Ρετρό φωτογραφικές μηχανές


Τα τελευταια posts των 1@chris73[/USER] και 1@Eagle 1[/USER] ειναι διαμαντακια!!! :bow:

Απο τα thread που χαιρεσαι να διαβαζεις, γιατι εκτος του ρετρο κομματιου, σου παρεχουν τεχνικα και ιστορικα στοιχεια,

που ειναι αγνωστα στην πλειοψηφια των μελων του retromaniax. :)

Εξαιρετικα κυριοι, συνεχιστε ακαθεκτοι την καλη δουλεια! :thumbup:

 
Διαβαζα τις προαλες για τη προσπαθεια 7 ατομων να αναστησουν την Ferrania και να κατασκευασουν/διαθεσουν νεας κατασκευης ασπρομαυρο φωτογραφικο φιλμ.

Οι μαγκες τα καταφεραν, το εκαναν πραξη και ετυχε τρελης αποδοχης.

Δεν θελω να κανω διαφημιση, δεν ασχολουμαι με τη φωτογραφια απλα εκτιμω μεμονωμενες προσπαθειες κοντρα στο mainstream.

Ιστορια

Shop

Στην αλλη ακρη του Ατλαντικου η National Audio Company, ειναι στη διαδικασια κατασκευης νεας super ferric κασσετας ηχουν σοβαρων προδιαγραφων.

Οψομεθα
 
Λίγες φωτογραφίες από τη Zorki 4,που έτυχε να πέσει στα χέρια μου από συγγενή εδώ  και κάποιους μήνες(συγγνωμη για την ανάλυση, με κινητό τις τράβηξα)

Η θήκη της(με την φωτογραφικη μέσα).

IMG_20180829_000330.jpg

Η φωτογραφική μηχανή.

IMG_20180829_000500.jpg

Ο φακός, πενηνταρης με f2.0.

IMG_20180829_000728.jpg

Το σκόπευτρο της μηχανής, που δημιουργεί το σφάλμα παράλαξης.

IMG_20180829_000647.jpg

Το εσωτερικό της μηχανής.

IMG_20180829_000840.jpg
 
1.jpg

Και να που ήγγικεν η ώρα να συνεχίσουμε μια ιστορία, στην οποία μικρή αναφορά είχε γίνει πολύ πολύ καιρό πριν.

2.jpg

Όλα ξεκίνησαν το 1849 με τον νεαρό Carl Kellner να καταφθάνει στο ήσυχο Wetzlar αποφασισμένος να δημιουργήσει το δικό του εργαστήρι οπτικών. Η ζωή όμως δεν του φέρθηκε και τόσο καλά, καθώς αρρώστησε και πέθανε μόλις έξι χρόνια αργότερα με αποτέλεσμα το εργαστήρι μαζί με τη …γυναίκα του να βρεθεί στα χέρια του βοηθού του Friedrich Belthle.

Το 1864, στην πόρτα της Kellner εμφανίστηκε ο Ernst Leitz που σύντομα έγινε συνεταίρος του Belthle, ενώ ανέλαβε πλήρως το 1869, δηλαδή χρονιά που και ο κύριος Friedrich πήγε να συναντήσει τον δημιουργό του.

3 Ernst_Leitz_I.jpg

Ernst Leitz I πολλά χρόνια μετά.

Σε αυτό το σημείο ας αναφερθεί πως από τη μικρή (προσωπικό πάνω-κάτω όσο τα δάχτυλα των δύο χεριών) και σχετικά βραχύβια Kellner, είχαν προλάβει να περάσουν ονόματα όπως ο Moritz Hensoldt (επίθετο που στη συνέχεια συνδέεται και με την Zeiss) που εκτός από τη δική του ιστορία ήταν και παππούς του Hans Ηensoldt, o Carl Friedrich Wilhelm Reichert που αργότερα θα βρούμε στην Αυστρία και ο Ernst Gundlach που κατόπιν θα συναντήσουμε στην Αμερική αρχικά στην Bausch & Lomb και στην συνέχεια ως ανεξάρτητο κατασκευαστή.

4.jpg

Νέος καπετάνιος…
Παρά τις έως τότε επιτυχίες (πχ «προσοφθάλμιο Kellner») και αναγνώρισή της, η Kellner δεν ευημέρησε ποτέ ιδιαίτερα, όμως ο Leitz αρκετά σύντομα κατάφερε να τη μετατρέψει σε μια βιομηχανία οπτικών ακριβείας παγκόσμιας φήμης, και έθεσε τις βάσεις μιας επιχείρησης που θα βρισκόταν στα χέρια της οικογένειας για πάνω από 100 χρόνια.

Ο Leitz αποδείχθηκε πως δεν ήταν μόνο ένας άριστος επιστήμονας. Φαίνεται πως είχε περισσή διορατικότητα, επιμονή, ικανότητα να επιλέγει τους συνεργάτες του, ανοιχτό μυαλό και πολύ προοδευτικές ιδέες για την εποχή. Οι εργαζόμενοι του αντιμετωπίζονταν σαν μια ευρύτερη οικογένεια και απολάμβαναν προνόμια που αλλού ούτε τα είχαν ακούσει ακόμη, όπως συνταξιοδοτικά και προγράμματα βοήθειας προς άρρωστους, χήρες και ορφανά, καθιέρωση 8 ώρου από το 1906 και αρκετά ακόμη.

5.jpg

Και όπως είχε τον τρόπο να επιλέγει συνεργάτες μάλλον το ίδιο καλά τα κατάφερε και στην επιλογή συντρόφου, αφού η κυρία Leitz πήγαινε χέρι χέρι και βρισκόταν δίπλα στον Ernst σε κάθε βήμα και απόφαση του, καθ όλη τη διάρκεια της ζωή της.

Τέλος, επειδή λίγη τύχη και σωστό timing δεν έβλαψε κανένα, η δύση του 19ου αιώνα με όλη την έρευνα και τις νέες ανακαλύψεις που έφερνε, ήταν ο τέλειος χρόνος για να αναδειχθούν εταιρίες σαν τη Leitz και τα μικροσκόπιά της.

6.jpg

Τα μικροσκόπια έκαναν τη Leitz διάσημη, γύρω στο 1900 όμως θα κατασκευάσει και τους πρώτους της φωτογραφικούς φακούς. Μάλιστα για ένα διάστημα προχώρησε και στην μεταπώληση φωτογραφικών μηχανών από άλλες εταιρίες (Kruegener, Hόttig, ICA) με την δική της φίρμα και φακούς, αλλά το εγχείρημα δεν είχε καμιά ιδιαίτερη επιτυχία. 

Barnack
Ούτε οι εξελίξεις στον χώρο της κινούμενης εικόνας άφησαν τη Leitz αδιάφορη, αν και στο τέλος η εταιρία αποσύρθηκε από αυτό τον τομέα. Έτσι, στην αυγή του 20ου αιώνα έτρεχε ένα πρότζεκτ κατασκευής μιας κινηματογραφικής μηχανής στο οποίο συμμετείχε και ο νέος διευθυντής του τμήματος έρευνας και ανάπτυξης Oskar Barnack.

