retrofan
RetroMasteR
- Joined
- 14 Δεκ 2009
- Μηνύματα
- 1.204
- Αντιδράσεις
- 343
Μπήκα στα αίματα να πω κι εγώ τη γνώμη μου για το remake των Πανθέων. Όχι πως θυμάμαι το πρώτο, δεν το έβλεπα καν γιατί ήμουν σκάρτα δύο χρονών. Έχω δει όμως τα επεισόδια που σώζονται στο διαδίκτυο (νομίζω ότι είναι το πρώτο, το τελευταίο και ένα απόσπασμα στη μέση) κι έχω σχηματίσει μια εικόνα.
Οι τωρινοί Πάνθεοι σ' ένα πράγμα στηρίζονται και διασώζονται με αξιοπρέπεια, στις ερμηνείες. Ο Χειλάκης κι η Καλλιμάνη κρατάνε τα σκήπτρα μαζί με τον Σαράντη που δεν του το 'χα με την μυτόγκα του να βγάλει τον καλλιτέχνη εραστή αλλά ομολογώ το σφάλμα μου, τον έχει αποδώσει πολύ καλά (ιδίως στις ερωτικές σκηνές που ένα τσακ θέλει για να βγούνε γλυκανάλατες). Από κοντά κι οι υπόλοιποι (κυρίως η κοπέλα που παίζει την Λιάνα, ο Σταμούλης που παίζει τον Στάθη κι ο Χατζόπουλος που παίζει τον Ισίδωρο). Η Κράιλινγκ ως Μάρμω μου τα χαλάει, παραείναι ξυλάγγουρο για τα γούστα μου αλλά κι η Μάρμω ως χαρακτήρας στην τελική ήταν κάπως αλλοπαρμένη κι ίσως αυτό το "αλλού πατώ κι αλλού βρίσκομαι" να είναι σκηνοθετική άποψη. Μου τα χαλάει κι η Μαξίμου ως ψωροπερήφανη, κάπως υστερική Μερόπη γιατί οι κινήσεις της είναι φουλ οπερετικές. Η Δανδουλάκη πάλι ποτέ δεν μ' ενθουσίαζε ως ηθοποιός, ούτε στα νιάτα της, ούτε στα μεσοκοπήματά της, ούτε τώρα. Σ' αυτήν την γυναίκα γι' άλλα πράγματα βγάζω το καπέλο μου. Για την στάση της, την συνέπειά της, την αξιοπρέπειά της, την ευγένειά της, τις καλές δουλειές που ανεβάζει, την προσπάθεια που βάζει σ' όλους της τους ρόλους. Πάντως, σε γενικές γραμμές στους τωρινούς Πανθέους, οι ερμηνείες κρατάνε την σειρά στους ώμους τους.
Η παραγωγή μού φάνηκε αρκετά "στριμωγμένη", σαν να τα υπολογίζανε όλα με το υποδεκάμετρο. Τα κοστούμια λίγα (ένα φόρεμα φοράνε σχεδόν όλες οι γυναίκες, ένα κοστούμι όλοι οι άντρες, πλύνε-βάλε ένα πράγμα), τα γυρίσματα στο ίδιο καφενεδάκι, αν είναι εξωτερικά στο ίδιο μονοπάτι του Εθνικού Κήπου και στο ίδιο δασάκι. Δεν ρέει το χρήμα όπως στη "Μάγισσα" κι αυτό φαίνεται και κόβει από τον "αέρα" που θα έπρεπε να έχει μια σειρά εποχής.
Το νοήματα της ιστορίας δεν ξέρω αν είναι ξεπερασμένα. Έχοντας διαβάσει και το βιβλίο, ψιλοδιαχρονικά θέματα επεξεργάζεται. Ο απαγορευμένος έρωτας μας κυνηγάει από την εποχή του Σαίξπηρ, τα οικογενειακά μυστικά από ακόμα πιο παλιά, από τον δικό μας τον Οιδίποδα που έκανε την μάνα και την σύζυγο "δύο σε ένα", έβγαλε τα μάτια του και ησύχασε
Το θέμα είναι πώς αποδίδονται αυτά τα κλασικά και το σενάριο δεν μπορώ να πω, καλή δουλειά έκανε, ρέουν οι διάλογοι.
