Παρατηρώ ότι η τιραντούλα που δήθεν χωρίς να το καταλάβει η φέρουσα πέφτει από τον ώμο ατημέλητα και χαριτωμένα και δημιουργεί ελπίδα ή κίνδυνο περαιτέρω αποκαλύψεων δεν είναι αποκλειστικότης νεαρών ενζενύ ή ωρίμων κυριών αντιστοίχως. Όταν οι κύριοι φορούσαν ολόσωμα μαγιώ συνέβαινε και σ' αυτούς (Ποστ 334, φωτό 4, ο κύριος αριστερά). Ο κύριος δεξιά είναι τολμηρότερος μια που το μαγιώ του είχε απο την αρχή μία τιράντα, πράγμα που στα στερεότυπα καρτούν είναι μοντελάκι εποχής κρο-μανιόν, τότε που η προβιά στερεωνόταν μόνο σε έναν ώμο και ο άλλος έμενε ελεύθερος να στηρίζει το ρόπαλο.
Στην από πάνω φωτό έχω ένα γεωμετρικό πρόβλημα. Από το πόσο είναι βυθισμένοι οι άνθρωποι δεξιά και αριστερά το νερό είναι κάπου 10 πόντους βαθύ (δείτε ας πούμε τον μασίστα αριστερά και τον κοκκαλιάρη δεξιά). Πώς τα καταφέρνει λοιπόν η κυρία μπροστά και είναι βυθισμένη μέχρι τους ώμους? Εντάξει, δεν είναι όρθια, αλλά δεν είναι και μπρούμυτα, θα φαίνονταν διάφορες περιοχές της αν ήταν (δείτε τις πατούσες του ερμαφρόδιτου πλάσματος δίπλα της, μόνο μέχρι τη φτέρνα βυθίζονται). Εκτός αν υπάρχουν βολικά βραχάκια πίσω και γκρεμός μπροστά.
Αλλά η καλύτερη φωτογραφία είναι αυτή της χαριτόβρυτης νεαράς με το κομψό ποδαράκι που προσπαθεί να ισορροπήσει πάνω στο κολωνάκι, με το δεξί της χέρι εμπνευσμένο από την πόζα του Δία/Ποσειδώνα του Αρτεμισίου, το αριστερό από τον έφηβο των Αντικυθήρων, και γλουτούς που θα τους ζήλευε ως και η Saraghina του Φελλινιαίου 8 1/2.
Μα γιατί οι φωτογραφίες στην πλαζ είναι τόσο πιο αστείες από τις κανονικές?
lease: :thanx2:
