The man behind the RoBoT
Ως γιος ωρολογοποιού, ο Heinz Kilfitt ήταν φυσικό να μεγαλώνει επισκευάζοντας ρολόγια, όμως μετά από κάποιο σημείο το ενδιαφέρον του στράφηκε και στα οπτικά, πράγμα που τον οδήγησε στη συνέχεια να εκπαιδευτεί και να βρεθεί σε σχετικά πόστα μέχρι που το χόμπι του κατέληξε να γίνει επάγγελμα.
Εντωμεταξύ με την εμφάνιση της Leica το 1925 και τη σχετική διάδοση του μίνι φορμά των 35 χιλιοστών στα χρόνια που ακολούθησαν, φαινόταν πως ανοίγονται νέοι δρόμοι στη φωτογραφία και ίσως με αυτή την αφορμή ο νεαρός Heinz σκέφτηκε να συνδυάσει τις δύο του ιδιότητες και να δημιουργήσει μια κατασκευή που θα χρησιμοποιούσε το περιστρεφόμενο κλείστρο των κινηματογραφικών μηχανών στο μίνι φωτογραφικό φορμά.
Έτσι, αφού δούλεψε για καμιά 5ετία πάνω στο πρωτότυπο του στη συνέχεια κάπου στο 1931 βγήκε στη γύρα να βρει χρηματοδότη. Χτύπησε στην Agfa, χτύπησε στη Kodak, τίποτα... Ψάξε- ψάξε, στο τέλος έπεσε επάνω στο νεαρό Hans Heinrich Berning που πίστεψε στην ιδέα του Kilfitt και θέλησε να της δώσει υπόσταση.
Το πρώτο αίμα
Προερχόμενος από οικογένεια βιομηχάνων ο Berning βρήκε σύντομα και «διόρισε» αιμοδότες της νέας προσπάθειας τον θείο Hermann και τον πατέρα του Otto, η επιχείρηση μηχανών και αξεσουάρ ρούχων του οποίου συνεχίζει να υφίσταται έως σήμερα (
ASTOR-Berning)
Μετά την πρώτη επιτυχημένη αφαίμαξη των αδελφών Berning, οι 2 φερέλπιδες νέοι πήγαν και έστησαν μαζί με τον μηχανικό Franz Horth ένα γραφείο στο Ντίσελντορφ και άρχισαν τα σχέδια.
1938
Σχέδιο στο σχέδιο, ύστερα από κάποιο διάστημα η αρχική σύλληψη του Kifitt κόντευε να γίνει πράξη, σύλληψη που όμως δεν περιλάμβανε και αυτό που φέρνει κανείς αμέσως στο μυαλό του όταν σκέφτεται μια Robot, δηλαδή το ελατήριο που αποτελεί και την καρδιά αυτής της κατασκευής που αυτόματα προωθεί το φιλμ, οπλίζει το κλείστρο και μετακινεί τον μετρητή μετά από κάθε κλικ.
Η ιδέα της προσθήκης του ελατηρίου ανήκει στον Berning και ενώ αρχικά είχε προγραμματιστεί στην αγορά να διατεθούν Robot με αλλά και χωρίς ελατήριο τελικά η παραγωγή καθυστερώντας λίγο ξεκίνησε με την διάθεση μόνο κουρντιστών μοντέλων.
Μιά Robot έτσι όπως δεν τη γνωρίσαμε ποτέ.
Πριν όμως να φτάσει αυτή η στιγμή, το νεοσυσταθέν σχεδιαστικό γραφείο δεν ήθελε και ούτε μπορούσε πιστεύω να πάρει το ρίσκο κατασκευής του δημιουργήματός της με ίδια μέσα, και έτσι απευθύνθηκε για το κλείστρο στην Gauthier (κλειστρα Pronto κτλ), στους ρολογάδες Baeuerle & Sons από τον Μέλανα Δρυμό για το ελατήριο, ενώ στην WMF (πιρούνια κατσαρόλες κτλ) ανατέθηκε η έρευνα και κατόπιν παραγωγή του κράματος για τα μεταλλικά τμήματα.
Το δεύτερο αίμα
All set! Όμως τώρα που έφθαναν στην πηγή τα κεφάλαια τελείωναν και οι γνωστοί αιμοδότες για ακόμη μια φορά έκαναν το καθήκον τους, και κάπως έτσι ήταν που επιτέλους οι πρώτες Robot βγήκαν στην αγορά…
Η Robot δεν ήταν αυτή που χρησιμοποίησε πρώτη το φορμά των 24x24mm (όπως ούτε και το περιστρεφόμενο κλείστρο στη φωτογραφία) ήταν όμως αυτή που το διέδωσε. Το τετράγωνο καρέ σε μίνι διαστάσεις ίσως και να ταίριαζε καλύτερα στον χαρακτήρα αυτής της φωτογραφικής, που αναμφισβήτητα είναι αυτός της φωτογραφικής «δράσης» και απάνω στη δράση ίσως και να μην υπάρχει χρόνος να σκεφτούμε και τα περί προσανατολισμού του κάδρου.