Το μεγάλο πρόβλημα όμως είναι, για την δική μου αισθητική τουλάχιστον, πως ξεκινούν να κάνουν μια σειρά εποχής, αγνοώντας βασικά πράγματα για την εποχή. Δεν αρκεί να ανοίξεις μια βικιπαίδεια για να μάθεις ότι τότε κυβερνούσε ο Μεταξάς, οι κομμουνιστές κρύβονταν και το Παρίσι ήταν το μέρος όπου σύχναζαν οι καλλιτέχνες της Ευρώπης. Πρέπει να ξέρεις πώς μιλούσαν, ντύνονταν, κινούνταν, συμπεριφέρονταν οι άνθρωποι. Κι αναρωτιέμαι αν οι συντελεστές πολλών ιστορικών σειρών όντως δεν ξέρουν ή απλώς δεν τους νοιάζει. Θα πω δυο παραδείγματα για να γίνω κατανοητή:
1.Σχεδόν όλοι οι άντρες ντύνονται με παντελόνι, γιλέκο, σακάκι (τσεκκκκκ! σωστό) Έλα μου όμως που το σακάκι συχνά πυκνά το παρατάνε και γυρνάνε με το γιλέκο ή, ακόμα χειρότερα, το κρεμάνε στην καρέκλα όπου κάθονται. Ω σφάλμα ολέθριον! Ω πλάνη οικτρά! (όπως θρηνολογούσε κι ο δικηγόρος Μιχαλακόπουλος στο "Ένας ιππότης για τη Βασούλα") Εκείνη την εποχή ήταν ανεπίτρεπτο για έναν άντρα (και δη της καλής κοινωνίας) να βγάλει το σακάκι του εκτός σπιτιού. Ήταν σα να γδύνεται. Τι εκείνη την εποχ00ή δηλαδή. Τη δεκαετία του 80΄άρχισε το σακάκι να μένει στην πλάτη της καρέκλας όταν οι άντρες ζεσταίνονταν ή θέλανε να είναι πιο άνετοι. Αν δει κάποιος την οποιαδήποτε ελληνική ταινία του 50΄ή του 60΄ εύκολα το διαπιστώνει. Να μην συζητήσω για τα δόλια γκαρσόνια του ξενοδοχείου της Κόρας Καρβούνη που γυρνάνε μόνο με το γιλέκο. Όχι παιδιά! Λάθος και τεράστιο ξενέρωμα.
2.Κάτι δεν μου καθόταν καλά με την σκηνή θανάτου του πατέρα-στρατηγού. Βρε τι είναι; Βρε τι είναι; Πάω και βλέπω ξανά στο youtube την ίδια σκηνή με την Αλέκα Παίζη στον ρόλο της Δανδουλάκη. "Πατέρα! Πονάτε; Τι θέλετε πατέρα;" Κι εγένετο φως! Ο πληθυντικός ή μάλλον η έλλειψή του δεν μου καθόταν καλά. Το 1939 δεν υπήρχε περίπτωση αστική, συντηρητική οικογένεια της Αθήνας (που μάλιστα έφερε περί πολλού την θέση της στην κοινωνία, όπως οι Πάνθεοι) να μην μιλάνε τα παιδιά στον πληθυντικό στους γονείς τους.
Οι νέοι Πάνθεοι είναι μια σειρά εποχής που όμως δεν είναι. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με την έγνοια να μην "τσινίσουν" οι σημερινοί τηλεθεατές με γλώσσα, λέξεις, τρόπο ομιλίας, φερσίματα που τους φαίνονται ξένα. Φέρνω στον νου μου πρόχειρα δυο υποδείγματα για μένα σωστής αναπαράστασης εποχής. Το ένα είναι "Τα χρόνια της αθωότητας" του Σκορτσέζε που μέχρι και το λουλούδι στο πέτο του Ντάνιελ ντέι Λιούις ήταν σωστό (για τους μη μυημένους ο ντέι Λιούις φοράει, ως όφειλε, ως αρραβωνιασμένος άνθρωπος, λουλούδι από το ίδιο μπουκέτο που έχει στείλει στην μνηστή του εκείνη την μέρα) και ήταν πολύ πετυχημένη εμπορικά. Το δεύτερο κι ελληνικό είναι "Η Αστροφεγγιά" που τρελά ακριβή παραγωγή δεν την λες (τα εξωτερικά γυρίσματα είναι ελάχιστα) αλλά η δεκαετία του 20΄ αποδίδεται ολόσωστα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Κι είχε τρελή επιτυχία κι ακόμα και σήμερα υπάρχουν αφοσιωμένοι οπαδοί της. Πείτε μου τώρα αν στην "Αστροφεγγιά" υπάρχει έστω και μια σκηνή με τον Κιμούλη εκτός σπιτιού χωρίς σακάκι Τώρα που το σκέφτομαι κι η πολύ επιτυχημένη και πιο πρόσφατη "Αίθουσα του θρόνου", την δεκαετία του 60΄, υπέροχα την είχε αποδώσει.
