Η εξαφάνιση του Τζων Αυλακιώτη (1985 ΕΡΤ)

[tsalk]

Αν δεις πολλές φορες ολόκληρη την σειρά θα καταλάβεις ότι όλοι είχαν από ένα λόγω (Βρετανοί, Γερμανοί, Ασφάλεια) να τον βγάλουν απ την μέση.

Έτσι το ερωτηματικό έμεινε χωρίς απάντηση.

Βέβαια την πρώτη φορά που είδα το επεισόδιο και εγώ (το 1985) την ίδια άποψη με σένα φίλε μου είχα.

 

[V.I.Smirnov]

Μια ιδιαίτερη μνεία για την Αφροδίτη Γρηγοριάδου [.....]Μ' αρέσει ιδίως μια σκηνή από το τελευταίο επεισόδιο, όπου η Μάγδα συνοδεύει στο αεροδρόμιο τον φίλο του Αυλακιώτη από τα παλιά, Ιορδάνη Ράμογλου.

Τον αφήνει εκεί, με μια βαλίτσα χρήματα και με την εντολή να φύγει, αν δεν έχουν επιστρέψει από τη δεξίωση, μέχρι τις 12.

-Θα σας περιμένω μέχρι το πρωί.

-Όχι. Θα μας περιμένετε μέχρι τις 12. Αν δεν έρθουμε μέχρι τότε, σημαίνει ότι δεν θα έρθουμε καθόλου.

Οι τίτλοι έναρξης γράφουν "Έκτατη συμμετοχή : Αφροδίτη Γρηγοριάδου".

Τι σημαίνει αυτό ; ότι η θέση ήταν κενή ή δεν είχαν αποφασίσει ποιόν θα βάλουν και την πήραν την τελευταία στιγμή ;

Σ' αυτή την σειρά η Αφροδίτη Γρηγοριάδου έπαιζε καλύτερα απ' όλους και οπωσδήποτε μακράν καλύτερα από τη Ν. Βαλσάμη.

Αν δεν ήταν αυτή το σήριαλ θα ήταν λιγότερο καλό. Την θαύμασα πολλές φορές και σε πολλά σημεία.

Το απόσπασμα που αναφέρει η retrofan μου είχε κάνει και μένα εντύπωση. Το θυμάμαι κι' εγώ και μάλιστα ακριβέστερα.

Αγαπητή retrofan δεν το έγραψες κατά λέξη, να το :

"-Αν δεν έρθουμε σε δυο ώρες εσείς θα φύγετε

-Θα σας περιμένω ώσπου να ξημερώσει.

-Όχι. Αν δεν έρθουμε ως τις 10 θα πει πως δεν θα 'ρθουμε ποτέ."

Η μουσική επίσης είναι καταπληκτική.

Από τις καλύτερες που έχω ακούσει σε τηλεοπτική σειρά.

Κάποτε, πολλά χρόνια πριν, έψαχνα μανιωδώς να βρω τις νότες για να τις παίξω στο πιάνο μου αλλά δεν υπήρχαν πουθενά.

Πριν καιρό πήγα στο σπίτι της παλιάς μου καθηγήτριας και την έβαλα να ακούσει τα επίμαχα μουσικά μέρη από το DVD.

Αυτή είχε τα κέφια της και μου τα έπαιξε εξ ακοής και αυτοσχεδιάζοντας στο μεγάλο πιάνο πιάνο με την ουρά.

Ήταν μαγεία !! (λόγω και του εκπληκτικού πιάνου βέβαια)

Μετά από τόσο καιρό με Chopin και Liszt στ' αυτιά μου ήταν κάτι τελείως διαφορετικό αλλά εξίσου ευχάριστο.

Την έβαλα να μου υποσχεθεί ότι θα μου γράψει τις νότες, έστω και κολοβομένες, για να τις μελετήσω αλλά

είναι αγκαροδουλειά και ακόμα δεν....δυστυχώς.

Όποιος ξέρει πού μπορούν να βρεθούν, παρακαλείται θερμώς να μας πει.

