Συμφωνώ, και ιδιαίτερα οι νέες γενιές, που δεν έχουν ζήσει χωρίς ίντερνετ και τηλεόραση (όταν ήμουν παιδί υπήρχαν μόνο 2 τηλεοπτικά κανάλια που άρχιζαν το πρόγραμμά τους στις 18:00, για ίντερνετ δεν το συζητώ καν) ζουν μέσα από τα ΜΜΕ (βάζω μέσα και το ίντερνετ) και έχουν ελάχιστα φίλτρα στις "θεοποιήσεις" τους. Αν λοιπόν κάποτε θεοποιούσαν τον Μινωτή, παρόλο που ήταν αυτός που ήταν, γιατί ήταν καλός ηθοποιός, φαντάσου σήμερα που ξημεροβραδιάζονται με τα λόγια ανθρώπων που ζουν ανύπαρκτες ζωές. Κάποτε ακόμα και για να γίνεις ηθοποιός έπρεπε να πάρεις κάποια εκπαίδευση, να βγάλεις άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, να προσπαθήσεις. Υπήρχαν κάποια φίλτρα... τώρα;
Για να επιστρέψω στο αγαπημένο σου θέμα, την Αλίκη, ξαφνιάζομαι όταν βλέπω ότι η κόρη μου (10 χρονών) εντυπωσιάζεται με τις ταινίες της, χωρίς να της έχω πει ποτέ τίποτα. Η Αλίκη είναι ένας θρύλος, ένας μύθος, που ακόμα και τόσα χρόνια μετά τον θάνατό της συνεχίζει να μαγεύει χωρίς προσπάθεια! Αυτό δεν το έχω δει σε κανέναν άλλο ηθοποιό. Και δεν γνωρίζω κανέναν άλλο Έλληνα ηθοποιό με την ίδια λάμψη. Δεν σχολιάζω καθόλου αν ήταν καλή ηθοποιός ή αν φερόταν σωστά στους συνεργάτες της.