# Αν με ζητήσει η Κόμισα, πείτε της μετακόμισα...
Σήμερα θα σας δώσω για σχολιασμό μερικά αποσπάσματα από
συνέντευξη της Νόνικας Γαληνέα. Οι συνεντεύξεις της πάντα βγάζουν ειδησούλες, διότι η Νόνικα τα λέει τσεκουράτα. Δόθηκε πριν σχεδόν δύο χρόνια στη
Μυρτώ Λοβέρδου και μπορείτε να τη διαβάσετε ολόκληρη
εδώ.
Για τον Αλέκο Αλεξανδράκη:
Ο Αλέκος ήταν η ασπίδα μου, το πιστεύω μου, ο κατάλληλος άνθρωπος που θα μπορούσε να με παραλάβει μετά τον Κουν και να με ολοκληρώσει σαν προσωπικότητα. Μου έπεσε το λαχείο της ζωής μου. Ο Αλέκος ήταν το λαχείο της ζωής μου, και είναι ακόμα. Δεν υπήρχε άλλος τέτοιος άνθρωπος.
Για την Ελένη Χατζηαργύρη:
Οι άνθρωποι με τους οποίους πραγματικά συνδέθηκα και με βοήθησαν στην ζωή μου ήταν ο Μίνως ο Βολανάκης, ο Χρήστος ο Λαμπράκης, ο Στρατής Ανδρεάδης, σύντροφος της μητέρας μου για
45 χρόνια και η Ελένη Χατζηαργύρη, την οποία και πάντρεψα και της γνώρισα και τον άντρα της.
Αλλά τελικά είναι η μόνη, ευτυχώς, που μου
έχωσε ένα κοφτερό μαχαίρι στην πλάτη. Και με είχε προειδοποιήσει ο Μινωτής. Τρώγαμε ένα βράδυ στο σπίτι του Αβέρωφ και μου λέει ο Μινωτής, “εσύ κάνεις παρέα με την Ελένη, και δεν σου έχει δώσει ακόμα μαχαιριά στην πλάτη; Περίμενέ την”. Αυτό ήταν για μένα –και γι΄αυτό το αναφέρω,
κάτι που με τσάκισε. Αργότερα, πήγα στον Χορν, που δούλευε μαζί της στον “Αρχιμάστορα Σόλνες” και τον παρακάλεσα αν μπορούσε
να μεσολαβήσει για να είμαι και πάλι με την Ελένη. Είχαν περάσει επτά χρόνια που δεν είχαμε μιλήσει. Δεν μπορούσα χωρίς την Ελένη –μου είχε αντικαταστήσει τον Κουν. Ο Χορν μου είπε ότι απλά “θα σας καλέσω παραμονή Πρωτοχρονιάς στο σπίτι. Εχω καλέσει και τον Καραμανλή, και θα τελειώσει το θέμα”. Και μετά γυρίζει και με κοιτάει μέσα στα μάτια και μου λέει:
“Μα γιατί θέλεις να ξανα-είσαστε μαζί; Η ίδια δεν μπορεί να φέρει βόλτα τον εαυτό της, εσένα τι να σου προσφέρει;” Τι πανέξυπνος άνθρωπος που ήταν ο Χορν. Παρ΄όλα αυτά η ψυχή δεν τα άκουγε αυτά. Εκείνο το βράδυ στου Χορν με περίμενε με μια τσάντα που της είχα χαρίσει. Ξανασυνδεθήκαμε με την Ελένη και ξαναρχίσαμε την συνήθεια της καθημερινότητας: Να περνάω να την παίρνω από το σπίτι και να πηγαίνουμε στο Κολωνάκι για καφέ, να χαζεύουμε, να μιλάμε. Και μου το ξανάκανε…»
Για Αλίκη-Τζένη:
Με την Αλίκη αγαπηθήκαμε, δεν μπορείς να συνδεθείς με την Αλίκη. Κρατούσε πάντα κάποια πράγματα αποκλειστικά για τον εαυτό της. Ηθελε να σου παρουσιάζει την Αλίκη που εκείνη ενέκρινε, όχι την πραγματική Αλίκη, που επίσης ενέκρινε, απολύτως, αλλά δεν ήθελε να την μοιραστεί. Ηταν καλός άνθρωπος η Αλίκη. Χαρισματικό άτομο, καταπληκτική στην κωμωδία –και δεν μιλάω για τις ταινίες, αλλά στο θέατρο, που έχω γελάσει πολύ μαζί της. Ηθελε να προχωράει, ήθελε να πηγαίνει προς Ευρώπη και στα ντυσίματά της και στα πάρτι που έκανε. Μου στάθηκε σαν φίλη μια-δύο φορές που βρέθηκα σε πάρα πολύ δύσκολη θέση, με υπερασπίστηκε. Και πάντα θα της βγάζω το καπέλο για το κουράγιο της, την δύναμή της και, δυστυχώς, και για την δυστυχία της.