Επίσης η Πένυ Ξενάκη τραγουδά υπέροχα διάφορα τραγούδια της εποχής (ακούγονται αποσπάσματα απο τα "γιούλια", "χωρίς φιλί" "στείλε μου λίγα λουλούδια").

Σε ένα επεισόδιο υπάρχει ο διάλογος αυτής με τον Αρζόγλου (σκηνή στο μπαρ όπου ακούγεται το μουσικό θέμα των τίτλων)

" Πού το θυμήθηκε αυτό ;

Παλιό σουξε. Του '34."

 

[johnalepou]

Σ' αυτή την σειρά η Αφροδίτη Γρηγοριάδου έπαιζε καλύτερα απ' όλους και οπωσδήποτε μακράν καλύτερα από τη Ν. Βαλσάμη.

:frypan: :frypan:

 

[bernard.c]

Σ' αυτή την σειρά η Αφροδίτη Γρηγοριάδου έπαιζε καλύτερα απ' όλους και οπωσδήποτε μακράν καλύτερα από τη Ν. Βαλσάμη.

:frypan: :frypan:

Χαχαχα, johnalepou όρμα του!

 

[vagkir]

Το λέω για τον Μαξ γιατι θυμήθηκα οτι στην αρχή της δεξίωσης ο Ούρλιχ του δίνει εντολή να έχει το όπλο του έτοιμο και να σταθεί πίσω απο την σκάλα.Είναι κρίμα πάντως που δεν αποσαφηνίζεται η ταυτότητα του δολοφόνου...Αλήθεια, στο βιβλίο του Μαρή -δεν το έχω διαβάσει- γίνεται κάτι τέτοιο;

 

[retrofan]

Η σειρά είναι ελεύθερη διασκευή του βιβλίου του Μαρή. Πολύ ελεύθερη θα έλεγα.

Και καλύτερα δηλαδή. Το βιβλίο δεν θεωρώ ότι έλεγε και πολλά.

Εκεί ούτε δεξίωση υπάρχει, ούτε τίποτα. Ο Αυλακιώτης δεν εμφανίζεται καν. Βρίσκεται κρυμμένος σε συνεννόηση με τη γυναίκα του για να ξεφύγει από τον ασφυκτικό κλοιό του διπλού του ρόλου. Η ανάθεση στον παλιό αγαπημένο Ανέστη να ψάξει να βρει τον άντρα της γίνεται από τη Βάλια για ν' αποδείξει στους πάντες ότι όντως έχει εξαφανιστεί και αυτή δεν ξέρει τίποτα.

Μόνο που δεν υπολογίζει πόσο καλά θα δουλέψει ο Ανέστης που ανακαλύπτει τον Αυλακιώτη στο εξοχικό σπιτάκι που κρύβεται, οδηγώντας εκεί και τους διώκτες του (μπορεί Άγγλους, μπορεί Γερμανούς, μπορεί ανθρώπους του Μεταξά).

Δεν υπάρχει ούτε Μάγδα (παρά ως αναφορά στο παρελθόν του Αυλακιώτη), ούτε Ιωσήφ Μπεράχα, ούτε Ούλριχ ούτε σερ Χάμφρευ, ούτε κανένας άλλος. Εκτός από τον Ράμογλου.

Μόνο καλό σημείο του βιβλίου μια σκηνή "μετά" με τον Ανέστη να συναντά στο Παρίσι του 50κάτι τη Βάλια και να έχει μαζί της μια τελευταία συζήτηση σχετικά με την υπόθεση "Αυλακιώτη".

Προσωπικά μ' αρέσει το ερωτηματικό σχετικά με την ταυτότητα του δολοφόνου. Η σειρά κατάφερε να μου περάσει απόλυτα το ότι δεν είχε σημασία ποιος πραγματικά τον σκότωσε αφού όλοι το θέλανε, όλοι θα το κάνανε, αν είχαν την ευκαιρία, όλοι είναι εξίσου ένοχοι.

 

[V.I.Smirnov]

Μιλώντας μακροσκοπικά, τo σήριαλ αυτό ήταν από τις καλύτερες τις σειρές της EΡΤ.

