α, τεράστιο κι αγαπημένο θέμα
Πάντως για το Μινωτή έχουν ειπωθεί δημοσίως από πάρα πολλούς συναδέλφους του τέρατα. Πάρα πολλά είναι γραμμένα σε βιβλία αυτοβιογραφικά. Είναι τόσοι πολλοί αυτοί που έχουν θάψει τον συγκεκριμένο που κάποτε τον είχα κάνει και θέμα στα Σκάνδαλα. Έτσι από μνήμης, πρόχειρα, θυμάμαι να τον έχουν βρίσει είτε με κάποιο τακτ είτε χωρίς οι: Βάσω Μανωλίδου, Αιμίλιος Βεάκης, Αλίκη Γεωργούλη, Τίτος Βανδής, Βασίλης Κανάκης, ο εγγονός του και πολλοί πολλοί άλλοι... Στα πιο πικάντικά που έχουν γραφτεί είναι πως ο Μινωτής είχε φοβερό κόμπλεξ ύψους. Υπάρχουν και σχετικά ντοκουμέντα φωτογραφικά που είναι με διπλά παπούτσια ή σκαρφαλωμένος σε πέτρες για να φαίνεται ψηλότερος. Αυτό φυσικά θα μπορούσε να είναι μια χαριτωμένη λόξα, αν δε στοίχιζε στην καριέρα συνεργατών του. Είναι γνωστό πως έλυνε κι έδενε για δεκαετίες στο Εθνικό. Οι πιο ψηλοί ηθοποιοί -όπως ο έρμος ο Κανάκης- βρέθηκαν να χάνουν αβέρτα ρόλους για να μην εμφανιστούν δίπλα στον θεόκοντο Μινωτή και φανεί τάπα. Το ίδιο πρόβλημα είχαν κι οι γυναίκες πρωταγωνίστριες. Ήσουν κοντή; όλα καλά, θα παίξεις. Ήσουν ψηλή; λυπάμαι χάσατε.
Η Γεωργούλη περιγράφει με κωμική μάλλον διάθεση την διαβόητη τσιγκουνιά του. Ήταν τόσο σπάγγος που του ζητούσε επίτηδες τσιγάρα για να τον εκνευρίσει.
Με κάποιο τακτ περιγράφει ο Κανάκης πως εκτός των άλλων του ελαττωμάτων ήταν και δολοπλόκος. Βυζαντινός σε αυλή αυτοκράτορα
Όταν τον έδιωχναν οι κυβερνήσεις από Διευθυντή σαμπόταρε όποιον νέο ερχόταν, έκανε τη ζωή όλων πατίνι, φρόντιζε στις περιοδείες του κρατικού θεάτρου να τυπώνονται αφίσες μόνο με τον ίδιο και την Παξινού και πολλά πολλά άλλα...
Για τους υπόλοιπους που αναφέρεις, για το Χορν οι μόνες που θυμαμαι να μίλησαν δημόσια εναντίον του ήταν η Φόνσου κι η Γαληνέα. Υπάρχουν διάφορες ιστορίες που σχηματίζουν κάπως την προσωπικότητα του. Σε γενικές γραμμές πρέπει να ήταν κάπως λοξός, αλλά πάντως συμπαθής από τους συναδέλφους του.
Μαρτυρίες για τη Λαμπέτη δεν πολυθυμάμαι. Νομίζω επισκίασε πολλά ο πρόωρος και βασανιστικός θάνατος της. Συμβαίνει πολλές φορές όταν φεύγει κάποιος νέος και με τρόπο τραγικό να μη λέγονται πολλά δυσάρεστα, και είναι ανθρώπινο. Μια ιστορία εναντίον της έχει γράψει ο Τίτος Βανδής -θα τη γράψω κάποια στιγμή-, απαξιωτικά αλλά καλυμμένα έγραψε κι ο Καλλέργης, ο οποίος πάντως την περιέγραψε και ως πειρασμό για τους άντρες του θιάσου. Για τους φίλους που τους αρέσει να διαβάζουν πίσω από τις γραμμές, η Γκέλυ Μαυροπούλου έλεγε πως ήταν κάπως ζωηρή η Λαμπέτη και ψιλοφλερτάριζε τον άντρα της, το Στέφανο Στρατηγό και την εκνεύριζε.
Σε γενικές γραμμές νομίζω έχουν ειπωθεί άπειρες ιστορίες για τα "ιερά τέρατα" που μόνο ιερά δεν ήταν. Το θέμα είναι που εστιάζει κανείς. Πάντως τόσες αγιογραφίες καλλιτεχνών πρέπει να έχουμε μόνο στην Ελλάδα.
Διάφορες πληροφορίες υπάρχουν και για το αντίπαλο δέος του Μινωτή, τον Κάρολο Κουν, που όλοι μεν τον περιγράφουν ως κορυφαίο δάσκαλο αλλά και ως σεξουαλικό αρπακτικό που πολλές φορές εκμεταλλεύτηκε τη θέση του και την εμπιστοσύνη των μαθητών του. Ιστορίες άλλου τυπου, όχι σεξουαλικές υπάρχουν και για τον Κώστα Μουσούρη, που ως πρόεδρος για πολλά χρόνια των θεατρικών επιχειρηματιών πολέμησε λυσσαλέα τα επαγγελματικά συμφέροντα και τις διεκδικήσεις των ηθοποιών. Εδώ υπάρχει ένα "παράδοξο". Ο Μουσούρης ως εργοδότης ήταν γαλαντόμος και πλήρωνε με ιδιαίτερα υψηλούς μισθούς τους ηθοποιούς του. Παρόλα αυτά δε δεχόταν επουδενί αυτοί οι μισθοί να είναι νομικά κατοχυρωμένοι. Από την άλλη πλευρά, ο αδερφός του ο Σπύρος ήταν ενεργότατο μέλος του Σωματείου των ηθοποιών, και υπάρχει επίσης μια ιστορία με τον αγαπημένο ηθοποιό και φίλο του Μουσούρη Δήμο Σταρένιο με τον οποίο συγκρούστηκαν κάποτε για μια απεργία, ο Μουσούρης δεν τον ξαναπήρε ποτέ στο θίασο του.
Οικονομικής φύσης ιστορίες υπάρχουν και για τις Μαρίκα και κα Κατερίνα, που στην κατοχή πλούτισαν ενώ οι ηθοποιοί τους πεινούσαν.
Όλα αυτά εύκολα κανείς τα βρίσκει, και κατά τη γνώμη μου πρέπει να αναφέρονται σε δημοσιεύματα -αφιερώματα. Αλλά δεν αναφέρονται. Είναι πολύ πιο εύκολο να δει κανείς μια προσωπικότητα μόνο με τα μάτια του θεατή κι είναι πάντα δύσκολο για τους πρωταγωνιστές να μιλήσουν ξερά, γιατί εύκολα μπορούν να χαρακτηριστούν κακιασμένοι ή ψώνια.
