Δεν βάζανε διπλά σύμφωνα από μανία. Έτσι ήταν οι κανόνες τότε, αλλά και αυστηροί κανόνες να μην υπήρχαν, υπήρχε η τάση να αποδίδονται οι ξένες λέξεις με τρόπο που αντιστοιχούσε στην αρχική γλώσσα. Μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί κανείς μ' αυτή την τάση αλλά είχε μια λογική. Το train έγινε, λογικά κατά τη γνώμη μου, "τραίνο". Το Σαίξπηρ ταιριάζει καλύτερα στο Shakespeare απ' ότι το Σέξπιρ, ειδικά αν έχεις στο μυαλό σου μακρά και βραχέα φωνήεντα, πράγμα που τότε γινόταν αυτόματα σχεδόν αφού το χρειαζόμαστε για τον τονισμό. Αντίθετα, εγώ θεωρώ μανία την τωρινή τάση απλοποίησης, καθώς και "καθαρισμού" της γλώσσας από τύπους που χρησιμοποιούνται επί δεκαετίες και έχουν καθιερωθεί, ακόμη κι αν, σύμφωνα με
τους φιλόλογους, η ετυμολογία τους δεν δικαιολογεί την παλιότερη γραφή. Στο κάτω κάτω, πότε σταματάμε πηγαίνοντας προς τα πίσω? Η γραφή με δύο λ που ήταν σωστή πριν 100 χρόνια απορρίπτεται τώρα διότι πριν 2000 ας πούμε γραφόταν με ένα λ, αλλά τότε γιατί να μην πάμε ακόμη πιο πίσω, στους ομηρικούς χρόνους, και να διαλέξουμε και γραφή σύμφωνα με τη δωρική διάλεκτο? Αλλά αυτό είναι μια μεγάλη κουβέντα που δεν είναι εδώ η θέση της.
Το "Μπέττυ" σωστά ήταν έτσι, αφού ήταν μεταφορά του Betty. Το Τζένη είναι ερμαφρόδιτο, αφού θα έπρεπε να ήταν Τζέννυ (Jenny), αλλά ελληνοποιήθηκε τόσο πολύ που το υ έγινε η οπότε έχασε και το δεύτερο ν, αλλά προφανώς αυτά έγιναν σταδιακά, άρα συνυπήρξαν Τζέννη και Τζένη.
Το "έρριξα" δεν είναι κατ' αναλογία του "έρριψα", δηλαδή μια μεμονωμένη περίπτωση. Τότε απλώς ίσχυε ακόμη ο κανόνας του διπλασιασμού του αρχικού ρ μετά την αύξηση, όπως και στις σύνθετες λέξεις (καταρρέω, απορρίπτω, διαρροή). Έτσι γράφαμε "έρραψα" (και "εμπορορραφείο"), έρρεψα κλπ. Ακόμη παλιότερα, το αρχικό ρ έπαιρνε και δασεία, και πιο παλιά το διπλό ρ - τουλάχιστον στα σύνθετα - έπαιρνε ψιλή και δασεία, οπότε θα έγραφα "καταῤῥέω". Για την ακρίβεια, *έγραφα* έτσι στις εκθέσεις μου στην Τρίτη Γυμνασίου, αλλά ήταν αναχρονισμός. Ο φιλόλογός μας δεν με διόρθωνε διότι γενικά χρησιμοποιούσα στις εκθέσεις αρχαΐζουσα, όχι απλή καθαρεύουσα, και τη χειριζόμουν σωστά, οπότε ήμουν εντάξει. (Δεν είμαι αρχαιομανής - μόλις επιτράπηκε η δημοτική αμέσως άρχισα να γράφω σ' αυτήν, αλλά πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω ότι η αρχαΐζουσα ήταν καλύτερη από την τότε "γλώσσα των εφημερίδων" που ήταν μείγμα δημοτικής - απλής καθαρεύουσας). Τον είχα μάλιστα ρωτήσει γιατί το "ρ" έχει αυτή την ανώμαλη συμπεριφορά (εκτός από τα παραπάνω, είχαμε και αναδιπλασιασμό με απλό "ε" αντί "ρε" όπως με τα άλλα σύμφωνα) και αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι δεν ήξερε.
Ρετρό φόρουμ είναι εδώ, οπότε φάγατε μία γενναία δόση υπερρετρό έστω και εκτός θέματος