Δούλευε σε πολλά επίπεδα, είχε σύνθετη πλοκή, γρήγορη εξέλιξη, καλό ψυχογράφημα

των χαρακτήρων και άριστη σκηνοθεσία (κουστούμια και αναπαράσταση της εποχής).

Μπορείς να βυθιστείς και να ζήσεις την ιστορία του.

Η συνοδευτική μουσική είναι υπέροχη - από τις καλύτερες που έχω ακούσει για τηλεοπτική

σειρά και εδώ και πολλά χρόνια ψάχνω τις νότες για την παίξω στο πιάνο μου...

Το αντίστοιχο βιβλίο είναι μετριότατο, δεν το διάβασα ποτέ.

Το ξεκίνησα κάποτε αλλά το παράτησα από τις πρώτες σελίδες

για να μην τσαλακώσει το αποτύπωμα που μου άφησε η σειρά.

 

[Wally]

Παντως φαινεται και πως και ο Αυλακιωτης και ο Τιμοθεος Κωνστας ως σηριαλς ηταν ανωτερα των βιβλιων του Μαρη και με πλουσιοτερα ευρηματα και σασπενς

 

[V.I.Smirnov]

Και το Μυστικό του "Άσπρου Βράχου" επίσης.

Το βιβλίο είναι μέτριο. Ή/και εμένα δεν μου άρεσε το συγγραφικό ύφος.

Kαι ο "Συμβολαιογράφος" όμοια.

Το βιβλίο διαβάζεται καλύτερα από τα παραπάνω αλλά δεν έχει την σύνθετη πλοκή που έδειξε η σειρά.

 

[Bambinella]

Αν και μου αρεσουν τα βιβλια του Μαρη, αναγκαζομαι να συμφωνησω ως προς το θεμα των τηλεοπτικων διασκευων του Αυλακιωτη και του Κωνστα, οι οποιες και κατα τη δικη μου γνωμη ξεπερνουν κατα πολυ τα κειμενα του Μαρη.

Αντιθετα, η τηλεοπτικη μεταφορα του Ασπρου Βραχου ελαχιστες διαφορες εχει απο το βιβλιο. Νομιζω οτο ειναι απο τα καλυτερα (και ογκωδεστερα) μυθιστορηματα του συγγραφεα.

 

[retrofan]

Με πρόλαβε η bambinella

"Ο θάνατος του Τιμόθεου Κώνστα" δεν μου άρεσε καθόλου ως βιβλίο. Αλλά και ως σειρά δεν με τρέλανε. Ίσως φταίει η Ντενίση, τι να πω;

"Η εξαφάνιση του Τζων Αυλακιώτη" είναι από τις σειρές που ξεχωρίζω. Το βιβλίο πάλι το θεωρώ από τα μέτρια του Μαρή. Όμως πρόκειται για τόσο ελεύθερη διασκευή που ουσιαστικά μιλάμε για άλλο πράγμα. Επειδή το διάβασα μάλιστα αφού είχα δει τη σειρά, πολλές φορές σκέφτομαι πως ίσως το αδίκησα. Εκεί ο Αυλακιώτης είναι μια φήμη, ένα πρόσωπο που εμφανίζεται μονίμως με άλλη μορφή, ανάλογα με το ποιος είναι ο συνομιλητής του Ανέστη. Κι ο Μαρής δεν έδειξε άσχημα αυτή τη ρευστότητα.

"Το μυστικό του Άσπρου Βράχου" δεν το έχω δει

Το βιβλίο όμως είναι από τα αγαπημένα μου του Μαρή. Με πλοκή, χαρακτήρες, μυστήριο.

Γενικώς είμαι της άποψης ότι τα μέτρια βιβλία έχουν το δυναμικό να γίνουν πολύ ωραίες ταινίες ή σειρές ενώ τα υπέροχα βιβλία όχι.

Την άποψή μου για τον Μαρή την έχω εκφράσει σε άλλο thread.

Πολυαγαπημένος αλλά ξέρω πως δεν μιλάμε για συγγραφέα αξιώσεων. Συνέχειες σε περιοδικά έγραφε ο άνθρωπος.