O άρτι αφιχθείς (1911) στη Leitz Barnack, είχε κάνει μια στάση προηγουμένως μεταξύ Carl Zeiss και της συγγενικής της Ica, κουβαλώντας μαζί του την ιδέα για μια νέα μικρή φωτογραφική που θα φόρτωνε κοινό κινηματογραφικό φιλμ, όμως θα μπορούσε να προσφέρει ικανοποιητικές μεγεθύνσεις με τον κατάλληλο εξοπλισμό.

...
 
 
...

10.jpg

Η ιδέα αυτή γεννήθηκε στο κεφάλι του κυρίου Oskar από ανάγκη. O ίδιος ήταν ασθματικός και φιλάσθενος, πράγμα που τον δυσκόλευε να εξασκήσει το φωτογραφικό του χόμπι κουβαλώντας τον απαραίτητο εξοπλισμό της εποχής στις φωτογραφικές του εξορμήσεις. Στη Zeiss-Ica όμως δεν ασπάσθηκαν τον νεωτερισμό μιας λιλιπούτιας φωτογραφικής, και η ιδέα του Oskar αντιμετωπίστηκε με αδιαφορία, ίσως και χλευασμό.

Ο ικανότατος Barnack αν και δεν πρέπει να ήταν καθόλου ευχαριστημένος από την αντιμετώπισή του στη Zeiss/ICA, με μια επιστολή απέρριψε την αρχική πρόσκληση που δέχθηκε από τον Leitz παρουσιάζοντας την κατάσταση της υγείας του η οποία θα τον κρατούσε για περιόδους εκτός των καθηκόντων του. 

Ο μπάρμπα Leitz μαζί με τον συνονόματο γιο του όμως επέμειναν και τελικά δεν άφησαν τον Oskar να τους ξεφύγει. Έτσι ο τελευταίος είχε την ευκαιρία στη Leitz παράλληλα με το κύριο αντικείμενο της δουλειάς του, να εργάζεται και επάνω στη δική του ιδέα της μικρής φωτογραφικής και ανάμεσα στους τόρνους και τις φρέζες σύντομα κατασκεύασε 2-3 πρωτότυπα της, που πολύ αργότερα θα ονομάζονταν Leica.

7.jpg

«Μουμπλε-μπουμπλε χμ χμ…» πρέπει να σκέφτονταν οι νέοι εργοδότες του Barnack για αυτό το κατασκεύασμα που δεν τους άφησε καθόλου αδιάφορους εξ αρχής, μετά όμως ήρθε ο πρώτος πόλεμος και έμειναν μόνο τα πρωτότυπα.

Και γιατί ο αισθητήρας μου είναι 24x36?
Αν κάποιος έχει πρόβλημα με αυτό, για αρχή ας πάει να ζητήσει τα ρέστα από τον Edison!

Στα πρώτα βήματα του κινηματογράφου αρκετοί ήταν αυτοί που έκαναν τα δικά τους, με κυριότερους τον Edison και τους αδελφούς Lumiere. To μέσο κατέληξε να είναι το ίδιο σε κάθε εφαρμογή, αλλά το φορμά, οι αναλογίες και οι διατρήσεις διέφεραν. Αυτά έως το 1909 όπου τελικά επικράτησε ως στάνταρντ το φορμά του Edison διαστάσεων καθαρού κάδρου 18x24mm, με 4 ορθογώνιες διατρήσεις εκατέρωθεν αυτού στις πλευρές των 18 χιλιοστών.

Ο Barnack πειραματίστηκε με το φορμά του Edison αρχικά, αλλά είδε πως η ποιότητα της τελικής μεγέθυνσης δεν θα μπορούσε να είναι ικανοποιητική για φωτογραφική χρήση. Έτσι το μόνο που έκανε ήταν να γυρίσει τη φορά προώθησης του φιλμ και κρατώντας τα 24mm να διπλασιάσει την άλλη διάσταση στα 36mm, διπλασιάζοντας έτσι και την τελική επιφάνεια του καρέ.

8.jpg

Καθόλου λίγοι δεν ήταν όσοι πειραματίστηκαν με το κινηματογραφικό φιλμ (με διατρήσεις ή χωρίς) για φωτογραφική χρήση. Και επίσης, η Leica δεν ήταν η πρώτη φωτογραφική παραγωγής που τελικά χρησιμοποίησε το συγκεκριμένο φορμά. Η νεοϋορκέζα Simplex κρατάει τα πρωτεία από το 1913 σύμφωνα με όσα είναι γνωστά ως σήμερα, αλλά χωρίς αμφιβολία το δημιούργημα του Barnack ήταν αυτό που έθεσε σοβαρές βάσεις για την τελική επικράτησή του.

Καθώς κατά ένα τρόπο τα πράγματα ξεκίνησαν από τον Edison, αυτό ήταν το και το αρχικό και αυθεντικό «frame». Αποτέλεσμα, στα πρώτα χρόνια της ζωής του το νέο φωτογραφικό καρέ να αποκαλείται «double frame» καθώς ήταν διπλάσιο σε επιφάνεια από αυτό του Edison. 

Με την πάροδο των χρόνων όμως και ειδικά στη δεκαετία του 30, όταν είχε αρχίσει να καθιερώνεται φωτογραφικά το νέο φορμά, συγκρινόμενο με τα υπόλοιπα υπάρχοντα αποκαλούνταν πλέον mini, αλλά να που τώρα φτάσαμε να το λέμε full… 

Let’s do it!
Ο πόλεμος κάποτε τελείωσε και ο μπραμπα Leitz πρόλαβε να το ζήσει και αυτό, δεν πρόλοβε όμως να δει την φωτογραφική του Barnack να βγαίνει στην παραγωγή καθώς αφού είχε κάνει το καθήκον του έως τότε με το παραπάνω, πέθανε τελικά το 1920 αφήνοντας στο «πόδι» του τον υιό Ernst Leitz II.

9 ernst-leitz-leica.jpg

Ernst Leitz II

Την εποχή εκείνη που οι φωτογραφικές πλάκες και μάλιστα ικανού μεγέθους ήταν κοινός τόπος, ο Leitz ο δεύτερος ίσως να ήταν ο μόνος στην εταιρία (η οποία εταιρία δεν είχε και καμία φωτογραφική παράδοση) που πίστευε σε μια πιθανή επιτυχία της φωτογραφικής του Barnack και έτσι πήρε την απόφαση να κυκλοφορήσει το 1924 μια πρώτη μικρή δοκιμαστική παρτίδα της.

Οι αβάφτιστες ακόμη φωτογραφικές ταξίδεψαν σε αντιπροσώπους ανά τον κόσμο για να έρθει το κοινό σε μια πρώτη επαφή μαζί τους, και η αρχική υποδοχή αυτών ήταν μάλλον χλιαρή. Οι περισσότεροι ίσως τις είδαν σαν ένα ενδιαφέρον παιχνίδι. 

Ο πόλεμος του φορμά δεν είναι νέο φρούτο, και όταν μιλάμε για το 1924 ας αναλογιστούμε πως επαγγελματίας σήμαινε τουλάχιστον 13x18cm. Από την άλλη, σοβαρός ερασιτέχνης θα μπορούσε να θεωρηθεί κάποιος που ίσως είχε μια φορητή φωτογραφική, όμως ήταν εξοπλισμένη με τους καλύτερους φακούς και μπορούσαν να καλύψουν 9x12cm τουλάχιστον.

