Φωτογραφίες από το αρχείο της ΕΡΤ

[elephadas]

Από τον "Κατάλογο τηλεοπτικών θεατρικών παραστάσεων" σε διπλανό θέμα:

Αν ο κόσμος μας έβλεπε μαζί του Κλοντ Μπαλ (9/5/1977 & 14/8/1978)

Σκηνοθεσία: Σταύρος Ζερβάκης-Κώστας Ρηγόπουλος Μουσική Γιώργος Κατσαρός

Κάκια Αναλυτή-Κώστας Ρηγόπουλος-Νίκος Γαλανός-Δημήτρης Ιωακειμίδης- Αγγέλικα Καπελλαρή-Βασίλης Μαυρομάτης-Νίκος Παγκράτης-Μάκης Πανώριος-Μάκης Ρευματάς

Αυτό πρέπει να είναι το θεατρικό έργο του Post 338,φωτό 2.

Η 4η φωτογραφία (Βασταρδής, Σύλβα, Καλογήρου) πρέπει να είναι από το "Άνθος του κάκτου" των Μπαριγιέ και Γκρεντύ (βλ. Retrodbase)

Η φωτογραφία με Ηλιόπουλο και Χόπτηρη με προβληματίζει. Μου έφερε στο νου το "Ψύλλοι στ' αυτιά" του Φεϋντώ αλλά δεν ταιριάζουν τα ρούχα και ο πίνακας που παραπέμπουν σε Ρωσία.

 

[NIOBH]

Η φωτογραφία με Ηλιόπουλο και Χόπτηρη με προβληματίζει. Μου έφερε στο νου το "Ψύλλοι στ' αυτιά" του Φεϋντώ αλλά δεν ταιριάζουν τα ρούχα και ο πίνακας που παραπέμπουν σε Ρωσία.

Είναι από τη "Λέσχη των τρελών" του Βαλεντίν Κατάγιεφ.

 

[tonytony]

 

[NIOBH]

Αν δεν κάνω λάθος, το κτήριο στην 3η φωτογραφία, παραδίπλα από την Αγγλο-Αμερικανική τράπεζα, υπάρχει ακόμα (με την προσθήκη ενός ορόφου) στην Ακτή Μιαούλη 45, στον Πειραιά.

1@hannele[/USER], εσύ που ξέρεις τον Πειραιά καλά, αναγνωρίζεις το κτήριο?

 

[NIOBH]

Αν δεν κάνω λάθος, το κτήριο στην 3 φωτογραφία, παραδίπλα από την Αγγλο-Αμερικανική τράπεζα, υπάρχει ακόμα (με την προσθήκη ενός ορόφου) στην Ακτή Μιαούλη 45, στον Πειραιά.

 

[tonytony]

 

[tonytony]

 

[tonytony]

 

[tonytony]

 

[tonytony]

 

[tonytony]

 

[PT8]

Μια χαρά τα βλέπω τα κορίτσια του '20 - '30 αν αναλογιστούμε τα μηνύματα που λαμβάνουμε μέσα από τις ''ηθογραφίες'' των ελληνικών ταινιών του '60 πχ.

Παρατηρώ επίσης τον παππού με τα ξυπόλητα εγγόνια επάνω στα πουρνάρια/βράχια/κατσάβραχα.

Σμιλευμένος κόσμος σε ψυχή και σώμα.

 

[tonytony]

 

[elephadas]

Πολύ μου άρεσε το καλλιτεχνικό κόψιμο της πρώτης φωτογραφίας. Τα παιδικά μου άλμπουμ έχουν πολλές τέτοιες φωτό όταν ήμουν μικρός, αλλά αργότερα οι φωτογράφοι βαρέθηκαν και τις έκοβαν με μια ίσια γραμμή.

 

[Uskoke]

νομίζω ότι είχαν ένα ειδικό ψαλίδι που τις έκοβε έτσι "δαντελωτά", οπότε ήταν πάνω-κάτω ο ίδιος κόπος, ίσως άλλαξε η μόδα;Κάτι δικές μου φώτο απ όταν ήμουν μωρό, έχουν πλάι και μια μικρότερη σαν "bonus" προφανώς μόνο στα '70ς και μετά το κατάργησαν.

 

[tonytony]

 

[tonytony]

 

[tonytony]

 

[elephadas]

Είχα κάτι μέρες να διαβάσω το RM... στο Νο. 353 βλεπουμε δύο φωτογραφίες από την περίφημη παράσταση των "Ορνίθων" του Αριστοφάνη από το Θέατρο Τέχνης, η οποία προκάλεσε το μεγάλο σκάνδαλο το 1959 (και κόλλησε στον δύστυχο Κωνσταντίνο Τσάτσο την κότα που τον συνόδευε σε όλες τις γελοιογραφίες μέχρι που έγινε πρόεδρος της Δημοκρατίας). Υποθέτω είναι από την αναβίωσή της το 1975, γιατί η ποιότητα των φωτογραφιών είναι καλή.

Η πρώτη του Νο. 354 μου θυμίζει εφιαλτικές (για παιδάκια) οικογενειακές συγκεντρώσεις με τα στερεότυπά τους. Δεν φτάνουν οι ζωντανοί συγγενείς, όλοι με τις ίδιες ερωτήσεις για το πόσο χρονών είσαι, σε ποια τάξη πας τώρα και ένα σωρό άλλες αφόρητες κοινοτοπίες, χώρια οι διάφοροι γονείς που κοκκορεύονται για τους αντίστοιχους κανακάρηδες και τα υποτιθέμενα κατορθώματά τους, έχουμε και τους προγόνους στον τοίχο οι οποίοι τουλάχιστον δεν μιλάν. Και το κέντημα με το σταυρό στο βάθος, και το ραδιόφωνο σε περίοπτη θέση. Και τον πορσελάνινο σκύλο επάνω του (είχαμε έναν τέτοιο κι εμείς. Γιατί ήταν πάντα η ποικιλία με μυτερά αυτιά? Δεν θυμάμαι να είχα δει ποτέ πορσελάνινο τσιχουάουα ή κανίς). Και τα σκαλιστά μπουκάλια με λικέρ. Και, και, και. Έχουν περάσει πάνω από 50 χρόνια από την εποχή που θα μπορούσα να είμαι ένα από τα παιδάκια της φωτό και των παρομοίων που ακολουθούν κι ακόμη μου προκαλούν φρίκη. Το μόνο καλό ήταν το φοντανάκι ή σοκολατάκι (σε σχήμα μαργαρίτας, ατύλιχτο φυσικά) που απαραίτητα θα συνόδευε τη βραδυά. Οι μεζέδες δεν με συγκινούσαν και το κρασί επιτρεπόταν μόνο σε ειδικές μέρες και δεν μου πολυάρεσε. Τώρα που το σκέφτομαι, λικεράκι σερβίρανε στα παιδιά μόνο στις γιορτές συμμαθητών μας, όχι σε μικτές συγκεντρώσεις με μεγάλους. Ποιος ξέρει γιατί.

 

[tonytony]