Αυτό δεν εμποδίζει πολλά βιβλία του να ξεχωρίζουν και να μπορούν να γίνουν χρυσάφι στα χέρια ικανών σεναριογράφων και σκηνοθετών (είναι αυτό το "κινηματογραφικό" που έχει η γραφή του).

Στην περίπτωση του "Τζων Αυλακιώτη" αυτό έγινε και με το παρά πάνω.

Σε άλλες (π.χ. "μια γυναίκα από το παρελθόν"), ας μην επεκταθώ ... :rant:

 

[V.I.Smirnov]

Στο "θάνατο του Τιμόθεου Κώνστα" η Ντενίση είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις που στοιχειωδώς βλέπεται.

Στην "εξαφάνιση του Τζων Αυλακιώτη" ξεχωρίζω, όπως είπα πριν, την παρουσία της Α. Γρηγοριάδου.

Μου άρεσαν πολύ τα στοιχεία που είχε ο ρόλος της και ο τρόπος που τα ερμήνευε.

Έπαιζε πολύ καλά και το σήριαλ θα έχανε δίχως αυτήν.

------

Μια γυναίκα που δεν στέκεται μόνον στον επιφανειακό έρωτα αλλά αφοσιώνεται και αγαπάει με την βαθιά ψυχική έννοια.

Στις κρίσιμες στιγμές παραβλέπει αδίστακτα το προσωπικό της όφελος και τον έρωτά της για να βοηθήσει τον

αγαπημένο της και το περιβάλλον του (την Βάλλια) όπως πραγματικά το χρειάζεται και παραμερίζοντας οποιαδήποτε δική της ερωτική ιδιοτέλεια.

Ένα μάθημα για την σημασία της αληθινής αγάπης και αφοσίωσης, έμμεσο βέβαια, που δεν συναντάμε συχνά.

-------

Αντίθετα η Βαλσάμη δεν μου ενέπνεε σχεδόν κανένα θετικό συναίσθημα για τον ρόλο της.

Μου φαινόταν σε όλη τη σειρά σαν ψυχρή παγοκολώνα, έτοιμη να παρεξηγηθεί και χωρίς

κάποια θέρμη ή άλλο ζεστό στοιχείο στην συμπεριφορά της, εκτός από κάποια ελάχιστα σημεία.

Συμπαθητικό ρόλο είχε και η Σ. Σεϊρλή ("σπιτονυκοκοιρά του Ανέστη"), άλλη μια περίπτωση ανέλπιδου έρωτα και ανιδιοτελούς αφοσιώσεως.

Στο τέλος της σειράς την βλέπουμε να ενδοσκοπεί στον εαυτό της, να καταφέρνει να ξεφεύγει από την συναισθηματική εξάρτηση και να

αφήνει πίσω της το παρελθόν για να ξεκινήσει τη ζωή της από την αρχή αλλού.΄

Και στο "Μυστικό του Άσπρου Βράχου" υπάρχουν παρόμοιες απηχήσεις.

Το έχω δει πολύ μικρός, τρία χρόνια πριν τον "Αυλακιώτη".

Ήταν καλογυρισμένη σειρά, άνω του μέσου όρου.

Ατμοσφαιρική και με ενδιαφέρουσα ομάδα ηθοποιών.

Ελπίζω όποιος έχει αποσπάσματα να βάλει ακόμα κάτι (tsalk τ' ακούς ;

 

[retrofan]

Για μένα η ευτυχής συγκυρία στον "Τζων Αυλακιώτη" είναι ότι η γυναικεία τριάδα (Γρηγοριάδου, Σεϊρλή, Βαλσάμη) ήταν ε-ξαι-ρε-τι-κές στους ρόλους τους.

Απλώς, άλλος ο ρόλος της κάθε μίας.

Η Σεϊρλή εμφανίζεται από μία μόνο πτυχή της. Είναι η ερωτευμένη με τον νοικάρη της Στέλλα, ο οποίος της ανταποδίδει μια χλιαρή συμπάθεια.