Όταν σήμερα μαλώνουμε για τις διαφορές FF και 4/3 ας αναλογιστούμε το χάος που υπήρχε μεταξύ των 9x12cm και του mini φορμά που η Leitz ήθελε να προωθήσει, τι στιγμή που το δεύτερο έχει 12,5 φορές μικρότερη επιφάνεια από το πρώτο.

Παρά όμως τον όποιο σκεπτικισμό, ο Leitz φρόντισε την επόμενη χρονιά οι Leica να ξεκινήσουν την κανονική τους παραγωγή και μάλιστα επιτέλους βαφτισμένες, παρουσιάζοντας τες επίσημα στην έκθεση της Λειψίας.

Και το όνομα αυτής…
Βρε μήπως να την πούμε… Take 1
Από τα παλιά τα χρόνια ο Βarnack στις σημειώσεις του αναφερόταν στο κατασκεύασμα ως Liliput. Να την βαφτίσουν έτσι όμως δεν υπήρχε περίπτωση καθώς ο Ernemann είχε καπαρώσει το όνομα για κάτι δικές του μικρές ήδη από το 1913.

Βρε μήπως να την πούμε… Take 2
Στην φάση της πρώτης δοκιμαστικής παρτίδας κάποιος σκέφτηκε να την ονομάσουν «Barnack Camera», αλλά για μια στιγμή, ποιός ήξερε τον Barnack έξω από τους πολύ στενούς κύκλους του χώρου? 

11 barnack camera.jpg

Βρε μήπως να την πούμε… Take 3
Κάπου εδώ η μπίλια πήγε να κάτσει αλλά…

Αφού απέρριψαν και τον Barnack σκέφτηκαν να πουν την αβάφτιστη Leca, από το Le(itz) Ca(mera). ‘Ελα όμως που μόλις ένα χρόνο πριν ο Ευγένιος Krauss στο Παρίσι (αδελφός του Γουστάβου της άλλης εταιρίας Krauss από τη Στουτγάρδη-σ.σ. Θέλω μια Krauss Peggy τώρα!)) κυκλοφόρησε την Eka, που μαζί με το άρθρο εις την γαλλικήν θα ακουγόταν ως Leka! Έ, έτσι τελικά χρησιμοποίησαν ακόμη ένα γράμμα και Leica εγένετο!.

Call me Max
Όπως και να έχει, η Leitz σε καμιά περίπτωση δεν μπορούσε να συγκριθεί σε μέγεθος και ικανότητα χρηματοδότησης με την Zeiss που αν ήθελε κάτι, θα έβρισκε τον τρόπο να το κάνει με λίγα ή πολλά.

Ο Barnack χρειαζόταν ένα ικανό φακό για να υποστηρίξει το mini φορμά και η Leitz δεν είχε κεφάλαια, προσωπικό, αλλά ούτε και χρονικά περιθώρια να διυλίζει τον κώνωπα αιωνίως. Η λύση έπρεπε να είναι απλή και αποτελεσματική.

12 Berek at his desk001.jpg

Max Berek

Έτσι ο σεφ της εταιρίας εις τα οπτικά Max Berek τα έβαλε κάτω και έφτιαξε αρχικά ένα φακό 5 στοιχείων σε τρείς ομάδες (1-1-3), που του έδωσαν τον αναμενόμενο τίτλο για εκείνη την εποχή Leitz Anastigmat. (Πως εμείς έχουμε σήμερα το Aspherical , τότε ακόμη θεωρούνταν καινοτομία ένας φακός να είναι διορθωμένος για τον αστιγματισμό. Ο πρώτος φακός διορθωμένος για αυτό το σφάλμα είχε κατασκευαστεί το 1890 από την Zeiss με την χρήση νέων κρυστάλλων που ανακάλυψαν οι Ernst Abbe και Otto Schott στη Jena το 1884).

....
 
...

Σχεδόν αμέσως από το πίσω γκρουπ έφυγε το ένα στοιχείο πράγμα που οδήγησε σε μια σχεδίαση που έμοιαζε πολύ με ένα Tessar, όμως από την άλλη είχε και αρκετές διαφορές από αυτόν, όπως τη θέση του διαφράγματος που βρισκόταν πίσω από το πρώτο στοιχείο. Υπήρξαν και άλλες σχεδιαστικές διαφορές και όλα αυτά προφανώς έγιναν για να μην προκύψουν θέματα δικαιωμάτων με την Zeiss, αν και η πατέντα του Tessar δεν αργούσε να λήξει.

13 Elmax notes 001.jpg

Σημειώσεις του Berek για το νέο φακό.

Πολύ λίγες από τις πρώτες Leica παραγωγής άφησαν το εργοστάσιο με έναν Anastigmat, και μερικές ακόμη με έναν Elmax -από το E(rnst) L(eitz) Max (Berek) προφανώς- ενώ σύντομα ο φακός μετονομάστηκε σε Elmar για κάποιο λόγο που δεν γνωρίζω.

Έως το τέλος της ζωής του το 1949 ο Berek θα βρεθεί πίσω από καμιά 20αρια σχεδιάσεις, δηλαδή όλους τους φακούς του συστήματος Leica μέχρι εκείνη την εποχή. Ο Elmar όμως είναι ο φακός που έφερε τα 35 χιλιοστά στη φωτογραφία και επίσης ως ο στάνταρ φακός του συστήματος, ήταν αυτός που αποτύπωσε πολλές εικόνες για τις οποίες ακόμη συζητάμε σήμερα. 

14.jpg

Τiming No2
Η είσοδος της Leica στη αγορά δεν συνοδεύτηκε από ουρές έξω από τα καταστήματα όμως το έδαφος για μια καλή πορεία ήταν κατά ένα τρόπο στρωμένο. Από τη μια βρισκόμασταν στα ξέφρενα 20s, και από την άλλη (και κυρίως) υπήρχε το avant garde κίνημα ανά τον κόσμο που γρήγορα υιοθέτησε τη μικρή φωτογραφική ως ένα νέο ευέλικτο μέσο έκφρασης πράγμα που δεν μπορούσε να γίνει με τις έως τότε υπάρχουσες αρτηριοσκληρωτικές γκουμουτσες.

15 Der Adler - Jahrgang 1939 - Heft 09 - 13. Juni 1939_0045.jpg

1939 και κάτι μου θυμίζει.

Χρόνο με το χρόνο όλο και περισσότεροι ήταν αυτοί που ακολούθησαν το ρεύμα, η μικρή άρχισε να γίνεται trend και πήγαινε σε όποιον ήταν, ή τέλος πάντων θεωρούσε τον εαυτό του προοδευτικό, μποέμ, ριζοσπαστικό, ιντελεκτουέλ, καλλιτέχνη κτλ κτλ κτλ.

