Συμφωνώ με τους περισσότερους! Αναφέρθηκαν μάλιστα πολλοί που ούτε καν τους θυμόμουν! (προφανώς η μνήμη προσπαθούσε να τους απωθήσει!) Τρείς παρατηρήσεις: Πρώτον:η συντριπτική πλειοψηφία των "μισητών" μας ηθοποιών, προέρχονται από ταινίες β' διαλογής, οι οποίες δεν είχαν να επιδείξουν τίποτα σεναριακά (ειδικά π.χ. αυτές της -κατά τα λοιπά συμπαθούς Δέσποινας Στυλιανοπούλου- ήταν τουλάχιστον οικτρές..), για να μην πω πως άγγιζαν τα όρια του γραφικού...Δεύτερο σημείο είναι πως οι πιο πολλοί χαρακτηρίζονταν από μια ερμηνευτική μανιέρα στην οποία είχαν εγκλωβιστεί είτε λόγω απήχησης στο κοινό, είτε λόγω ερμηνευτικής ασφάλειας..Χαρακτηριστικά παραδείγματα η Στυλιανοπούλου (ποοοοσες φορές πια έπαιξε το ρόλο της αμόρφωτης "Ζαμπέτας"!!!), ο Νίκος Σταυρίδης με το χαρακτηριστικό γελάκι, ο Νίκος Τσούκας στο ρόλο του βλάχου κ.ο.κ.. Τρίτο και τελευταίο: Οι περισσότεροι ήταν δευτεραγωνιστές (π.χ. Μπεάτα Ασημακοπούλου, Βιβέτα Τσιούνη, Φλορέτα Ζάννα-η οποία νομίζω ότι καταλαμβάνει τη πρωτιά όσον αφορά τα γούστα μου! Πραγματικά,εξαιρετικά "κρύα" και ατάλαντη...) Μετά τις γενικές παρατηρήσεις που είχα να κάνω, θα εστιάσω σε δύο περιπτώσεις που αναφέρθηκαν και από άλλους, με τη μόνη διαφορά ότι ήταν πρωταγωνίστριες μεγάλου βεληνεκούς και από πολλούς χαρακτηρίζονται ως "ιερά τέρατα"..(την υπερβολή την έχουμε στο αίμα μας ως γνωστόν οι Έλληνες..) Την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τη Μελίνα Μερκούρη...Νομίζω πως η πρώτη αποτελεί το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα ηθοποιού που έχει εγκλωβιστεί στην εικόνα του! Θα μπορούσα να πω ότι περισσότερο πόζαρε, παρά ερμήνευε! Γνώριζε ότι είχε γκέλ το συγκεκριμένο στύλ και ήξερε πως να το εκμεταλλευτεί..Μονίμως αναλωνόταν σε ρόλους λολίτας ή σέξυ 30αρας, συνοδευόμενα πάντα από μια 10μετρη ψεύτικη βλεφαρίδα, τονισμένο μπούστο και ένα λάγνο βλέμμα...Καλά, κλασική ερμηνεία και ατάκα από τη "Νεράιδα και το παλληκάρι": (με αυτό το ίδιο ναζοκαταθλιμένο ύφος να λέει "αν είναι να χυθεί αίμα, ας είναι το δικό του και το δικό μου...ααααααααανατριχιάσαμε!) Προσωπικά οι μόνες της ταινίες που ξεχωρίζω είναι "η Λίζα και η άλλη", "Το κλωτσοσκούφι" και η "Μανταλένα"..Συμπαθητικές ερμηνείες και στο "δόλωμα" και η "Μαρία της σιωπής", αν και στη τελευταία νομίζω πως ελαφρώς υπερέβαλε σε χειρονομίες..Τώρα για τη Μελίνα τι να πω; ΟΚ, αναγνωρίζω τη λάμψη, τον αέρα που απέπνεε και τον επιτηδευμένα στυλιζαρισμένο τσαμπουκά της αλλά υποκριτικά δε νομίζω ότι "έλεγε" και πάρα πολλά...Μπορεί να είναι παρατραβηγμένο αυτό που θα πω, ωστόσο μου θυμίζει έντονα Βάνα Μπάρμπα (στο λιγότερο βλάχικο και πιο σινιέ θα έλεγα..) της δεκαετίας του '60..(να παραθέσω δε την ιστορική ατάκα του λόγιου Γιώργου Κατσίμπαλη που την είχε χαρακτηρίσει ως την "εθνική μας κοκότα") Κατά τα άλλα, τόσο η μία, όσο και η άλλη, νομίζω ότι πουλάνε ("πούλαγε" για τη Μελίνα) αέρα και ύφος..Κατά τα λοιπά...μηδέν εις το πηλίκον! Και για να πω κάτι πιο σύγχρονο...
[edited] και ακολουθεί με ελάχιστη διαφορά η Πέγκυ Τρικαλιώτη (σιχαίνομαι τους ηθοποιούς που "χτυπιούνται" για να πείσουν) Οκ..το 'ριξα και γω το φαρμάκι μου και ηρέμησα!
ΥΓ: Bambinella όντως υπήρχε ηθοποιός Κία Μπόζου; (γτ τη θεωρούσα μέχρι πρότινος φανταστικό πρόσωπο!!)