Η Γρηγοριάδου είναι η Μάγδα που αγαπά βαθιά τον Αυλακιώτη (όντως, έχει ξεπεράσει το στάδιο του "κτητικού" έρωτα) και που παίζει το δικό της, επικίνδυνο, παιχνίδι ισορροπίας στην αγγλο-γερμανική σκακιέρα.

Η Βαλσάμη όμως έχει τις περισσότερες πτυχές. Η Βάλια είναι ρομαντικά ερωτευμένη με τον Ανέστη, βαθιά υπόχρεη στον Αυλακιώτη με τον οποίο έχει συνδέσει τη μοίρα της, αδελφή του Μπεράχα, "ατσαλάκωτη" κοσμική κυρία μπροστά στους τρίτους, βαθιά φοβισμένη και μπερδεμένη μέσα της. Η Στέλλα αγαπάει μόνο τον Ανέστη και η Μάγδα μόνο τον Τζων. Τα πράγματα είναι λοιπόν ξεκάθαρα (αν κι όχι ευχάριστα) γι' αυτές.

Η Βάλια είναι η "διχασμένη" γι' αυτό και το κάπως αποστασιοποιημένο παίξιμο της Βαλσάμη μου φάνηκε βαθιά συγκινητικό.

Όπως και μια φράση της στην τελευταία σκηνή:

"Την φοβάμαι την πραγματικότητα. Ό,τι άγγιξα κάηκε".

 

[vagkir]

Εγώ θαύμασα κι άλλον έναν χαρακτήρα που ίσως να πέρασε απαρατήρητος.Αυτός του Τρύφωνα Πάπουτση, του δημοσιογράφου που πήγε εξορία και ξαναγύρισε...Ίσως ο καλύτερος ρόλος στην καριέρα του συγκεκριμένου ηθοποιού...

 

[tsalk]

Ελπίζω όποιος έχει αποσπάσματα να βάλει ακόμα κάτι (tsalk τ' ακούς ;

Ακούω ακούω. Πάντως ενώ το βιβλίο θα έλεγα ότι μου άρεσε δεν θα έλεγα το ίδιο και για την σειρά. Μου φάνηκε πολύ φτωχή (σε σχέση με τις υπόλοιπες του Μαρή που διασκευάστηκαν για την τηλεόραση). ίσως να φταίει και η εποχή που αναπαραστούσε και ας μην ξεχνάμε ότι μιλούμε για την πρώτη διασκευή από τα βιβλία του Μαρή για την τηλεόραση.

 

[retrofan]

Tsalk έχεις απόλυτο δίκιο αν και δεν έχω δει, όπως έγραψα, τη σειρά.

"Το μυστικό του άσπρου βράχου" θέλει υπερπαραγωγή!

Έχει κοστούμια εποχής, άλογα, τσιφλίκια, κολλίγους, νεαρούς αξιωματικούς να καλπάζουν και να μάχονται ...

Και κάποιον νεώτερο από τον Γεωργίτση να παίζει τον Ερμόλαο παρακαλώ

Για όνομα!!!!!! Ο Γεωργίτσης από το "μια κυρία στα μπουζούκια" ίσως, όχι ο Γεωργίτσης της δεκαετίας του 80΄

Παρ' όλα αυτά, όσο περιμένουμε το ριμέικ των ονείρων μας (κι ύστερα ξύπνησα ), κανένα απόσπασμα tsalk μας; lease:

 

[johnalepou]

Για μένα η ευτυχής συγκυρία στον "Τζων Αυλακιώτη" είναι ότι η γυναικεία τριάδα (Γρηγοριάδου, Σεϊρλή, Βαλσάμη) ήταν ε-ξαι-ρε-τι-κές στους ρόλους τους.
Απλώς, άλλος ο ρόλος της κάθε μίας.

Η Σεϊρλή εμφανίζεται από μία μόνο πτυχή της. Είναι η ερωτευμένη με τον νοικάρη της Στέλλα, ο οποίος της ανταποδίδει μια χλιαρή συμπάθεια.

