Σκάνδαλα και σκαμπρόζικα

Ας χαλαρωσουμε λιγο. Με αυτα που ειπε η Φονσου, θελησε να καταρριψει δυο μυθους.
Ο ενας μυθος ειναι οτι τους "μεγαλους" ηθοποιους δεν τους αγγιζουμε ποτε. Τους τοποθετουμε σε ενα βαθρο, τους θεοποιουμε και τους λιβανιζουμε. Ποσες φορες εχω ακουσει σχολια του τυπου "Κατω τα χερια απο τον ταδε, ηταν μεγαλος ηθοποιος." Ε, κι αν ηταν, τι με αυτο; Ανθρωπος ηταν κι αυτος με τα ελαττωματα του και κρινεται. Το οτι ηταν σπουδαιος καλλιτεχνης δεν αναιρει το γεγονος οτι στη ζωη του μπορει, λεμε τωρα, να ηταν καθαρματακι. Αλλα και περαν του χαρακτηρα του, μπορει να κριθει και η καλλιτεχνικη του αξια. Τι παει να πει Χορν, Λαμπετη και Καρεζη, για να φερω μερικα παραδειγματα στα χιλια....Προσωπικα την Καρεζη στα δραματα τη θεωρω κακιστη. Σε κατι σκηνες στο Ενας μεγαλος ερωτας και στην Ερωτικη συμφωνια, με πιανουν τα γελια απο την πολλη της υπερβολη. Και δεν ειναι η πρωτη φορα που το αναφερω αυτο. Αλλα τουλαχιστον εγω μπορω και το λεω. Αυτο ακριβως πιστευω και εχω το θαρρος της γνωμης μου ωστε να το γραψω μεσα στο φορουμ και να ακουσω μετα τον εξαψαλμο απο διαφορους του στυλ "Δεν αγγιζουμε την Καρεζη, ηταν θεα." Κανενας δεν ειναι θεος, που και ο θεος κρινεται, και κανενας δεν ειναι υπερανω κριτικης. Και αλιμονο αν δεν μπορουμε να λεμε οσα πιστευουμε και να το βουλωνουμε μονιμως απο φοβο μη θιξουμε "τα Ιερα και το Οσια".
Ο αλλος μυθος που κατερριψε η Αννα ειναι πως οταν μας ρωτουν ποιον ηθοποιο θεωρουμε σπουδαιο εμεις αυτοματα θα πρεπει να απαντουμε ολα τα γνωστα μεγαλα ονοματα του ποιοτικου. "Ποια ειναι η καλυτερη Ελληνιδα ηθοποιος ολων των εποχων;" "Η Παξινου" και αναθεμα τον αν ξερει την Παξινου εστω στη φατσα. Αλλα ετσι ακουει, ετσι λεει. Τελος λοιπον το παραμυθι με την Παξινου και την καθε Παξινου. Αν ειναι κανεις ενταξει και αν εχει τα κοτσια, ας τολμησει να πει αυτο που σκεφτεται. Ελικρινεια και τολμη. Αυτα χρειαζονται κι ας μη φοβομαστε. Δεν θα μας δειρουν.
Δεν ξερω αν η Αννα Φονσου ειχε δικιο σχετικα με οσα ειπε για τον Χορν. Δεν ξερω αν ηταν χομπιστας του θεατρου, αν βαριοταν που ζουσε, η αν ειχε τους δικους του λογους που δεν εκανε πολυ θεατρο και πολυ κινηματογραφο. Και σε τελικη αναλυση δεν με ενδιαφερει. Αυτο πιστευε η γυναικα, αυτο ειπε και, για μενα, με αυτα της τα λεγομενα της εκανε δυο μικρες επαναστασεις.
Κι αν δεν του αρεσαν του Χορν αυτα που ειπε δημοσια η Αννα, ας εβγαινε κι αυτος δημοσια την αλλη μερα το πρωι να της απαντησει.
 
