Μαρμαρίνες έφτιαχνε, απ' όσο ξέρω, κάποιο εργοστάσιο στην Κόρινθο. Ίσως και άλλοι, αλλά γνωστός μου κατασκευαστής εκείνων των δεκαετιών, από εκεί τις προμηθευόταν. Ήταν στην ουσία μεγάλα ακανόνιστα ρετάλια από μάρμαρα, συγκεκριμένου τύπου (σε αντίθεση με το μωσαϊκό που έπαιρνε ό,τι νά'ναι), που καλουπώνονταν σε συγκεκριμένο τελάρο, όπου συγκολλούνταν με υλικό μωσαίκού, αλλά φτιαγμένο στο ίδιο χρώμα. Υπήρχαν δηλαδή, πράσινες μαρμαρίνες, από ρετάλια μαρμάρου Τήνου, ωραίες βυσσινί μαρμαρίνες, μπεζ, μαύρες κλπ., όλες από ρετάλια Α' διαλογής, ώστε να βγαίνουν ομοιόχρωμες. Υπέφεραν από κακής ποιότητας πρώτη ύλη, δηλαδή ευαίσθητα μάρμαρα, κληροδοτούσαν φυσικά την ιδιότητα αυτή και στις μαρμαρίνες, που έκαναν λακουβίτσες από χτυπήματα ή απολέπιση.
Υπάρχουν διάφορα youtube για συντήρηση και αποκατάσταση τέτοιων πατωμάτων, τα οποία φυσικά δεν παραθέτω, για λόγους διαφήμισης.
Επιστρέφοντας στο χώλλ της κ. Ευαγγελίδου, φυσικά τραγικό και άκυρο το τοιχάκι. Κάτι πάει να πει, αλλά που δεν το λέει κιόλας. Αν ήταν μέχρι επάνω, ίσως θα έκανε μια ωραία γωνιά πορτ-μαντό, αλλά έτσι που σταμάτησε, έμεινε σαν την ημιτελή συμφωνία του Σούμπερτ...Το μάρμαρο που μπήκε ως "καπάκι", μετά βίας χωράει ένα ατομικό τασάκι, χωρίς να πέσει - δε συζητάμε φυσικά για τηλέφωνο...
Η γλάστρα είχα την εντύπωση ότι είναι ακόμα με το πλισέ χαρτί του ανθοπωλείου, αυτό το χαρτί που θυμίζει και ατομικά γλυκάκια ζαχαροπλαστείου. Η στήριξη της καρέκλας, εμπνευσμένη από τα ανθρώπινα πόδια, πολύ κιτς...
Το σπίτι πρέπει να είναι πολυόροφο : η κολώνα δίπλα στην πόρτα φαίνεται τουλάχιστον 80-100 εκατοστών πλάτους (πάει κι έξω, όπως και το δοκάρι), και στις παλιές πολυκατοικίες όπου δε συνηθίζονταν τα μεγάλα ανοίγματα, μοιάζει εξωπραγματική διάσταση. Άρα, μήπως κατά Παλαιό Φάληρο μεριά, είχε τις πιο ψηλές -από πάλαι ποτέ- πολυκατοικίες, πριν να δοθεί ύψος και σε άλλες περιοχές...
Φυσικά ο σκύλος, αν υποθέσουμε ότι κατά 99% είναι ζωντανός, επιβεβαιώνει το στημένον της φωτογράφισης : η Μαίρη μόλις και μετά βίας πρόλαβε να βγει μερικά δευτερόλεπτα έξω, για να κάνει ότι μπαίνει, πριν ο κύνας ν' αρχίσει να ουρλιάζει προς την πόρτα, όπου και τον έπιασε το "ενσταντανέ"...