mytinyworld είπε:
Ααα! Γι'αυτό έλεγαν "γερμανικό" έναν φούρνο στο χωριό μου?!!!
Εμένα τότε που ήμουν μικρή ο "γερμανικός φούρνος" μου έκανε κάτι σαν κατάλοιπο κατοχής, είχα πλάσει μια ιστορία στο μυαλό μου ότι ο φούρνος αυτός ήταν εκεί από την κατοχή. Δεν σκέφτηκα ποτέ να ρωτήσω, στα μάτια μου ήταν πολύ ικανοποιητική η εξήγηση που είχα δώσει! :
Άσχετο με το καθαυτό θέμα, αλλά νομίζω ότι οι γερμανικοί φούρνοι ήταν οι φούρνοι με πετρέλαιο. Γι αυτό και με το που ήρθε το φυσικό αέριο, πρώτοι οι φούρνοι άλλαξαν το σύστημα, λόγω σημαντικής διαφοράς κόστους.
elephadas είπε:
Εδώ στις ΗΠες όπως έχω ξαναγράψει ίσως πάνε στην αντίθετη κατεύθυνση, τα τελευταία χρόνια έχει γίνει πολύ της μόδας το "ελληνικό" (ήτοι στραγγιχτό) γιαούρτι. Βέβαια επειδή οι αμερικανοί δεν μπορούν να πάρουν τίποτε από άλλες χώρες που να μην το μπασταρδέψουν ώσπου να γίνει αγνώριστο, ενώ το ΦΑΓΕ που ήταν αυτό που ξεκίνησε τη μανία (και παραμένει το δεύτερο σε δημοτικότητα "ελληνικό" γιαούρτι) δεν έχει ποτέ φρουτάκια και τέτοια, μόνο μια συσκευασία με λίγο μέλι υπάρχει, τα αμερικάνικα αντίγραφα κυκλοφορούν και με φρούτα. Αν δει κανείς τα υλικά τους, ενώ παριστάνουν τα "υγιεινά", όσα έχουν φρούτα είναι τίγκα σε ζάχαρη ή γλυκόζη και αρώματα.
Δυστυχώς το "ελληνικό" στραγγιστό γιαούρτι που έχει κατακτήσει την Αμερική ("Τσοπάν") είναι Τούρκικης προέλευσης, και ο μεγαλοβιομήχανος που το εξάγει (μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή το όνομά του) είναι επιπλέον και...κουρδικής καταγωγής !
Και για να γράψω και κάτι σχετικό με το θέμα, πρωτοποριακά τρόφιμα υπήρξαν :
-
οι κομμένες φέτες του ψωμιού για τόστ (κάπου στα μέσα της δεκαετίας 70), και η μετεξέλιξή τους, δηλαδή
οι φέτες χωρίς "κόρα".
-
το τυποποιημένο ρύζι και οι φακές (ε ρε ξεδιάλεγμα που με έβαζε η γιαγιά μου να κάνω στα χύμα όσπρια και ρύζια του μπακάλη...)
-
το ρύζι Uncle Ben's που έβραζε μέσα στο δικό του σακουλάκι (είναι αυτό που λέμε "μαύρο κουτί", δε θες να βλέπεις, δε θες να ξέρεις)...
-
οι αμερικάνικες γαλοπούλες με θερμόμετρο - δείκτη, που πεταγόταν όταν είχαν ψηθεί (τις πρωτοείδα στο Βασιλόπουλο, τέλος δεκαετίας 70)
-
το έτοιμο τριμμένο τυρί για μακαρόνια, σε γλυτώνει από τα "μπράτσα" που έπρεπε να κάνεις τρίβοντας, αλλά και από το καθάρισμα του τρίφτη και τη σχετική "φύρα"
-
οι ελιές χωρίς κουκούτσι,
οι ελιές κομμένες σε ροδέλλες και οι πράσινες ελιές γεμιστές με πιπεριά ή αμύγδαλο (ποιός άρρωστος να καθόταν να τα κάνει όλα αυτά)
-
τα μαύρα σταφύλια χωρίς κουκούτσια, τα καρπούζια χωρίς κουκούτσια
- και τέλος, μια που αυτό αποτελεί ενα ΤΕΡΑΑΑΑΣΤΙΟ πρόβλημα,
η συσκευασία tetrapack γάλακτος της ΑΓΝΟ ("μου"). Για να αντιμετωπιστεί το φλέγον θέμα του πιτσιλίσματος μέσα στο ποτήρι την ώρα που αδειάζει το περιεχόμενο (γάλα, χυμός κλπ.), ενώ είδαμε μια σειρά από περίεργα καπάκια να παρελαύνουν (με τα παλιά σκιστά "χωνάκια που ξεδίπλωνες, μετά με τις κεκλιμένες πλευρές, με δόντια που κόβουν το άνοιγμα, με ταινία αλουμινόχαρτου, με διπλές τρύπες, με διπλάσιο μέγεθος οπής κλπ), η ΑΓΝΟ το μόνο που έκανε ήταν να κρατήσει το κλασσικό βιδωτό καπάκι, και να σε συμβουλεύσει πολύ απλά πάνω στο κουτι, να αδειάζεις το περιεχόμενο στο ποτήρι κρατώντας το κουτί έτσι ώστε η οπή εκροής να είναι στο
πάνω μισό του κουτιού, και όχι στο κάτω.
Πολύ απλό, σαν το αβγό του Κολόμβου, αλλά έλα που δεν το σκέφτηκε κανείς...