Σχόλιο 1ο: Απίθανο τραγούδι τα βυζάκια. Ακριβέστατη απεικόνιση της Ελλάδας από την δεκαετία του 1980 μέχρι και σήμερα, με αποκορύφωμα τα "χρυσά" 1990-2000. Αναρωτιέμαι πόσοι κατάλαβαν τότε το νόημά του και πόσοι ήταν όντως έτοιμοι να απαντήσουν ποιος τον πληρώνει στο τέλος το λογαριασμό

Σχόλιο 2ο
bambinella 100 είπε:
Ας χαλαρωσουμε λιγο. Με αυτα που ειπε η Φονσου, θελησε να καταρριψει δυο μυθους.
Ο ενας μυθος ειναι οτι τους "μεγαλους" ηθοποιους δεν τους αγγιζουμε ποτε. Τους τοποθετουμε σε ενα βαθρο, τους θεοποιουμε και τους λιβανιζουμε. Ποσες φορες εχω ακουσει σχολια του τυπου "Κατω τα χερια απο τον ταδε, ηταν μεγαλος ηθοποιος." Ε, κι αν ηταν, τι με αυτο; Ανθρωπος ηταν κι αυτος με τα ελαττωματα του και κρινεται. Το οτι ηταν σπουδαιος καλλιτεχνης δεν αναιρει το γεγονος οτι στη ζωη του μπορει, λεμε τωρα, να ηταν καθαρματακι. Αλλα και περαν του χαρακτηρα του, μπορει να κριθει και η καλλιτεχνικη του αξια. Τι παει να πει Χορν, Λαμπετη και Καρεζη, για να φερω μερικα παραδειγματα στα χιλια....Προσωπικα την Καρεζη στα δραματα τη θεωρω κακιστη. Σε κατι σκηνες στο Ενας μεγαλος ερωτας και στην Ερωτικη συμφωνια, με πιανουν τα γελια απο την πολλη της υπερβολη. Και δεν ειναι η πρωτη φορα που το αναφερω αυτο. Αλλα τουλαχιστον εγω μπορω και το λεω. Αυτο ακριβως πιστευω και εχω το θαρρος της γνωμης μου ωστε να το γραψω μεσα στο φορουμ και να ακουσω μετα τον εξαψαλμο απο διαφορους του στυλ "Δεν αγγιζουμε την Καρεζη, ηταν θεα." Κανενας δεν ειναι θεος, που και ο θεος κρινεται, και κανενας δεν ειναι υπερανω κριτικης. Και αλιμονο αν δεν μπορουμε να λεμε οσα πιστευουμε και να το βουλωνουμε μονιμως απο φοβο μη θιξουμε "τα Ιερα και το Οσια".
Ο αλλος μυθος που κατερριψε η Αννα ειναι πως οταν μας ρωτουν ποιον ηθοποιο θεωρουμε σπουδαιο εμεις αυτοματα θα πρεπει να απαντουμε ολα τα γνωστα μεγαλα ονοματα του ποιοτικου. "Ποια ειναι η καλυτερη Ελληνιδα ηθοποιος ολων των εποχων;" "Η Παξινου" και αναθεμα τον αν ξερει την Παξινου εστω στη φατσα. Αλλα ετσι ακουει, ετσι λεει. Τελος λοιπον το παραμυθι με την Παξινου και την καθε Παξινου. Αν ειναι κανεις ενταξει και αν εχει τα κοτσια, ας τολμησει να πει αυτο που σκεφτεται. Ελικρινεια και τολμη. Αυτα χρειαζονται κι ας μη φοβομαστε. Δεν θα μας δειρουν.
Δεν ξερω αν η Αννα Φονσου ειχε δικιο σχετικα με οσα ειπε για τον Χορν. Δεν ξερω αν ηταν χομπιστας του θεατρου, αν βαριοταν που ζουσε, η αν ειχε τους δικους του λογους που δεν εκανε πολυ θεατρο και πολυ κινηματογραφο. Και σε τελικη αναλυση δεν με ενδιαφερει. Αυτο πιστευε η γυναικα, αυτο ειπε και, για μενα, με αυτα της τα λεγομενα της εκανε δυο μικρες επαναστασεις.
Κι αν δεν του αρεσαν του Χορν αυτα που ειπε δημοσια η Αννα, ας εβγαινε κι αυτος δημοσια την αλλη μερα το πρωι να της απαντησει.
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Πες τα χριστιανή μου!!! Γι'αυτό τρελαίνομαι να κράζω τη Βουγιούκλω, που θεωρείται και σταρ.