Ως ολοκληρωμένο σύστημα 35 χιλιοστών ήταν το πρώτο που υπήρξε, και άρχισε να αναπτύσσεται μετά το 1930. Μέχρι τότε ο φακός ήταν ένας και σταθερός επάνω στο σώμα, και η επόμενη κίνηση από τη Leitz ήταν να δοθεί η δυνατότητα εναλλαγής οπτικών. Για αυτό το λόγο δημιουργήθηκε η μοντούρα Μ39. Ακόμη όμως δεν υπήρχε κάποιο στάνταρντ και κάθε φωτογραφική έφευγε από τη Leitz ταιριασμένη με τον δικό της ή δικούς της φακούς. Αν το μετάνιωνες μετά την αγορά ή αν τέλος πάντων έβρισκες χρήματα αργότερα, έπρεπε να στείλεις τη φωτογραφική πίσω για να σου ταιριάξουν τον νέο σου φακό.

16 1930.jpg

1930

Αυτό όμως κράτησε μόνο για ενάμιση χρόνο, Έκτότε κάθε φακός που έφευγε από το εργοστάσιο μπορούσε να ταιριάξει σε οποιοδήποτε νέο σώμα. Ένα «0» τυπωμένο στη μοντούρα και στους φακούς υποδήλωνε αυτή την εξέλιξη.

Τι και αν έπεσε στο κραχ? η Leica είχε βρει πια το δρόμο της και από το 1930 και μετά η ανάπτυξη του συστήματος και η αύξηση των πωλήσεων ήταν κάτι που ίσως δεν το περίμεναν λίγα μόλις χρόνια νωρίτερα.

17.jpg

Στα μέσα της δεκαετίας τα περισσότερα έσοδα της Leitz προερχόταν πια από το φωτογραφικό τμήμα, οι κωδικοί του οποίου μαζί με φακούς και όλα τα παρελκόμενα έφθαναν τις μερικές εκατοντάδες.

Στον τύπο της εποχής βλέπω πως η Leica είχε εισχωρήσει για τα καλά και μέσα στα κινηματογραφικά στούντιο κατά την διάρκεια της παραγωγής, στα ιατρικά και κάθε είδους επιστημονικά εργαστήρια αλλά και στις τσέπες και τσάντες αστέρων του κινηματογράφου που όχι και πολύ εμμέσως αλλά σαφώς την διαφήμιζαν περιχαρείς.
Για να δούμε μερικούς:

18 1937.jpg

Ο νεαρός και ανερχόμενος James Stewart δεν ξέρω αν δείχνει cool προσπαθώντας να ρυθμίσει το διάφραγμα με το τσιγαράκι στο στόμα, πάντως με την μηχανή του χρόνου αν του δώσουμε ένα ηλεκτρονικό μαρκούτσι και μια dlsr σίγουρα δεν θα έδειχνε καθόλου cool.

...
 
19 fay wray 1937.jpg

Όποιος δεν θυμάται τη Fay, ήταν αυτή που άρπαξε ο King Kong το 1933. Μια από της πρώτες scream queens της μεγάλης οθόνης εδώ τη βλέπουμε σε πιο χαλαρή διάθεση.

20 ginger 1937.jpg

Η Ginger η γνωστή.

Όμως η επιτυχία δεν νομίζω πως μπορεί να χρεωθεί μόνο στο καλό μάνατζμεντ. Η ποιότητα κατασκευής και η αξιοπιστία των φωτογραφικών (που άνετα δουλεύουν έως σήμερα ίσως ακόμη και με τις πρώτες κουρτίνες κλείστρου με τις οποίες άφησαν το εργοστάσιο) , η πληθώρα περιφερικών, η δυνατότητα αναβάθμισης μιας παλιότερης φωτογραφικής οποιαδήποτε στιγμή σε κάποιο νεώτερο μοντέλο και γενικά η συνεχής υποστήριξη των πελατών μετά την αρχική αγορά σίγουρα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο.

Το διαφαινόμενο boom του mini φορμά ξύπνησε απότομα τον κοιμώμενο γίγαντα Zeiss που έως τότε καμιά σχέση δεν ήθελε να έχει με τέτοιου είδους παιχνίδια και έστρωσε στη δουλειά ουκ ολίγους από τους δικούς της για να προλάβουν να παρουσιάσουν και αυτοί ένα αντίστοιχο ολοκληρωμένο σύστημα.

Και η Zeiss τα κατάφερε γρήγορα και σε μια επίδειξη δύναμης παρουσίασε την περισσότερο εξελιγμένη προπολεμική φωτογραφική της κατηγορίας που συνοδεύονταν από μια αντίστοιχη γκάμα φακών. Όλα ήταν τόσο μπροστά που στην αρχή υπήρξαν και θέματα αξιοπιστίας στο κλείστρο της πρώτης Contax (κάθετης διαδρομής με μεταλλικά φύλλα) που υπήρξε και ο παππούς των περισσότερων κλείστρων από κει και μετά. 

21.jpg

Από την άλλη η Leica ποτέ δεν αντιμετώπισε τέτοια θέματα προφανώς χάρη στην πολύ απλούστερη προσέγγιση του πράγματος, αλλά και ίσως γιατί από την αρχή μέχρι το τέλος το προϊόν της ήταν αποτέλεσμα της πνευματικής δουλειάς ενός μόνο ανθρώπου και όχι ομάδων και παραομάδων που κάθε μια είχε αναλάβει να υλοποιήσει και από ένα ξεχωριστό κομμάτι.

Διηπειρωτικό κομφούζιο...
Ίσως και κανείς να μην γνωρίζει σήμερα πως ξεκίνησε το μπέρδεμα με τα ονόματα των μοντέλων αλλά αλλιώς ήξεραν τις Leica στο Αμέρικα και αλλιώς στην Ευρώπη. Για παράδειγμα το συγκεκριμένο μοντέλο της παρουσίασης στην Αμερική το γνώριζαν ως «F», ενώ στην Ευρώπη ως «ΙΙΙ». Το ίδιο ίσχυε και για όλα τα υπόλοιπα. Τα πράγματα ανέλαβε να βάλει σε μια τάξη μια απόφαση το 1938, πως η Αμερική θα ακολουθούσε την Ευρώπη στις ονομασίες μπας και επέλθει παγκόσμια συνεννόηση στο θέμα επιτέλους.

22 1938 names.jpg

Χονδρικά η Leica I ήταν άνευ ενσωματωμένου τηλέμετρου, η ΙΙ με, και η ΙΙΙ είχε και αργούς χρόνους κλείστρου.

Όσο για το κόστος απόκτησής της εκείνα τα χρόνια, με βάση τα χρήματα που ξοδεύει κάποιος γκατζετάκιας ερασιτέχνης σήμερα δεν θα το χαρακτήριζα μεγάλο. Την δεκαετία του 30 στην Αμερική του κραχ με την μεγάλη φορολογία που επιβαλλόταν στα εισαγόμενα προϊόντα, το εκάστοτε τελευταίο μοντέλο της Leica μαζί με τον στάνταρ Elmar κόστιζε περίπου 2500-3000 σημερινά δολάρια.

23 084c63b801ad6288b5ccb55626c053ba.jpg

Μοντέρνοι καιροί. Το auto focus είχε μια άλλη έννοια.