Η Γρηγοριάδου είναι η Μάγδα που αγαπά βαθιά τον Αυλακιώτη (όντως, έχει ξεπεράσει το στάδιο του "κτητικού" έρωτα) και που παίζει το δικό της, επικίνδυνο, παιχνίδι ισορροπίας στην αγγλο-γερμανική σκακιέρα.

Η Βαλσάμη όμως έχει τις περισσότερες πτυχές. Η Βάλια είναι ρομαντικά ερωτευμένη με τον Ανέστη, βαθιά υπόχρεη στον Αυλακιώτη με τον οποίο έχει συνδέσει τη μοίρα της, αδελφή του Μπεράχα, "ατσαλάκωτη" κοσμική κυρία μπροστά στους τρίτους, βαθιά φοβισμένη και μπερδεμένη μέσα της. Η Στέλλα αγαπάει μόνο τον Ανέστη και η Μάγδα μόνο τον Τζων. Τα πράγματα είναι λοιπόν ξεκάθαρα (αν κι όχι ευχάριστα) γι' αυτές.

Η Βάλια είναι η "διχασμένη" γι' αυτό και το κάπως αποστασιοποιημένο παίξιμο της Βαλσάμη μου φάνηκε βαθιά συγκινητικό.

Όπως και μια φράση της στην τελευταία σκηνή:

"Την φοβάμαι την πραγματικότητα. Ό,τι άγγιξα κάηκε".

Συμφωνώ 100% με την ανάλυση σου που δείχνει ότι ήσουν πολύ διεισδυτική και εμβάθυνες στους χαρακτήρες του έργου και τα συναισθήματα τους. Πραγματικά η Βάλια είναι η μόνη ηρωίδα από τις τρεις που διχάζεται και έτσι εάν η Νόρα δεν κρατούσε αυτή την αποστασιοποίηση όπως λες στην ερμηνεία της και έδειχνε μία τάση προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση,όλο αυτό που ήθελε να μας περάσει ο συγγραφέας θα κατέρρεε...Όσον αφορά αυτό που λέει ο φίλος/φίλη V.I.Smirnov περί παγοκολώνας, η Νόρα έχει δείξει θεωρώ ότι μπορεί αν θέλει να ερμηνεύσει με θέρμη και ζωντάνια τον ρόλο της όταν πρέπει (να αναφέρω την ΑΣΤΡΟΦΕΓΓΙΑ που είναι πιο πιθανόν να έχουν δει οι περισσότεροι,και ειδικά και στα τελευταία επεισόδια όπου η "Δάφνη" σταδιακά αλλάζει, εγώ θεωρώ ότι έκανε ίσως την καλύτερη δουλειά της στην τηλεόραση). Νομίζω λοιπόν ότι ήταν πολύ σωστή η δουλειά που έκαναν με τον Ανδρέου όσον αφορά την -επίτηδες- αποστασιοποιημένη απόδοση της "Βαλεντίνης" και συμφωνώ και επαυξάνω σε όσα λές...

 

[V.I.Smirnov]

Δεν μπορώ πλέον να φανταστώ κάποια άλλη στην θέση της Βάλιας από την Βαλσάμη.

Ωστόσο το παίξιμό της συνολικά δεν μου άρεσε.

Την έβλεπα σε όλη την σειρά ψυχρή, έτοιμη να παρεξηγηθεί.

Στα σημεία όπου έπρεπε να είναι πιο θερμή και γλυκιά παρέμενε απόμακρη και απέπνεε ψυχρότητα κα αμηχανία.

Μου έδινε την εντύπωσε ότι δεν ήξερε να φερθεί - ή τουλάχιστον εγώ την ήθελα κάπως διαφορετική.

Δεν μου άρεσε συνολικά ο τρόπος μου εκφραζόταν, μου φαινόταν κάπως ξένη.

Τις υποκριτικές της ικανότητες της σε άλλες σειρές (όπως του Ξενόπουλου π.χ.) δεν τις αμφισβητώ.

Η "Μάγδα" ήταν πολύ πιο ανθρώπινη. Και δεν είχε λιγότερες πλευρές από την Βάλια (ερωμένη, κατάσκοπος, κοσμική κυρία, φίλη).