Τελευταία χαζεύω θεατρικά στο Σωλήνα και αυτό που πραγματικά με σόκαρε είναι η διαφορά στο παίξιμο πολλών ανάμεσα στο θέατρο και στις ταινίες ή και στην τηλεόραση. Άθλιο στο μεν, πολύ καλύτερο και με το ταλέντο να φαίνεται στις δε. Δεν θα επεκταθώ, είναι γνωστή η επιφύλαξή μου απέναντι στην θεοποίηση του θεάτρου.

Θα'θελα ειλικρινά πολύ, στην ερώτηση ποιον/ποια θεωρούν τον/την μεγαλύτερο/η ηθοποιό, να απαντήσουν "εμένα!". Ειλικρινά θέλω να κόψω αντιδράσεις. Ιδίως αν πρόκειται για κάποιον/κάποια φτασμένο/η, Μπέζος φερ'ειπείν ή Ράντου.
 
Η Άννα Φόνσου έκανε αρκετό και καλό θέατρο στην εποχή της και είχε κάθε δικαίωμα να λέει τη γνώμη της. Από την άλλη, θεωρώ ότι όσα λέει για τον Δημήτρη Χορν είναι άδικα, γιατί ο Χορν έπαιζε κάθε χρόνο θέατρο από το 1940 ως το 1970 και μετά έκανε επιλεγμένες εμφανίσεις ως το 1983, που αποσύρθηκε. Δεν ήταν δύσκολο λοιπόν ένας νέος ηθοποιός του 1986 (όταν δόθηκε η συνέντευξη στο "Καλλιτεχνικό Καφενείο") να τον έχει δει στο θέατρο μία, δύο ή τρεις φορές. Συμφωνώ με αρκετά από όσα γράφουν και η bambinella και η karapiperim. Και μια λεπτομέρεια: η Φόνσου δεν ανήκε στον κοινωνικό κύκλο του Χορν, γιατί σε αυτόν ανήκαν μόνο οι πρωταγωνίστριες που συνεργάστηκαν μαζί του μετά τον χωρισμό του από την Έλλη Λαμπέτη (Μάρω Κοντού, Σμάρω Στεφανίδου, Βέρα Ζαβιτσιάνου, Νέλλη Αγγελίδου, Γκέλυ Μαυροπούλου, Νόνικα Γαληνέα, Ελένη Ανουσάκη, Ελένη Χατζηαργύρη). Η Φόνσου δεν δούλεψε ποτέ με τον Χορν.
 
Στο βιβλίο της "Αυτά που δεν είπαμε τότε", η συγχωρεμένη η Γκελυ Μαυροπουλου είχε γράψει ότι ο Χορν της έλεγε "Είσαι η μόνη ΠΑΣΟΚτζου που συμπαθώ". Αλλά και η ίδια η Μαυροπουλου στο βιβλίο τονιζε το πόσο τον θαύμαζε και τον γούσταρε, συμπληρωνοντας όμως ότι μετά το 1989 όταν η Μαυροπουλου κατέβηκε υποψήφια βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ ο Χορν της έκοψε και την καλημέρα.
Κρίνοντας και από τα λεγόμενα της Φονσου (ή οποία τότε ήταν στο ΚΚΕ), φαίνεται πως ο Χορν μάλλον δεν ήθελε και πολλά πολλά με ανθρώπους που δεν κινούνταν στο χώρο της δεξιάς
 
Ο Χορν βοήθησε σε δύσκολη οικονομική στιγμή άτομα που δεν άνηκαν στον ίδιο χώρο ( πχ την Τσαγανέα ).


Y. Γ. Διόρθωσα το σχόλιο για να μην υπάρξουν περιττές εντάσεις....
 
Τελευταία επεξεργασία:
gordon17sp είπε:
Θα'θελα ειλικρινά πολύ, στην ερώτηση ποιον/ποια θεωρούν τον/την μεγαλύτερο/η ηθοποιό, να απαντήσουν "εμένα!". Ειλικρινά θέλω να κόψω αντιδράσεις. Ιδίως αν πρόκειται για κάποιον/κάποια φτασμένο/η, Μπέζος φερ'ειπείν ή Ράντου.
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...