Some Leica Oddities
Τα πρώτα χρόνια ταυτόχρονα με την «κανονική» Leica κυκλοφορούσε και ένα μοντέλο που δεν είχε το κλασσικό κλείστρο εστιακού επιπέδου. Είχε όμως το γνωστό Compur που βαρεθήκατε να βλέπεται εδώ μέσα. Φαντάζομαι πως αυτό πρέπει να έγινε για δύο λόγους κυρίως. 

Από την μία αυτό ήξερε και αυτό εμπιστευόταν το κοινό, και από την άλλη με αυτό το κλείστρο υπήρχε η δυνατότητα αργών ταχυτήτων μέχρι το 1 sec πράγμα που ακόμη δεν ήταν διαθέσιμο με άλλο τρόπο στις Leica.

24 leicabx2.jpg

...
 
Μετά, για όποιον οι 36 στάσεις με ένα φόρτωμα δεν αρκούσαν, υπήρχε και η παρακάτω Leica που έδινε τη δυνατότητα αποτύπωσης 250. (Ξέρω αυτά σήμερα είναι αστεία νούμερα όταν σε μια φωτογραφική βόλτα από την κουζίνα έως το μπάνιο μπορεί να μην μας φθάνουν ούτε 500. Άλλες εποχές άλλα ήθηβ¦) Μέχρι και ηλεκτρικό μοτέρ με ταχύτητα 4fps κατασκευάστηκε για αυτή τα χρόνια του πολέμου.
25 250.jpg

Και τέλος, μια προσπάθεια αποδέσμευσης του φωτογράφου από το ενοχλητικό τρίποδο. Θα ταίριαζε με T-shirt «I Shoot RAW», και αν σου αρέσει να ζεις επικίνδυνα μπορείς να δοκιμάσεις σήμερα να βγεις περιχαρής με ένα τέτοιο πράγμα στους δρόμους της Νέας Υόρκης, ή του Λονδίνου κτλ. Αν από την άλλη κατέχεις ένα τέτοιο σε καλή κατάσταση και είσαι ένας κοινός μικροαστός  μπορείς να λύσεις το στεγαστικό σου πρόβλημα και να σπουδάσεις και κανα δυό παιδιά αν το πουλήσεις.

26 ritel.jpg

Copy και Copy Paste
Οι Σοβιετικοί την περίοδο της εκβιομηχάνισης και τον πενταετών προγραμμάτων έβαλαν μέσα στο… πρόγραμμα να αντιγράψουν βίδα βίδα τη Leica ΙΙ του 1932 και τα κατάφεραν αξιοπρεπώς μόλις ένα χρόνο αργότερα με τη Fed. Και μια που πήραν φόρα, δεν είχαν κανένα πρόβλημα να αντιγράψουν ακόμη και τη διαφήμιση…
(για τη διαφήμιση ας κρατήσω μια μικρή επιφύλαξη μήπως και είναι fake)

27 Leica  Ad 007.jpg

28 FED Ad 1.jpg

Μετά τον πόλεμο, όταν οι γερμανικές πατέντες κυκλοφορούσαν ελεύθερα οι άμεσες ή έμμεσες αντιγραφές της Leica ξεφύτρωσαν σαν τα μανιτάρια στις τέσσερις γωνίες της γης και ίσως και αυτός να ήταν ο λόγος που το 1954 η Leitz παρουσίασε το εντελώς νέο –και κατόπιν all time classic- σύστημα Μ.

Παρόλα αυτά το τελευταίο μοντέλο του παλιού συστήματος ήταν η Leica IIIg με διάστημα παραγωγής μεταξύ 1956-1960.

29 Bardot.jpg

Αναγνωρίζει κανείς τη starlet? Β.Β. τα αρχικά της.

30 Vintage Photos of Photographers at Work (55).jpg

Τώρα αυτοί εδώ γύρισαν από την άλλη για να θαυμάσουν το θέ(α)μα, αλλά δεν ξέρω αν είχαν άλλη ευκαιρία στη ζωή τους να θαυμάσουν από τη θάλασσα αυτό που πιστεύω είναι η μαγευτική κοιλάδα των ναών στον Ακράγαντα της Σικελίας.

Το μυστικό
Δύο χρόνια μετά την παρουσίαση του συστήματος Μ, ήρθε και η σειρά του Leitz junior να μας αποχαιρετήσει και μπορεί η φωτογραφική κληρονομιά που άφησε να μας είναι λίγο πολύ γνωστή, φρόντισε όμως να παραμένει έως σήμερα σχετικά άγνωστο ένα «μυστικό» της οικογένειας από τα χρόνια του 3ου Ραιχ.

Μετά το 1933 και ως το 1939 που κηρύχθηκε ο πόλεμος και τα σύνορα έκλεισαν, με κίνδυνο τα δικά της κεφάλια η οικογένεια Leitz φρόντισε να φυγαδεύσει πολλούς εργαζομένους της και συγγενείς τους εβραϊκής καταγωγής σε άλλες χώρες.

...
 
31.jpg

Με πρόφαση υποθέσεις της εταιρίας, εργαζόμενοι φυγαδεύονταν κυρίως στην Αμερική δήθεν για να εργασθούν στις εκεί αντιπροσωπίες. Φθάνοντας στο νέο τόπο με την βοήθεια των συνεργατών της Leitz μπορούσαν να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα συνήθως και πάλι στο φωτογραφικό χώρο. 

Όποιος έφευγε από τη Γερμανία με αυτόν τον τρόπο, λάμβανε δώρο και μια καινούργια Leica ως άλλη μορφή συναλλάγματος που θα μπορούσε οποιαδήποτε στιγμή να εξαργυρώσει για να αντιμετωπίσει τις πρώτες δυσκολίες της μετεγκατάστασής.

31a Rommel_France_1940.jpg

Όταν ήταν ακόμη ο απόλυτος rock star. Πάντως το 1943 όταν η Leitz του έστειλε δώρο ένα νέο μοντέλο, βρήκε το χρόνο να τους στείλει μια ευχαριστήρια επιστολή.

Σε όλη αυτή την ιστορία, αλλά και το γενικότερο πλαίσιο ευνοϊκής αντιμετώπισης και των αιχμαλώτων εξαναγκασμένης εργασίας στη διάρκεια του πολέμου –δράσεις για τις οποίες ο υψηλόβαθμος διοικητικός Alfred Turk καθώς και η κόρη του Leitz junior είχαν φυλακιστεί για ένα διάστημα- ο Leitz δεν ήθελε να γίνεται καμία αναφορά μεταπολεμικά.

Όταν ρωτήθηκε γιατί, φέρεται να απάντησε πως εγώ έκανα μόνο αυτό που μπορούσα και οποιαδήποτε αναφορά σχετικά, θα ήταν άδικη για όσους αγνώστους έκαναν το ίδιο ή πολύ περισσότερα, αλλά δεν θα τους αναφέρει ποτέ κανείς.

Μια και είμαστε στον πόλεμο να και κάτι ενδιαφέρον για το οποίο ο Leitz δεν πιστεύω να είχε καμιά γνώση…

32 leica nov 1943.PNG

Η φωτογραφική που βλέπεται είναι μια Leica III που κατασκευαζόταν μεταξύ 1933 και 1939 σε μαύρο και χρώμιο. Αν και το χρώμιο εκείνο τον καιρό θεωρούταν περισσότερο sic και ήταν λίγο ακριβότερο, σήμερα οι μαύρες Leica της εποχής είναι αυτές που κοστίζουν αρκετά περισσότερο.

