Τα πράσινα λεοφωρεία ήταν πράγματι τα καλύτερα ever. Πανέμορφα, σφαιράτα, κι άσε που πρωτοποριακά (μιλάμε για '80) λειτουργούσαν και όλη τη νύχτα, έστω μια φορά την ώρα. Να συμπληρώσω και για τα "κουτιά συλλογής αντικειμένων",μ που αντικατέστησαν τους εισπράκτορες, ότι το πάνω μέρος ήταν διαφανές πλέξι, τα "ποδαρικά" μεταλλικά πορτοκαλί, και το κουτί (με το λουκετάκι) σκούρο μπλε. Μάλιστα αργότερα προστέθηκε και πλαϊνή τρύπα για να ρίχνεις χαρτονόμισμα σε μορφή ρολού. Τέλος κάποια ιδιαίτερη μνεια κάνω και για τους ήχους ειδοποίησης του οδηγού για στάση (πριν καθιερωθεί το οπτικό σήμα). Στα παλιά τύπου SCANIA τα κουμπιά ήταν στην οροφή, πάνω σε μια μεταλλική ράγα, ένα κάθε τόσο. Ειδοποιούσες πατώντας το κουμπί προς την οροφή, κι ακουγόταν ένα χαρακτηριστικό "μπιπ" μπροστά. Επειδή τα νεύρα του οδηγού σπάγανε προφανώς όλη τη μέρα με αυτό το πράμα, καταργήθηκε. Επίσης οι πόρτες σε αυτά τα παλιά λεοφωρεία άνοιγαν με περιστροφικούς μοχλούς μορφής "Γ". Μετά ήρθαν τα κουμπιά. Στα Ίκαρους χαλάγαν και τα άλλαζαν, κι έτσι το ταμπλώ αποκτούσε μια πολυχρωμία, από τους διαφορετικούς τύπους κουμπιών. Κλασικό στα Ϊκαρους το "παλμικό" μούγκρισμα στο φρενάρισμα, ο ασημί λεβγιές με το άσπρο καπάκι, κάτι σαν σπίρτο το όλο πράγμα, τα "φρεάτια" στο δάπεδο για να είναι επισκέψιμη η μηχανή, και το πλαστικό άντιολισθιτικό δάπεδο με τα "κυκλάκια", που από αυτά τα λεοφωρεία το γνωρίσαμε πρώτη φορά (γύριζε ελαφρώς και προς τους τοίχους, σαν μόνωση ένα πράγμα !)