Κάποτε είχε γίνει ένας χαμούλης επειδή ο Μπουσουλόπουλος στην ερώτηση "ποιοι πιστεύεις ότι είναι οι μεγαλύτεροι Έλληνες ηθοποιοί" δεν είχε απαντήσει "ο Φιλππίδης και ο Μπέζος" :p.
 
Όχι ότι σκοπεύω να το ανοίξω, αλλά η υπόθεση με την Παπαδάκη πρέπει να είναι η πλέον μαύρη σελίδα στην ιστορία της ελληνικής "σόου-μπιζ"
 
bettina είπε:
Κάποτε είχε γίνει ένας χαμούλης επειδή ο Μπουσουλόπουλος στην ερώτηση "ποιοι πιστεύεις ότι είναι οι μεγαλύτεροι Έλληνες ηθοποιοί" δεν είχε απαντήσει "ο Φιλππίδης και ο Μπέζος" :p.
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Έτσι!
 
Είναι φυσικό οι νεότεροι να μην προλάβουν να δουν στο θέατρο τους παλιότερους ηθοποιούς. Οι παλιότεροι δεν είναι υποχρεωμένοι να παίζουν θέατρο μέχρι να πεθάνουν απλά και μόνο για να τους δουν οι νεότεροι.

Για τον Χορν είχα διαβάσει ότι από πολύ νέος είχε παίξει πρωταγωνιστικούς ρόλους στο θέατρο και είχε τεράστια γκάμα ρόλων, παρόλο το νεαρό της ηλικίας του. Δεν ξέρω γιατί είναι κακό να γίνει κάποιος ηθοποιός από χόμπυ, που σημαίνει ότι έχει χρήματα ώστε να μην βιοπορίζεται από την υποκριτική. Βέβαια υπάρχει και το παράδειγμα της Αλίκης που ήταν ηθοποιός-επιχειρηματίας και έκανε περιουσία από την υποκριτική.
 
Ο RIO έχει απόλυτο δίκιο ότι ο Δημήτρης Χορν βοηθούσε οικονομικά συναδέλφους του από διάφορες παρατάξεις. Επίσης, είχε βοηθήσει με άλλον τρόπο τον χαρακτηρισμένο ως αριστερό Μάνο Κατράκη: όταν ο Κατράκης αρρώστησε το καλοκαίρι του 1956, ενώ έπαιζε στο θέατρο το "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται" του Καζαντζάκη, ο Χορν έμαθε πολύ γρήγορα τον ρόλο του Μανολιού και αντικατέστησε τον Κατράκη, μέχρι ο τελευταίος να γίνει καλά και να επανέλθει στο σανίδι.
Ως προς τα πολιτικά, νομίζω ότι είχε ένα θέμα ειδικά με το ΠΑΣΟΚ. Η Μελίνα Μερκούρη, η Γκέλυ Μαυροπούλου και η Ελένη Ανουσάκη ήταν φίλες του, αλλά τον ενοχλούσε η ένταξή τους στο συγκεκριμένο κόμμα. Επίσης, θυμάμαι ότι ο Χορν είχε κοντραριστεί με την Αιμιλία Υψηλάντη, όταν εκείνη ήταν πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, στις αρχές της δεκαετίας του '80.
 
#Αν με ζητήσει η Κόμισσα, πείτε της μετακόμισα....