Ο τρόπος που εκδήλωνε τα στοιχεία του χαρακτήρα της και οι συναισθηματικές της αντιδράσεις ( π.χ. ο τόνος της φωνής ή το βλέμα )

ήταν πολύ πιο θελκτικός και φανέρωνε (στο σενάριο έτσι ; ) μια θερμή γυναίκα και με βαθύτερο υπόβαθρο από την Βάλια.

Εξάλλου, το ουσιαστικό στοιχείο του ρόλου της που ανέφερα στο προηγούμενό μου post είναι πολύ πιο σημαντικό από την ισορροπία

που έπρεπε να κρατήσει η Βάλια και τελικά την καθιστά πολύ πιο συμπαθή χαρακτήρα.

Εστιάζοντας σ' αυτά, το παίξιμό της επιδρά ισχυρότερα στην θεατή από της Βαλσάμη.

Η Βάλια δεν μου ενέπνεε τίποτε πέραν μιας συμπάθειας για την κατάστασή της.

Επίσης, ναι, ο χαρακτήρας του Τ. Παπουστή ήταν νομίζω ο καλύτερος στην τηλεοπτική καριέρα του.

Όσο για το "Μυστικό του Άσπρου Βράχου", το έχω δει μόνον μια φορά, την πρώτη και δεν ξέρω αν επαναπροβλήθηκε ποτέ όπως είπαν κάποιοι.

Ήμουν πολύ μικρός και το θυμάμαι θολά, ωστόσο μου είχε κάνει εντύπωση.

Αν και κάποια στοιχεία της διασκευής θα κριτικάρονταν ως αταίριαχτα τελικά δεν ενοχλούσαν.

Π.χ. ο Γεωργίτσης-Ερμόλαος ήταν κάπως μεγάλος για τον ρόλο. Παραταύτα δεν δημιουργήθηκε πουθενά η εντύπωση ότι ήταν ξένος στο ρόλο του.

Τον πιο δύσκολο ρόλο - που πέτυχε όμως απόλυτα - είχε ο Α. Βλάχος (Ισμαήλ) και του ταίριαξε τέλεια. Ακόμη τον θυμάμαι με το ένα μάτι και κάτι σαν προβιά που φορούσε.

Για την "υπερπαραγωγή" που λέει η retrofan, οι συντελεστές είχαν οικονομικούς περιορισμούς και το είχαν πει σε συνέντευξη τότε παραπονούμενοι

ότι "με λίγα χρήματα δεν μπορεί να γίνει καλή δουλειά". Ευτυχώς τα κατάφεραν κι έτσι.

Η αναπαράσταση της εποχής (κουστούμια, εσωτερικό σπιτιών) ήταν πειστική και η μουσική μετέφερε την ατμόσφαιρα του έργου.

Για το ύφος του ξεχώριζε σαν σήριαλ (ή έτσι θυμάμαι τουλάχιστον) και μακάρι να το ξαναδούμε.

Δυστυχώς η ΕΡΤ δεν το έχει βάλει στο ψηφιακό αρχείο της και αναρωτιέμαι πλέον αν υπάρχει καν...

 

[retrofan]

Συνεχίζω τις σκέψεις μου για το debate ( ) Βάλιας - Μάγδας απλά γιατί μου αρέσει πολύ ως θέμα

Η Γρηγοριάδου όντως εμφανίζεται ως πιο θερμή. Αυτό πιστεύω ότι οφείλεται:

α) Στη φωνή της ηθοποιού. Η Γρηγοριάδου έχει από αυτές τις παλιές, "δουλεμένες", θεατρικές φωνές με το βάθος, την ελαφριά βραχνάδα και τον αισθησιασμό. Ας μην ξεχνάμε ότι έκανε μεγάλη καριέρα και στο ραδιόφωνο.

β) Στον ρόλο της. Η Μάγδα πρέπει να είναι πιο θερμή. Είναι μια γυναίκα με "πείρα", που έχει ζήσει τον έρωτα σε όλες του τις διαστάσεις και που ρίχνεται με πάθος τόσο σ' αυτόν, όσο και στη ζωή και τους κινδύνους της. Γιατί στην τελική, πρέπει να το έχεις και μέσα σου να γίνεις κατάσκοπος (και μάλιστα καλή), να σου περισσεύει δυναμισμός, να αντλείς μια κάποια ηδονή (έστω και διεστραμμένη) από το ρίσκο.

