Μόνο για γυναίκες

Θυμάστε ποια άλλα περιοδικά του τότε έδιναν δώρο μεικ απ';
 
αριαδνη είπε:
Θυμάστε ποια άλλα περιοδικά του τότε έδιναν δώρο μεικ απ';
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
To Cosmopolitan. Ημουν φανατικη αναγνωστρια του σε ολη την εφηβεια μου. Ο ανθρωπος που ειχε τα ψιλικα στη γειτονια μου, ηξερε την αδυναμια που ειχα στο περιοδικο και παντα μου φυλαγε ενα τευχος καθε πρωτη του μηνος που κυκλοφορουσε το Cosmopolitan.
Μακιγιαζ εβαζε παρα πολυ συχνα και κυριως μασκαρα και μολυβια ματιων. Και δειγματα γνωστων και πανακριβων αρωματων επισης. Θυμαμαι πως το Rive Gauche, το Dune και το Paloma Picasso απο το περιοδικο τα πρωτομυρισα.
Απο το πρωτο καταγοητευτηκα. Απο τα αλλα δυο απογοητευτηκα.
Οταν περασαν μερικα χρονια και ημουν πια σε θεση να αγορασω και να φορεσω τοσο ακριβα αρωματα, πηγα και αγορασα το Rive Gauche που το λατρευω μεχρι σημερα και που θεωρω πως ανηκει στα κορυφαια γυναικεια. Αντιθετα, με το Dune και με το Paloma Picasso οι σχεσεις μου μαζι τους ειναι και θα παραμεινουν ανυπαρκτες. :)
 