Αυτό κι αν είναι από τα ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ!!!! Μιλάμε τώρα για σκαμπρόζικο υπερπαραγωγή!!!!Μέχρι Λευκό Οίκο φτάνει! Αφορά την ηθοποιό Εύη Μαράντη και τον σταρ του Χόλυγουντ Τζόρτζ Χάμιλτον.
Η Εύη, κόρη μεγαλοαστικής οικογένειας (ο πατέρας της ήταν τραπεζίτης και στενός φίλος του Ωνάση) ξεκίνησε την καριέρα της στην Αθήνα, αλλά σύντομα βρέθηκε στη Ρώμη όπου πήρε μέρος σε πολλές ταινίες συνεργαζόμενη με μεγάλα ονόματα της εποχής. Το 1966, ο Χάμιλτον χωρίζει με την κόρη του Αμερικανού Προέδρου Τζόνσον, απ ότι καταλάβα γιατί ο Τζόνσον δεν τον κάλεσε στο γάμο της μεγαλύτερης κόρης του στον Λευκό Οίκο. Η Εύη, που φαίνεται να είχε μια σχέση μαζί του, ξεσπαθώνει και τον ξεμπροστιάζει άσχημα στον Ιταλικό τύπο, όπου και δημοσιεύει άρθρο για τις ημέρες και τα έργα του Χάμιλτον. Το τι του σούρνει, δεν περιγράφεται, γι αυτό διαβάστε μόνοι σας:

«... Είναι ένα τύπος που εκ πρώτης όψεως φαίνεται γοητευτικός, αλλά κατόπιν αποδεικνύεται το αντίθετο. Αυτό συνέβη και με μένα. Θα τον κατάλαβε λοιπόν κι η Λίντα Τζόνσον. Τον γνώρισα στη Ρώμη σε ένα πάρτυ σε φιλικό σπίτι. Ψηλός, κομψότατος, μου έκανε εντύπωση. Φαίνεται του έκανα κι εγώ, γιατί καίτοι διακριτικότατο, το κόρτε του ήταν επίμονο. Την άλλη μέρα με προσκάλεσε και πήγαμε στην πλαζ. Ήθελε να είναι στο κέντρο της προσοχής όλων. Φυσικό αυτό βέβαια για ένα ηθοποιό, ιδίως στην αρχή της καριέρας του. Αλλά ο άνθρωπος αυτός δεν είναι φυσικός. Υποκρίνεται και έξω από τη σκηνή. Διαρκώς κορδώνεται, μόνο για τον εαυτό του μιλεί. Δε δείχνει ενδιαφέρον για τίποτε άλλο πλην του εαυτού του. Γιος διευθυντού ορχήστρας, αναφέρεται διαρκώς σε σχέσεις του με πριγκίπισσες, εκατομμυριούχους και μεγάλα πρόσωπα της πολιτικής. Ποτέ δεν πάει σε συνήθη εξοχικά κέντρα για να απολαύσει ένα καλό φαγητό. Πάντα στα αριστοκρατικότερα για να βρίσκεται με την υψηλή κοινωνία. Δε χρησιμοποιεί παρά αυτοκίνητα υπερπολυτελείας. Και πάντα στυλέ. Με τη φοβερότερη ζέστη, πάντα φοράει σακάκι και γραβάτα με κολλαριστό πουκάμισο. Είναι ο αντίθετος τύπος του σύγχρονου Αμερικάνου. Του αρέσουν οι αργοί χοροί, οι παθητικοί, χωρίς να επωφελείται για να σφίγγει τη ντάμα του. Ποτέ! Πάντα μακριά της, σιδερωμένος, αλύγιστος.