Η συγκεκριμένη είναι κατασκευής 1936-37 με φακό από το 1936, δηλαδή χρονιά που πέθανε και ο μπαμπάς της Barnack.

33 trendsfolio-leica-100-01.jpg

Barnack στο μέσο της δεκαετίας του 30.

Ήταν η πρώτη Leica με αργές ταχύτητες κλείστρου (εκτός από την ιδιαίτερη περίπτωση που είδαμε παραπάνω), ή πρώτη με «αυτιά» για λουρί, και επίσης για πρώτη φορά το τηλέμετρο είχε οπτική διόρθωση και μεγέθυνση του ειδώλου κατά μιάμιση φορά περίπου για ακριβέστερη εστίαση.

Εσωτερικά αποτελείται από διάφορα τμήματα και όχι από ένα ενιαίο πλανισμένο κομμάτι όπως συνέβη αργότερα, η επένδυση της είναι από καουτσούκ ή κάτι τέτοιο, και οι τιμές του διαφράγματος στο φακό ακολουθούν τη προπολεμική σειρά.

34.jpg

Οι κουρτίνες του κλείστρου από ύφασμα εμποτισμένο στην πίσω πλευρά με λάστιχο αν και αποτελούν το περισσότερο ευαίσθητο τμήμα μια τέτοιας φωτογραφικής, είναι πολύ πιθανό να είναι και οι πρώτες. 

Το λάστιχο έχει κάποια θέματα και επίσης υπήρχαν 3-4 pinholes που μπαλώθηκαν όμως επιτυχώς όπως έδειξε και η δοκιμή με φιλμ. Μεγαλύτερη ζημιά είχε γίνει από ένα κομμάτι παλιού φιλμ που είχε σκαλώσει εσωτερικά και είχε καταφέρει μια μεγάλη ουλή στη μια κουρτίνα, που ευτυχώς και αυτή δείχνει να μπαλώθηκε επιτυχώς.

36 P3580757c.jpg

Φιλμ τεστ, ψηφιακά φωτογραφημένο αρνητικό όπως όπως.

Χωρίς να αλλαχτούν κουρτίνες είναι αδύνατο να καθαριστεί και να λιπανθεί όπως πρέπει, όμως όλες οι ταχύτητες κλείστρου δουλεύουν ακόμη πολύ καλά.

Ό φακός είναι σε αρκετά καλή κατάσταση, δεν έχει σχεδιαστεί όμως για να ανοίγεται εύκολα αν και δεν του φαίνεται με την πρώτη ματιά. Να ζητήσω συγνώμη στον κύριο που εμφανίζεται στο παρακάτω βίντεο και πιθανόν να ήταν ο ίδιος που συναρμολόγησε τον φακό που βλέπεται εδώ αν του φέρθηκα –και του φέρθηκα- απρεπώς στην πρώτη φορά που ανοίχθηκε 80 χρόνια μετά.


...
 
Μια Leica εποχής παρέα με κάποιο από τους τηλεσκοπικούς φακούς της σειράς είναι πραγματικά φορητή και νομίζω ένα τέτοιο ζευγάρι αντικατοπτρίζει καλύτερα τον αρχικό λόγο για τον οποίο είχε σχεδιαστεί. Με τέτοιο μέγεθος ψωνίζω και εγώ full frame.

37 P3580532b.jpg

Elmar σε m4/3

Surf παρουσίαση

 
Η πρώτη μου μηχανή με φιλμ ήταν μια Fuji 110 με ηλεκτρονικό (!!) φλας. Τραβούσα μ' αυτήν φωτογραφία μέχρι το 1985 που ήρθαν οι συγγενείς μας απ τον Καναδά και μου φέραν την κόμπακτ Minolta Freedom II. Η θεία μου είχε μια Minolta SLR που ήταν πολύ εντυπωσιακή για τα τότε δεδομένα (είχε χρόνο 1/8000!) και φαντάζομαι πολύ ακριβή. Και η δικιά μου θα ήταν πολύ ακριβή, φαντάζομαι μιας και ήταν AF. Δυστυχώς αυτή η κάμερα κράτησε μέχρι το 1988 που πήγα στη Γερμανία με τον καλύτερο φίλο μου και έκανα την απύθμενη βλακεία να την βάλω μαζί με το μπουφάν του σε ένα ψηλό ράφι, στο youth hostel που μέναμε. Φυσικά τραβώντας το μπουφάν κάτω έπεσε κι η κάμερα και έσπασε! Μέχρι το 1991 ήμουν μ΄αυτήν λοιπόν και πήρα μέσω ενός φωτογραφείου στην Κοζάνη που σπούδαζα, την Nikon FM2 + 50 mm 1.8. Όλα μαζί 130,000 + 30,000 δραχμές. Αυτήν την κράτησα μέχρι που πήρα την πρώτη μου ψηφιακή, Kodak CX 7300. καμιά σχέση, φυσικά.μετά πήρα καλύτερη ψηφιακή, nytech DS-7210. Κάτι μου έλειπε, όμως. Και αφού συχνά έβλεπα κάποια όνειρα που πήγαινα σε ένα μαγαζί και έπαιρνα film camera, τανκ χημικά για εμφάνιση, φιλμ κλπ. πήρα την τωρινή μου, ως γνωστόν Nikon F-60

F60.JPG
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
χαχα μπράβο Αααρντυ θυμάμαι που η αδερφή μου είχε μια Agfa Sensor, 126 film σαν αυτή με κυβοφλάς, και εγώ ο γεννημένος μαστροχαλαστής βρήκα πως ανάβαν τα φλας, η μηχανή πίεζε με ένα έλασμα ένα ελατήριο, που χτυπούσε με δύναμη το στήριγμα της λυχνίας του φλας, και έτσι άναβε.νήμα μαγνησίου σε ατμόσφαιρα οξυγόνου. βέβαια δεν πολυπειραματίστηκα μιας και τα κυβοφλάς ήταν ακριβά. μετά άνοιξα και την δικιά μου και έκανα το λάθος να πιάσω τον πυκνωτή του ηλεκτρονικού φλας, και μου έκανε ένα γερό τίναγμα. αργότερα έμαθα ότι αποθηκεύει τάση 300 βολτ.το πως επέζησα μέχρι σήμερα είναι θαύμα με τα μυαλά που είχα. πάντως οι τύπου instamatic ήταν όσο πιο απλές μηχανές γινόταν. μηχανές-κουτιά. με φακό σταθερής εστίασης, ένα ή δυο σταθερούς χρόνους φωτοφράκτη (τύπου τομέα)και στηρίζονταν στο εύρος έκθεσης του αρνητικού φιλμ, και στην διόρθωση κατά το τύπωμα για να βγουν υποφερτές φωτογραφίες.και η πιο απλή ψηφιακή είναι έτη φωτός μπροστά. 
 