Ναι, πράγματι το κωμικό ήταν έντονο και σε μένα αλλά δεν μπόρεσα να το αξιοποιήσω. Γιατί δεν υπήρχαν ανάλογοι ρόλοι γι΄αυτόν τον υπέροχο ηθοποιό που λεγόταν Αλέκος Αλεξανδράκης. Τι κωμικός που ήταν. Εφευγα από την σκηνή από τα γέλια. Ηταν τόσο χαριτωμένος και στην ζωή του».
«Πηγαίναμε παρέα τα βράδια,
η Αλίκη με τον Δημήτρη ή τον εκάστοτε σύντροφό της,
η Τζένη με τον Κώστα, ο
Καρράς που ερχόταν αρκετές φορές,
ο Βουτσινάς… Μαζευόμασταν μετά τις παραστάσεις και τρώγαμε,
ή στο Abreuvoir ή στην Καισαριανή, στην “Τράτα”. Μετά τα αστεία που έλεγαν οι άλλοι, έλεγε κι ένα αστείο ο Αλέκος, και τότε πέφταμε κάτω από το τραπέζι. Είχε φοβερό χιούμορ και τρομερό μυαλό. Αλλά και ο Αλέκος κράταγε πάρα πολλά πράγματα για τον εαυτό του. Δεν τον ενδιέφερε να αποδείξει το μέγεθος του μυαλού του ή τις γνώσεις του. Είχε μια αυτοπεποίθηση. Ηξερε ότι είχε την αγάπη του κόσμου, δεν έπαιζε κανέναν ρόλο μαζί τους. Και έμπαινε στην θέση του άλλου.
Η Τζένη είχε μια δυνατή προσωπικότητα, εξαιρετική ηθοποιός, την είχα δει σε παραστάσεις και είχα μείνει. Αλλά ήταν ανάλογα με το πως ξύπναγε. Περάσαμε περιόδους που ήμασταν κολλητές και άλλες που δεν λέγαμε ούτε καλημέρα. Πιο δύσκολος άνθρωπος. Δεν νομίζω να ξεπέρασε ποτέ την Αλίκη. Ενώ η Αλίκη έκανε μεγάλη προσπάθεια. Την θυμάμαι να μου λέει να τηλεφωνήσω στην Τζένη για να βγούμε για φαγητό. Δεν την έπαιρνε η ίδια. “Την φοβάμαι”, μου έλεγε, χαριτωμένα…».
Δε μπορώ να μη σχολιάσω την αναφορά στο Χορν εκεί που λέει οτι ήταν πανέξυπνος άνθρωπος. Πιθανόν να μην το θυμόσαστε, γιατί το είχαμε γράψει προ αμνημονεύτων, αλλά η Γαληνέα είχε πει σε συνέντευξη της πως ο Χορν έφταιγε που χώρισε με τον Αλεξανδράκη.
Θα ήθελα σαν τρελή να γράψει την αυτοβιογραφία της η Νόνικα, είμαι σίγουρη πως θα συζητούσαμε για χρόνια! ΝΟΝΙΚΑ ΑΝ ΜΑΣ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΓΡΑΨΕ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ!!!!!
και το θυμήθηκα μόλις διάβασα το παραπάνω. Κατά τα λοιπά καταλαβαίνω απολύτως τη Νόνικα, και την ξενέρα (πως αλλιώς να την πούμε; ) που έφαγε και απο το φίλο της το Χορν και από το σύντροφο της τον Αλέκο. 
Τσακώνονται για μικροπράγματα. Τζάμπα τόση μελέτη, τόσα διαβάσματα, τόσο θέατρο...
