Τι να πρωτοδιαλεξεις από τις ελληνικές κωμωδίες; είναι σα να μπαίνεις σε ζαχαροπλαστείο.... κάθε μια θα σου αρέσει για διαφορετικούς λόγους. Στη μια είναι οι ατάκες, στη άλλη οι γκριμάτσες και οι χειρονομίες, σε άλλες οι σουρεαλιστικές σκηνές (βλέπε Βεγγος), σε άλλες όλα μαζί. Ομολογω ότι αγαπημένη μου ever είναι η "Δεσποινίς διευθυντής" γιατί είχα ανέκαθεν μια αδυναμία στην Καρέζη και μια τρελή αγάπη για τον Αλεξανδράκη. Ωστόσο η Καρέζη εδώ δεν είναι η πιο αστεία της ταινίας, είναι όμως όλοι οι άλλοι. Από Νικολαΐδη και Παπαγιαννόπουλο (-να έρθω κι εγώ μαζί σας; - όχι. -γιατί βρε Αθηνούλα; κι εγώ δημότης Αθηναίων είμαι!) μέχρι Παπαγιάννη (θεά!) και Μαρούδα (δεν παίζεται το κορίτσι εδω....)
Θέλω να πω ότι για μένα κωμωδίες δεν είναι απλώς αυτές που βγάζουν γέλιο με τις υπερβολικές ατάκες (Γυριιίσατεεε

ή πόζες (πχ. Βουγιουκλάκη κυρίως - please, οι funs μην πυροβολείτε) αλλά αυτές που είτε με τις εκφράσεις του ηθοποιού σε καποιες σκηνές (βλ. Αυλωνίτης, Μακρής, Λογοθετίδης) είτε με την άνεσή του να αυτοσχεδιάζει πάνω στο ήδη αστείο σενάριο (Βλαχοπούλου, Χατζηχρήστος στο Ζήκο, Βασιλειάδου και πολλοί ακόμη) είτε με την ικανότητα του σκηνοθέτη να δημιουργεί σκηνές που μόνο σοβαρά δεν μπορείς να τις πάρεις (πχ. η mama όταν δοκίμαζε στρώματα στο Μια Ιταλίδα απ' την Κυψέλη) κατάφερναν να βγάζουν αυθόρμητο γέλιο σαν να πρόκειται για κατι εντελώς φυσικό και συνηθισμένο. Ως εκ τούτου στη δική μου λίστα με τις καλυτερες κωμωδίες (εκτός από την αγαπημενη μου που ανέφερα) υπάρχουν και οι εξης - δεν τις παραθετω όλες:
Η θεία απ' το Σικάγο
Η Χαρτοπαίχτρα
Της κακομοίρας (η ερμηνεία του Χατζηχρήστου ηταν κέντημα!)
Μια Ιταλίδα απ' την Κυψέλη
Λατερνα, φτώχεια και φιλότιμο
Η ωραία των Αθηνών
Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης
Ούτε γάτα ούτε ζημιά
Κάτι κουρασμένα παληκάρια
Υπάρχει και φιλότιμο
Κίτρινα γάντια
Ο Ηλίας του 16ου
Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες
Το ξύλο βγήκε απ' τον παράδεισο
Θα σε κανω βασίλισσα
και μια μάλλον αθόρυβη, η οποία όμως έχει γρήγορους και αστείους διαλόγους, η Κόμισσα της φάμπρικας. Ρίζος, Τσούκας, Κρεββατά και Σοϊμοίρη (ειδικά αυτή) δίνουν ρέστα!
Σίγουρα έχω αφήσει αρκετές απ' έξω (πχ ο Θόδωρος και το Δίκανο λόγω του απολαυστικού ρόλου της "κατα τον ρουν των γεγονότων" Ρούλας του πάνω ορόφου (Αντιγόνη Κουκουλη) ή τις κωμωδίες που έπαιζε η Αρώνη) αλλά νομίζω ότι όσες ανέφερα είναι γενικότερα αποδεκτές ως πολύ καλές κωμωδίες και το αποδεικνύει τόσο η διαχρονικότητα του χιούμορ που τις χαρακτηρίζει όσο και η αγάπη με τη οποία τις περιβάλει το κοινό όλα αυτά τα χρόνια.