Μια ιδιαίτερη μνεία για την Αφροδίτη Γρηγοριάδου στον ρόλο της διπλής κατασκόπου Μάγδας, πιστής μόνο σ' ένα πράγμα, την αγάπη της για τον Αυλακιώτη. Και λέω αγάπη κι όχι έρωτα γιατί είναι έτοιμη να τον υποστηρίξει στο κάθε τι, ακόμα και στην ανάγκη να προστατευτεί η γυναίκα του Βάλια.
Μ' αρέσει ιδίως μια σκηνή από το τελευταίο επεισόδιο, όπου η Μάγδα συνοδεύει στο αεροδρόμιο τον φίλο του Αυλακιώτη από τα παλιά, Ιορδάνη Ράμογλου. Τον αφήνει εκεί, με μια βαλίτσα χρήματα και με την εντολή να φύγει, αν δεν έχουν επιστρέψει από τη δεξίωση, μέχρι τις 12.
-Θα σας περιμένω μέχρι το πρωί.
-Όχι. Θα μας περιμένετε μέχρι τις 12. Αν δεν έρθουμε μέχρι τότε, σημαίνει ότι δεν θα έρθουμε καθόλου.
Μία ακόμη εύφημο μνεία για τον Μανιάτη, στον ρόλο του ετεροθαλούς αδελφού της Βάλιας, Ιωσήφ Μπεράχα. Η μοναδική φορά που μπόρεσα ν' αντέξω και μέχρι και να συμπαθήσω τον συγκεκριμένο ηθοποιό.