Θα μείνω λοιπόν με την απορία: Δεν ξέρουν ή δεν θέλουν;
Οι τωρινοί Πάνθεοι σ' ένα πράγμα στηρίζονται και διασώζονται με αξιοπρέπεια, στις ερμηνείες. Ο Χειλάκης κι η Καλλιμάνη κρατάνε τα σκήπτρα μαζί με τον Σαράντη που δεν του το 'χα με την μυτόγκα του να βγάλει τον καλλιτέχνη εραστή αλλά ομολογώ το σφάλμα μου, τον έχει αποδώσει πολύ καλά (ιδίως στις ερωτικές σκηνές που ένα τσακ θέλει για να βγούνε γλυκανάλατες). Από κοντά κι οι υπόλοιποι (κυρίως η κοπέλα που παίζει την Λιάνα, ο Σταμούλης που παίζει τον Στάθη κι ο Χατζόπουλος που παίζει τον Ισίδωρο). Η Κράιλινγκ ως Μάρμω μου τα χαλάει, παραείναι ξυλάγγουρο για τα γούστα μου αλλά κι η Μάρμω ως χαρακτήρας στην τελική ήταν κάπως αλλοπαρμένη κι ίσως αυτό το "αλλού πατώ κι αλλού βρίσκομαι" να είναι σκηνοθετική άποψη. Μου τα χαλάει κι η Μαξίμου ως ψωροπερήφανη, κάπως υστερική Μερόπη γιατί οι κινήσεις της είναι φουλ οπερετικές. Η Δανδουλάκη πάλι ποτέ δεν μ' ενθουσίαζε ως ηθοποιός, ούτε στα νιάτα της, ούτε στα μεσοκοπήματά της, ούτε τώρα. Σ' αυτήν την γυναίκα γι' άλλα πράγματα βγάζω το καπέλο μου. Για την στάση της, την συνέπειά της, την αξιοπρέπειά της, την ευγένειά της, τις καλές δουλειές που ανεβάζει, την προσπάθεια που βάζει σ' όλους της τους ρόλους. Πάντως, σε γενικές γραμμές στους τωρινούς Πανθέους, οι ερμηνείες κρατάνε την σειρά στους ώμους τους.
Η παραγωγή μού φάνηκε αρκετά "στριμωγμένη", σαν να τα υπολογίζανε όλα με το υποδεκάμετρο. Τα κοστούμια λίγα (ένα φόρεμα φοράνε σχεδόν όλες οι γυναίκες, ένα κοστούμι όλοι οι άντρες, πλύνε-βάλε ένα πράγμα), τα γυρίσματα στο ίδιο καφενεδάκι, αν είναι εξωτερικά στο ίδιο μονοπάτι του Εθνικού Κήπου και στο ίδιο δασάκι. Δεν ρέει το χρήμα όπως στη "Μάγισσα" κι αυτό φαίνεται και κόβει από τον "αέρα" που θα έπρεπε να έχει μια σειρά εποχής.
