Πριν από λίγα λεπτά αγόρασα το επεταιακό τέυχος.
Δεν με ενδιαφέρει αν το layout είναι διαφορετικό, δεν με ενδοαφέρει ακόμα και αν το τεύχος δεν είχε ένα άρθρο της προκοπής.
Αυτό που ένοιωσα περιμένοντας στο περίπτερο να πληρώσω, κρατώντας μετά από τόσα χρόνια ένα τεύχος του Pixel στα χέρια μου δεν περιγράφεται με τίποτε. Ευτυχώς που φορούσα σκούρα γυαλιά θα νόμιζαν ότι με έχει βρει μεγάλη συμφορά. Λίγες φορές έχω κλάψει από συγκίνηση στη ζωή μου και αυτή ήταν η εντονότερη. Σαν να μπήκα σε μία χρονομηχανή και να γύρισε ο χρόνος πίσω δεκαετίες.
Αυτές οι στιγμές είναι ο πραγματικός πλούτος και δεν τις αλλάζω για όλα τα χρυσάφια του κόσμου..........