Ξεκινώ με την παρουσίαση των ρετρό φωτογραφικών μηχανών της συλλογής μου με μία Minolta SR-505. To συγκεκριμένο μοντέλο παρήχθη στην Ιαπωνία την περίοδο 1975-1980. Ο τύπος SR-505 ήταν για την ιαπωνική αγορά, το αντίστοιχο μοντέλο για την ευρωπαική ονομαζόταν SR-Τ303b.

Πρόκειται για μία ποιοτική φωτογραφική μηχανή με στιβαρή κατασκευή, εξ ολοκλήρου μηχανική με μόνο ηλεκτρικό το φωτόμετρο. Ο φακός της είναι ένας MC Rokkor - PF, 1:1,7 f=50mm και αλλάζει με σύστημα μπαγιονέτας. Η ταχύτητες του διαφράγματος είναι από Β έως 1000, ενώ είναι εφοδιασμένη με χρονοδιακόπτη και σύστημα CLC (Contrast - Light - Compensation). H ενδείξεις στο σκόπευτρο περιλαμβάνουν: ταχύτητα (κάτω), διάφραγμα (πάνω, η ένδειξη μεταφέρεται οπτικά με πρίσμα από το δακτυλίδι του φακού) και φωτόμετρο (δεξιά).

Η φωτογραφική μηχανή είναι πλήρως λειτουργική, εκτός του φωτομέτρου που χρειάζεται ειδική μπαταρία-κουμπί υδραργύρου ΕΡΧ-625 που δεν παράγεται πιά λόγω περιβαλλοντικών επιπτώσεων.
1.jpg2.jpg3.jpg4.jpg5.jpg6.jpg7.jpg8.jpg9.jpg10.jpg
 
img_20200324_215452-jpg.209762
IMG_20200324_215502.jpgIMG_20200324_215519.jpg
εδώ βλέπουμε την τωρινή μου μηχανή Canon EOS 30. Ήταν το μεσαίο μοντέλο των αναλογικών μηχανών της Canon. (Το entry-level EOS 300, to top-flagship EOS 5 και η επαγγελματική EOS 1V). Έχει πάρα πολλές δυνατότητες και μπορεί κανείς να την έχει στο τελείως αυτόματο (στο πράσινο κουτάκι) όπου δουλεύει όπως μια σύγχρονη ψηφιακή ή σε κάποιο custom πρόγραμμα για αρχαρίους ή σε κάποιο "δημιουργικό" από Ρ αυτόματο μέχρι Μ τελείως manual. Μου έκανε εντύπωση που έχει πρόγραμμα βάθους πεδίου και εστιάζεις στο κοντινότερο και στο μακρινότερο αντικείμενο που θέλεις να βγουν εστιασμένα και τα υπόλοιπα τα κάνει η μηχανή!IMG_20200324_0001.jpgIMG_20200324_0002.jpg
έχει φυσικά πολλούς τρόπους φωτομέτρησης (όχι σποτ όμως) πολλούς τρόπους εστίασης με το γνωστό servo που προβλέπει που θα είναι το αντικείμενο κλπ. προώθηση φιλμ ένα-ένα και ριπή κλπ. όχι αυτή η φώτο δεν είναι από την δεκαετία του '60 είναι φρέσκια!δεν βγήκε πολύ καλά δυστυχώς το σκανάρισμα. επίσης το κλείστρο είναι φυσικά μεταλλικό και κάθετης διαδρομής και ηλεκτρονικά ελεγχόμενο κλπ. έχει DX (φαίνονται οι επαφές).μπορεί να τυλίξει το φιλμ αθόρυβα ή γρήγορα μπορεί να τραβήξει την ουρά μέσα στην κασέτα ή να την αφήσει έξω μπορεί να αγνοήσει τελείως τον κωδικό DX. o κιτ φακός είναι καλούτσικος ζουμ 28-90 10 στοιχείων με υπερηχητικό κινητήρα αν και ο κορυφαίος για μένα είναι ο 50 mm 1.4 USM αλλά ποιος έχει τα φράγκα να τον αγοράσει;και ποιος τον κουβαλά στις εκδρομές;μια χαρά είναι και ο ζουμ.δεν είμαι επαγγελματίας άλλωστε (και άμα ήμουνα θα είχα ψηφιακή full frame).επίσης παίρνει 2 μπαταρίες λιθίου μιας χρήσης CR123 A οι οποίες είναι 3 βολτ η καθεμία και κρατάνε σχεδόν ένα χρόνο με λογική χρήση και οι οποίες υπάρχουν σχεδόν παντού (απ εκεί που τις αγόρασα μου είπε ότι τις χρησιμοποιούν οι αστυνομικοί σε κάτι πολύ δυνατούς φακούς που έχουν. είναι πάμφθηνες 2-3 € η κάθε μια. επίσης υπάρχει ο EF 50 mm 1.2 L USM (L=luxury) ο οποίος είναι κορυφαίος φυσικά αλλά κάνει μια μικρή περιουσία.
 

Συνημμένα

  • IMG_20200324_215452.jpg
    IMG_20200324_215452.jpg
    259,1 KB · Προβολές: 52
Τελευταία επεξεργασία:
Μία από τις πιό παλιές φωτογραφικές μηχανές της συλλογής μου είναι η Kodak Brownie Box-camera, Model-A, No-0, 1914.
Πρόκειται για μία εξαιρετικά απλή μηχανή-κουτί, σχεδιασμένη για όσο το δυνατόν απλουστευμένη φωτογράφιση και φτηνή (1,25$ όταν βγήκε στην αγορά το 1914). Είναι η μικρότερη από τις κάμερες-κουτιά της Kodak, και αυτό οφείλεται στο μικρό ρολό φιλμ 127 που χρησιμοποιούσε.

Είναι κατασκευασμένη κυρίως από χοντρό χαρτόνι με επικάλυψη και ξύλο. Παρήχθη στο διάστημα 1914-1935 με μικρές παραλλαγές. Η δική μου είναι κατά πάσα πιθανότητα από την πρώτη περίοδο (1914-1917), δεδομένου ότι το ελατήριο για το τάνυσμα του φιλμ είναι στη μέση (μεταγενέστερα στις 2 άκρες), ενώ δεν έχει βέλος με την κατεύθυνση περιστροφής στο μηχανισμό μεταφοράς του φίλμ. Επίσης έχει μόνο ένα διάφραγμα σε σχέση με επιλογέα τριών που είχαν μεταγενέστερα μοντέλα.

Βασικά χαρακτηριστικά: Φιλμ: 127, 8 στάσεων
Διάφραγμα: 11
Ταχύτητα: 1/60, επιπρόσθετα δυνατότητα με ενεργοποίηση μοχλού για παρατεταμένη έκθεση (Time exposure)
Φακός: Meniscus
Σκόπευτρα: 2, Πορτραίτο-τοπίο
Υποδοχή για τρίποδο: Όχι.