Η Ειρηνη

Την Ειρηνη τη γνωρισα το καλοκαιρι των 17 μου χρονων. Εκεινη τοτε ηταν στα 32.
Ειχε νοικιασει ενα μικρο διαμερισμα στην πολυκατοικια απεναντι απο το σπιτι μου και οταν εβγαινε στο μπαλκονι επιανε κουβεντα με τη μητερα μου οταν βρισκοταν εξω κι αυτη. Καποιες φορες που ημουν κι εγω εκει διπλα η Ειρηνη μου μιλαγε και με ρωταγε διαφορα πραγματα. Αν πηγαινω σχολειο, αν εχω αδελφια και γενικα τι κανω στη ζωη μου. Εγω της απαντουσα πολυ λακωνικα γιατι ποτε δε μου αρεσε να πιανω κουβεντα στο μπαλκονι (εν αντιθεσει με τη μαμα που δεν ειχε προβλημα) και να ακουει τα προσωπικα μου ο καθε ασχετος.
Η κοπελα αυτη ειχε ενα αρκετα νοστιμο προσωπακι και ηταν ξανθια με ισια μαλλια κατω απο τους ωμους. Το ξανθο σιγουρα δεν ηταν το φυσικο της γιατι ειχα προσεξει αρκετες φορες καποιες μαυρες ριζες που σημαιναν πως κανονικα ηταν μελαχρινη.
Ειχε πολυ ωραιο σωμα με καμπυλες στα σωστα σημεια και κανονικο υψος.
Καποια στιγμη που με ειδε ξανα στο μπαλκονι μετα απο καιρο μου προτεινε να παμε το ιδιο απογευμα στην πλατεια για να με κερασει παγωτο. Εγω στην αρχη παραξενευτηκα, δεν περιμενα κατι τετοιο και η πρωτη μου αντιδραση ηταν να αρνηθω, αλλα μετα σκεφτηκα γιατι οχι, ας πηγαινα εξω μαζι της μια φορα. Δεχτηκα λοιπον και βγηκαμε. Ανηφορισαμε μαζι μεχρι την πλατεια και μεχρι να φτασουμε μου ειχε πει σχεδον για ολη τη ζωη της. Ηταν απο ενα χωριο της Πελοπονησου, ουτε που θυμαμαι λεπτομερειες, ζουσε στην Αθηνα τα τελευταια χρονια, ηταν ανυπαντρη και δουλευε σε ενα γραφειο για το οποιο επισης δε θυμαμαι λεπτομερειες.
Ηταν ενας ανθρωπος αρκετα ευχαριστος, αν και μου εδινε την εντυπωση νευρικου τυπου και σε γενικες γραμμες περασα ωραια μαζι της. Καθισαμε σε ενα ζαχαροπλαστειο πανω στην πλατεια της γειτονιας και φυσικα εξω μια που ηταν αρχες του καλοκαιριου.
Η Ειρηνη παρηγγειλε παγωτο για εκεινη και εγω ζητησα πορτοκαλαδα χωρις ανθρακικο. "Οχι, παρε κι εσυ παγωτο, παρε παστα, παρε ο,τι γλυκο θελεις. Εγω σε προσκαλεσα, εγω κερναω" μου ειπε. Κι εγω η αμοιρη ηθελα σαν τρελη να παρω παγωτο οπως αυτη, αλλα αρνηθηκα και παρεμεινα στην πορτοκαλαδα γιατι σκεφτομουν πως φορουσα κραγιον και με το παγωτο θα ξεβαφομουν.
Η κανουργια μου φιλη ηταν ελαχιστα βαμμενη και σιγουρα οχι στα χειλη. Δε θα τη χαρακτηριζα κοκετα, αν και φορουσε κατι νοστιμα φουστανακια πολυ του γουστου μου, αλλα οι τροποι της ηταν λιγακι πρωτογονοι ωρες - ωρες, κατι που δε συμβαδιζει και πολυ με την κοκεταρια.
Η Ειρηνη εφαγε το παγωτο της με μεγαλη ορεξη κι εγω απο μεσα μου ζηλευα γιατι το λαχταρουσα. Στο τελος πηρε μια χαρτοπετσετα και ετριψε καλα - καλα τα χειλη και το σαγονι της βγαζοντας μια μικρη κραυγη ευχαριστησης, ενω εγω παρηγοριομουν με τη σκεψη πως το κραγιον μου ηταν ακομα στη θεση του.
Εκεινη τη στιγμη ηταν ισως η πρωτη φορα που καταλαβα ποσες στερησεις απαιτει η ομορφια και πως θα ημουν παντα θυμα της εικονας μου. Επιλογη μου ομως και δεν με πιεσε κανεις για αυτο. Και σημερα, τοσα χρονια μετα το ιδιο πραγμα ισχυει και τιποτα δεν αλλαξε απο εκεινο το απογευμα με την Ειρηνη, το παγωτο και τη χαρτοπετσετα της.
Βγηκα κι αλλες φορες με αυτη την κοπελα και πηγαιναμε παντα στο ιδιο μαγαζι της πλατειας. Και αυτη παντα ετρωγε γλυκα και εγω παντα επινα πορτοκαλαδα χωρις ανθρακικο. Τοτε ακομα ημουν πρωταρα στο θεμα του μακιγιαζ και πιστευα πως αν ετρωγα κι εγω ενα γλυκο, θα πασαλειβομουν. Σημερα μπορω να ειμαι μακιγιαρισμενη και ταυτοχρονα να τρωω και να πινω ο,τι θελω γιατι με τον καιρο εμαθα καποια πραγματα και κυκλοφορησαν προϊοντα που κρατανε το μακιγιαζ σταθερο.
Η γνωριμια μου με την Ειρηνη κρατησε περιπου τεσσερις μηνες. Καποια στιγμη, μολις φθινοπωριασε η Ειρηνη πηγε στο χωριο της γιατι πεθανε ο πατερας της. Και δε γυρισε πισω ποτε. Λιγους μηνες μετα ξενοικιασε και το σπιτι και δεν την ξαναειδα.
Δεν τη θεωρησα ποτε καλη μου φιλη και μονιμη παρεα μου για να λυπηθω ιδιαιτερα που την εχασα. Μου αρεσε ομως καποιες φορες ο αυθορμητισμος της και το γεγονος πως ηταν 15 χρονια μεγαλυτερη μου. Γιατι το να κανω παρεα με μια γυναικα της ηλικιας της ηταν για μενα ενδιαφερον και ξεχωριστο. Ηταν ενας καινουργιος κοσμος και μια διαφορετικη ματια σε οσα ηξερα ως τοτε και σε οσα ειχα συνηθισει.
Και το κυριοτερο, ενα ακομα βημα στο να γνωρισω τον εαυτο μου καλυτερα.
 
