Χμμμ... στο δίσκο του Μανώλη Χιώτη "Το δέκα το καλό", τον οποίο έχω, ο Χρυσός τραγουδούσε το "Είμ' ένας βλάκας και μισός" και ήταν μάλλον αστείος. Δεν του πήγαινε καθόλου το λαϊκό, ακόμη και το ελαφρότερο είδος που έγραφε ο Χιώτης.
Τώαρ πολλά από αυτά που γράφει μου φαίνονται περίεργα. Ο Πουλόπουλος του 1973 και των προηγούμενων ετών ήταν σε τελείως διαφορετική κλάση από τον Χρυσό, και τραγουδούσε πολλά είδη, όχι μόνο λαϊκό. Το "Δεν τον είδα" ίσως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ελαφρό, αλλά το "Δως μου το χέρι σου" των Νοστράδαμος όχι, εκτός αν ως "ελαφρό" αποκαλέσουμε ο,τιδήποτε δεν είναι λαϊκό. Και οι τρεις συνθέτες που αναφέρει έγραψαν ωραιότατα και επιτυχημένα ελαφρά τραγούδια και πριν και μετά - ας πούμε το "Μάθημα Σολφεζ" του Χατζηνάσιου το 1977 (το αστείο είναι ότι ο "Δρόμος" του Πλέσσα (1969) τον οποίο προφανώς θεωρεί λαϊκό τώρα συνήθως περιλαμβάνεται στα Νεοκυματικά, αν και τότε δεν τον θεωρούσαμε του Νέου Κύματος). Γιατί ήταν εύκολο κέρδος να γράφανε λαϊκά - όταν μάλιστα λίγο νωρίτερα είχε πει ότι ο κόσμος είχε κουραστεί από το λαϊκό?
Όταν λέει ότι οι Έλληνες συνθέτες είναι καλοί μουσικοί αλλά δεν μπορούν να γράψουν για την κερκίδα, δεν αντιφάσκει με τον εαυτό του? Διότι αμέσως πριν είχε πει ότι ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ να γράψουν "για την κερκίδα" αλλά δεν θέλανε, ενώ ταυτόχρονα τους κατηγορεί ότι γράφανε λαϊκά για εύκολο κέρδος - άρα αποδέχεται ότι γράφανε για την κερκίδα. Οπότε σε λίγες προτάσεις μέσα λέει τρία πράγματα από τα οποία το πολύ ένα μπορούσε να είναι σωστό.
Όσο για δημοτικότητα... μπορεί να έγινε πράγματι μεγάλο σουξέ το Τάκα Τάκα, και γενικά να ήταν αρκετά δημοφιλής ο Τέρης στον καιρό του, αλλά ακόμη και στο απόγειο της καριέρας του δεν μπορούσε να συγκριθεί με τη δημοτικότητα πολλών άλλων ούτε σε ύψος ούτε σε διάρκεια. Δεν μιλάω για Πάριο, Νταλάρα, Αλεξίου και λοιπούς που τότε ήταν στην αρχή και δεν ήξερε πού θα έφταναν... αλλά και Πουλόπουλο και Βοσκόπουλο τους οποίους αναφέρει, για να μη σκεφτούμε Μπιθικώτση και Μοσχολιού. Και Μητσιά και Γαλάνη και Λίτσα Διαμάντη κλπ κλπ (δεν τους γράφω σύμφωνα με δική μου αξιολόγηση, Βοσκόπουλο και Διαμάντη δεν άντεξα ποτέ μου. Αλλά σκέφτομαι αντικειμενικά ποιοι ήταν δημοφιλέστατοι τω καιρω εκείνω). Λίγο μέτρο λοιπόν δεν θα έβλαφτε.