1.jpg2.jpg3.jpg6.jpg7.jpg8.jpg10.jpg11.jpg12.jpg14.jpg15.jpg
 
φωτογραφία2.jpg
φάχτεν φούχτεν τζούμπεν τζάμπεν. έτσι ήταν τα συστήματα SLR (και ουχί dSLR) το μακρινό 1977.απ το περίφημο γερμανικό βιβλίο. δυστυχώς δεν μπορώ να το μεταφράσω για όσους δεν ξέρουν γερμανικά. επίσης βλέπουμε κάτι παπίτσες τυπωμένες σε 13Χ18 καρτονέ ματ ανατολικογερμανικό χαρτί. με λίγη επεξεργασία από το Gimp το οποίο σιγά σιγά μαθαίνω.παπίτσες.jpg
 
Μία ιδιόμορφη φωτογραφική μηχανή-κουτί (Box Camera) είναι και η Zeiss Ikon Baby Box Tengor. Ιδιόμορφη, διότι στην εποχή των ογκοδέστατων μηχανών-κουτιών είναι εξαιρετικά μικρή, θα έλεγα η Pocket Camera της προπολεμικής περιόδου. Είχα εκπλαγεί με το μέγεθός της όταν την πρωτοείδα, χωράει άνετα στην τσέπη. Κατασκευάσθηκε στη Δρέσδη στην περίοδο 1931-1937 (μερικοί αναφέρουν έως 1939) σε διάφορες εκδόσεις, από την απλή αρχικά (όπως η δική μου) έως την πολυτελή.

Παρά το μικρό της μέγεθος, χάρις στο φίλμ 127 (4x6,5 cm) είχε αρκετές λειτουργίες όπως οι μεγάλες, αλλά και καινοτομίες.

Η έκθεση του φίλμ γινόταν σε επιφάνεια 3x4 cm, γεγονός που της επέτρεπε να βγάζει 16 στάσεις, αντί για τις συνηθισμένες 8. Για το λόγο αυτό έχει πίσω 2 κόκκινα παραθυράκια για τον αριθμό της στάσης. Γυρίζοντας το φίλμ, όταν έμφανιζόταν ο αριθμός π.χ. 1 στο κάτω παραθυράκι τραβούσε κανείς την 1η φωτογραφία. Στη συνέχεια γύριζε το φιλμ για την επόμενη στάση και όταν στο επάνω παραθυράκι εμφανιζόταν πάλι ο αριθμός 1, τραβούσε την 2η φωτογραφία. Έτσι μέχρι το νούμερο 8 έβγαιναν 16 φωτογραφίες.

Το σκόπευτρο αποτελείται από 2 μέρη: ένα ανακλινόμενο μεταλλικό πλαίσιο στο πίσω μέρος με παραθυράκι στη μέση (χωρίς κάποιο φακό), ενώ στο μπροστινό μέρος τραβούσε κανείς ένα συρμάτινο πλαίσιο που οριστικοποιούσε -σε συνδυασμό με το πίσω- το πλαίσιο της φωτογραφίας. Το μπροστινό συρμάτινο πλαίσιο είχε επιπρόσθετα και τη λειτουργία της ασφάλειας: εάν δεν ήταν τραβηγμένο έξω, η μηχανή δεν τραβούσε φωτογραφία (μπλόκαρε το κλείστρο). Ήταν ένα πολύ χρήσιμο ιδίωμα, διότι με την αποθήκευση στην τσέπη ή σε τσάντα θα μπορούσε να τραβήξει κατά λάθος φωτογραφία.

Βασικά χαρακτηριστικά:
Φιλμ: 127, 16 στάσεων
Διάφραγμα: 11 (στο πολυτελές μοντέλο επιλογή από 11 - 8 - 6,3)
Ταχύτητα: 1/25, επιπρόσθετα δυνατότητα με ενεργοποίηση μοχλού για παρατεταμένη έκθεση (Time exposure)
Φακός: Goertz Frontar 1:11/50mm σταθερής εστίασης (στο πολυτελές μοντέλο δυνατότητα εστίασης 1m - άπειρο)
Σκόπευτρo: ανακλινόμενο, 2 πλαισίων
Υποδοχή για τρίποδο: Ναι, σε 2 πλευρές για πορτραίτο ή τοπίο
Οπή για ενσύρματο τηλεχειριστήριο: Ναι
Η μηχανή είναι πλήρως λειτουργική.

1.jpg2.jpg3.jpg4.jpg5.jpg6.jpg7.jpg8.jpg9.jpg10.jpg
 
IMG_20200321_0002.jpgεοσ30.jpg
πολύ ωραία φίλε αετέ 1 να ξέρεις ότι το macodirect έχει φρέσκο φιλμ 127 όχι ότι αξίζει ο κόπος να βάλεις σ αυτήν την μηχανή-κουτί φιλμ αλλά υπάρχει.
το θέμα είναι πως θα το εμφανίσεις και πως θα το τυπώσεις. επίσης κοιτούσα το αποπάνω με το γερμανικό βιβλίο και σκέφτηκα ότι την εποχή του φιλμ μικρό φορμά ήταν το 135 και το μεγάλο φορμά έφτανε και 20Χ25!!! πλάκες φιλμ. φυσικά ακόμη και επαφής φώτο από μεγάλο φορμά δεν παίζονταν. αλλά και τότε που και οι έγχρωμες απαιτήσεως γίνονταν στο χέρι ήταν άλλη ποιότητα.και μεράκι και προσοχή μιας και το φιλμ κόστιζε και το μόνο που μπορούσε να γίνει ήταν ρετούς εκ των υστέρων...με πινέλο. τώρα την ψηφιακή εποχή οι επαγγελματικές είναι full frame δηλ. 24Χ36 ενώ οι κόμπακτ (που παλιά ήταν και αυτές 24Χ36) είναι ο αισθητήρας μεγέθους φακής και ο φακός δεν μπορεί να κλείσει πολύ λόγω περίθλασης.μάπα δηλαδή. και ουσιαστικά στηρίζονται σε μαθηματικούς αλγόριθμους για την ψηφιοποίηση, αποθορυβοποίηση, demosaicing, συμπίεση jpg κλπ. όλα αυτά γίνονται όμως ηλεκτρονικά χωρίς να συμμετέχουμε και να παίρνουμε χαμπάρι. μπράβο βέβαια στους επιστήμονες που τα επινόησαν αυτά και η ψηφιακή τεχνολογία έχει κάνει την ζωή μας καλύτερη και πιο βολική αλλά εγώ λόγω νοσταλγίας έχω το φιλμ και όλη η φάση με το σκοτεινό θάλαμο. από κάτω έχω ένα απόσπασμα από το βιβλίο οδηγιών να καταλάβετε τι χαμός γίνεται με τις δυνατότητες της.φαντάζομαι πόσο μεγάλο θα είναι το firmware της. από πάνω ανθισμένη αμυγδαλιά.
 
Kodak ektralite 400 camera

Η παλιά μας φωτογραφική.
Με αυτή περάσαμε τις δεκαετίες του 80 και 90.
Όταν πια πήραμε μία με φιλμ καρούλι ή βαρελάκι (πώς το λένε) είχαν βγει οι ψηφιακές!

foto01.jpgfoto02.jpg

Επισυνάπτω και το μικρό του ξαδερφάκι, αγνώστου ηλικίας
(διαφημιστικό από την δεκαετίατου 90).

foto03.jpg
 
Τελευταία επεξεργασία:
Πίσω
Μπλουζα