αλεξανδρακη και δεν μπορω να καταλαβω γενικως πως με τετοια φωνη ο Πολυμερης εκανε καριερα. Ουτε ο Βarry Gibb στο Stayin' alive δεν τραγουδουσε τοσο πριμα. Την ταινια παντως την παρακολουθω αρκετα ευχαριστα και της δινω 6.
Ενας ιπποτης για τη Βασουλα. Παρ' ολο που μου αρεσει πολυ η Καρεζη στις κωμωδιες, εδω ειδικα δεν ξετρελαινομαι. Η Τζενη μια χαρα παιζει βεβαια, αλλα θα ελεγα οτι μαλλον δεν ηταν ο συγκεκριμενος ρολος πολυ ταιριαστος μαζι της. Η ταινια ειναι ποιοτικοτατη και με πανεξυπνες ατακες, αλλα την εποχη που βγηκε δεν θα μπορουσε να αγαπηθει ιδιαιτερα. Ακομα και τωρα, τοσα χρονια μετα και παλι δεν ανηκει σ' αυτες που εμειναν στην Ιστορια. Νομιζω πως υπευθυνο για ολα αυτα ειναι κυριως το σεναριο: Το νιοπαντρο ζευγαρι που παιρνει διαζυγιο και η φιλη της νυφης κανει λευκο γαμο με τον αντρα, αλλα υστερα ο αντρας ξε-ερωτευεται την πρωτη του συζυγο και παραμενει τελικα παντρεμενος με τη φιλη που τον ερωτευεται κι αυτη. Τι λες τωρα; Ολη αυτη η ιστορια μου καθεται εδω και νομιζω πως καθισε στο ιδιο σημειο και σε πολλους αλλους. Ισως γιατι ενω κανονικα η πρωταγωνιστρια θα επρεπε να φανταζει στα ματια των θεατων αγαπητη, φανταζει περισσοτερο ως αντροχωριστρα και μαλιστα το κακο το κανει στην ιδια της τη φιλη. Οχι πως δεν γινονται στον κοσμο αυτα. Γινονται καθε μερα απο καταβολης κοσμου. Αλλα για κωμωδια και για ταινια της εποχης το σεναριακι αυτο οφειλει να παει απατο. 5 και με το ζορι.

 

[TZELASO]

Α, εδώ έχει κι άλλα που δεν έχω βαθμολογήσει. Τα είχα ξεχάσει. Καθήστε να πιάσω τα πρόσφατα γιατί δεν έχω και πολύ χρόνο.

Αγάπη μου Ουάαουα: Δεν έχω δει φυσικά το θεατρικό (το αναφέρω γιατί ξέρω ότι ήταν τεράστια επιτυχία). Έχω δει την ταινία μία ή δύο φορές πριν πολύ καιρό, αλλά η ταινία δεν μου είχε αρέσει καθόλου. Δηλαδή, καθόλου. Άντε, να βάλω 2.

Ο Κύριος Πτέραρχος: Δε θεωρώ ότι είναι από τις χειρότερες του Χατζηχρήστου. Δεν είναι αυτά τα απαίσια έργα με τον Θύμιο και έχει πολύ καλές κωμικές στιγμές. Γελάω και τη βλέπω ξανά πολύ ευχάριστα. Οπότε βάζω ένα 7.

Υπολοχαγός Νατάσα: Ένα έργο που έχω δει πολλές φορές. Εμένα μου αρέσει αυτή η ταινία. Εντάξει, έχει το υπερβολικό του πατριωτισμού και του Φώσκολου, όταν τη βλέπεις σου έρχεται ένα "Όλη η δόξα όλη η χάρη, άγια μέρα ξημερώνει..." (άσχετο, είναι για την 25η Μαρτίου) αλλά αν το σκεφτούμε, τα περισσότερα έργα με παρόμοια θεματολογία είναι το ίδιο βαρύγδουπα και με πομπώδεις εκφράσεις. Ο αγαπημένος μου Καρράς είναι πάρα πολύ καλός στο ρόλο του κακού, ο κλασσικά "κακός" Καλογήρου είναι πάρα πολύ καλός στο ρόλο του καλού και μια ιδιαίτερη μνεία στην εξαιρετική ερμηνεία της Κάκιας Παναγιώτου. Η σκηνή με το κάρο μου αρέσει πάρα πολύ και εγώ θα βάλω 8.