Τελευταία επεξεργασία:
bambinella 100 είπε:
Η Ειρηνη

Την Ειρηνη τη γνωρισα το καλοκαιρι των 17 μου χρονων. Εκεινη τοτε ηταν στα 32.
Ειχε νοικιασει ενα μικρο διαμερισμα στην πολυκατοικια απεναντι απο το σπιτι μου και οταν εβγαινε στο μπαλκονι επιανε κουβεντα με τη μητερα μου οταν βρισκοταν εξω κι αυτη. Καποιες φορες που ημουν κι εγω εκει διπλα η Ειρηνη μου μιλαγε και με ρωταγε διαφορα πραγματα. Αν πηγαινω σχολειο, αν εχω αδελφια και γενικα τι κανω στη ζωη μου. Εγω της απαντουσα πολυ λακωνικα γιατι ποτε δε μου αρεσε να πιανω κουβεντα στο μπαλκονι (εν αντιθεσει με τη μαμα που δεν ειχε προβλημα) και να ακουει τα προσωπικα μου ο καθε ασχετος.
Η κοπελα αυτη ειχε ενα αρκετα νοστιμο προσωπακι και ηταν ξανθια με ισια μαλλια κατω απο τους ωμους. Το ξανθο σιγουρα δεν ηταν το φυσικο της γιατι ειχα προσεξει αρκετες φορες καποιες μαυρες ριζες που σημαιναν πως κανονικα ηταν μελαχρινη.
Ειχε πολυ ωραιο σωμα με καμπυλες στα σωστα σημεια και κανονικο υψος.
Καποια στιγμη που με ειδε ξανα στο μπαλκονι μετα απο καιρο μου προτεινε να παμε το ιδιο απογευμα στην πλατεια για να με κερασει παγωτο. Εγω στην αρχη παραξενευτηκα, δεν περιμενα κατι τετοιο και η πρωτη μου αντιδραση ηταν να αρνηθω, αλλα μετα σκεφτηκα γιατι οχι, ας πηγαινα εξω μαζι της μια φορα. Δεχτηκα λοιπον και βγηκαμε. Ανηφορισαμε μαζι μεχρι την πλατεια και μεχρι να φτασουμε μου ειχε πει σχεδον για ολη τη ζωη της. Ηταν απο ενα χωριο της Πελοπονησου, ουτε που θυμαμαι λεπτομερειες, ζουσε στην Αθηνα τα τελευταια χρονια, ηταν ανυπαντρη και δουλευε σε ενα γραφειο για το οποιο επισης δε θυμαμαι λεπτομερειες.
Ηταν ενας ανθρωπος αρκετα ευχαριστος, αν και μου εδινε την εντυπωση νευρικου τυπου και σε γενικες γραμμες περασα ωραια μαζι της. Καθισαμε σε ενα ζαχαροπλαστειο πανω στην πλατεια της γειτονιας και φυσικα εξω μια που ηταν αρχες του καλοκαιριου.
Η Ειρηνη παρηγγειλε παγωτο για εκεινη και εγω ζητησα πορτοκαλαδα χωρις ανθρακικο. "Οχι, παρε κι εσυ παγωτο, παρε παστα, παρε ο,τι γλυκο θελεις. Εγω σε προσκαλεσα, εγω κερναω" μου ειπε. Κι εγω η αμοιρη ηθελα σαν τρελη να παρω παγωτο οπως αυτη, αλλα αρνηθηκα και παρεμεινα στην πορτοκαλαδα γιατι σκεφτομουν πως φορουσα κραγιον και με το παγωτο θα ξεβαφομουν.