Το νοήματα της ιστορίας δεν ξέρω αν είναι ξεπερασμένα. Έχοντας διαβάσει και το βιβλίο, ψιλοδιαχρονικά θέματα επεξεργάζεται. Ο απαγορευμένος έρωτας μας κυνηγάει από την εποχή του Σαίξπηρ, τα οικογενειακά μυστικά από ακόμα πιο παλιά, από τον δικό μας τον Οιδίποδα που έκανε την μάνα και την σύζυγο "δύο σε ένα", έβγαλε τα μάτια του και ησύχασε
Το θέμα είναι πώς αποδίδονται αυτά τα κλασικά και το σενάριο δεν μπορώ να πω, καλή δουλειά έκανε, ρέουν οι διάλογοι.Το μεγάλο πρόβλημα όμως είναι, για την δική μου αισθητική τουλάχιστον, πως ξεκινούν να κάνουν μια σειρά εποχής, αγνοώντας βασικά πράγματα για την εποχή. Δεν αρκεί να ανοίξεις μια βικιπαίδεια για να μάθεις ότι τότε κυβερνούσε ο Μεταξάς, οι κομμουνιστές κρύβονταν και το Παρίσι ήταν το μέρος όπου σύχναζαν οι καλλιτέχνες της Ευρώπης. Πρέπει να ξέρεις πώς μιλούσαν, ντύνονταν, κινούνταν, συμπεριφέρονταν οι άνθρωποι. Κι αναρωτιέμαι αν οι συντελεστές πολλών ιστορικών σειρών όντως δεν ξέρουν ή απλώς δεν τους νοιάζει. Θα πω δυο παραδείγματα για να γίνω κατανοητή:
1.Σχεδόν όλοι οι άντρες ντύνονται με παντελόνι, γιλέκο, σακάκι (τσεκκκκκ! σωστό) Έλα μου όμως που το σακάκι συχνά πυκνά το παρατάνε και γυρνάνε με το γιλέκο ή, ακόμα χειρότερα, το κρεμάνε στην καρέκλα όπου κάθονται. Ω σφάλμα ολέθριον! Ω πλάνη οικτρά! (όπως θρηνολογούσε κι ο δικηγόρος Μιχαλακόπουλος στο "Ένας ιππότης για τη Βασούλα") Εκείνη την εποχή ήταν ανεπίτρεπτο για έναν άντρα (και δη της καλής κοινωνίας) να βγάλει το σακάκι του εκτός σπιτιού. Ήταν σα να γδύνεται. Τι εκείνη την εποχ00ή δηλαδή. Τη δεκαετία του 80΄άρχισε το σακάκι να μένει στην πλάτη της καρέκλας όταν οι άντρες ζεσταίνονταν ή θέλανε να είναι πιο άνετοι. Αν δει κάποιος την οποιαδήποτε ελληνική ταινία του 50΄ή του 60΄ εύκολα το διαπιστώνει. Να μην συζητήσω για τα δόλια γκαρσόνια του ξενοδοχείου της Κόρας Καρβούνη που γυρνάνε μόνο με το γιλέκο. Όχι παιδιά! Λάθος και τεράστιο ξενέρωμα.
2.Κάτι δεν μου καθόταν καλά με την σκηνή θανάτου του πατέρα-στρατηγού. Βρε τι είναι; Βρε τι είναι; Πάω και βλέπω ξανά στο youtube την ίδια σκηνή με την Αλέκα Παίζη στον ρόλο της Δανδουλάκη. "Πατέρα! Πονάτε; Τι θέλετε πατέρα;" Κι εγένετο φως! Ο πληθυντικός ή μάλλον η έλλειψή του δεν μου καθόταν καλά. Το 1939 δεν υπήρχε περίπτωση αστική, συντηρητική οικογένεια της Αθήνας (που μάλιστα έφερε περί πολλού την θέση της στην κοινωνία, όπως οι Πάνθεοι) να μην μιλάνε τα παιδιά στον πληθυντικό στους γονείς τους.
Οι νέοι Πάνθεοι είναι μια σειρά εποχής που όμως δεν είναι. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με την έγνοια να μην "τσινίσουν" οι σημερινοί τηλεθεατές με γλώσσα, λέξεις, τρόπο ομιλίας, φερσίματα που τους φαίνονται ξένα. Φέρνω στον νου μου πρόχειρα δυο υποδείγματα για μένα σωστής αναπαράστασης εποχής. Το ένα είναι "Τα χρόνια της αθωότητας" του Σκορτσέζε που μέχρι και το λουλούδι στο πέτο του Ντάνιελ ντέι Λιούις ήταν σωστό (για τους μη μυημένους ο ντέι Λιούις φοράει, ως όφειλε, ως αρραβωνιασμένος άνθρωπος, λουλούδι από το ίδιο μπουκέτο που έχει στείλει στην μνηστή του εκείνη την μέρα) και ήταν πολύ πετυχημένη εμπορικά. Το δεύτερο κι ελληνικό είναι "Η Αστροφεγγιά" που τρελά ακριβή παραγωγή δεν την λες (τα εξωτερικά γυρίσματα είναι ελάχιστα) αλλά η δεκαετία του 20΄ αποδίδεται ολόσωστα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Κι είχε τρελή επιτυχία κι ακόμα και σήμερα υπάρχουν αφοσιωμένοι οπαδοί της. Πείτε μου τώρα αν στην "Αστροφεγγιά" υπάρχει έστω και μια σκηνή με τον Κιμούλη εκτός σπιτιού χωρίς σακάκι
Τώρα που το σκέφτομαι κι η πολύ επιτυχημένη και πιο πρόσφατη "Αίθουσα του θρόνου", την δεκαετία του 60΄, υπέροχα την είχε αποδώσει.Θα μείνω λοιπόν με την απορία: Δεν ξέρουν ή δεν θέλουν;