Είχε φθάσει πια το 1935, και η πρόσφατη εμφάνιση της γνωστής μας κασέτας 135 από την Kodak ταυτόχρονα με την κυκλοφορία της πρώτης Retina (η οποία Kodak όπως είπαμε ήδη είχε διώξει τον Kilfitt μαζί με τις ιδέες του πριν λίγα χρόνια) δεν βρήκε εφαρμογή στη Robot. Αυτή φόρτωνε τις δικές της κασέτες πολλαπλών χρήσεων με φιλμ 35mm και μπορούσε να αποδώσει περίπου 50 καρέ 24x24 για το ίδιο μήκος φιλμ επάνω στο οποίο οι υπόλοιποι αποτύπωναν 36 καρέ των 24
6.
Για τα 24 από τα 50 αυτά καρέ αρκούσε ένα μόνο κούρδισμα του ελατηρίου και ανάλογα τη δεξιοτεχνία του κάθε φωτογράφου στο σπορ του ανεβοκατεβάσματος του δείκτη, μπορούσαν να αποτυπωθούν ριπές που –θεωρητικά- ξεπερνούσαν τα 5 καρέ το δευτερόλεπτο.
Robot II, 1939.
Ύστερα από ένα βραβείο στην έκθεση του Παρισιού το 1937, το 1939 θα παρουσιαστεί η δεύτερη έκδοση της Robot σχεδιασμένη και αυτή από τoν Kilfitt. Ένα φίλτρο που βρισκόταν πίσω από τον φακό της προηγούμενης Robot έφυγε μαζί με την ταχύτητα του 1 δευτερολέπτου, ενώ σε αυτή τη δεύτερη υλοποίηση επανασχεδιάστηκε το ελατήριο, και τo σκόπευτρο καθώς και ο μετρητής του φιλμ «στεγάστηκαν» κάτω από ένα ενιαίο τμήμα.
Από την άλλη, εξακολουθούσε να υπάρχει η δυνατότητα σκόπευσης και στις 90 μοίρες για δουλειές κατασκοπικές (αν και με το θόρυβο που κάνει θα πρέπει να παρακολουθείς μόνο κουφούς…), οι κασέτες του φιλμ άλλαξαν, και προστέθηκε επαφή φλας.
Επίσης, το άνοιγα του κλείστρου πίσω από τον φακό μεγάλωσε και παρόλο τη δυσμενή θέση του που προκαλεί βινιετάρισμα σε πολύ φωτεινούς φακούς ή μεγάλους τελε, δόθηκε η δυνατότητα να κατασκευασθούν ακόμη περισσότεροι φακοί για το σύστημα της Robot, οι οποίοι προέρχονταν κυρίως από τη Zeiss και τη Schneider.
Το σύστημα της Robot έβρισκε πλέον εφαρμογές και σε διάφορα επιστημονικά πεδία, όμως φυσικά ο πασίχαρης πλούσιος ερασιτέχνης της εποχής μπορούσε και αυτός να παίζει πια με περισσότερα αξεσουάρ και φακούς. Όποιος την ήθελε και την ποθούσε αρκούσε να διαθέσει όσα για μια αντίστοιχη Leica, αν και είμαι σίγουρος πως σαν κόστος παραγωγής την ξεπερνούσε κατά πολύ.
1937
Όμως με την παρουσίαση της Robot II για άγνωστους λόγους (ασυμφωνία με τα πολιτικά τεκταινόμενα?) ο Kilfitt αποσύρθηκε από την Berning και τα ίχνη του χάνονται για κάποιο καιρό. Πιθανότητα υπάρχει πάντως να αγόρασε μια μικρή εταιρία στο Μόναχο, όπου μετά τον πόλεμο από εκεί, και αργότερα και από το Vaduz του Λιχνενσταιν προέκυψαν οι σήμερα πλέον cult φακοί Kilfitt καθώς και κάποιες φωτογραφικές.
...
της Ilford και απευθύνεται σε αρχάριους αλλά ανέβηκε τόσο η τιμή του προφανώς λόγω Brexit που δεν με συμφέρει να το αγοράσω. και είναι και εξαντλημένο. αντ' αυτού βρήκα το Pan F που έχει μόνο 5 € διαφορά. και είναι κανονικό Ilford. είναι αργό αλλά με τον ήλιο της Κρήτης δεν πειράζει.