Η κανουργια μου φιλη ηταν ελαχιστα βαμμενη και σιγουρα οχι στα χειλη. Δε θα τη χαρακτηριζα κοκετα, αν και φορουσε κατι νοστιμα φουστανακια πολυ του γουστου μου, αλλα οι τροποι της ηταν λιγακι πρωτογονοι ωρες - ωρες, κατι που δε συμβαδιζει και πολυ με την κοκεταρια.
Η Ειρηνη εφαγε το παγωτο της με μεγαλη ορεξη κι εγω απο μεσα μου ζηλευα γιατι το λαχταρουσα. Στο τελος πηρε μια χαρτοπετσετα και ετριψε καλα - καλα τα χειλη και το σαγονι της βγαζοντας μια μικρη κραυγη ευχαριστησης, ενω εγω παρηγοριομουν με τη σκεψη πως το κραγιον μου ηταν ακομα στη θεση του.
Εκεινη τη στιγμη ηταν ισως η πρωτη φορα που καταλαβα ποσες στερησεις απαιτει η ομορφια και πως θα ημουν παντα θυμα της εικονας μου. Επιλογη μου ομως και δεν με πιεσε κανεις για αυτο. Και σημερα, τοσα χρονια μετα το ιδιο πραγμα ισχυει και τιποτα δεν αλλαξε απο εκεινο το απογευμα με την Ειρηνη, το παγωτο και τη χαρτοπετσετα της.
Βγηκα κι αλλες φορες με αυτη την κοπελα και πηγαιναμε παντα στο ιδιο μαγαζι της πλατειας. Και αυτη παντα ετρωγε γλυκα και εγω παντα επινα πορτοκαλαδα χωρις ανθρακικο. Τοτε ακομα ημουν πρωταρα στο θεμα του μακιγιαζ και πιστευα πως αν ετρωγα κι εγω ενα γλυκο, θα πασαλειβομουν. Σημερα μπορω να ειμαι μακιγιαρισμενη και ταυτοχρονα να τρωω και να πινω ο,τι θελω γιατι με τον καιρο εμαθα καποια πραγματα και κυκλοφορησαν προϊοντα που κρατανε το μακιγιαζ σταθερο.
Η γνωριμια μου με την Ειρηνη κρατησε περιπου τεσσερις μηνες. Καποια στιγμη, μολις φθινοπωριασε η Ειρηνη πηγε στο χωριο της γιατι πεθανε ο πατερας της. Και δε γυρισε πισω ποτε. Λιγους μηνες μετα ξενοικιασε και το σπιτι και δεν την ξαναειδα.
Δεν τη θεωρησα ποτε καλη μου φιλη και μονιμη παρεα μου για να λυπηθω ιδιαιτερα που την εχασα. Μου αρεσε ομως καποιες φορες ο αυθορμητισμος της και το γεγονος πως ηταν 15 χρονια μεγαλυτερη μου. Γιατι το να κανω παρεα με μια γυναικα της ηλικιας της ηταν για μενα ενδιαφερον και ξεχωριστο. Ηταν ενας καινουργιος κοσμος και μια διαφορετικη ματια σε οσα ηξερα ως τοτε και σε οσα ειχα συνηθισει.
Και το κυριοτερο, ενα ακομα βημα στο να γνωρισω τον εαυτο μου καλυτερα.
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Πολύ δικός μου άνθρωπος η ειρηνη
 
