Παραδόξως τις έχω δει όλες κι έτσι δε χρειάζεται αυτή τη φορά να κάνω εντατικά...
Η νυφη το' σκασε: Τη Τζένη τη λατρεύω, το ξέρει όλο το φόρουμ, γι' αυτό και σε κάτι τέτοια post προσπαθώ πολύ να είμαι αντικειμενική. Δεν είναι κάτι ιδιαίτερο αυτή η ταινία και ο ρόλος της Τζένης μάλλον φτωχός. Ωστόσο οι δεύτεροι ρόλοι είναι αξιόλογοι, ειδικά του Βέγγου, και παραδόξως συμπάθησα πολύ και τον Γκιωνάκη ως ρεσεψιονίστ. Αλλά ειλικρινά, αν μου προξένευαν τον Μεντή (που δεν τον συμπαθούσα ποτέ ούτως ή άλλως), ήμουν αναγκασμένη στο εξής να λέγομαι κα Σκορδαρέα ενώ είχα έναν λεβέντη stand by, θα πέρναγα και τα σύνορα, όχι απλώς την Κόρινθο. Από συμπόνια και μόνο
6.
Εξοδος κινδυνου: Από τις λίγες αστυνομικές του 80 που μπορώ να παρακολουθήσω παραπάνω από μια φορά. Πολύ καλός ο Φούντας, η Καρλάτου μια κούκλα, έντονη δράση, καλή ροή του σεναρίου, αν κι έχει τις γνωστές εξάρσεις του Φώσκολου αλλά αυτή τη φορά ευτυχώς είναι μετριασμένες.
8
Ο μεθυστακας: Συμφωνώ ότι ο Μακρής δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας αλλά το έχω δει μόνο μια φορά και ήταν η τελευταία. Δεν φταίει το σενάριο, το οποίο δεν είναι κακό αλλά ούτε και συγκλονιστικό, ούτε βέβαια και η σκηνοθεσία του Τζαβέλλα στον οποίο είχα ανέκαθεν εκτίμηση. Είναι η ευαισθησία που έχω στους ηλικιωμένους ανθρώπους γενικά και ειδικά σε αυτούς που βασανίζονται και χάνουν τον εαυτό τους από γεγονότα του παρελθόντος. Στη μία φορά που είδα την ταινία, πολλά χρόνια πριν, δε σταματούσα να κλαίω, κι έτσι αποφάσισα να μην την ξαναδώ. Αλλά μόνο για την ερμηνεία του Μακρή
7.
Το αγκιστρι: Πείτε ότι θέλετε αλλά οι αστυνομικές ταινίες του 70, ειδικά οι "καλοκαιρινές", είναι η ένοχή μου απόλαυση. Δε με νοιάζει αν δεν παίρνουν βραβείο ερμηνείας, ούτε αν υπάρχουν κενά στο σενάριο, ούτε αν είναι χλιαρή η σκηνοθεσία. Αυτή η κοσμοπολίτικη εικόνα του Σαρωνικού εκείνης της δεκαετίας μαζί με καταπληκτικό soundtrack, αυτή τη φορά δια χειρός Χατζηνάσιου, ένα μυστήριο να πλανάται και μια περιπέτεια να εξελίσσεται, για μένα είναι μια διασκέδαση που δεν διαπραγματεύομαι εύκολα.
8
Ραντεβου με μια αγνωστη: Θα συμφωνήσω με τον Rio για την θεατρική ερμηνεία του Μυράτ. Αλλά και η Ναθαναήλ μου αρέσει στο ρόλο αυτό και η σκηνοθεσία. Όμως μου αρέσει ούτως ή άλλως ο Γεωργιάδης. Βρίσκω πολύ ευρηματική την τοποθέτηση του επαρχιακού αστικού τοπίου σε έναν άδειο και σιωπηλό Πειραιά και πολύ όμορφη τη φωτογραφία. Εξαιρετική και η μουσική της ταινίας από τον Λεοντή.
7
Το κοριτσι του λουνα παρκ: Ομολογώ ότι η Α.Β. δεν ήταν ποτέ η αγαπημένη μου αλλά έχει παίξει και σε ενδιαφέρουσες παραγωγές παλιότερα. Μετά το 67 άρχισε να υπάρχει μια μετριότητα και η συγκεκριμένη ταινία είναι επιεικώς κακή.
3