Ένα άλλο που μου έκανε εντύπωση είναι οτι δεν τον συγκινεί τίποτε. Ό,τι να ακούσει, ό,τι να συμβεί τον αφήνει απαθή. Μόνο όταν του πουν κάτι που τον κολακεύει δείχνει ενδιαφέρον. Θαυμάσιος ομιλητής, αλλά μόνο για θέματα γύρω από τον εαυτό του ή γύρω απο το κομψό ντύσιμο του. Όλον τον καιρό που είμασταν φίλοι, δε με ρώτησε τίποτα σχετικό με μένα. Αλλά μια μέρα του διηγήθηκα εγώ μόνη μου πως κατέληξα στον ιταλικό κινηματογράφο. Έπειτα του είπα, από μια σειρά φιλμάκια που γύρισα στην Ελλάδα την πατρίδα μου, προσεκλήθην από έναν παραγωγό να πάω στο Φεστιβάλ των Καννών. Όταν όμως ο παραγωγός αυτός επείσθη οτι δεν ήμουν μια κοπέλα διατεθειμένη για όλα χάριν της καριέρας μου, με παράτησε χωρίς μια δεκάρα, με απλήρωτους και τους λογαριασμούς του ξενοδοχείου μου. Στην απελπισία μου δέχθηκα μια πρόσκληση να ρθω στη Ρώμη για να λάβω μέρος σε ένα μυθολογικό φιλμάκι. Με την προκαταβολή που μου έδωσαν πλήρωσα τα χρέη μου και ταξίδεψα δεύτερη θέση με το τραίνο για τη Ρώμη. Έφθασα Κυριακή, χωρίς να γνωρίζω κανέναν, δεν είχα χρήματα και κατέληξα σε μια πανσιόν τρίτης τάξεως. Επί δύο χρόνια έζησα φτωχικά. Μπορώ να πω οτι ήταν δύο χρόνια πείνας, πριν αναδειχθώ σε πρωταγωνίστρια και καταλάβω μια θέση στο σινεμά.
Ο Τζορτζ Χάμιλτον άκουσε όλη αυτή την ιστορία σιωπηλά. Έπειτα με παγερή φωνή με ρώτησε: «Μα δεν είσαι κόρη του πιο πλούσιου τραπεζίτη της Αθήνας; Έτσι μου έχουν πει για σένα!». Του εξήγησα οτι δεν είμαι ακριβώς κόρη του Ροκφέλερ, κι οτι εν πάση περιπτώσει, κατά τα δύσκολα χρόνια μου δεν ήθελα από εγωισμό, μια κι είχα κόψει κάθε επαφή με τον πατέρα μου, να ζητήσω την οικονομική του βοήθεια. Κούνησε το κεφάλι απογοητευμένος.
Έπειτα από λίγες βδομάδες διαπίστωσα οριστικώς οτι ο Τζόρτζ δεν ήταν άνθρωπος για μένα. Μου είχε ζητήσει να φύγουμε μαζί για την Αμερική και να παντρευτούμε. Αρνήθηκα. Μου είχε γίνει ανυπόφορος με τη διαγωγή του. Λεπτότατος στους τρόπους του, ωραίος, αλλά και άψυχος, λάτρης μόνο του εαυτού του. Εγώ, ίσως εξαιτίας του ελληνικού αίματος μου, αγαπώ τους αυθόρμητους τύπους, τους ενθουσιώδεις, τους αλέγρους. Ο Τζορτζ είναι το αντίθετο. Κι όταν τελικά του είπα το οριστικό «Όχι», υποκλίθηκε ευγενώς, και χάθηκε απ τη ζωή μου σχεδόν ασυγκίνητος.
Δεν εκπλήσσομαι λοιπόν που δεν κατάφερε τίποτα με τη Λίντα Τζόνσον. Τον κατάλαβε κι εκείνη. Κι έτσι ταπεινωμένος που δεν προσκλήθηκε στους γάμους της αδελφής της, δικαιολογήθηκε οτι «δεν του το επέτρεψαν λόγοι επαγγελματικής απασχολήσεως!».....»