Bambi κοίτα χάλια μακιγιάζ
που έχω στα μάτια. Και είμαι σε γάμο ανηψιού στην Τριχωνίδα. Αν δεν ξέρεις το μεικ απ καλύτερα να μην μακιγιαρεσαι διόλου, επιμένω. Τελικά θα λανσαρω δικό μου μεικ απ
 
αριαδνη είπε:
Bambi κοίτα χάλια μακιγιάζ
που έχω στα μάτια. Και είμαι σε γάμο ανηψιού στην Τριχωνίδα. Αν δεν ξέρεις το μεικ απ καλύτερα να μην μακιγιαρεσαι διόλου, επιμένω. Τελικά θα λανσαρω δικό μου μεικ απ
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Οχι, Μαιρη. Μπορει να μην ειναι τελειο, αλλα και χαλια που λες δεν ειναι με τιποτα. Το βρισκω ωραιο και σου παει πολυ.
Και μη νομιζεις κιολας πως το δικο μου μακιγιαζ ειναι καθε φορα η τελειοτητα προσωποποιημενη. Κι εμενα μπορει να μου χαλασει με τη ζεστη και με την ωρα που περναει. Αλιμονο. Δεν ειμαστε κουκλες της βιτρινας.
 
bambinella 100 είπε:
Οχι, Μαιρη. Μπορει να μην ειναι τελειο, αλλα και χαλια που λες δεν ειναι με τιποτα. Το βρισκω ωραιο και σου παει πολυ.
Και μη νομιζεις κιολας πως το δικο μου μακιγιαζ ειναι καθε φορα η τελειοτητα προσωποποιημενη. Κι εμενα μπορει να μου χαλασει με τη ζεστη και με την ωρα που περναει. Αλιμονο. Δεν ειμαστε κουκλες της βιτρινας.
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Bambi μου δίνεις ελπιδες
 
Τροφή για σκέψη κορίτσια, λέει πως ποτέ δεν θα φτάσουμε τα πρότυπα της βιομηχανίας της ομορφιάς διότι δεν είναι φυσικά. Έτσι θα καταναλώνουμε συνέχεια καλλυντικά, τρόπους να φανούμε πιο όμορφοι χωρίς όμως αποτέλεσμα
 
Σιγα τα προτυπα! Αν εχουμε ως προτυπο τα αποστεωμενα μανεκεν με τα χοντρα φρυδια, που οπως βλεπω ειναι και πολυ της μοδας αυτα τα τελευταια, τοτε ειμαστε αξιοι της μοιρας μας. Το θεμα ειναι να βρουμε τον τυπο μας και τι ταιριαζει σ' αυτον.
Κι εγω ειμαι κοκετα και μου αρεσουν τα καλλυντικα, αλλα ουτε περιοδικα ξεφυλλιζω, ουτε συμβουλες περι ομορφιας διαβαζω.
Το τι μου ταιριαζει και τι οχι μου το λεει ο καθρεφτης μου γι' αυτο και χρησιμοποιω μονο οσα πιστευω πως μου πανε και αυτα με φειδω.
Ποτε τροφη αμασητη, λοιπον. Εξυπηρετουμε μονο τον εαυτο μας. Οχι τους βιομηχανους.
 
bambinella 100 είπε:
Σιγα τα προτυπα! Αν εχουμε ως προτυπο τα αποστεωμενα μανεκεν με τα χοντρα φρυδια, που οπως βλεπω ειναι και πολυ της μοδας αυτα τα τελευταια, τοτε ειμαστε αξιοι της μοιρας μας. Το θεμα ειναι να βρουμε τον τυπο μας και τι ταιριαζει σ' αυτον.
Κι εγω ειμαι κοκετα και μου αρεσουν τα καλλυντικα, αλλα ουτε περιοδικα ξεφυλλιζω, ουτε συμβουλες περι ομορφιας διαβαζω.
Το τι μου ταιριαζει και τι οχι μου το λεει ο καθρεφτης μου γι' αυτο και χρησιμοποιω μονο οσα πιστευω πως μου πανε και αυτα με φειδω.
Ποτε τροφη αμασητη, λοιπον. Εξυπηρετουμε μονο τον εαυτο μας. Οχι τους βιομηχανους.
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Bambi δεν μιλά για το μέτρο αλλά για περιπτώσεις που πλέον αναλώνονται σε αυτό όπως κάποιες κοπέλες που για να κάνουν το brasilian butt η όπως λέγεται έχασαν την ζωή τους ακόμα. Εννοείται πως άλλο πράγμα η περιποίηση άλλο η εμμονή.
 
Η Μαιριλιν βαφοταν πολυ ωραια. Μου αρεσε που, χωρις ακομα να ειναι πολυ διαδεδομενο, χρησιμοποιουσε παντα μολυβι χειλιων, κατι που της πηγαινε αφανταστα.
 
Πρέπει να συνδεθείτε ή να εγγραφείτε για να απαντήσετε εδώ.
Πίσω
Μπλουζα