Η αφετηρία και για τις δύο ηρωίδες ήταν ίδια, μια τραγωδία στην οικογενειακή τους ζωή. Η Μάγδα έχασε τον αδελφό της στη "νύχτα των κρυστάλλων" (στην πρώτη συνάντηση με τη Βάλια στο καμπαρέ αναφέρει ότι οι ναζί τον έπνιξαν στη λίμνη) και αφήνει να εννοηθεί ότι άρχισε (ή συνεχίζει) το διπλό παιχνίδι για λόγους εκδίκησης.

Η Βάλια έχασε τον θείο της και προστάτη της πάλι από τους ναζί και βρέθηκε σε μια τραγική θέση από την οποία την έσωσε ο από μηχανής Αυλακιώτης.

Δεν έχει όμως τον χαρακτήρα της Μάγδας, το τσαγανό της. Από τη φοιτητική ζωή στη Θεσσαλονίκη και τον έρωτα με τον Ανέστη βρίσκεται στον τυφώνα του Βερολίνου. Με θείο δολοφονημένο, αδελφό στη φυλακή, περιουσία δημευμένη και την ίδια σε πορνείο :eeek: . Έχει ήδη καταρρεύσει όταν αφήνεται στην αγκαλιά και την προστασία του Τζων ("ό,τι θέλεις, μόνο πάρε με από δω μέσα" του λέει στο πορνείο όταν της αποκαλύπτει ότι δήλωσε πως είναι παντρεμένοι για να τη σώσει).

Δεν πρόκειται λοιπόν για το πόσες διαστάσεις έχει η κάθε μια. Είναι ότι όλες οι διαστάσεις της Μάγδας οδηγούν προς μία κατεύθυνση, προς έναν ξεκάθαρο στόχο. Ενώ στη Βάλια, τα πάντα μπερδεύονται. Ούτε στην παλιά της ζωή μπορεί να γυρίσει (άρα και στον Ανέστη), ούτε στην καινούργια να προσαρμοστεί. Και γι' αυτό δεν είναι ψυχρή η Βαλσάμη και το παίξιμό της. Η ίδια η Βαλεντίνη είναι ψυχρή αφού ούτε στον Ανέστη μπορεί να δοθεί ολοκληρωτικά, ούτε να τον ξεχάσει και να ανταποκριθεί στον έρωτα του Αυλακιώτη.

(τελικά ποιος είπε ότι δεν ισχύει το κλισέ πως οι άντρες θέλουν αυτές που τους φτύνουν; και ο Αρτζόγλου και ο Πάρλας λιώνουν για την απρόσιτη Βάλια )

Η δολοφονία του αδελφού της την Μάγδα την ατσάλωσε. Η δολοφονία του θείου της την Βάλια την "τσάκισε".

Και ξαναλέω ότι μ' αρέσει τόοοοοσο πολύ η ερμηνεία της Βαλσάμη, κλεισμένη στον γεμάτο σκιές κόσμο της, χωρίς δύναμη ν' αφήσει όσους την αγαπούν να την πλησιάσουν.

 

[Clemence]

καταλήγω με βεβαιότητα στο συμπέρασμα ότι για τόσο καλές και εις βάθος αναλύσεις πρέπει να είχατε την ευκαιρία να ξαναδείτε τη σειρά σε επαναλήψεις ΚΑΙ σε μεγαλύτερη ηλικία. εγώ που τις πέτυχα μόνο μία φορά στην πρώτη τους μετάδοση διατηρώ μια αχνή ανάμνηση αλλά αδυνατώ να θυμηθώ τις λεπτομέρειες που τόσο άνετα προσέξατε εσείς

να που έχω και κάτι να ζηλέψω απ΄τα πρώτα χρόνια της ιδιΟτικής τηλεόρασης στην ελλάδα 8)