Εκείνες που δεν Πρέπει να Αγαπούν: Η μαμά μου ήταν λάτρης του ξένου κινηματογράφου. Κι όμως αυτή την ταινία και την "Άννα Ροδίτη" τις λάτρευε. Ίσως ακριβώς επειδή αυτή η συγκεκριμένη ταινία της θύμιζε πολύ τα πρώτα χρόνια που είδε κινηματογράφο και έναν κόσμο που πια δεν υπάρχει. Δεν την βρίσκω ούτε καλή ούτε κακή, μια μέτρια ταινία αλλά θα συμφωνήσω με τους προλαλήσαντες. Είναι συλλεκτικό κομμάτι. Για τη μαμά μου 8.

Ένας Ιππότης για τη Βασούλα: Μετά από το αλήστου μνήμης "Εκείνος κι εκείνη" που απορώ πώς το γύρισε η Καρέζη και είχε τους ίδιους πρωταγωνιστές, αυτή η ταινία της δε μου αρέσει καθόλου. Δε γελάω με τις ατάκες, με νευριάζει το στρίγγλικο στη φωνή της Καρέζη (το χρησιμοποιεί στις κωμωδίες, αλλά εδώ είναι πολύ πιο έντονο) και αυτό το κατσούφικο ύφος της είναι υπερβολικό. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί είναι ένας κι ένας, από τους καλύτερους όλως των εποχών. Αλλά το αποτέλεσμα για μένα είναι πάρα πολύ απογοητευτικό. Για να μην πω για το μακρύ χορευτικό τέλος που είναι εξαιρετικά βαρετό. Από μένα 2.

 

[Θεία Λένα]

Βλέπω απαντήσατε όλοι οι συνήθεις ύποπτοι (πλην της @Bajar θαρρώ) οπότε θα δώσω κι εγώ τη βαθμολογία μου:

1. Αγάπη μου Ουαουά: Την είδα από περιέργεια, λόγω του θεατρικού που ήξερα οτι θριάμβευε για χρόνια. Δε μπόρεσα ομολογώ να καταλάβω το λόγο του θριάμβου. Είχε και καλές στιγμές, αλλά δεν ενθουσιάστηκα. 5
2. Ο Κύριος Πτέραρχος: Πολύ αγαπημένη μου ταινία. Έχει πολλές σκηνές που γελάω με την ψυχή μου (που θα το πω το «Πτέραρχος»; Στη χωροφυλακή;;; Χάζεψες ρε που θα πω στη χωροφυλακή Πτέραρχος!!!!). Μου αρέσει επίσης η αντίθεση της Δημητρούλας του χωριού με την κοπέλα της Αθήνας που τη βλέπουμε εδώ σε έναν ωραίο χορό (χορεύτρια τότε, κυρία Κατσαρού αργότερα και για όλη τη ζωή της).

Η ταινία παίρνει 8 από μένα.
3.Υπολοχαγός Νατάσα: Την έχω δει άπειρες φορές. Όταν ήμουν μικρή με συγκινούσε κιόλας!!! Μετά μεγάλωσα και την έβλεπα όπως τους Εχθρούς ή το Μανούλα Θέλω να Ζήσεις. Θα πάρει ένα 3 για τον Κώστα τον Καρρά.

(αμαν, βρε Λενα, με τις ταινιες που δεν θυμαμαι!)

Επίτηδες το κάνω, για να σε αναγκάσω να ξαναδείς τη Νατάσα
4. Εκείνες που Δεν πρέπει να Αγαπούν: Θα πάρει 10. Τη βλέπω όποτε κι αν τύχει, λατρεύω το ντουέτο Στολίγκα-Χριστοφορίδη, τους διαλόγους, την «κοκοτίτσα» Καλουτά και τον μονολογο της στο γράμμα που στέλνει στη Γιούλη... ( η οποία Γιούλη λίγο με νευριάζει, αλλά ας μην το θίξω).
5.Ένας Ιππότης για τη Βασούλα: Συμφωνώ κι εγώ με όσους είπαν πως ο Γεωργίτσης ήταν πολύ καλός. ΑΛΛΑ... το έχω ξαναπεί. Απ το 63-64 και μετά Καρέζη & Βουγιουκλάκη δεν έπειθαν για δεσποινίδες. Δηλαδή έλεος, κόντευαν τα 40. Δεν ήταν ούτε Νεράιδες ούτε Βασούλες τι να κάνουμε τώρα; Καλύτερα να γύριζαν κωμωδίες καταστάσεων παρά να προσπαθούν να δείξουν 20άρες. Αν εξαιρέσω την ολίγο σιτεμένη Βασούλα, η ταινία ήταν συμπαθητική. Ένα 6άρι.