Δεν έχω ιδέα για την ιστορία του Μαίρη μου. Όπως και είμαι σίγουρη, ότι δεν την ξέρουν οι περισσότεροι. Εμείς όμως, από τους Αμερικάνους το πήραμε.
Στο παρελθόν, η θεία του άντρα μου μας καλούσε για το Thanksgiving σπίτι της (όχι κάθε χρόνο), αλλά είναι βέρα Αμερικανίδα η γυναίκα. Εμείς πηγαίναμε σε ένα τραπέζι, όπως θα πηγαίναμε σε οποιονδήποτε συγγενή. Μουρμούριζα κιόλας στο σύζυγο, γιατί δε μου αρέσει καθόλου η γαλοπούλα, τη βρίσκω σκληρή και άνοστη και η θεία η Νάνσυ την έκανε με συνοδεία μιας σάλτσας κόκκινης που ήταν σαν γλυκό. Σε κάποιους άρεσε πολύ (και στον άντρα μου). Βέβαια, είχε κι άλλα φαγητά, οπότε σωζόταν το θέμα. Και δυο-τρεις φορές, είχε κάνει τραπέζι τα Χριστούγεννα και μας έκανε την περιβόητη γεμιστή γαλοπούλα αλλά γι' αυτή ήταν ό,τι ήξερε από παιδί. Σε αυτό το τραπέζι, έτρωγα μόνο τη γέμιση από τη γαλοπούλα και τα υπόλοιπα εδέσματα. Τα τελευταία χρόνια πια δεν κάνει τέτοια τραπέζια, γιατί μεγάλωσε και δεν μπορεί.