Με πέτυχε! Δεν φταίω εγώ (καλά, φταίω λίιιγο κι εγώ), φταίει το αυτοκίνητο. Διότι δεν μπορώ να δω τη μουσούδα του μπροστά. Για κάπου 16-17 χρόνια είχα ένα ωραιότατο Toyota Camry μοντέλο του 1998 κάπως σαν αυτο (το είχα πάρει ελαφρά μεταχειρισμένο). Το κάτω μέρος του παραθύρου του οδηγού ήταν παράλληλο προς το δρόμο και μπροστά έβλεπα την άκρη του καπό κι έτσι ήξερα πού να σταματήσω.
Προβολή συνημμένου 255162
Κάποτε όμως εξεμέτρησε το ζην, και μετά από ενδελεχή έλεγχο της αγοράς ξαναπήρα ένα ελαφρά μεταχειρισμένο Camry, μοντέλο 2015 (τελικά το ρητό "όσοι έχουν Camry ξαναπαίρνουν Camry ίσχυσε στην περίπτωσή μου)
Προβολή συνημμένου 255163
και είναι μεν πολύ καλό αυτοκίνητο αλλά η μουσούδα του καμπυλώνει μπροστά και δεν μπορώ να δω το τέλος της και μου είναι αδύνατο να εκτιμήσω την απόσταση από το προηγούμενο αυτοκίνητο. Σταματάω νομίζοντας ότι είμαι έτοιμος να κοπανήσω το μπροστινό αυτοκίνητο και όταν βγαίνω έξω βλέπω ότι είχα ένα μέτρο χώρο. Επίσης όπως βλέπετε τα παράθυρα κατηφορίζουν. Πριν μου αρκούσε να παρκάρω παράλληλα στη διαχωριστική γραμμή από τη διπλανή θέση. Τώρα πρέπει να υπολογίσω γωνία. Το αποτέλεσμα είναι να παρκάρω θεόστραβα και σε μεγάλη απόσταση από το πεζοδρόμιο / μπροστινό αυτοκίνητο, οπότε τα οπίσθιά μου εξέχουν. Κι αυτό είναι όταν απλώς χώνομαι με τη μούρη σε θέση παρκαρίσματος, το ευκολότερο παρκάρισμα δηλαδή. Όταν πρέπει να παρκάρω παράλληλα στο πεζοδρόμιο ανάμεσα σε δύο αυτοκίνητα... φρίττω και μόνο με την ιδέα. Δεν έχει χρειαστεί να το κάνω δεκαετίες. Δεν ήμουνα ποτέ τσακάλι, αλλά τα 2 χρόνια που οδηγούσα στην Ελλάδα το οικογενειακό αυτοκίνητο τα κουτσοκατάφερνα. Αλλά έχω χάσει και τη λίγη ικανότητα που είχα τότε. Οπότε και το 2% που λέει πολύ είναι. Κυμαίνομαι μεταξύ τοξότη και ζυγού.