Τα περιμένατε εσείς αυτά απ τον Τορτζ;;;;

* Το άρθρο που υπέγραφε η Μαράντη δημοσιεύθηκε στον ιταλικό τύπο. Στην Ελλάδα το αναδημοσίευσε το «ΕΜΠΡΟΣ» (8/10/1966 σελ 4)
** Σύμφωνα πάλι με τον τύπο, η Μαράντη το 1961 ήταν μνηστή του βρετανού ηθοποιού Άντονι Στιλ. Πάντως δεν κατάφερα να βρω επιβεβαίωση για αυτήν την πληροφορία ή αντίστοιχο άρθρο της Εύης να τον περάσει κι αυτόν κόσκινο.
 
Καλά λένε ότι οι Ελληνίδες με τίποτα δεν είναι ικανοποιημένες...:p
 
Tα εχω πει πολλες φορες αυτα εδω: Μπορει καποιος να ειναι εξαιρετικος ηθοποιος, συμπαθεστατος, εξυπνος, πανεμορφος, αλλα ο χαρακτηρας και η συμπεριφορα του ειναι αλλο κεφαλαιο.
Γι' αυτο δεν αποθεωνω ποτε κανεναν απο δαυτους.
 
Σήμερα έχω τα ρετρογενέθλια μου, μιας που σαν σήμερα έγινα μέλος του Φόρουμ και θα ανεβάσω σε αυτό το θέμα -που είναι και το αγαπημένο μου απ όσα έχω φτιάξει- ένα εορταστικό σκαμπρόζικο. Το ξεσήκωσα απ το βιβλίο του Βασίλη Κανάκη «Εθνικό Θέατρο, Εξήντα Χρόνια Σκηνή και Παρασκήνιο». Δεν είναι τίποτα το συγκλονιστικό, αλλά έχει πλάκα.

#Μπλέξαν οι γραμμές μας..

Ο Βασίλης Κανάκης, εξιστορώντας τα της καριέρας του, απορεί και ο ίδιος πως δε μπέρδεψε ποτέ τα κείμενα, μιας που έπαιζε σερί τραγωδία ασταμάτητα - και κάπου στα ενδιάμεσα έπαιζε και καμιά πρόζα. Για να καταλάβετε, τη σεζόν 65-66 έπαιξε σε 14 έργα (!!!!!), μεγάλους ρόλους κλασικών. Πολλές φορές λέει έφτανε στα όρια του, αλλά δεν ξέχασε ποτέ τα λόγια του όπως ο έρμος ο Νίκος Ροζάν, που έπαιζε επίσης ασταμάτητα, πολλά χρόνια πριν.
«Παίζανε το καλοκαίρι του '38 στο Ηρώδειο, εναλλάξ δύο τραγωδίες, Την Ηλέκτρα του Σοφοκλή και τους Πέρσες του Αισχύλου, σε σκηνοθεσία Ροντήρη. Στην Ηλέκτρα ο Ροζάν έκανε τον Παιδαγωγό και στους Πέρσες τον Δαρείο. Σε μια παράσταση των Περσών, την ώρα που ο Δαρείος έβγαινε από τον τάφο του -ύστερα από επίκληση του χορού των Περσών- και έπρεπε να πει «Ω, μέσα στους πιστούς, πιστοί μου εσείς...» ο Ροζάν τα μπλεξε κι άρχισε με τα λόγια του Παιδαγωγού απ' την Ηλέκτρα : «Ω, εκείνου που εστρατήγησε την Τροία, του Αγαμέμνονα γιέ...».
Αμέσως όμως συνειδητοποίησε το λάθος του και ψιθύρισε αυτοκρινόμενος: «Τι λέω ο *****ας!» Ατάκα , συνέχισε με τα λόγια του Δαρείου, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, ενώ ο Χορός των ανδρών... χόρευε απ τα γέλια. Τι να γίνει; Μυαλό είναι αυτό.... »
 
Ποσοι αραγε απο τους θεατες να καταλαβαν το λαθος του Ροζαν; :diablotin:
Χρονια πολλα, Λενα. Ευχομαι να σε εχουμε κοντα μας για δεκαετιες!
 
karapiperim είπε:
Αμέσως όμως συνειδητοποίησε το λάθος του και ψιθύρισε αυτοκρινόμενος: «Τι λέω ο *****ας!» Ατάκα , συνέχισε με τα λόγια του Δαρείου, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, ενώ ο Χορός των ανδρών... χόρευε απ τα γέλια...
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Σκέψου να μπερδευόταν κι να το έλεγε φωναχτά :biglaugh::biglaugh::biglaugh::biglaugh::biglaugh:

@karapiperim

8745620.jpg
 
Μα η σχετική λέξη είναι αρχαιότατη. Ίσως όχι μ' αυτή ακριβώς την κατάληξη, μια που παραφθορά της είναι το "βλαξ". Δεν ξέρω αν υπήρχε στα χρόνια του Αγαμέμνονα, δεν νομίζω να έχει βρεθεί σε πινακίδα με Γραμμική Β' αλλά στα χρόνια του Αισχύλου... σας θυμίζω τη σχετική ατάκα του Περικλή στον "Επιτάφιο".
 
Πρέπει να συνδεθείτε ή να εγγραφείτε για να απαντήσετε εδώ.
Πίσω
Μπλουζα